หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 169 สูตรยาที่น่าทึ่ง

บทที่169 สูตรยาที่น่าทึ่ง

ไม่นาน เหล้าขาวทั้งหมดถูกลู่เสี้ยงหยางกรอกเข้าปากหลี่ก้วนจงจนหมด

หลี่ก้วนจงหยุดการต่อต้าน ทั้งร่างหลุดพับลงกับพื้น พร้อมอาเจียนเอาฟองสบู่ออกมา

หลิวจิ้งหลุดออกจากภวังค์ พร้อมหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง “จะถึงแก่ชีวิตรึเปล่า?”

ในทุกปีบนโต๊ะปาร์ตี้ ผู้ที่ถึงแก่กรรมเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์มากมายเหลือเกิน หลี่ก้วนจงถูกลู่เสี้ยงหยางกรอกเหล้าขาวเข้าปากทั้งกลม ผลลัพธ์นั้นน่าเป็นกังวลนัก

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมา “ไม่ต้องกังวล อย่างมากก็แค่ทรมานไปหลายวัน ใช่สิ แม่ไปรอผมข้างนอกนั่นเถอะ ผมมีเรื่องที่จะคุยกับหลี่ก้วนจง”

หลิวจิ้งพยักหน้า ลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องไป ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอเชื่อฟังลู่เสี้ยงหยางอย่างว่าง่าย ลู่เสี้ยงหยางสั่งให้เธอทำอะไร เธอก็จะทำตามอย่างว่าง่าย

เธอมีความรู้สึกที่ยากจะอธิบายต่อลู่เสี้ยงหยาง

ทันทีที่หลิวจิ้งออกจากห้อง ลู่เสี้ยงหยางหยิบไฟแช็คบนโต๊ะ ไฟแช็กถูกจุดประกาย ไฟจากก้นพุ่งทะยาน

ลู่เสี้ยงหยางยกเท้าขึ้นเหยียบไปที่หน้าอกของหลี่ก้วนจง

อ้อก!

เหล้าขาวพุ่งออกจากปากของหลี่ก้วนจง ลู่เสี้ยงหยางทิ้งไฟแช็กลงไปที่ตัวของเขา

ตูม!

กองไฟถูกจุดประกาย ลุกโชนไปตามร่างของหลี่ก้วนจง

แม้เขาจะไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่เขายังคงหวีดร้องออกมาราวกับเชือดหมู

ลู่เสี้ยงหยางมีสีหน้านิ่งเฉย กล้าคิดมิดีมิร้ายต่อหลิวจิ้ง นี่คือจุดจบของแก

ยังไงซะ หลิวจิ้งก็ถือว่าเป็นคนสำคัญของเขา ใครที่กล้าแตะต้องมันต้องตาย

หลังจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ลู่เสี้ยงหยางถึงได้เดินออกจากห้อง

……

หยูเม่ยหยินกรุ๊ป ฝ่ายวิจัยและพัฒนา

ซิลี่ที่ทำการวิจัยและพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่อย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อยในห้องแลป เธอได้รับการติดต่อจากหลิ่วหรูยู่

หลิ่วหรูยู่เป็นรุ่นพี่ของเธอ หลิ่วหรูยู่บอกกับเธอว่า เธออารมณ์ไม่ค่อยดี ต้องการระบายอารมณ์กับใครสักคน

ซิลี่ถึงได้ออกจากห้องแลป กลับบ้านเพื่อรอการมาของหลิ่วหรูยู่

เธอรออยู่นาน แต่หลิ่วหรูยู่ก็ยังไม่มา ซิลี่รู้สึกปวดท้องนิดหน่อย จึงเข้าห้องน้ำไป

ระหว่างนั้น เธอรู้สึกเบื่อหน่าย จึงควักโทรศัพท์ออกมาเล่น

ทันใดนั้น ส่วนประกอบของยาชนิดหนึงได้หล่นออกมาตามการล้วงโทรศัพท์ ซึ่งซุนเซียงเซียงได้ให้กับเธอไว้ก่อนหน้านี้ เพื่อพิจารณาในการวิจัยผลิตภัณฑ์ใหม่

เธอต้องการโยนขยะพรรคนี้ทิ้งไปตั้งนานแล้ว เธอจึงไม่คิดเหลียวมองแม้แต่น้อย จึงได้โยนทิ้งลงถังขยะไป

ผ่านไปไม่นาน ซิลี่ออกมาจากห้องน้ำ เดินไปยังห้องนั่งเล่น ก็ได้พบกับร่างอันสูงสง่างดงามผลักประตูเข้ามา

เป็นรุ่นพี่สาวของเธอหลิ่วหรูยู่นั่นเอง

“รุ่นพี่ มาซะทีนะ” ซิลี่ปรี่เข้าไปยังหลิ่วหรูยู่อย่างตื่นเต้น พร้อมเข้าโผกอดเธอด้วยความคิดถึง

