หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 155 หนึ่งร้อยล้านซื้อชีวิต

บทที่ 155 หนึ่งร้อยล้านซื้อชีวิต

ได้ยินคำพูดของลู่เสี้ยงหยาง หานเซ่าซวนก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ เหนือการควบคุมของเขาแล้ว ในชั่วขณะหนึ่งแค่รู้สึกหนาวสั่นจากฝ่าเท้าขึ้นไปยังกลางศีรษะเขา 

ชะโงกศีรษะออกไปมองนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว

ห้องส่วนตัวที่เขาอยู่นั้นคือชั้นสามของโรงแรม ด้านล่างคือสนามหญ้า กระโดดลงไปจากที่นี่อาจจะรอดชีวิตก็ได้

“เชี่ยแม่ง ลู่เสี้ยงหยาง บัญชีนี้ฉันจะจำไว้ ต่อไปฉันจะกลับมาคิดบัญชีกับแก” ขณะที่พูดหานเซ่าซวนก็จะกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง

แต่การเคลื่อนไหวทุกอย่างของเขาอยู่ในสายตาหลิวผิง หลิวผิงสาวเท้าเข้าไปจับคอเสื้อเขาไว้ ดึงเขากลับมา แล้วเหวี่ยงลงพื้น

“โอ๊ย” หานเซ่าซวนโดนกระแทกจนร่างกายบาดเจ็บไปหมด เหมือนข้อต่อจะหัก คร่ำครวญออกมาอย่างอดไม่ได้

ถึงจะเป็นแบบนี้ แววตาที่เขามองลู่เสี้ยงหยางก็ยังคงอาฆาตแค้น

สีหน้าลู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยความกวนตีน หลังจากมองลงไปยังหานเซ่าซวน ก็หันหน้าไปขยิบตาให้กับหลิวผิง ส่งสัญญาณให้หลิวผิงพาเย่สวนออกไปก่อน

หลิวผิงพยักหน้า เดินไปข้างกายเย่สวน ช่วยประคองเธอขึ้นมาแล้วพาออกไปนอกห้อง

ลู่เสี้ยงหยางไร้ความกังวลแล้วก็เดินไปข้างกายหานเซ่าซวน ควักมีดสั้นแหลมคมออกมาจากอ้อมแขน

สีหน้าหานเซ่าซวนเปลี่ยนไปทันที ดวงตาหดเกร็ง จ้องมองลู่เสี้ยงหยางแล้วถามขึ้น “แก แกจะทำอะไร? แกคิดจะต่อสู้กับตระกูลหานเราจริงๆ เหรอ?” 

ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยรอยยิ้มนิดๆ “ฉันไม่สนใจตระกูลหานจริงๆ นะ ถังหลงเป็นพี่น้องฉัน ก่อนหน้านี้แกตัดเส้นเอ็นมือกับขาของเขา ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ฉันจะให้แกได้ลิ้มรสชาติว่าโดนตัดเส้นเอ็นมือกับขามันเป็นยังไง” 

สิ้นสุดประโยค มีดสั้นในมือลู่เสี้ยงหยางก็กรีดลงไปบนขาหานเซ่าซวน

“อ๊าก ไม่ ไม่เอา” หานเซ่าซวนร้องออกมาแปลกๆ คำรามอย่างบ้าคลั่ง “ลู่เสี้ยงหยาง คืนนี้แกไว้ชีวิตฉันนะ ต้องการเงินเท่าไรฉันให้แกหมด ต่อไปนี้ความคับแค้นใจเราจะไม่มีอีกแล้ว ว่ายังไง?” 

แม่ง เขากลัวจริงๆ ว่าลู่เสี้ยงหยางจะจัดการเขา

ตระกูลหานที่อยู่เบื้องหลังเขา ตระกูลใหญ่ธุรกิจใหญ่โต เขามีเงินมากมายที่ใช้ไม่หมด ไม่อยากพิการตั้งแต่อายุยังน้อย ใช้ชีวิตแบบนี้มันจะมีความหมายอะไร? 

