หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 174 คุกเข่าคำนับอาจารย์

บทที่ 174 คุกเข่าคำนับอาจารย์

ลู่เสี้ยงหยางมองขวดยาที่อาจารย์เมิ่งถืออยู่ในมือแล้วพูดเบา ๆ ว่า “นี่ก็คือผลงานของพวกคุณใช่ไหม?”

อาจารย์เมิ่งจับขวดยาไว้แน่น ๆ เพราะกลัวลู่เสี้ยงหยางจะคิดไม่ดีกับเขา จากนั้นรีบพูดต่อ “นายคิดจะทำอะไร?”

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ตอบคำถามเขา เพียงแต่มือขวาของเขาพุ่งออกไปราวกับสายฟ้าแล้วคว้าขวดยาจากมือของอาจารย์เมิ่งมา

ภาพนี้มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับเป็นความเร็วแสง ดังนั้นอาจารย์เมิ่งยังไม่ทันได้ระวังตัว

จากนั้นเมื่ออาจารย์เมิ่งและผู้เชี่ยวชาญอีกสามคนรู้ตัวอีกทีลู่เสี้ยงหยางก็ได้เปิดขวดยาในมือของเขาออกแล้ว

“บังอาจ!”

“ไอ้หนู นายกล้าเหรอ?”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้หนู”

เสียงของอาจารย์เมิ่งและคนอื่น ๆ ตะโกนดังขึ้น

แต่ลู่เสี้ยงหยางแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วดมขวดยาที่เขาเปิดออก

“เงิน 0.05% กล้วยไม้สีม่วง 0.03% ใบหมากสง 0.09% แบล็คเบอร์รี่ 0.035% โซเดียมฟีนิลโบรไมด์ 0.078% ……”

ทันใดนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็บอกส่วนผสมในขวดยานั้นออกมาอย่างละเอียด

“โอ้พระเจ้า นี่……นี่มันอะไรกัน?” หลิ่วหรูยู่และซิลี่ต่างก็ตกใจจนอุทานออกมา

การกระทำของลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้มันเหนือความคาดหมายของพวกเธอไปแล้ว มันมากกว่าคำว่าขอบเขตของวิทยาศาสตร์ด้วยซ้ำ ลู่เสี้ยงหยางแค่ใช้จมูกดมก็รู้ส่วนผสมทั้งหมดของสูตรยานั้น

มันน่ากลัวจริง ๆ นอกจากจมูกของเขาแล้วยังมีอะไรซ่อนอยู่อีกไหม?

“แมร่งเอ้ย! เป็นไปได้ไง?”

เหอะ!

อาจารย์เมิ่งและผู้เชี่ยวชาญคนอื่น ๆ ก็เริ่มพูดจาหยาบคายและแสดงสีหน้าตกใจ

ยาใหม่ตัวนี้เป็นงานวิจัยของนักวิจัยผู้เชี่ยวชาญทั้งสี่ที่ร่วมมือกันอย่างยากลำบาก ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ส่วนผสมในนี้ป็นอย่างดี แต่สิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางพูดเกี่ยวกับส่วมผสมในยาเมื่อครู่นี้มันกลับถูกต้องตามความเป็นจริงทุกประการ ซึ่งมันเป็นไปได้ยากมากที่เขาจะทายถูก

แม้แต่เครื่องจักรที่มีความละเอียดสูงยังต้องผ่านการวิเคราะห์มาเป็นร้อยครั้งและยังไม่สามารถวิเคราะห์ได้ละเอียดขนาดนี้

แต่ลู่เสี้ยงหยางคนนี้แค่ใช้จมูกดมเท่านั้น

เขาต้องเก่งแค่ไหน! เขาต้องเป็นคนน่ากลัวแค่ไหน!

จึงทำให้พวกเขาต้องยอมรับ

และมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางเหมือนกำลังมองปีศาจอยู่

“เหอะ ๆ ผมยังคิดว่าผลงานวิจัยของพวกคุณจะดีไปถึงไหนกัน ที่แท้มันก็แค่เศษขยะ” ในขณะที่ผู้เชี่ยวชาญทั้งสี่กำลังตกใจอยู่ ลู่เสี้ยงหยางก็พูดขึ้นพร้อมกับโยนขวดยาลงถังขยะ

ตูม!

