หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 170 สูตรยาเปื้อนเลือด

บทที่ 170 สูตรยาเปื้อนเลือด

ซิลี่ตัวนิ่งแข็ง สูตรยาเปื้อนเลือดนี่ซุนเซียงเซียงให้เธอมา เธอจำได้อย่างแม่นยำ เมื่อตอนที่ซุนเซียงเซียงให้กระดาษใบนี้เธอมา ซุนเซียงเซียงบอกว่าเธอได้มาจากเพื่อนคนนึง

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น สิ่งสำคัญคือ กระดาษใบนี้เธอได้นำมาพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ก็แค่ขยะที่ไร้ค่าใบหนึ่ง “พอได้แล้วรุ่นพี่ อย่าล้อฉันเล่นอยู่อีกเลย กระดาษใบนี้ไม่มีคุณค่าอะไรทั้งนั้น คู่ควรกับสูตรยาที่น่าทึ่งที่ไหนกัน” ซิลี่เอ่ยพลางส่ายหน้าไปมา

“อีบ้า ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ หรือว่าเธอกันแน่? ฉันบอกว่าสูตรนี่น่าทึ่ง ก็คือน่าทึ่ง” หลิ่วหรูยู่เอ่ยด้วยความจริงจังที่ไร้ทีท่าล้อเล่นแต่อย่างใด

ซิลี่ตบหน้าผากของตนเบาๆถ้าจะพูดถึงความสามารถด้านชีววิทยา

รุ่นพี่ของเธอเก่งกว่าตัวเธอหลายเท่าตัว รุ่นพี่เธอสามารถเป็นอาจารย์ของเธอได้เลย ฉะนั้นรุ่นพี่เธอมีสิทธิ์ในการวิจารณ์ แต่เธอก็ยังคงสงสัย

“รุ่นพี่ กระดาษใบนี้ฉันเองก็ดูแล้ว ข้างในนั้นมียาหลายชนิดที่ขัดแย้งต่อกัน จะเป็นสูตรยาที่น่าทึ่งอย่างที่พี่ว่าได้อย่างไรกัน?” ซิลี่เอ่ยด้วยความประหลาดใจ

หลิ่วหรูยู่ตื่นเต้นจนตัวสั่นระริก “ตรงนี้ถึงเป็นจุดที่น่าทึ่ง โลกที่เราอาศัยอยู่ ทุกสิ่งต่างมีกฎของแรงผลักดันซึ่งกันและกันและดึงดูดซึ่งกันและกัน ขอแต่เพียงหาจุดศูนย์กลางของสองสิ่งนี้ได้ ก็จะสามารถสร้างสิ่งที่มหัศจรรย์ได้ ช่วงนี้ฉันกำลังวิจัยผลิตภัณฑ์บำรุงผิวใหม่ มีหลายจุดที่ฉันรู้สึกผิดปกติ แต่ก็หาทางแก้ไขไม่ได้ กระดาษที่ไร้ค่าใดๆนี่ ช่วยฉันได้มากเลยทีเดียว”

“ว้าว! จริงเหรอ?” ซิลี่อุทานด้วยความตะลึง

“นังโง่ ฉันเคยโกหกแกซะที่ไหน? บอกมาเร็วเข้า กระดาษใบนี้ได้มาจากไหน? นี่เป็นของล้ำค่าที่ไร้สิ่งใดเทียบได้” หลิ่วหรูยู่เอ่ยด้วยความคลั่งไคล้และตื่นเต้น

“เพื่อนของประธานซุนให้เธอมา เธอก็เลยเอามาให้ฉันอีกที

เพื่อให้ฉันประกอบการพิจารณา วิจัยผลิตภัณฑ์ใหม่” ซิลี่เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

“พระเจ้า เพื่อนของประธานซุนคนนี้ ต้องเป็นอัจฉริยะแน่นอน เขาเทียบกับผู้เชี่ยวชาญคนที่ฉันบอกได้แน่นอน” หลิ่วหรูยู่เอ่ยด้วยความตื่นเต้นมากกว่าเดิม เธอเข้าไปคล้องคอของซิลี่เขย่าไปมา โดยไม่คำนึงถึงมือที่เปื้อนเลือดประจำเดือนอยู่เลย