ลู่เสี้ยงหยางไม่ไหวติง มีดสั้นกรีดต่อไป

เห็นท่าทางใจแข็งของลู่เสี้ยงหยาง หานเซ่าซวนก็ตะโกนต่อไป “ฉันจะจ่ายห้าสิบล้าน แกใจเย็นก่อน” 

ลู่เสี้ยงหยางยังไม่มีการตอบสนองใดๆ 

หานเซ่าซวนตะโกนอีกครั้ง “ฉันจ่ายร้อยล้าน ไอ้เด็ก แกคิดดีๆ ชีวิตนี้แกหาได้ร้อยล้านเหรอ?” 

ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้มยิงฟัน พูดขึ้น “ฉันแค่อยากให้แกนอนอยู่บนเตียงตลอดชีวิต” 

ฉึ่บ! 

เพิ่งพูดจบ มีดสั้นในมือเขาก็กรีดลงบนขาขวาของหานเซ่าซวน

แผลยาวถูกเปิดออก เลือดทะลักออกมา

“อ๊าก! บัดซบ! ลู่เสี้ยงหยาง ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่” ดวงตาหานเซ่าซวนแดงก่ำอย่างรวดเร็ว คำรามใส่ลู่เสี้ยงหยาง

“ฮ่าๆ ร้องไปเถอะ ร้องให้เต็มที่เลย” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะดังขึ้น มีดสั้นในมือเฉือนฉึบๆๆ 

ทุกครั้งที่ร้อง ร่างกายหานเซ่าซวนก็จะทิ้งรอยแผลลึกเห็นกระดูก

อย่างไรอย่างนั้นแหละ

หนึ่งนาทีต่อมา

หานเซ่าซวนนอนบนพื้นไม่ขยับ ทั้งร่างเต็มไปด้วยแผลเลือดไหล ลู่เสี้ยงหยางกรีดร่างกายหานเซ่าซวนไปทั้งหมด 360 แผลเต็มๆ 

ทั้งหมดคือสิบเท่าของแผลถังหลง! 

เหล่าลูกน้องรอบตัวหลิวผิง เห็นลู่เสี้ยงหยางมีวิธีการโหดเหี้ยมแบบนี้ ก็เสียวหนังศีรษะไปชั่วขณะ

ลู่เสี้ยงหยางรุนแรงน่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจอีก

และหลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้อยู่ที่ห้องส่วนตัวต่อ เก็บมีดสั้นและหันตัวเดินออกจากห้องส่วนตัวไป

ที่ลานจอดรถด้านนอกร้านอาหารจิ่นเจียง ลู่เสี้ยงหยางหาเย่สวนเจอแล้ว

ถึงแม้เย่สวนจะโดนวางยา แต่เพิ่งนำตัวออกมา โดนลมในยามค่ำคืนพัดร่างกาย ก็สร่างขึ้นมาก

ตอนนี้เห็นลู่เสี้ยงหยาง แน่นอนว่าละอายใจมาก ก้มหน้าไม่กล้าพูดอะไร

ลู่เสี้ยงหยางพูดเรียบๆ “เย่สวน คืนนี้ฉันจะบอกคุณชัดๆ ก่อนหน้านี้ที่คลับหงเฉิน ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดกับคุณ ฉันแค่ไปทำธุระ ตอนนี้คนที่ทำให้ฉันผิดหวังก็คือคุณ” 

นี่

เย่สวนไม่พูดอะไร ในใจราวกับมีมือใหญ่มาคว้าเอาไว้ อึดอัดจนพูดไม่ออก

ลู่เสี้ยงหยางขอบตาค่อนข้างชื้น พูดต่อไป “ไม่กี่วันก่อน คุณกับหานเซ่าซวนมาเจอกัน ในตอนนั้นคนที่เคยพูดโน้มน้าวคุณที่ชื่อว่าถังหลง เขาเป็นเพื่อนฉัน เพราะคุณ หานเซ่าซวนมันตัดเส้นเอ็นมือกับขาของเขา เรื่องนี้คุณติดหนี้เขาตลอดไป” 

ได้ยินคำพูดนี้ ในใจเย่สวนก็ยิ่งรู้สึกแย่ เขาอยากบอกลู่เสี้ยงหยางว่าเธอก็เป็นเหยื่อเหมือนกัน ตอนนี้ก็ต้องการการปลอบประโลม คำพูดตำหนิ ค่อยพูดทีหลังได้ไหม

