หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 164 เกิดเรื่องขึ้นกับแม่ยาย

บทที่ 164 เกิดเรื่องขึ้นกับแม่ยาย

ตกดึก สถานีตำรวจปินเหอ บรรยากาศที่ค่อนข้างประหลาด

ตอนเช้าได้รับแจ้งบุคคลสูญหาย สถานีตำรวจออกตามหาในทันที กระทั่งตอนนี้ยังไม่พบตัว

กลางดึก หน้าสถานีตำรวจปรากฏร่างปริศนาไร้เศียร

ต่อมาได้รับการยืนยัน ร่างไร้วิญญาณดังกล่าวเป็นคนเดียวกันกับบุคคลแจ้งสูญหาย ไป๋เส้าหัว

หลายวันมานี้ หน้าสถานีตำรวจปินเหอปรากฏร่างไร้วิญญาณเศียรขาดทุกคืน

บวกกับวันนี้ เป็นรายที่หกเข้าไปแล้ว

ทางด้านตำรวจยังไม่พบผู้ก่อเหตุ มีเพียงพยานปากจากชาวบ้าน ผู้ก่อเหตุเป็นกลุ่มควันดำ ชาวบ้านต่างร่ำลือว่าเป็นพลังเหนือธรรมชาติ

ทางตำรวจเองรู้สึกกดดันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เหยื่อทั้งหกคน ต่างเป็นลูกหลานผู้ดีทั้งนั้น

……

ในเวลาเดียวกัน

บ้านตระกูลหลัวแห่งเหอปิน หลัวเจินเจิน

หลัวเจินเจินเป็นศรีภรรยาของไป๋เส้าหัว หลังถูกตำรวจสอบปากคำเมื่อสักครู่ ในตอนนี้เธอแน่นิ่งเสมือนวิญญาณออกจากร่าง

เมื่อกลางวัน เธอทะเลาะกับไป๋เส้าหัว ภายใต้ความโกรธ เขาไม่สามารถควบคุมตนเองได้จนพลั้งมือทำร้ายเธอ ก่อนที่จะออกจากบ้านไป หลังจากนั้นได้เกิดเหตุไม่คาดฝันกับเขาขึ้น

หลัวเจินเจินผ่านความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียสามี เธอนัดเพื่อนสนิทของเธอทั้งสองคนเป็นอันดับแรก

ถังปิงหยู่

หลิ่วหรูยู่。

ถังปิงหยู่อยู่ในชุดกระโปรงยาวคลุมเข่าสีฟ้า รูปร่างเซ็กซี่ หน้าตางดงาม

ส่วนหลิ่วหรูยู่เองเธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ที่เข้ากันได้ดีกับกางเกงยีนรัดรูป แม้เรียบง่าย แต่กลับเซ็กซี่น่าดึงดูด ทั้งคู่หน้าตาสะสวยต่างคนต่างกลืนกินกันไม่ลง เป็นหญิงสาวที่ชายหนุ่มทั้งหลายต่างหมายปอง

เวลานี้ถังปิงหยู่และหลิ่วหรูยู่ทั้งคู่จับจ้องหลัวเจินเจิน ด้วยความเห็นใจ ไม่คิดเลย ว่าหลัวเจินเจินจะสูญเสียคู่ชีวิตด้วยอายุยังน้อย

หญิงสาวทั้งสองไม่เอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย เพื่อไม่ให้หลัวเจินเจินต้องเจ็บปวดใจไปมากกว่านี้

ใบหน้าที่สะสวยของหลัวเจินเจินบวมแดงช้ำ ราศีของคุณหนูตระกูลหลัวหายไปสิ้น

“เฮ้อ เจินเจิน หน้าเธอเป็นอะไร?” ในเวลานี้เอง ถังปิงหยู่เอ่ยถามขึ้น

หลัวเจินเจินส่ายหน้าปฏิเสธ ไร้คำพูดหลุดออกจากปากเธอ แต่น้ำตากลับไหลพรากลงมาอย่างเสียการควบคุม

ถังปิงหยู่และหลิ่วหรูยู่สบประสานสายตากันและกัน ทั้งคู่เข้าใจดีถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอ

ไป๋เส้าหัวมีประวัติการทำร้ายครอบครัวตั้งแต่ยังหนุ่ม

ถังปิงหยู่นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหยิบขวดยาขนาดพกพาเล็กๆออกมาจากกระเป๋า เป็นยาทาแก้แผลเป็นที่ลู่เสี้ยงหยางให้ไว้กับถังหลง

รอยแผลของถังหลงหายเป็นปลิดทิ้ง หลังจากที่เขาใช้ยานี้ ที่เหลือถูกถังปิงหยู่เอามาไว้ เธอเก็บรักษาอย่างดีราวกับของล้ำค่า

บัดนี้เห็นเพื่อนสนิทตนใบหน้าบวมเบ่งเสมือนหัวหมู เธอจึงเอามันออกมา อย่างนึกเสียดาย

ในขณะนั้นเอง บังเอิญหลิ่วหรูยู่เอง ก็นำยาขวดสีชมพูออกมาจากกระเป๋าเช่นเดียวกัน

หลิ่วหรูยู่ทำงานที่บริษัทเกี่ยวกับยา ปกติแล้วเธอค่อนข้างว่าง จึงชอบคิดค้นพัฒนาตัวยาอยู่เสมอ เพื่อรักษาและบำรุง

ยาเมื่อครู่ที่เธอเอาออกมา

เป็นยาที่เธอเพิ่งพัฒนาขึ้น มีประสิทธิภาพอย่างสูงในการลดบวมและอักเสบ

“อ่ะนี่ เจินเจิน ฉันให้ เอาไว้ทาหน้า ฉันรับรองพรุ่งนี้หน้าเธอจะกลับมาสวยดั่งเดิม ไม่ทิ้งร่องรอยแผลเป็นใดๆแน่นอน” ถังปิงหยู่ยื่นขวดยาให้กับเธอ

หลัวเจินเจินยื่นมือรับขวดยาเอามาไว้ แต่กลับไม่เชื่อในสรรพคุณ “ปิงหยู่ เธอปลอบใจฉันอีกแล้ว นี่ไม่ใช่ยาวิเศษอะไรสักหน่อย ที่จะทำให้หน้าฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิม โดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ?”

หลิ่วหรูยู่ค่อนข้างชำนาญในด้านชีววิทยา เธอรู้ดีว่าใบหน้าของหลัวเจินเจินได้รับความเสียหายอย่างหนัก ต่อให้เป็นยาที่สามารถซ่อมแซมเซลล์ขึ้นมาใหม่ที่เธอเพิ่งพัฒนาก็ต้องใช้เวลาหลายวัน สรรพคุณที่ถังปิงหยู่เอ่ยขึ้นเมื่อสักครู่ เธอจึงไม่เชื่อในความวิเศษนั้น

“ปิงหยู่ พอได้แล้ว ไม่รู้ว่ายาของเธอมีสารปนเปื้อนและเครื่องสำอางมากแค่ไหน เอามาเทียบกับยาที่ฉันพัฒนาขึ้นมาใหม่ไม่ได้หลอกนะ” หลิ่วหรูยู่เอ่ย ด้วยความเชื่อมั่นต่อตนเอง และตัวยาของเธอ

ถังปิงหยู่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ยังไงซะยาของเธอวิเศษแค่ไหน ถังหลงทดสอบและเห็นผลกับตา

“ใครบอกกันว่ายาในมือฉันเป็นเครื่องสำอาง อันนี้เพื่อนฉันให้มา เห็นผลได้ดีในการลดบวมช้ำ” ถังปิงหยู่เอ่ย

หลิ่วหรูยู่ทำตาขวาง “ต่อให้สรรพคุณดีแค่ไหน จะดีสู้ยาตัวใหม่ของฉันได้ยังไง?”

“นั่นก็หมายความว่า มันดีกว่ายาตัวใหม่ที่เธอเพิ่งพัฒนาไงล่ะ” ถังปิงหยู่เปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นเช่นเดียวกัน ความรู้สึกที่ว่าลู่เสี้ยงหยางคนนี้ไม่ธรรมดานั้นมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ยาที่เขาให้กับเธอ ยังมหัศจรรย์ได้ถึงเพียงนี้ หากแพร่ออกไปในด้านการแพทย์และความงาม ต้องโด่งดังเป็นพลุแตกอย่างแน่นอน

หลิ่วหรูยู่กล่าวอย่างไม่พอใจ “เป็นไปไม่ได้ หากมียาวิเศษขนาดนั้นจริง ทำไมฉันถึงไม่รู้ล่ะ?”

