หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 161 ประธานหอการค้า

บทที่ 161 ประธานหอการค้า

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีทางนั่งอยู่เฉยๆรอให้เย่สวนจ้วงอยู่แล้ว เขาพลิกตัวกระโดดลงจากเตียงนอน

“เย่สวน ใจเย็นๆก่อน นี่ผมเอง” ลู่เสี้ยงหยางสวนขึ้นทันควัน

เย่สวนนิ่งไปอย่างฉงนก่อนที่จะเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “นายมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?”

ลู่เสี้ยงหยางแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนเอ่ย “ทำไมผมจะอยู่ตรงนี้ไม่ได้ คุณเป็นภรรยาของผม ผมจะนอนกับคุณ มันผิดตรงไหนกัน?”

เย่สวนใบหน้าแดงก่ำ พร้อมเอ่ยอย่างเคอะเขิน “พูดออกมาได้ หน้าไม่อาย”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างได้ใจ

เย่สวนถลึงตาโตใส่ลู่เสี้ยงหยาง “หากมีครั้งต่อไป คิดจะทำแบบนี้กับฉันอีก ฉันจะทำให้นายเป็นขันทีคนสุดท้ายให้ดู”

หญิงสาวเอ่ยพร้อมชูกรรไกรในมือขึ้นสูง

ลู่เสี้ยงหยางได้แต่หัวเราะแห้ง เย่สวนทำตาขวางใส่ชายหนุ่ม ก่อนที่จะลุกออกไปชำระร่างกาย

ทั้งคู่ต่างไม่เอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ยังไงซะเรื่องทุกอย่างก็เป็นแค่การเข้าใจผิดเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก

ต่อมา ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนนั่งรับประทานอาหารพร้อมกับหลิวจิ้ง ก่อนที่ลู่เสี่ยงหยางจะขับรถไปส่งเย่สวนที่บริษัทเฉกเช่นทุกวัน

ระหว่างทาง เย่สวนจับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่งอยู่อย่างนั้นตลอดทางไม่ละสายตา

ลู่เสี้ยงหยางยกมือขึ้นลูบใบหน้าตนเองอย่างเสียความมั่นใจ ก่อนที่จะหัวเราะออกมา “บนหน้าผมมีดอกไม้งั้นเหรอ?”

เย่สวนส่ายหน้าแทนคำตอบ เมื่อนึกถึงเงินรางวัลมากมายที่ลู่เสี้ยงหยางให้กับเธอ เธออยากเอ่ยปากถามเขา ว่าเอาเงินตั้งมากมายเหล่านั้นมาจากไหนกัน?

แต่เมื่อไตร่ตรองอีกทีแล้ว นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา ตนโพล่งคำถามออกไปดื้อๆอาจไม่เหมาะสมหรือเปล่า

หากแต่ในใจ กลับมีแต่ประโยคคำถามมากมายต่อตัวชายหนุ่ม

ลู่เสี่ยงหยางไม่ใช่คนไม่เอาถ่านอย่างที่ใครๆเขาว่าเอาไว้แน่

ขณะที่เย่สวนเกิดคำถามมากมายในใจ ลู่เลี้ยงหยางได้มาถึงบริษัทของเย่สวนเป็นที่เรียบร้อย

ระหว่างทางกลับ ลู่เสี้ยงหยางได้รับการติดต่อจากผู้เป็นบิดาของเขาอย่างลู่กั๋วต้ง

ลู่เสี้ยงหยางกดเปิดลำโพง ก่อนเอ่ย “พ่อครับ ว่ายังไง?”

ลู่กั๋วต้งเอ่ยขึ้น “ช่วงนี้ทางด้านช่างกวนหวั่นหวั่นมีความเคลื่อนไหวอะไรไหม?”

ที่วัดชิงหลงเมื่อครั้งก่อน เมื่อไม่สามารถเอาของที่ช่างกวนหวั่นหวั่นต้องการมาได้ หลังเสร็จสิ้นภารกิจ ลู่เสี้ยงหยางได้รายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อลู่กั๋วต้งเป็นที่เรียบร้อย

ลู่กั๋วต้งสั่งให้เขาจับตาดูอยู่ห่างๆ

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพร้อมเอ่ยตอบกลับไป “หลังจากที่ช่างกวนหวั่นหวั่นกลับจากวัดชิงหลง เธอไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย เหมือนเธอกำลังรอคำสั่งอะไรบางอย่าง”

“อืม” ลู่กั๋วต้งพยักหน้ารับ “จับตาดูเธอต่อไป หากมีความเคลื่อนไหวแม้แต่น้อยรายงานฉันทันที”

“คุณพ่อวางใจเถอะ” ลู่เสี้ยงหยางหยักหน้ารับ “ที่ติดต่อผมมาในวันนี้ เพราะเรื่องแค่นี้หลอกเหรอครับ”

ลู่กั๋วต้งส่ายหน้า “ไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว สามวันให้หลัง ฉันจะก่อตั้งหอการค้าขึ้นที่เมืองปินเหอ ฉันจัดการทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว มีแกเป็นประธานหอการค้า”

อะไรนะ?