“เป็นอะไร? พูดไม่ออกเหรอ? หรือว่าระหว่างคุณกับฉัน ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว” เห็นเย่สวนไม่พูดอะไรเลย ลู่เสี้ยงหยางก็อดไม่ได้ที่ยกน้ำเสียงให้สูงขึ้น

เย่สวนจมูกแสบร้อน ทันใดนั้นก็ร้องไห้ออกมา “ลู่เสี้ยงหยาง ท่าทีอะไรของนาย? ตะโกนใส่ฉันแบบนี้? นายรู้ไหมว่าช่วงนี้ฉันเป็นยังไงบ้าง นายรู้ไหมว่าฉันโดนไล่ออกจากครอบครัวฉันทำอะไรไม่ถูกแค่ไหน? นายเคยช่วยฉันไว้ครั้งหนึ่ง นายมีสิทธิอะไรมาตำหนิฉัน?” 

“ถึงหานเซ่าซวนเป็นคนไม่ได้เรื่อง แต่อย่างน้อยเขาก็ให้รางวัลฉัน ให้ฉันผ่านมันไป อีกอย่างเขาช่วยฉันแย่งคืนหุ้นที่ฉันสูญเสียไปได้ สองเรื่องนี้ฉันก็ซาบซึ้งเขาตลอด แต่เรื่องในคืนนี้ ฉันก็ขอบคุณนาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายมีสิทธิมาชี้นิ้วตัดสินสิ่งที่ฉันทำ” 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้มด้วยความโกรธสุดขีด “หานเซ่าซวนให้รางวัลคุณทุกวัน แต่สิ่งที่มันให้รางวัลคุณเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งที่ฉันให้คุณ อีกอย่างเหตุผลที่คุณเอาหุ้นที่เสียไปคืนมาได้ นั่นเพราะหวังหยุนให้เกียรติฉัน เปลี่ยนมือเอาหุ้น 51% ให้คุณ สิ่งที่น่าตลกคือคุณคิดว่าหวังหยุนคือผู้ช่วยชีวิตคุณมาตลอดสินะ” 

ตู้ม! 

เมื่อคำพูดนี้พูดออกมา สมองเย่สวนก็เกิดเสียงฟ้าร้อง ร่างกายแข็งทื่อเหลือเกิน ทั้งร่างมองลู่เสี้ยงหยางด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

ตามธรรมชาติแล้ว ชื่อเล่นที่ผุดขึ้นมาในสมองเขาคือ เทพผู้พิทักษ์

เมื่อก่อนทุกครั้งที่เธอถ่ายทอดสด เทพผู้พิทักษ์คนนี้จะให้รางวัลกับเธอ และจำนวนรางวัลของทุกครั้งที่ให้มากกว่าหานเซ่าซวนสิบเท่า

เธอเคยลองพยายามติดต่อเทพผู้พิทักษ์คนนี้ แต่ไม่ได้รับการตอบสนองมาตลอด

ไม่คิดเลยว่า เทพผู้พิทักษ์คนนั้นที่อยู่ในใจเธอและอยากขอบคุณมาตลอดคือลู่เสี้ยงหยาง

ที่แท้ลู่เสี้ยงหยางก็ปกป้องเธอมาตลอด ตอนที่ยากลำบากมากที่สุด ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่เคยทอดทิ้งเธอ

คิดถึงเรื่องพวกนี้ ในใจเย่สวนก็รู้สึกสับสนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้

จากนั้น นึกถึงเรื่องที่เธอเข้าใจผิดว่าลู่เสี้ยงหยางทำเรื่องสกปรกที่คลับหงเฉิน ไม่คิดว่าลับหลังเธอลู่เสี้ยงหยางถึงขนาดนัดกับหานเซ่าซวน หัวใจยิ่งเหมือนถูกมีดบิดเป็นเกลียว

ในที่สุดเธอก็ทรยศต่อความรักของพวกเขาสองคน

“ขอโทษ ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว” เย่สวนส่ายหน้าไม่หยุด สองมือกอดอกแน่น ร่างกายค่อยๆ ทรุดลงไป แล้วพูดขึ้นอย่างเจ็บปวด

“เฮ้อ!” ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจยาวเหยียด “คุณสวดอ้อนวอนให้ถังหลงหายดีได้จะดีที่สุด ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว ฉันจะไม่ให้อภัยคุณตลอดชีวิตนี้”