ถังปิงหยู่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เธอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง แต่เธอต้องเข้าใจอย่างนึง เหนือคนยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า”

ประโยคนี้สำหรับหลิ่วหรูยู่ ถังปิงหยู่กำลังปฏิเสธความสามารถของเธอ เธอโมโหขึ้นมา ลุกออกจากโซฟา หวังสู้กับถังปิงหยู่ให้รู้แพ้ชนะ

เมื่อเห็นดังนั้น หลัวเจินเจินลุกขึ้นยืน แยกทั้งคู่ออกจากกัน “พอได้แล้ว พวกเธอเลิกทะเลาะกันสักที ยาของใครดีกว่ากัน แค่ลองก็รู้แล้วไม่ใช่หรือไง หน้าทั้งสองข้างของฉันมีแผล ฉันจะทาของพวกเธอทั้งคู่คนละด้าน”

พูดจบหลัวเจินเจินเริ่มหยิบยาขึ้นทา ถูยาของถังปิงหยู่ที่แก้มด้านซ้าย ส่วนด้านขวาทาถูด้วยยาของหลิ่วหรูยู่

เมื่อทาเสร็จ หลัวเจินเจินแอบคิดในใจ “คราวนี้ถังปิงหยู่คงแพ้อีกเช่นเคย เธอนี่มัน ไม่เรียลเอาเสียเลย”

“ฮ่าฮ่า ฉันได้ยินถังปิงหยู่บอกว่า พรุ่งนี้ หน้าของเจินเจินจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม พรุ่งนี้ฉันว่างพอดี แล้วมาดูกัน” หลิ่วหรูยู่เอ่ยอย่างได้ใจ ฉันจะคอยดู พรุ่งนี้ถังปิงหยู่จะพูดอะไรได้อีก กล้าท้าทายตนในที่ของตน เธอมันหาเรื่องใส่ตัวเห็นๆ

“ได้สิ เธอทำใจไว้ก่อนได้เลย ถึงตอนนั้นจะได้ไม่อับอายจนต้องมุดดินหนี” ถังปิงหยู่เอ่ยอย่างเป็นต่อ

“เหอะ ฉันอยากให้มีวันนั้นจริงๆเลย” หลิ่วหรูยู่อุทานอย่างไม่สบอารมณ์ ขยะที่ถังปิงหยู่เอาออกมา หรือจะเทียบกับยาของเธอได้?

……

หยูเม่ยหยินกรุ๊ป

ลู่เสี้ยงหยางยังคงนั่งอยู่กับกองเอกสารเกี่ยวกับหอการค้า

เอกสารได้รับการปรับปรุง บิดาของเขาเพิ่งส่งมาให้เขาเมื่อสักครู่นี้

เอกสารก่อนหน้า คอลัมน์ของรองประธานนั้นว่างเปล่า

แต่ตอนนี้กลับปรากฏชื่อหนึ่งขึ้นมา จางสง

ลู่เสี้ยงหยางไม่รู้จักชายหนุ่ม จึงไม่ได้ใส่ใจ

ตืดตืดตืด

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อเขาควักออกมาดูกลับเห็นชื่อของหลิวจิ้ง

ลู่เสี้ยงหยางกดรับสาย เสียงอันร้อนรนขอหลิวจิ้งแล่นผ่านมาตามสาย “ลู่เสี้ยงหยาง มาที่บริษัทเดี๋ยวนี้เลย”

ลู่เสี้ยงหยางที่ได้ยินน้ำเสียงที่ผิดปกติของหลิวจิ้ง ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยถาม ปลายสายชิงตัดสายไปเสียก่อน

“ผิดปกติ ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่” ลู่เสี้ยงหยางไม่มีเวลาคิดอะไรไปมากกว่านั้น เขาออกจากหยูเม่ยหยินกรุ๊ป มุ่งหน้าสู่จิ่นซิ่วกรุ๊ปทันที

เป็นไปตามคาดเมื่อเขามาถึงหน้าจิ่นซิ่วกรุ๊ป ลู่เสี้ยงหยางต้องพบกับเหตุการณ์ที่ทำให้เขาต้องโกรธจัด