หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 163 ราชาแห่งแอฟริกาเหนือ ปิดทองหลังพระ

บทที่ 163 ราชาแห่งแอฟริกาเหนือ ปิดทองหลังพระ

เมื่อเอ่ยถึงประธานหอการค้า เย่เชี่ยนเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ที่รัก คุณเคยพบกับท่านประธานไหม?”

ตำแหน่งของเฉินเหอ ยังไม่สามารถพบกับประธานได้ แต่เขาก็ยังคงพยักหน้ารับ เสแสร้งต่อไป “ได้พบแล้ว เมื่อวันเรายังรับประทานอาหารด้วยกันอยู่เลย เขาชื่นชมผมมาก เขาบอกว่าจะคอยสนับสนุนผมด้วย”

ซู้ด!

เมื่อได้ยินประโยค ทุกคนในตระกูลเย่ต่างสูดลมหายใจเข้าลึก เฉินเหอไม่ธรรมดาจริงๆ ที่ได้รับความไว้วางใจจากท่านประธาน

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่อีกด้านส่ายหน้าอย่างระอา เขาถอนหายใจออกมา ตระกูลเย่มีตาหามีแววไม่ สักวันหากได้รู้ว่า เขานี่แหละประธานหอการค้าตัวจริงเสียงจริง คงอ้าปากค้างอย่างตกตะลึงยาวไปถึงตาตุ่ม ก้มลงเลียนิ้วเท้าเขาเป็นแน่

หลังจากนั้น งานเลี้ยงฉลองของตระกูลเย่ได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

บนโต๊ะอาหารไม่มีที่นั่งสำหรับลู่เสี้ยงหยาง เขาได้แต่นั่งรวมอยู่กับเหล่าคนใช้

แม้เย่สวนจะไม่สามารถทนอยู่ได้ แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ทันใดนั้น ท่านย่านึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอจึงหันไปออกคำสั่งกับเฉินเหอ “อาเหอ ท่านประธานหอการค้าปรากฏตัวเมื่อไหร่ เธอต้องแจ้งเรานะ เป็นตัวแทนของตระกูลเราไปเยี่ยมเยียนท่านด้วย ในอนาคตตระกูลเราต้องการยกระดับเป็นตระกูลผู้ดีต้องฝากความหวังได้กับเขา หวังว่าเขาจะเห็นแก่ความเป็นครอบครัวของเรา ช่วยยกระดับตระกูลเราด้วย”

เฉินเหอหยักหน้าตอบตกลงอย่างไม่มีทางเลือก “แน่นอนครับคุณย่า” แต่ในใจเขากลับหวั่นวิตก ไม่รู้ว่าท่านประธานผู้นี้จะให้เกียรติเขาหรือไม่?

ในเวลานี้เอง เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากหน้าประตู ชายหนุ่มชุดดำหลายนายเดินเข้ามา

ท่านย่าลุกขึ้นยืนทันที ก่อนหันไปทางเฉินเหอ พร้อมเอ่ยถาม “อาเหอ คนของเธอใช่ไหม?”

“ไม่ใช่นี่ครับ” เฉินเหอส่ายหน้าปฏิเสธ

ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำเอ่ยขึ้น “ผู้นำสูงสุดของหอการค้าในโตเกียวมีคำสั่ง ให้ส่งของบางอย่างมาที่ตระกูลเย่”

ผู้นำคนเดิมสะบัดแขน ชายหนุ่มที่เหลือมุ่งไปยังท่านย่า ก่อนยื่นกล่องในมือสามใบให้กับหญิงชรา

“ท่านย่า ขอบคุณสำหรับความเสียสละที่มีต่อหอการค้าของหลานเขยท่าน ของขวัญพวกนี้รับไว้เถอะครับ” ผู้นำคนดังกล่าวเอ่ย พร้อมจับมือแสดงความขอบคุณต่อท่านย่า

ท่านย่าพยักหน้ารัวด้วยความปีติ

ชายหนุ่มที่มอบของขวัญไม่ทิ้งท้ายอะไรอีก พวกเขาจากไปทันทีอย่างเร่งรีบ

ท่านย่าเปิดกล่องด้วยมือและเท้าที่สั่นริก

ทุกคนต่างจับจ้องไปที่ท่านย่านเป็นสายตาเดียว ในกล่องมีเพียงป้ายสีทองอร่าม

บนป้ายสีทองสลักด้วยตัวอักษร

ราชาแห่งแอฟริกาเหนือ!

ปิดทองหลังพระ!

เสาหลักทางธุรกิจ!

