หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 175 มองหาความอัปยศ

บทที่ 175 มองหาความอัปยศ

หลิ่วหรูยู่ก็คิดว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นมีประสบการณ์ทางทฤษฎีเท่านั้น ถ้าเขามีของจริง ๆ วันนี้เขาคงโด่งดังในโลกของอุตสาหกรรมการแพทย์และความงามไปนานแล้ว

ซิลี่ก็คิดเหมือนกับหลิ่วหรูยู่ ดังนั้นเธอจึงพยายามดึงแขนเสื้อของลู่เสี้ยงหยางเพื่อห้ามเขาไว้ “พวกเรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ ในบริษัทยังมีงานอีกหลายอย่างเลยนะ”

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม คำพูดของสองคนนี้ก็ไม่ได้ฟังเข้าหูของลู่เสี้ยงหยาง เขาได้แต่ยิ้มพูดกับผู้เชี่ยวชาญสี่คนนั้น “ได้ ตกลงตามนี้”

“.…..” หลิ่วหรูยู่และซิลี่ถึงกับพูดไม่ออก ลู่เสี้ยงหยางเขากำลังตั้งใจยื่นหน้าไปให้พวกเขาตบอยู่หรือ?

“ฮ่า ๆ ๆ ไอ้เด็กไร้สมอง นายรอคุกเข่าได้เลย” อาจารย์เมิ่งและคนอื่น ๆ หัวเราะอย่างหนักและมั่นใจว่าลู่เสี้ยงหยางต้องแพ้พวกเขาอย่างแน่นอน

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มจาง ๆ แล้วถามคำถามหนึ่งที่อาจารย์เมิ่งฟังไม่เข้าใจ “คุณกลัวเจ็บไหม?”

“เหอะ อย่ามาไร้สาระ ไม่รู้จะทำยังไงก็รีบคุกเข่าลงซะ” อาจารย์เมิ่งกวักมือเรียกเขาอย่างเหลือทน

ทันใดนั้นสีหน้าของลู่เสี้ยงหยางเริ่มขมขื่นและไม่รู้ว่าในมือเขามีมีดพกตั้งแต่เมื่อไหร่

สืบ!

แสงเย็นวาบประกายขึ้น มีดพกฟันทะลุอากาศเลื่อนผ่านใบหน้าของอาจารย์เมิ่ง

“โอ้ย!” เสียงกรีดร้องดังขึ้น อาจารย์เมิ่งสองมือกุมที่ใบหน้าและมีเลือดไหลพราวออกมาระหว่างนิ้ว

ชิบหาย ไอ้เด็กนี่มันบ้าไปแล้วหรือ?

หลิ่วหรูยู่สะดุ้งตกใจ ลู่เสี้ยงหยางคิดทำอะไรกันแน่ หรือว่าเขากลัวแพ้จนต้องทำร้ายคน?

“โอ้ว ลู่เสี้ยงหยาง คุณใจเย็น ๆ ก่อน” ซิลี่ก็ตกใจจนหน้าซีด ถ้าลู่เสี้ยงหยางแพ้เขาก็แค่คุกเข่าขอโทษ ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลย ถ้าเกิดคนตายขึ้นมาเขายังต้องรับผิดชอบด้วยนะ

“สารเลว นายคงดิ้นหาที่ตายซะแล้ว รีบแจ้งตำรวจจับมันเข้าคุก” ผู้เชี่ยวชาญอีกคนที่ยืนอยู่ข้างอาจารย์เมิ่งรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อเตรียมจะโทรแจ้งตำรวจ

“ไอ้หนู นายหมดกัน เดี๋ยวนายจะได้รู้ว่าอะไรคือตายไปเสียจะดีกว่าอยู่” อาจารย์เมิ่งมองลู่เสี้ยงหยางด้วยสายตาอาฆาต คำพูดที่เย็นชาตะคอกออกมาทีละคำ

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจคำข่มขู่ของอาจารย์เมิ่ง เขาหยิบขวดยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วโยนออกไป “เอายานี้ไปทาที่แผลซะ แล้วเตรียมตัวอีกสิบนาทีมาคุกเข่าต่อหน้าอาจารย์”

