หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 168 ดื่มหมดโต๊ะ

บทที่ 168 ดื่มหมดโต๊ะ

หลิวจิ้งกวาดสายตามองหลี่ก้วนจงและบรรดาลูกน้อง อากัปกิริยาของทุกคนอยู่ในสายตาของเธอ

ภายใต้ความปรารถนา เธอเองรู้ดี พวกเขาคิดไม่ซื่อต่อเธอ ชั่ววูบหนึ่งความหวาดหวั่นเกาะกุมหัวใจ กระทั่งเธอนึกเสียใจที่ปรากฏตัวที่นี่

แต่เธอไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว เธอหวังว่าคนพวกนี้จะช่วยสนับสนุนบริษัทของเธอ

แถมตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางเองก็ได้มากับตนด้วย คนพวกนี้จะกล้าลงมือทำอะไรไม่ดีต่อเธอหรือไง?

เธอคิดในใจพลางหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง ถึงได้รู้สึกปลอดภัยขึ้นมาบ้าง

“ฮ่าฮ่า ประธานหลิว เชิญนั่ง” เมื่อเห็นหลิวจิ้งเดินเข้ามา หลี่ก้วนจงลุกขึ้นยืน พร้อมกล่าวทักทาย ด้วยทีท่าสนิทสนม

หากแต่ในหัวเต็มไปด้วยภาพจิตนาการ ที่ตนกระทืบลู่เสี้ยงหยางจนขาหัก จ้องมองหลิวจิ้งถูกย่ำยีต่อหน้าต่อตา

ชายที่มีเขี้ยวกลืนน้ำลายอึก เสมือนคลื่นไฟลูกใหญ่แผดเผาอยู่ในร่าง สายตาเพ่งมองพี่สะโพกงามไม่ละ เซ็กซี่เป็นบ้า เล่นจากทางด้านหลังคงสนุกไม่ใช่เล่น

ส่วนชายที่เหลือมีสายตาที่ว่างเปล่า จับจ้องหลิวจิ้งเหมือนเหยื่ออันโอชะ

หลิวจิ้งนั่งลงกับที่อย่างระแวดระวัง เธอเพียงต้องการรีบเจรจาให้ลุล่วงแล้วออกจากที่นี่โดยเร็ว เธอเอ่ยกับหลี่ก้วนจง “ประธานหลี่ เราเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า”

หลี่ก้วนจงยกมือขึ้น ด้วยความไม่สบอารมณ์

“หลิวจิ้ง จะรีบไปไหนกัน เรายังไม่ได้ดื่มกันเลย ไม่มีอารมณ์คุยเรื่องงานหลอก”

“นั่นสิ” ชายที่มีเขี้ยวเอ่ยอย่างเห็นด้วย “ประธานหลิว ขอเพียงแค่คุณทำให้ประธานหลี่ของเรามีความสุข เรื่องของการสนับสนุน ง่ายกว่าปอกกล้วยเข้าปากเสียอีก”

หลิวจิ้งเผยสีหน้าลังเล ก่อนที่จะพยักหน้ารับ “ได้ แต่ฉันมีข้อแลกเปลี่ยน”

สายตาของหลี่ก้วนจงเป็นประกาย หลิวจิ้งตกหลุมพรางแล้ว “ว่ามาเลย มีอะไรอีก?”

หลิวจิ้งเอ่ย “ฉันต้องการการ์ดเชิญเข้าร่วมงานพิธีเปิดของหอการค้า”

อะไรนะ?

งานพิธีเปิดของหอการค้า?

หลี่ก้วนจงพินิจในใจ : ฉันยังไม่มีสิทธิ์ได้เข้าร่วม จะไปเอาการ์ดเชิญมาจากที่ไหน?

แต่เพื่อหลอกล่อหลิวจิ้ง ให้หล่อนขึ้นเตียงแต่โดยเร็ว เขาจึงโกหกเธออย่างหน้าด้านๆ “ไม่มีปัญหา ผมมีการ์ดเชิญหลายใบ จะให้เธอ2ใบก็ไม่เป็นไรหลอก”

หลิวจิ้งตื่นเต้นดีใจ หากเช่นนั้น เธอกับเย่สวนก็สามารถเข้าร่วมพิธีเปิดของหอการค้าได้แล้วน่ะสิ

“ถ้าอย่างนั้น เรามาเริ่มดื่มฉลองกันเลยดีกว่า” หลี่ก้วนจงเอ่ยอย่างทนไม่ไหว

ชายที่มีเขี้ยวลุกขึ้นยืนรินเหล้าให้กับทุกคน

ลู่เสี้ยงหยางแสยะยิ้มอย่างเย็นชา พร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มหมดในรวดเดียว