ประธานหอการค้า?

ลู่เสี้ยงหยางอุทานด้วยความตระหนก เรื่องดีขนาดนี้ตกเป็นของเขาง่ายดายขนาดนี้เชียว

หากก่อตั้งหอการค้าสำเร็จ จะได้ขึ้นเป็นมหาอำนาจในวงการธุรกิจ ผลประโยชน์และการตอบแทนที่ได้รับนั้นมหาศาลซะจนไม่อาจคาดคิด

และแน่นอนอำนาจที่ยิ่งใหญ่ แลกมาด้วยความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง ประธานหอการค้ามีหน้าที่รับผิดชอบดูแลพัฒนาการเติบโตของเศรษฐกิจ ไม่เช่นนั้น คนอื่นเขาจะเข้าร่วมไปทำไมกันล่ะ?

“ว่าไง? มีความสามารถพอที่จะรับมือไหม? อย่าทำให้ตระกูลลู่ของเราขายขี้หน้าเชียว” ลู่กั๋วต้งเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

ลู่เสี้ยงหยางให้คำมั่นสัญญา “ไม่ต้องเป็นห่วง คุณพ่อ ผมไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน”

“ดี ดีมาก รายละเอียดเกี่ยวกับหอการค้า ฉันจะส่งให้แกทีหลัง แกเอาไปศึกษาดูก่อน “ ลู่กั๋วต้งวางสายทันทีที่พูดจบ ก่อนที่จะส่งข้อมูลผ่านทางอีเมลให้กับลูกชาย ที่เป็นรายละเอียดของหอการค้าล้วนๆ

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจ กระทั่งมาถึงห้องทำงานส่วนตัวที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป เขาถึงได้เปิดอีเมล พร้อมไล่ดูเอกสารอย่างละเอียด

รายละเอียดเกี่ยวกับหอการค้านั้นค่อนข้างซับซ้อน หากลู่เสี้ยงหยางได้ขึ้นเป็นประธานหอการค้า เขาจำเป็นที่จะต้องมีความชำนาญอย่างสูง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ด้านนอกท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีหม่น

ในเวลานี้เอง ลู่เสี่ยงหยางได้รับโทรศัพท์จากเย่สวน เย่สวนบอกกับเขาว่า เธอมีเรื่องด่วนที่ต้องให้เขาไปหาเธอเดี๋ยวนี้

ลู่เสี้ยงหยางมุ่งไปยังตระกูลเย่กรุ๊ปทันทีโดยไม่คิด

ตอนนี้เย่สวนมีหุ้นทั้งหมด51เปอร์เซ็นต์ในมือ สถานที่ทำงานของเธอถูกย้ายไปที่ห้องทำงานของประธานโดยอัตโนมัติ หลังจากมาหาเย่สวนที่ตระกูลเย่กรุ๊ป เขาไถ่ถามเธอถึงธุระสำคัญทันทีด้วยความเป็นห่วง

เย่สวนอธิบาย ว่าคืนนี้พี่สาวคนโตและพี่เขยของเธอจะกลับมายังตระกูล คนในตระกูลจะจัดงานเลี้ยงให้กับพวกเขา ทุกคนต้องเข้าร่วมอย่างไม่มีข้อยกเว้น

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ พี่สาวคนโตที่เย่สวนว่า เขาไม่เคยได้เจอเธอมาก่อน เพียงแค่ได้ยินมาบ้างเล็กน้อย

ลูกชายคนโตของท่านย่า เคยรับอุปการะเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อเย่เชี่ยน เย่เชี่ยนเป็นพี่สาวคนโตสุดของตระกูล อันที่จริงเย่เชี่ยนเป็นลูกนอกกฎหมายของลูกชายคนโต