ลู่เสี้ยงหยางในตอนนี้ก็เหมือนค้อนขนาดใหญ่ที่ทุบเข้าไปที่หัวใจของหลิ่วหรูยู่และซิลี่อย่างจัง

ลู่เสี้ยงหยางจำเป็นต้องเอาแต่ใจขนาดนี้เลยหรือ? เขาจำเป็นต้องก้าวร้าวขนาดนี้เลยหรือ? เขาถึงขั้นต้องเอาผลงานของอาจารย์เมิ่งและผู้เชี่ยวชาญอื่น ๆ ทิ้งลงถังขยะแบบนี้

นี่เท่ากับว่าเป็นการต่อต้านพวกเขาทั้งหมดเลยนะ

“แมร่งเอ้ย นี่มันกลั่นแกล้งกันชัด ๆ มันเกินไปแล้ว” สีหน้าของอาจารย์เมิ่งและคนอื่น ๆ กลายเป็นความโกรธอย่างรวดเร็ว พวกเขาหลายคนทำงานร่วมกัน ช่วยกันเก็บเกี่ยวข้อมูลมากมายจนได้ผลิตภัณฑ์ใหม่หลังจากการพยายามมาหลายต่อหลายเดือน แต่สุดท้ายกลับถูกลู่เสี้ยงหยางทิ้งลงถังขยะแบบนี้

นี่มันเท่ากับการเอาศักดิ์ศรีของพวกเขาไปบดขยี้ให้แหลกเป็นชิ้น ๆ

“แมร่งเอ้ย! ไอ้เด็กเวร วันนี้ถ้านายอธิบายการกระทำของนายไม่ได้ เราจะฟ้องนายในข้อหาที่นายเข้ามาขโมยความลับของบริษัท นายเตรียมตัวไปอยู่ในคุกตารางน้ำเน่าเหม็นตลอดชีวิตได้เลย” อาจารย์เมิ่งกำหมัดไว้แน่น ๆ แล้วพูดด้วยความโกรธ

“ไอ้เด็กเวร นายช่วยพูดอะไรที่ทำให้พวกเราพอใจก็แล้วกัน”

“ใช่ หรือว่าถ้านายคุกเข่าขอร้องพวกเราในตอนนี้ บางทีพวกเราอาจจะเห็นใจนายก็ได้” ผู้เชี่ยวชาญอีกสามคนก็พูดตามน้ำ

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ที่ผมกล้าเอาผลงานของพวกคุณโยนลงถังขยะนั้นเป็นเพราะผมมีเหตุผลดีพอที่จะทำ”

“.…..” หลิ่วหรูยู่และซิลี่ถึงกับอึ้ง

ลู่เสี้ยงหยางร้ายกาจจริง ๆ ไม่ไว้หน้าผู้เชี่ยวชาญทั้งสี่คนนี้เลย

“ไอ้เด็กเวร! นายมัน……” ผู้เชี่ยวชาญทั้งสี่โกรธจนลุกเป็นไฟอีกครั้ง

โชคดีที่พวกเขาเพิ่งได้เจอกับลู่เสี้ยงหยางในวันนี้ ถ้าหากได้เจอลู่เสี้ยงหยางก่อนหน้านี้เกรงว่าพวกเขาคงต้องหัวใจวายก่อนวัยอันควรแน่

ลู่เสี้ยงหยางพูดต่อโดยไม่สนใจว่าผู้เชี่ยวชาญสี่คนนี้จะหัวร้อนแค่ไหน “ก่อนอื่น ผมอยากบอกว่าผลิตภัณฑ์ใหม่ของพวกคุณไม่มีประสิทธิภาพเลย โดยประมาณแล้วจะเห็นผลเพียงแค่7-80% ของยาเท่านั้น พวกคุณได้ตระหนักถึงเรื่องนี้จึงได้เพิ่มปริมาณของแบล็คเบอร์รี่ที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาเข้าไป แม้ว่าแบล็คเบอร์รี่จะสามารถกระตุ้นปฏิกิริยาได้แต่มันจะนำมาซึ่งผลข้างเคียง และเพื่อที่จะกลบเกลื่อนผลข้างเคียงนี้พวกคุณจึงได้เพิ่มปริมาณของใบหมากสงเข้าไป ซึ่งใบหมากสงนั้นเป็นพิษต่อร่างกายอยู่แล้ว แม้จะถูกลบสารพิษด้วยวิธีต่าง ๆ แต่ถ้าใช้งานกับร่างกายในระยะยาวแล้วมันต้องเป็นอันตรายต่อผิวหนังอย่างแน่นอน ดังนั้นผลงานวิจัยของพวกคุณโดยภาพรวมแล้วไม่ต่างอะไรกับการฆ่าช้างเอางาเลย นอกจากเศษขยะแล้วมันจะเป็นอะไรได้อีก?”