เธอมีรุ่นพี่ของเธอหลิ่วหรูยู่เป็นไอดอล

“เด็กบ้า คิดถึงพี่ใช่ไหม? พี่บอกไว้ก่อน อย่ามาแต๊ะอั๋งพี่นะ” หลิ่วหรูยู่ทำตาขวางใส่ซิลี่อย่างหยอกล้อ

ซิลี่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “รุ่นพี่ ฉันชอบลวนลามพี่ ก็พี่สวยออกขนาดนี้ แถมยังหุ่นดีมากอีกต่างหาก”

เธอเอ่ยพลางลูบไล้ไปทั่วร่างของหญิงสาว

หลิ่วหรูยู่หัวเราะอย่างทรงเสน่ห์ เอื้อมมือฟาดไปที่แขนของซิลี่ หลิ่วหรูยู่ก้าวถอยหลัง พร้อมบ่นพึมพำไม่หยุด

“นังปีศาจน้อย อีกหน่อยใครได้แต่งงานกับเธอ คงถูกเธอดูดพลังชีวิตจนไม่เหลือแน่”

ซิลี่หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ถ้างั้นฉันจะดูดรุ่นพี่ก่อน แถมพี่ยังหุ่นดีสวยเป๊ะออกขนาดนี้ ฉันยังหลงใหล พี่ไม่มีแฟนเสียดายแย่”

ภายในห้องนั่งเล่นดังกึกก้องไปด้วยเสียงหัวเราะ

หลังหยอกล้อจนเพียงพอ หญิงสาวทั้งสองสงบลง นั่งคุยเล่นกันอยู่บนโซฟา

หลิ่วหรูยู่เอ่ยอย่างบูดบึ้ง “วันนี้ฉันเป็นฝ่ายนัดผู้ชายคนนึงก่อน แต่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ไม่ไว้หน้าฉันเลย”

“อะไรนะ? รุ่นพี่ พี่เป็นฝ่ายนัดผู้ชาย?” ซิลี่ประหลาดใจกับสิ่งที่เธอเอ่ย “เล่ามาเร็วเข้า รุ่นพี่ เป็นหนุ่มหล่อชาติตระกูลดีที่ไหน?”

หลิ่วหรูยู่ส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันไม่รู้หลอกว่าเขาหน้าตายังไง”

“…..” ซิลี่นิ่งไป “รุ่นพี่โสดนานเกินไป จนไม่ใส่ใจเรื่องรูปลักษณ์หน้าตาซะแล้ว ไม่รู้ว่าเขาหล่อไหม ก็เป็นฝ่ายนัดเขาเลย…..”

เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ เธอนึกอะไรขึ้นได้กะทันหัน ด้วยความตระหนกที่ฉายแววออกมา พร้อมจับจ้องหลิ่วหรูยู่นิ่ง “รุ่นพี่ หรือว่าพี่เปลี่ยนไปแล้ว พี่จะวันไนท์สแตนด์ใช่ไหม…..”

อะไรนะ?

วันไนท์สแตนด์?

น้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไปพุ่งออกมาเป็นสาย คิดได้ยังไง กล้าพูดจาต่ำช้าพรรคนี้ออกมาได้อย่างไร

“คนอย่างพี่ จำเป็นต้องวันไนท์สแตนด์ด้วยเหรอ?”

“ฮ่าฮ่า นังบ้า รู้มากไปแล้วนะ บอกมาซะดีๆ มีแฟนแล้วใช่ไหม?” หลิ่วหรูยู่เอ่ยถามด้วยสีหน้าดุกร้าว

ซิลี่ทำตาขวาง “เวลาทำงานของฉันยังไม่พอเลย จะมีความรักได้ยังไง ไม่เหมือนกับพี่หลอกนะ นัดแม้กระทั่งผู้ชายที่ไม่เคยเห็นหน้าเห็นตา”

หลิ่วหรูยู่ขมวดคิ้วเป็นผม “ฉันยังพูดไม่จบเลย อย่าเพิ่งขัดฉันสินังบ้า คนที่ฉันนัดออกมา เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านชีววิทยา ฉันจะขอคำแนะนำจากเขาสักหน่อย แต่เขาไม่สนใจฉันเลย”

เมื่อได้ยินประโยค ซิลี่มีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที “รุ่นพี่ ก็แค่ผู้เชี่ยวชาญด้านชีววิทยาเอง หรือยังมีคนที่เก่งกว่าพี่อยู่อีก?”

“แน่นอน” หลิ่วหรูยู่พยักหน้าหนักแน่น พร้อมเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “ไอ้หมอนี่มันขั้นเทพในขั้นเทพ ต่อหน้าเขา ฉันไม่กล้าโอ้ดวดหลอก ผลงานของเขา ดีกว่าผลงานของฉันหลายเท่า!”