ไม่รู้เพราะเหตุใด เย่เชี่ยนถึงไม่เคยเข้ามาอยู่ในตระกูลเลย เธอเอาตัวรอดตัวคนเดียวข้างนอกตลอดมา หลายปีมานี้ไม่เคยได้เข้ามาเหยียบในตระกูลเลยสักครั้ง

หญิงสาวยกแขนขึ้นดูนาฬิกา พบว่าเวลาพอสมควรแล้ว เย่สวนจึงพาลู่เสี้ยงหยางมุ่งไปยังคฤหัสถ์ของตระกูลเย่

เมื่อเย่สวนและลู่เสี้ยงหยางมาถึงที่

ทุกคนในตระกูลมากันเกือบครบหมดแล้ว กำลังนั่งรออยู่ที่ห้องโถง

เมื่อเห็นเงาร่างของเย่สวนเดินเข้ามา ท่านย่าเผยรอยยิ้มอย่างเสแสร้ง

ส่วนคนอื่นๆต่างมีทีท่าไม่สบอารมณ์

แม้ตอนนี้เย่สวนจะมีหุ้นในมือ51เปอร์เซ็นต์ แต่ในสายตาทุกคน ผู้นำของตระกูลยังคงเป็นท่านย่าเช่นเคย

เย่หยุนเทาและเย่ซวงต่างจับจ้องเย่สวนด้วยสายตาไม่ประสงค์ดี ไม่ช้าก็เร็วต้องเฉดหัวมันสองตัวออกจากตระกูลให้ได้

เย่หยุนเทาหันไปทางท่านย่าพร้อมเอ่ย “คุณย่า ในเมื่อพี่สาวได้แฟนที่มีความสามารถมาก พวกเขาจะสร้างรากฐานที่เมืองปินเหอ เป็นผลดีสำหรับตระกูลของเรา”

หญิงชราพยักหน้าอย่างเห็นด้วย พร้อมเอ่ยชมไม่ขาด “สามีของพี่สาวแกใช้ได้เลย เมื่อก่อนเขาพอมีชื่อเสียงอยู่บ้างที่เมืองหลวง ครั้งนี้เขาจะต่อยอดธุรกิจที่ปินเหอ นั่นเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับตระกูลเรา จากที่คุยกับพี่สาวแกเมื่อคืน เขาน่าจะได้เข้าร่วมหอการค้าด้วย”

ในอนาคตจะมีการก่อตั้งหอการค้าขึ้นที่เมืองปินเหอ เรื่องนี้แพร่สะพัดไปทั่วชนชั้นสูง

แถมหลายคนกำลังเตรียมตัวอยู่ บ้างอยากเข้าร่วมหอการค้า เป็นหนึ่งเดียวกับหอการค้า บ้างก็อยากทำงานที่หอการค้า เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของหอการค้า แม้กระทั่งรองประธาน หรือตำแหน่งประธาน

อะไรนะ?

พี่เขยจะได้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของหอการค้างั้นเหรอ?

เย่หยุนเทา และเย่ซวง ทั้งคู่ต่างดีอกดีใจจนออกนอกหน้า

หากหอการค้าก่อตั้งสำเร็จ อำนาจและผลประโยชน์ที่จะได้รับนั้นมหาศาลมากทีเดียวเชียว

ถึงเวลานั้น ต่อให้เป็นสามบริษัทมหาอำนาจอย่างหยูเม่ยหยินกรุ๊ป เฟยหยางกรุ๊ป และชิงเหอกรุ๊ปเองก็จะได้รับข้อจำกัด

หากพี่เขยของพวกเขาได้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงตระกูลเย่เองก็จะมีโอกาสในการเติบโตมากมาย

แม้แต่เย่สวนเอง ภายใต้อำนาจบีบบังคับ เธอไม่อาจไม่คายหุ้นส่วนในมือออกมาได้

นึกได้ดังนั้น ความเคารพต่อเย่สวนในตระกูล มลายหายไปสิ้น

เย่หยุนเทายิ้มกรุ้มกริ่มอย่างได้ใจ จ้องมองไปทางเย่สวนพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม “เป็นผู้หญิงเหมือนกัน สามีของพี่สาวมีความสามารถมาก ทำไมผู้ชายที่แกหามาได้ถึงไร้ประโยชน์เอาซะเลย ให้ตาย หลายปีมานี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ทำอะไรเพื่อตระกูลเลยแม้แต่น้อย กลับเกาะตระกูลกินไปวันๆ เหอะ เรื่องนี้ต้องให้พี่สาวช่วยพิจารณาสักหน่อย ว่าจะทำยังไงกับมันดี”