“ซู้ด!” ท่านย่าสูดลมหายใจเข้า นี่เป็นความรุ่งโรจน์ที่สุด

เย่เชี่ยนกระโดดกอดเฉินเหอพร้อมหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ พร้อมเอ่ยขึ้น “ที่รักคุณเก่งที่สุดเลย นี่เป็นความไว้วางใจของหอการค้าที่มีต่อคุณอย่างสูงสุด”

“พี่เขยยอดไปเลย พี่เขยยอดไปเลย พี่ช่วยสร้างหน้าสร้างตาให้กับตระกูลเราจริงๆ” บรรดาคนรุ่นหลังของตระกูลเย่ต่างยกยอชายหนุ่มกันถ้วนหน้า

เฉินเหอนิ่งค้างอยู่กับที่ ความสามารถของเขาตัวเขาเองรู้แก่ใจดี ไม่มีทางที่เขาจะได้รับเกียรติที่สูงส่งเช่นนี้แน่นอน

ตำแหน่งเล็กๆอย่างเขา จะแบกรับหน้าที่อันใหญ่หลวงอย่างเสาหลักของวงการธุรกิจได้อย่างไร!

“แปลก สลักผิดหรือเปล่า กลับไปต้องไปถามเบื้องบนเสียหน่อยแล้ว” เฉินเหอหัวใจเต้นรัว

ความร้อนรุ่มก่อตัวขึ้นมาในใจเย่สวน คนที่มีความสามารถเป็นของคนอื่นจริงๆด้วย

ลู่เสี้ยงหยางที่นั่งรับประทานอาหารเงียบๆอยู่อีกทาง กวาดสายตามองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสมเพช พร้อมเอ่ยเสียงแผ่ว “ไม่จำเป็นต้องมีพิธีการใหญ่โตแบบนี้เลยสักนิด คุณพ่อนี่จริงๆเลย ทำไมถึงได้ไม่ห้ามปราม”

ตืดตืดตืด!

ในเวลานี้เอง มีข้อความเข้าถูกส่งมายังโทรศัพท์ของลู่เสี้ยงหยาง

เป็นข้อความจากลู่กั๋วต้ง

“ไอ้ลูกชาย เบื้องบนลงมติเป็นที่เรียบร้อย สามวันให้หลัง แกเข้าไปดูแลหอการค้าได้เลย ถึงเวลาจะมีพิธีเปิดอย่างเป็นทางการอันยิ่งใหญ่”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าเบาๆ เขาไม่ชอบเปิดเผยตนต่อหน้าสาธารณชนเป็นที่สุด ถึงตอนนั้นค่อยส่งซุนเซียงเซียงไปเปิดพิธีแล้วกัน

ในเวลาเดียวกัน เฉินเหอได้รับการติดต่อเช่นเดียวกัน เขาวางสายทันทีที่พูดได้เพียงไม่กี่ประโยค ด้วยสีหน้าประหลาดใจอย่างยิ่ง

“อาเหอมีอะไรหรือ? เป็นอะไรไป?” ท่านย่าเอ่ยถามขึ้น

เฉินเหอส่ายหน้าปฏิเสธ พร้อมเอ่ยตอบ “คุณย่า สามวันให้หลัง ประธานของหอการค้าจะมาที่นี่แล้ว จะมีพิธีเปิดด้วย ฐานะตำแหน่งผมสามารถเข้าร่วมพิธีเปิดได้ ถึงตอนนั้นผมสามารถพาไปด้วยได้สี่คน”

อะไรนะ?

เมื่อได้ยินประโยค ท่านย่าดีใจจนแทบลุกขึ้นกระโดดด้วยความตื่นเต้น “ได้ได้ได้ อาเหอนี่ใช้ได้จริงๆ เอาเป็นสี่คนนี้แล้วกัน ฉัน เย่เชี่ยน เย่หยุนเทา เย่ซวง”

ส่วนเย่สวนนั้นถูกมองข้ามอย่างไร้ตัวตน

เย่สวนไม่พอใจอย่างมาก ตอนนี้เธอมีอำนาจสูงสุดในตระกูลเย่ การส่งตัวแทนเข้าร่วมพิธีเปิด เป็นหน้าที่ของเธอในการตัดสินใจไม่ใช่หรือไง?

แต่โค้วต้าเป็นของเฉินเหอ เธอไม่เข้าไปข้องเกี่ยวอย่างหน้าด้านๆหลอก

“อืม คุณย่าตัดสินใจเลยแล้วกัน” เฉินเหอพยักหน้ารับ

เย่หยุนเทา และเย่ซวงต่างดีใจจนออกนอกหน้า

เย่ซวงที่อยู่อีกด้านกำลังฝันกลางวันวาดฝันกลางอากาศ ภายในพิธีเปิดในวันนั้น เธอจะต้องแต่งตัวให้สวยสะพรั่ง ไม่แน่ท่านประธานคนนั้นอาจชอบเธอก็ได้

เย่หยุนเทายกแก้วไวน์ขึ้น เหลือบไปทางลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเหน็บแนม “เป็นเขยของตระกูลเย่เหมือนกัน ดูความสำเร็จของพี่เขยสิ พาเราไปร่วมพิธีเปิดงานผ่านเบื้องบนโดยเฉพาะ ไอ้กระจอกอย่างแกอยู่ดูโทรทัศน์ที่บ้านนั่นแหละ คอยดูฉันร่วมแสดงความยินดีกับประธานหอการค้าไป”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะที่แสบแก้วหูลอยล่องเข้ามา