อาจารย์เมิ่งรับยานั้นมาและยังมีสีหน้าพิรุธ

“ว่าไง ไม่กล้าท้าแล้วเหรอ? ถ้ากลัวแพ้ก็คุกเข่าตอนนี้เลย ไม่จำเป็นต้องเรียกผมว่าอาจารย์ก็ได้” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูด

“เหอะ พูดไม่อายตัวเอง ใครแพ้ใครชนะยังสรุปไม่ได้หรอก” อาจารย์เมิ่งส่งเสียงไม่พอใจ จากนั้นเขาก็เปิดขวดยาแล้วเอาผงยาในขวดออกมาทาแผลบนใบหน้าของเขา

ลู่เสี้ยงหยางดึงเก้าอี้มานั่งลงและนั่งไขว้ขาแล้วพูดอย่างสบายใจ “ยาของผมค่อนข้างแรงหน่อยนะ ทาบนบาดแผลแล้วมันอาจจะเจ็บแสบหน่อย ถ้าทนไม่ไหวก็ร้องออกมาได้”

อาจารย์เมิ่งบ่นพึมพำในปาก “แผลแค่นี้นับประสาอะไร”

ให้กูร้องตะโกนในสถานการณ์แบบนี้มันจะไม่น่าอายไปหน่อยหรือ?

แต่ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกคิดผิด

ยาของลู่เสี้ยงหยางที่ทาตรงแผลมันเจ็บแสบจริง ๆ มันรู้สึกเหมือนถูกเข็มเป็นพันเล่มแทงเข้ามาที่แผลของเขา

ในขณะนี้ สายตาของผู้เชี่ยวชาญอีกสามคนได้แต่จับจ้องไปที่บาดแผลบนใบหน้าของอาจารย์เมิ่ง พวกเขาอยากรู้ว่ายาของลู่เสี้ยงหยางนั้นมันมหัศจรรย์ตามที่เขาพูดไหม

เริ่มแรกผู้เชี่ยวชาญทั้งสามสีหน้ายังคงปกติอยู่ แต่เมื่อเวลาค่อย ๆ ผ่านไปสีหน้าการแสดงออกของพวกเขาก็เริ่มจริงจังมากขึ้น

บาดแผลตรงจุดบนใบหน้าของอาจารย์เมิ่งที่ใช้ยาทาแล้วมันเริ่มแห้งและตกสะเก็ดด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

“ไม่จริง” ผู้เชี่ยวชาญอีกสามคนและหลิ่วหรูยู่ทุกคนต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น การที่จะฟื้นฟูได้ไวขนาดนี้คงมีแต่ซุปเปอร์แมนเท่านั้น

แต่การเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของอาจารย์เมิ่งยังไม่หยุด เมื่อเวลาผ่านไปอีกครู่หนึ่งแผลเป็นบนใบหน้าของเขาค่อย ๆ หายไป จนในที่สุดมันก็กลับมาเป็นปกติ ดูเหมือนว่าใบหน้าของเขาไม่เคยได้รับบาดแผลจากลู่เสี้ยงหยางมากก่อนเลย

ช็อก เหลือเชื่อ ขนลุกและอารมณ์ที่ซับซ้อนอื่น ๆ เกิดขึ้นกับหลิ่วหรูยู่ซิลี่และทุกคนที่เห็นภาพนี้

“พระเจ้า มันอัศจรรย์มาก ฉันคิดว่ายาอายุวัฒนะยังไม่เห็นผลมากขนาดนี้เลย” หลิ่วหรูยู่ซีดปากอย่างน่าทึ่งและหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้น

นี่เป็นภาพที่บ้าที่สุดที่เธอเคยเห็นในชีวิตของเธอ

“ให้ตายเถอะ มันไม่จริง ฉันอยู่ในความฝันใช่ไหม!” ดวงตาของซิลี่เบิกกว้างแล้วอ้าปากค้างเป็นรูปตัวโอ

“ไม่จริง นี่พวกเราเจอปาฏิหาริย์อยู่ใช่ไหม?” ผู้เชี่ยวชาญทั้งสามถึงกับน้ำตาซึม ยังมียามหัศจรรย์แบบนี้บนโลกใบนี้อีก นี่มันเป็นสิ่งที่พวกเขาแสวงหามาทั้งชีวิตไม่ใช่หรือ?