“อี๋……รุ่นพี่ ทำอะไร…..” ซิลี่อุทานร้องด้วยความรังเกียจ

“โทรหาประธานซุนของแกเร็วเข้า เพื่อนที่ให้กระดาษใบนี้มาคือใคร? ฉันจะพบเขาในคืนนี้” หลิ่วหรูยู่เร่งเธอ ด้วยสภาพที่ดูไม่ได้เลย

“ได้ได้ได้ ฉันจะโทรเดี๋ยวนี้แหละ แต่ว่ารุ่นพี่ พี่จะไปแบบล่อนจ้อนแบบนี้ไม่ได้นะ” ซิลี่เอ่ยด้วยความขบขัน

“รอเดี๋ยว ฉันจะจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้”

หลิ่วหรูยู่วิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเร็วปานสายลมอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกันนั้น ซิลี่กำลังต่อสายหาซุนเซียงเซียง

“ ฮัลโหล ลี่ลี่ โทรหาฉันดึกดื่นป่านนี้ มีเรื่องอะไร?” ซุ่นเซียงเซียงเอ่ยถาม

ซิลี่เก็บกลั้นความตื่นเต้นของตนเองเอาไว้ ”ท่านประธานซุน กระดาษที่ท่านให้ฉันมาเมื่อเช้านี้ มันมีประโยชน์ต่อการวิจัยของฉันจริงๆ แต่ฉันมีบางอย่างที่ไม่เข้าใจ ท่านสามารถติดต่อคนที่ให้สูตรนี้กับฉันได้หรือไม่?”

“อืม ได้สิ ฉันจะส่งให้เธอเดี๋ยวนี้” ซุนเซียงเซียงเอ่ย หลังวางสายเธอไม่ลืมที่จะสั่งเตือน “ดึกแล้ว เธอรีบกลับบ้านไปเถอะ งานทำไม่หมดหลอก ดูแลตัวเองดีๆ”

ซิลี่พยักหน้ารับ ด้วยความรู้สึกอบอุ่นและซาบซึ้งใจ

หลังวางสาย ซุนเซียงเซียงส่งเบอร์โทรศัพท์ของลู่เสี้ยงหยางให้กับหญิงสาวทันที

เหนือความคาดหมาย ซุนเซียงให้เธอแค่เบอร์เดียวเท่านั้น

ซิลี่ต่อสายหาฝ่ายตรงข้ามทันที แต่เธอก็ต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อปลายสายไม่มีคนรับสาย

หลิ่วหรูยู่เก็บกลั้นไม่ไหว เธอกระทืบเท้าพร้อมเอ่ย “พอได้แล้ว เลิกโทรได้แล้ว เดี๋ยวค่อยโทรอีกที ฉันจะพาเธอไปที่ห้องแลปของฉัน เพื่อวิจัยผลิตภัณฑ์ตามกระดาษใบนี้”

ซิลี่ตบหน้าผากตนเอง “ตอนนี้? ดึกดื่นเช่นนี้?”

“ใช่ ตอนนี้ เลิกพร่ำได้แล้ว ไปกับฉันเร็วเข้า ไม่แน่ผลิตภัณฑ์ที่จะสั่นสะเทือนไปทั่ววงการความงาม กำลังจะถือกำเนิดขึ้นในฝ่ามือของฉัน” หลิ่วหรูยู่เอ่ยพร้อมลากซิลี่มุ่งออกไปข้างนอก

ระหว่างทาง ซิลี่ยังคงรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความฝัน เธอยกมือขึ้นนวดขมับตนเอง

เธอคิดว่าตัวเธอทุ่มเทให้กับงานมากพอแล้ว แต่รุ่นพี่ของเธอกลับมีความทุ่มเทมากกว่าหลายเท่า

ไม่สงสัยเลยว่าทำไมรุ่นพี่ของเธอถึงได้ไปไกลกว่าเธอขนาดนี้

หลังครึ่งชั่วโมงผ่านไป ซิลี่และหลิ่วหรูยู่เดินทางมาห้องห้องแลปเป็นที่เรียบร้อย หลิ่วหรูยู่ลงจากรถพุ่งเข้าไปยังห้องทันที ทิ้งซิลี่เอาไว้เพียงลำพัง

……”