เย่สวนแทบมุดดินหนีด้วยความอับอาย วันนี้เธอไม่ควรพาลู่เสี้ยงหยางมาด้วยเลย

ลู่เสี้ยงหยางฉีกหัวเราะไม่ขาดสาย พร้อมเอ่ยอย่างมีเลศนัย “อย่าเพิ่งด่วนสรุปสิครับ หากสามวันให้หลังพวกคุณไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมพิธีเปิดขึ้นมา ขายขี้หน้าแย่เลยนะ”

ได้ยินคำของลู่เสี้ยงหยาง เย่หยุนเทาหัวเราะออกมา ด้วยทีท่าดูแคลนมากกว่าเดิม

“แกคิดว่าพี่เขยไร้ประโยชน์เหมือนกับแกอย่างนั้นเหรอ ในเมื่อเขามีความมั่นใจ นั่นแสดงว่าต้องไม่มีปัญหา ฮ่าฮ่าฮ่า ถึงเวลานั้นแกนั่งอยู่เฉยๆ จ้องหน้าจอโทรทัศน์ไปนั่นแหละ”

เย่ซวงหัวเราออกมาอย่างมีความสุข พร้อมหันไปทางเย่สวน “คอยจับตาดูหนุ่มน้อยของแกเอาไว้ให้ดี อย่าคิดสั้น ฆ่าตัวตายไปก่อน ไม่อย่างนั้นตัวเธอเองนั่นแหละที่ต้องเก็บศพให้มัน”

“ยุ่งอะไรด้วย “ เย่สวนโกรธจนกัดฟันกรอด

หลังจากนั้น เย่สวนทานไม่กี่คำ ก่อนที่จะพาลู่เสี้ยงหยางออจากบ้าน ทุกรั้งที่เธอเข้าร่วมการประชุมของที่บ้าน จะต้องโมโหจนแทบคลั่งทุกครั้งไป ยังมีอารมณ์ทานอะไรที่ไหนกัน?

หลังจากที่เย่สวนออกจากคฤหัสถ์ตระกูลเย่ เธอตัดสินใจที่จะเข้าบริษัท ลู่เสี้ยงหยางส่งเธอที่หน้าตระกูลเย่กรุ๊ป ก่อนที่เขาจะมุ่งกลับไปยังหยูเม่ยหยินกรุ๊ป

ภายในห้องทำงานส่วนตัวของประธาน เขาเรียกให้ซุนเซียงเซียงเข้าพบ

ซุนเซียงเซียงที่อยู่ในชุดกระโปรง อวดโฉมร่างเซ็กซี่ ค่อนข้างสะดุดตา

“ประธาน ท่านเรียกหาฉันหรือ?” ซุนเซียงเซียงเอ่ยถาม

ลู่เสี้ยงหยางเผยรอยยิ้ม “ปินเหอจะก่อตั้งหอการค้า คุณคงได้ยินมาบ้าง”

ซุนเซียงฉีกยิ้มกว้างอย่างให้ความสนใจ “ฉันไม่เพียงแค่ได้ยินมาบ้าง ฉันยังรู้อีกด้วย ว่าท่านประธานเองที่เป็นประธานหอการค้า”

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจออกมา “งานพิธีเปิดในอีกสามวันที่จะถึงนี้ ผมไม่อยากไป คุณไปเป็นตัวแทนผมแล้วกัน”

ซุนเซียงเซียงเผยสีหน้าลำบากใจ “ประธาน ได้อย่างไร? เบื้องบนจะอนุญาตเหรอ?”

ลู่เสี้ยงหยางสะบัดแขนไปมา “เบื้องบนจะอนุญาตหรือไม่ ผมจะจัดการเอง”

“ก็ได้ ฉันแล้วแต่ท่านประธาน” ซุนเซียงเซียงพยักหน้ารับ

“แล้วก็คุณช่วยจัดการธุระให้ผมที คนที่ชื่อเฉินเหอ ทำยังไงก็ได้เตะมันออกจากหอการค้าซะ” ลู่เสี้ยงหยางออกคำสั่ง

“ได้ค่ะประธาน เรื่องเล็กน้อย” ซุนเซียงเซียงเผยรอยยิ้มราวปีศาจ คนที่ชื่อเฉินเหอคงทำให้ประธานไม่พอใจสินะ

ลู่เสี้ยงหยางเพียงเผยรอยยิ้ม ด้วยความรอคอย เขาจะคอยดู สามวันให้หลังเฉินเหอและพวกไอ้แก่นั่น ไม่สามารถเข้าร่วมพิธีเปิดงาน จะทำสีหน้ายังไง