กรึบ!

กรึบ!

กรึบ!

อาจารย์เมิ่งกลืนน้ำลายอย่างไม่หยุด สองมือของเขาถูไปที่ใบหน้าของตัวเอง เขายังคงสงสัยว่ากำลังฝันอยู่หรือเปล่า บาดแผลบนใบหน้ามันหายภายในไม่กี่นาทีได้อย่างไร แต่ความรู้สึกบนใบหน้าบอกเขาว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

ดูเหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะเป็นอัจฉริยะและมีของดีในตัวที่สามารถทำให้โลกตะลึงได้จริง ๆ

ฝืบ!

จากนั้นโดยที่ไม่รอช้า เขาคุกเข่าลงต่อหน้าลู่เสี้ยงหยางแล้วคำนับด้วยความเคารพยิ่ง “โปรดให้คำชี้แนะด้วยครับท่านอาจารย์”

แมร่งเอ้ย!

คุกเข่ากราบจริงหรือเนี่ย!

ซิลี่และหลิ่วหรูยู่ต่างก็อึ้งจนพูดไม่ออก ตอนนี้ทั้งสองรู้สึกว่าสมองว่างเปล่าจนสั่งการไม่ได้แล้ว

ฝืบ! ฝืบ! ฝืบ!

ตามด้วยผู้เชี่ยวชาญอีกสามคนก็คุกเข่าลงแล้วโค้งคำนับด้วยความเคารพยิ่ง “โปรดให้คำชี้แนะด้วยครับท่านอาจารย์”

ให้ตายเหอะ!

บรรยากาศในห้องเงียบลงจนแทบได้ยินเสียงเข็มหล่น! ทุกคนยังรู้สึกช็อคกับภาพที่เห็น จนผ่านไปสักพักถึงจะมีคนตั้งสติได้

จากนั้นดวงตาที่สวยงามของหลิ่วหรูยู่จับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง มุมปากของเธอเหลือเพียงน้ำลายที่ยังไม่ไหลออกมาเท่านั้น เธอรู้สึกว่าอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมาก็คือลู่เสี้ยงหยางที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้

ส่วนซิลี่ได้แต่บีบมือของเธอไว้แน่น ๆ จนเล็บแทบจะแทงเข้าไปที่ฝ่ามือ ณ ตอนนี้เธอรู้สึกเพียงหัวใจของเธอเต้นรัวอย่างไม่หยุด

พูดตามความจริงตอนนี้เธอก็อยากกินปีศาจที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้เหมือนกันซะแล้ว

ในเวลาเดียวกัน ผู้เชี่ยวชาญทั้งสี่ที่ยังไม่ได้รับคำสั่งจากลู่เสี้ยงหยางก็ยังคุกเข่าก้มหัวอยู่ที่พื้นเพื่อขอขมาอาจารย์

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าเฉยเมย จากนั้นเขาหยิบสูตรยาออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนไปให้พวกเขาและบอกว่า “พวกคุณสี่คนฟังไว้ให้ดีนะ ศึกษาสูตรตำรับยานี้ให้ดี อย่าทำให้ผมต้องเสียหน้าเป็นอันขาด”

“ครับ ครับ ครับ ท่านอาจารย์ พวกผมรับทราบแล้วครับ” อาจารย์เมิ่งและผู้เชี่ยวชาญคนอื่น ๆ ได้แต่พยักหน้ารัว ๆ แล้วรีบเอื้อมมือไปเก็บสูตรยานั้นไว้

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกคุณก็รีบออกไปจากที่นี่แล้วไปห้องวิจัยซะ” ลู่เสี้ยงหยางกวักมือไล่อย่างเหลือทน

“ครับ ครับ ครับ ท่านอาจารย์ ศิษย์รับทราบครับ” จากนั้นอาจารย์เมิ่งและผู้เชี่ยวชาญอีกสามคนก็รีบลุกจากพื้นแล้วออกจากห้องนั้นและเข้าไปห้องวิจัยทันที