หลี่ก้วนจงและลูกน้องนิ่งอึ้ง ยังไม่ทันได้เริ่ม ได้หมอนี่กลับดื่มก่อน มันหมายความว่ายังไง

แต่ก็ดี ไม่ต้องห่วงว่าไอ้หมอนี่จะไม่เมา

หลิวจิ้งไม่เข้าใจในความหมายของลู่เสี้ยงหยาง เธอจับจ้องลู่เสี่ยงหยางด้วยความประหลาดใจที่ฉายบนใบหน้า

ลู่เสี้ยงหยางส่งสายตาที่สื่อกับหลิวจิ้งว่าให้สบายใจได้ เขายกแก้วเหล้าขึ้น หันไปทางหลี่ก้วนจงพร้อมกล่าว “ต่อจากนี้ ผมจะดื่มกับคุณเอง”

“ได้” หลี่ก้วนจงระเบิดหัวเราะ พร้อมหันไปทางลู่เสี้ยงหยาง ไอ้หมอนี่รนหาที่ตายเองช่วยไม่ได้

เหล่าบรรดาที่อยู่ตรงหน้า ต่างดื่มเก่งกันทั้งนั้น ไม่ว่าใครก็สามารถมอมให้ลู่เสี้ยงหยางเมาหัวราน้ำได้

ถึงตอนนั้น รอให้เขาไร้เรี่ยวแรงในการต่อต้าน แล้วค่อยกระทืบให้มันขาหักเป็นสองท่อน

“พรรคพวก ในเมื่อไอ้หมอนี่ใจถึง เราเองก็น้อยหน้าไม่ได้ ดื่ม” หลี่ก้วนจงยกแก้วเหล้าขึ้น

ชายหนุ่มทั้งหลายต่างชูแก้วขึ้นตามๆกัน

เป้ง!

แก้วเหล้ากระทบเสียงดัง ก่อนกระดกจนหมด

หลิวจิ้งจับจ้องลู่เสี้ยงหยางด้วยความกังวล เธอเอาลู่เสี้ยงหยางมาด้วยก็เพื่อปกป้องตน

หากเขามึนเมาไปก่อน ตนคงตกเป็นเหยื่อ ให้คนพวกนี้เล่นสนุกได้ตามใจชอบ

“เฮ้อ นายนี่นะลู่เสี้ยงหยาง ทำไมแกถึงไม่เข้าใจความหมายของฉัน? แกเมาขึ้นมา ก็รอให้ฉันถูกรังแกแล้วกัน”

หลิวจิ้งนึกคิดด้วยความร้อนใจ

ในเวลานี้ ชายที่มีเขี้ยวหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีพร้อมลุกขึ้นยืน รินเหล้าให้กับทุกคน

ชายสวมแว่นคนหนึ่งลุกขึ้นยืน หันไปทางลู่เสี้ยงหยาง “ดื่ม”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ อย่างไม่ปฏิเสธ

เป้ง!

แก้วเหล้ากระทบกัน ทั้งสองกระดกจนหมดแก้วอีกครั้ง

“ฮ่าฮ่า น่าสนใจ อีกสักแก้ว” ชายมีเขี้ยวชูแก้วขึ้นเหนือหัว

เป้ง!

เสียงแก้วเหล้ากระทบอีกครั้ง

……

หลี่ก้วนจงและพรรคพวกต่างสู้รบกับลู่เสี้ยงหยาง แก้วแล้วแก้วเหล้า

หลิวจิ้งเหงื่อแตกโชก ต่อให้ลู่เสี้ยงหยางคอแข็งแค่ไหน ก็ต้องมีขีดจำกัด เขาคนเดียวจะดื่มแข่งกับหลี่ก้วนจงและพรรคพวกได้อย่างไร

“ช่างเถอะ ลู่เสี้ยงหยาง พอได้แล้ว เรากลับกันเถอะ” หลิวจิ้งกระตุกชายเสื้อลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยเสียงแผ่ว

ลู่เสี้ยงหยางเพ่งพินิจหลิวจิ้ง สื่อให้เธอไม่ต้องกังวล ก่อนที่จะเริ่มดื่มกับหลี่ก้วนจงและพรรคพวกอีกครั้ง

หลี่ก้วนจงและพรรคพวกต่างได้ใจ ไอ้ลู่เสี้ยงหยางนี่โง่ชะมัด มีจุดประสงค์แอบแฝงที่ชัดเจนขนาดนี้ดูไม่ออกหรือยังไง? พวกเขาต้องการมอมเขา เพื่อย่ำยีหลิวจิ้งชัดออกขนาดนี้

หากแต่ บรรดาหลี่ก้วนจงเริ่มมีความรู้สึกผิดปกติ พวกเขาดื่มเหล้าขาวกับลู่เสี้ยงหยางคนละหลายแก้ว ลู่เสี้ยงหยางเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สีหน้านิ่งเฉยไม่แปรเปลี่ยน สติสัมปชัญญะยังอยู่ครบถ้วน

ไร้ทีท่าว่าจะมึนเมาเลยสักนิด กลับเป็นพวกเขาซะเอง ที่เริ่มวิงเวียนศีรษะ

บ้าเอ้ย นี่มันอะไรกัน?