แรงสั่นสะเทือนของคำพูดเหล่านี้ได้สนั่นเข้าไปถึงจิตใจ!

อาจารย์เมิ่งและผู้เชี่ยวชาญอีกสามคนได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาลู่เสี้ยงหยางเลย

พวกเขารู้สึกไม่สบายใจเพราะทุกคำพูดของลู่เสี้ยงหยางนั้นเป็นความจริง ผลิตภัณฑ์ใหม่ที่พวกเขาภาคภูมิใจนี้กลับถูกทำลายด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำของลู่เสี้ยงหยาง

“โห ช่างเป็นฮีโร่ในดวงใจของฉันจริง ๆ” หลิ่วหรูยู่ได้แต่อึ้งจนอ้าปากค้างไว้

“มหัศจรรย์ ช่างมหัศจรรย์จริง ๆ” ซิลี่ก็รู้สึกน่าทึ่งกับเขาคนนี้

แต่ความอัปยศของผู้เชี่ยวชาญทั้งสี่ก็อยู่ได้ไม่นาน ทันใดนั้นอาจารย์เมิ่งก็พูดกับลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง “สิ่งที่นายพูดก็พอมีเหตุผลอยู่นะ แต่มันไม่ได้หมายความว่านายมีดีตรงไหนหรอก หมาเห่าใบตองแห้งใคร ๆ ก็ทำได้ ว่ามั้ย? ไอ้หนู นายช่วยทำอะไรที่มันเป็นรูปเป็นร่างออกมาให้ชมหน่อยเถอะ”

เขายังไม่ยอมแพ้และต้องการเอาชนะลู่เสี้ยงหยางให้ได้

ลู่เสี้ยงหยางเมื่อได้ยินคำพูดของอาจารย์เมิ่งแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ ดูเหมือนตาแก่คนนี้ยังไม่ตายใจ สำหรับคนแบบนี้ต้องเหยียบลงพื้นให้มิดถึงจะยอมแพ้

แต่มันอาจจะผิดหลักมนุษยธรรม ลู่เสี้ยงหยางจึงเตือนอาจารย์เมิ่งด้วยความหวังดีอีกครั้ง “ถ้าผมเอาผลงานของผมออกมา ผมเกรงว่าคุณจะพ่ายแพ้ไปมากกว่านี้ ตอนนี้ผมกำลังให้เกียรติคุณอยู่นะ เข้าใจไหม?”

แต่หารู้ไม่ สำหรับคำเตือนในความหวังดีของลู่เสี้ยงหยางแล้วอาจารย์เมิ่งแค่มองว่ามันคือข้ออ้างของคนขี้ขลาดเท่านั้น เพราะกลัวแพ้จึงได้หาเหตุผลมาแก้ต่าง

“เหอะ ๆ พูดจาสามหาวดีจริง ๆ นะไอ้หนู ถ้านายเอาผลงานที่น่าเหลือเชื่อของนายออกมาได้ล่ะก็ เราจะคุกเข่ากราบบูชานายและยอมให้นายเป็นอาจารย์ของเราเลย” อาจารย์เมิ่งกัดฟันพูด วันนี้เขาถูกไอ้เด็กเปรตคนนี้หักหน้ามาเยอะแล้ว ถึงคราวต้องกู้ศักดิ์ศรีกลับมาบ้าง ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปชื่อเสียงเรียงนามตลอดชีวิตที่เขาสร้างมาคงต้องหมดกัน

ผู้เชี่ยวชาญอีกสามคนก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของอาจารย์เมิ่ง “ไอ้หนู พวกเราก็ขอพนันกับนายด้วยละกัน ถ้านายมีผลงานที่ทำให้พวกเรารู้สึกน่าทึ่งได้ พวกเรายอมคุกเข่าบูชานายในฐานะอาจารย์ แต่ถ้านายทำไม่ได้นายต้องมากราบขอโทษพวกเรา”

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่ยิ้มอย่างเงียบ ๆ ถ้ารังแกคนแก่ที่ไม่มีทางสู้แบบนี้มันอาจจะผิดธรรมชาติไปหน่อย

ส่วนหลิ่วหรูยู่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกกังวลแล้วรีบเข้าไปกระซิบกับลู่เสี้ยงหยางว่า “อย่าไปรับปากพวกมันนะ”