“ให้ตาย จริงเหรอ?” ซิลี่นิ่งอึ้งไป สำหรับเธอ รุ่นพี่ของเธอคนนี้ฝีมือดีมากจนไร้ที่ติ มีหวังว่าจะได้รับรางวัลโนเบลด้วยซ้ำไป หากมีคนที่เก่งกาจกว่ารุ่นพี่ของเธอ คนๆนั้นจะเก่งกาจเพียงใดกัน คงไม่ใช่คนแล้ว

“ให้ตาย เป็นเรื่องจริงสิ ฉันจะโกหกเธอไปทำไมกัน” หลิ่วหรูยู่ทำตาขวางใส่

ดวงตาของซิลี่เป็นประกาย พร้อมเอ่ยด้วยความเคารพนับถือ “รุ่นพี่ เขาชื่ออะไร? พี่นัดออกมาไม่ได้ ฉันจะช่วยพี่เอง”

“ลู่เสี้ยงหยาง” หลิ่วหรูยู่เอ่ยด้วยใบหน้าที่หลงใหลให้ปลื้ม

ลู่เสี้ยงหยาง?

ซิลี่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย ชื่อนี้ฟังดูคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก น่าจะเคยได้ยินจากไหนสักที่ แต่กลับนึกไม่ออก

ก่อนหน้านี้ ซุนเซียงเซียงเป็นคนดูแลออกคำสั่งมาโดยตลอด ลู่เสี้ยงหยางน้อยนักที่จะปรากฏตัวต่อหน้าบรรดาพนักงาน เพราะเหตุนี้เจ้าหน้าที่มากมายจึงไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของลู่เสี้ยงหยาง

ทุกคนในหยูเม่ยหยินกรุ๊ปรู้เพียงว่า เจ้านายของพวกเขาชื่อลู่ หากแต่ไม่มีใครรู้ชื่อเต็มของเขาเลย

ฉะนั้น ต่อให้ตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางยืนอยู่ตรงหน้าของซิลี่ เธอก็ไม่รู้ ว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นเจ้านายของเธอ

“โอ้ย ไม่ไหวแล้ว ฉันปวดท้อง ประจำเดือนของฉันมา ใช่สิ ลี่ลี่ ผ้าอนามัยของเธออยู่ไหน ขอฉันที” หลิ่วหรูยู่ใบหน้าบิดเบี้ยว เด้งลุกขึ้นจากโซฟา พร้อมมือทั้งสองข้างที่กุมท้องอย่างทรมาน

“…..” ซิลี่ละอายใจ ภายนอกที่ดูสวยสง่าเย็นชาอย่างรุ่นพี่สาวของเธอ หากเหล่าบรรดาคนที่ชอบเธอได้มาเห็นทีท่าบ้าบิ่นในตอนนี้ คงได้ตกตะลึงตาแตกเป็นแถวไปตามๆกันแน่

“พี่รอนี่แหละ ฉันจะไปเอาให้” ซิลี่วิ่งเข้าไปยังห้องนอน หยิบแผ่นอนามัยยื่นให้กับหลิ่วหรูยู่

หลิ่วหรูยู่รับเอามาไว้ ก่อนพุ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเร็วสูง

ซิลี่ยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก ไม่คาดคิดเลย คนที่วู่วามอย่างรุ่นพี่สาวของเธอ จะได้เป็นผู้ที่มีชื่อเสียงและอำนาจในด้านวิทยาศาสตร์ชีวภาพ

“เฮ้อ คงมัวแต่ทำการวิจัย จนลืมดูแลสุขภาพตัวเองอีกแหง ไม่ได้การฉันต้องไปทำน้ำซุปไก่ให้เธอสักหน่อย” ซิลี่ส่ายหน้าอย่างละอา ก่อนเดินเข้าไปในครัว ทันใดนั้นภายในห้องน้ำส่งเสียงออกมาดังลั่น เมื่อหันหน้ากลับไปก็ได้พบกับหลิ่วหรูยู่ที่มุ่งออกมาอย่างร้อนรน

“…..” ซิลี่นิ่งงัน ไม่ทันที่เธอได้รูดกางเกงยีนขึ้น ท่อนล่างยังคงอาบไปด้วยเลือด

ในเวลาเดียวกัน มือที่เปื้อนเลือดกำกระดาษใบหนึ่งแน่น

กระดาษสูตรยาใบที่เพิ่งถูกทิ้งลงถังขยะเมื่อครู่

“รุ่นพี่ เป็นอะไรไป? เป็นบ้าไปแล้วเหรอ?” ซิลี่พ่นลมหายใจออกมาด้วยความโมโห พร้อมถามอย่างหวาดหวั่น

ทีท่าของหลิ่วหรูยู่บ้าคลั่งอย่างมาก ดวงตาทั้งสองข้างจับจ้องกระดาษที่เปื้อนเลือดนิ่ง

“ลี่ลี่บอกมาเดี๋ยวนี้นะ สูตรยาที่น่าทึ่งนี่ แกไปเอามาจากไหน?”