หลี่ก้วนจงและพรรคพวกต่างจ้องหน้ากัน ดวงตาแทบถลนออกมา

เขาดื่มคนละเจ็ดแปดแก้ว ลู่เสี้ยงหยางดื่มคนเดียวสี่สิบห้าแก้ว ต่อให้เป็นน้ำเปล่า เขาก็ต้องจุกบ้างสิ

จะกลับคำไม่ได้ ต่อให้ลู่เสี้ยงหยางพันจอกไม่เมา พวกเขาก็ต้องดื่มต่อไป

หลังจากนั้น พวกเขาเริ่มชูแก้วขึ้นดื่มอีกระลอก!

ชายหนุ่มสองรายที่คอไม่แข็งนักหมดสติ ล้มฟุบลงกับโต๊ะ

หลี่ก้วนจงหนังตากระตุก พร้อมก่นด่าในใจ “ไอ้พวกไร้ประโยชน์ แค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ”

เช่นนั้น ฝั่งของหลี่ก้วนจงก็เหลือเพียงห้านาย

บ้าเอ้ย เป็นไปไม่ได้!

หลี่ก้วนจงไม่เชื่อสายตา เขาสั่งให้พรรคพวกชนแก้วกับลู่เสี้ยงหยางต่อไป

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพร้อมเอ่ย “ดื่มทีละแก้วแบบนี้ น่าเบื่อแย่ เรามาแข่งกันเป็นกลมดีกว่า”

อะไรนะ?

ทั้งกลม?

ดื่มเหล้าจริงๆใช่ไหม!

หลี่ก้วนจงและพรรคพวกไร้คำพูด ทีแรกคิดจะมอมไอ้หน้าละอ่อนนี่ ไม่คาดคิดเลย ว่าเขาจะกลับคอแข็งขนาดนี้

“อะไรนะ เรื่องอะไร?” หลิวจิ้งเบิกตากว้าง ริมฝีปากเล็กอ้าค้างกลางอากาศ ที่สามารถยัดแอปเปิ้ลเข้าไปได้ทั้งลูก

ทำไมแต่ก่อนเธอถึงไม่ทันได้สังเกต ว่าลู่เสี้ยงหยางดื่มเก่งถึงเพียงนี้?

หลี่ก้วนจงลังเลอยู่นานว่าจะรับคำท้าหรือไม่

ลู่เสี้ยงหยางยกขวดขึ้นกระดกก่อน อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

สักพัก น้ำเหล้าในขวดได้ไหลลงสู่กระเพาะชายหนุ่มไม่เหลือแม้สักหยด

ลู่เสียงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หากพวกแกกลัว ก็ยอมแพ้แล้วไสหัวไปซะ”

เมื่อถูกแทงใจดำ ชายที่มีเขี้ยวคนเดิมยกขวดขึ้นกระดก

เป็นไปตามคาด หลายนาทีผ่านไป บรรดาลูกน้องของหลี่ก้วนจงต่างฟุบลงกับโต๊ะ

ตอนนี้ เหลือเพียงหลี่ก้วนจงคนเดียวเท่านั้นที่ยังมีสติ เขาเพ่งมองลู่เสี้ยงหยางอย่างหัวเสีย

ลู่เสี้ยงหยางแสยะยิ้มออกมา วางขวดเหล้าขาวตรงหน้าหลี่ก้วนจง “อีกสักกลม”

หลี่ก้วนจงเผยสีหน้าเหยเก พร้อมส่ายหน้าไม่หยุด “ฉันไม่ไหวแล้ว ไม่ดื่มแล้ว”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยเสียงเรียบ “ตามใจคุณไม่ได้หลอกนะ”

ชายหนุ่มกำขวดเหล้าขาวไว้ในมือ ก่อนที่จะเดินไปหยุดอยู่ข้างหลี่ก้วนจง พร้อมกดหัวเขาติดกับโต๊ะ อ้าปากเขาออกด้วยแรงอันมหาศาล ก่อนที่จะกรอกเหล้าขาวใส่ปากเขา

เหล้าขาวไหลเข้าสู่ลำคอลงไปที่กระเพาะ

พระเจ้า!

ได้ยังไงกัน?

หลิวจิ้งนิ่งอึ้งไป ดวงตาประกายวับวาว หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ทีท่าใจสั่นด้วยความโรแมนติกเช่นนี้ ช่างไม่เข้ากับอายุของเธอเอาเสียเลย