ซิลี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอกระทืบเท้าอย่างแรงด้วยความโมโห “ดีที่พี่ไม่ใช่แฟนของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันได้ปลดตำแหน่งพี่แน่”

เวลากว่าชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ด้วยความเบื่อหน่าย ซิลี่จึงขึ้นไปนอนบนรถ ทันใดนั้นเอง หลิ่วหรูยู่พุ่งเข้ามาในรถ ปลุกให้ซิลี่ตื่นจากความฝันอันแสนหวาน กระเป๋าในมือของซิลี่ แทบตกหล่นกับพื้น

“มีอะไรรุ่นพี่? ได้อะไรมาบ้างไหม?” ซิลี่ตั้งสติ ก่อนที่จะเอ่ยถามหลิ่วหรูยู่

หลิ่วหรูยู่มีทีท่ากระอักกระอ่วน สายตาลังเล พร้อมพึมพำเสียงแผ่ว “ตอนนี้ยังไม่ได้อะไร”

ซิลี่ระเบิดอารมณ์ออกมาทันที พร้อมตะโกนเสียงดังลั่น “บ้าเอ้ย ฉันคิดเอาไว้อยู่แล้ว เพื่อนของประธานซุนคนนั้นต้องช่วยอะไรไม่ได้แหง

รุ่นพี่ก็ด้วย ยังไงซะก็ถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านชีววิทยา ทำไมถึงได้เชื่อคนอื่นง่ายๆแบบนี้…..”

หลิ่วหรูยู่ยกมือขัดคำของหญิงสาว “ไม่ใช่ปัญหาของสูตร สูตรนั่นน่าทึ่งจริงๆ แค่เมื่อกี้ฉันตื่นเต้นไปหน่อย กระดาษก็เลยเปื้อนเลือด มองไม่เห็นตัวอักษรเลย ก็เลยมีผลกระทบต่อการวิจัยของฉัน”

“…..” ซิลี่พูดอะไรไม่ออก เพียงแค่รู้สึกมีอีกาหลายตัวบินอยู่เหนือหัวเธอ

“ฉันว่าไปถามเพื่อนคนนั้นของประธานซุนของแกเลยดีกว่า แกรีบโทรหาเขาเร็วเข้า”

หลิ่วหรูยู่รีบเร่งรุ่นน้องสาว

ซิลี่พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เธอจำใจต้องต่อสายหาเบอร์ที่ซุนเซียงเซียงให้มา

หากแต่เธอต้องผิดหวังอีกครั้ง เมื่อปลายสายไม่สามารถติดต่อได้

“รุ่นพี่ รอหน่อยแล้วกัน คงสัญญาณไม่ดี” ซิลี่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

หลิ่วหรูยู่เหม่อลอย สติไม่อยู่กับตัว เธอยังคงจับจ้องที่กระดาษใบนั้นนิ่ง

ซิลี่นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้กะทันหัน เธอเอ่ยด้วยความบูดบึ้ง “รุ่นพี่ กระดาษใบนี้ฉันโยนทิ้งถังขยะไปแล้ว พี่ไปหยิบมันขึ้นมาได้ยังไง?”

หลิ่วหรูยู่ละความสนใจจากกระดาษ พร้อมหันไปทางซิลี่ด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “ตอนที่ฉันเข้าห้องน้ำ ฉันเห็นตัวอักษรบนกระดาษเข้าโดยบังเอิญ ทีแรกฉันคิดว่าเป็นจดหมายรักเสียอีก ก็เลยหยิบขึ้นมาดูด้วยความสงสัย ไม่คิดเลยว่าจะเป็นสูตรนี่”

“…..”ซิลี่แทบจะเป็นลม รุ่นพี่สาวสวยที่ดูเย็นชา กลับเป็นคนอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านหนักเอาการขนาดนี้

“รุ่นพี่ ฉันว่าพี่ไม่น่ามาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านชีววิทยา พี่ควรไปเป็นปาปารัสซี่” ซิลี่ทำตาขวาง

“พอได้แล้ว แกเลิกล้อฉัน แล้วรีบโทรเร็วเข้า” หลิ่วหรูยู่กดดันหญิงสาวอีกครั้ง

ซิลี่จึงทำการต่อสายหาลู่เสี้ยงหยางอีกรอบ