หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 151 เล่นอย่างอื่นหน่อย

บทที่ 151 เล่นอย่างอื่นหน่อย

“หึ คนโง่ ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว” จ้าวต้าไห่ปากก็ด่าไปหนึ่งที รู้สึกว่าลู่เสี้ยงหยางบ้าระห่ำเกินไปแล้วจริงๆ 

ลู่เสี้ยงหยางมองจ้าวหรูเย็นก่อนจะพูดอย่างจริงจัง “ให้แหวนเพชรคุณไม่เหมาะ ให้อย่างอื่นดีกว่า ฉันให้คนส่งไข่มุกราตรีมาหนึ่งหีบ กุมารเรียกทรัพย์ทำด้วยทองคำ มาไม่ทัน ฉันให้เพื่อนฉันใช้รถบรรทุกเข็นทองคำมาหนึ่งคันรถ” 

อะไรนะ? 

ทองคำหนึ่งคันรถ? 

ไข่มุกราตรีหนึ่งหีบ? 

หลังจากประโยคนี้พูดออกมา

จ้าวหรูเย็นก็โกรธมากจนพูดไม่ออกเลย ทองคำหนึ่งคันรถ ไข่มุกราตรีหนึ่งหีบ โชคดีที่ลู่เสี้ยงหยางกล้าพูด

เธอเสียใจนิดหน่อยที่วันนี้ไปให้ลู่เสี้ยงหยางมาช่วยเธอเรื่องนี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ช่วยเลยแท้ๆ 

ตอนนี้ดีแล้ว ไม่เพียงแต่ไม่สามารถปฏิเสธความคิดโจวอานได้ ในทางกลับกันพ่อของเธอยิ่งยืนกรานให้เธอแต่งงานกับโจวอานอีก

แววตาโจวอานเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง มองลู่เสี้ยงหยางเหมือนมองคนโง่ สมองเขาผิดปกติล่ะมั้ง คำพูดแบบนี้ไม่สามารถพูดออกมาได้

สักพักหนึ่ง หัวใจที่เพิ่งตัดใจกับจ้าวหรูเย็นไปแล้ว ก็ฟื้นตัวขึ้นอีกครั้งทันที

ผู้หญิงที่ฉลาดอย่างจ้าวหรูเย็น ไม่มีวันแต่งงานกับลู่เสี้ยงหยางประเภทที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง เป็นแค่คนโง่ที่คุยโวได้เท่านั้น

“โอเค งั้นต้องขอบคุณจริงๆ ฉันถึงได้เห็นทองคำหนึ่งคันรถ และไข่มุกราตรีหนึ่งหีบว่ามันหน้าตาเป็นยังไง?” โจวอานมีสีหน้าขี้เล่นและประชดประชันสุดขีด

ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจเขา ควักโทรศัพท์ออกมาโทรหาซุนเซียงเซียง ให้เธอเตรียมไข่มุกราตรีหนึ่งหีบและทองคำหนึ่งคันรถส่งมา

“รอก่อนนะ ภายในครึ่งชั่วโมง ทองคำและไข่มุกราตรีก็จะมาถึง” วางสายไปแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็พูดขึ้น

จ้าวหรูเย็นรู้สึกหดหู่ตั้งนานแล้ว ไม่สามารถพูดออกมาได้อีก

โจวอานทนไม่ได้จริงๆ ที่ลู่เสี้ยงหยางแสดงได้ตลกแบบนี้ ก็พ่นหัวเราะออกมา “ลู่เสี้ยงหยาง นายไม่ไปคณะละครสัตว์เพื่อเป็นลิงแสดงเป็นตัวตลก น่าเสียดายเกินไปแล้วจริงๆ ฮ่าๆๆ เมื่อกี้ฉันเกือบขำตายแล้ว” 

ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยรอยยิ้ม “หวังว่าจะไม่ตกใจตายเอานะ” 

ต่อมา เวลาผ่านไปในขณะที่รอ พริบตาเดียวก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว

ในขณะนี้ โจวอานเหลือบมองนาฬิกาแล้วพูดขึ้น “เวลาใกล้แล้ว ทองคำกับไข่มุกราตรีนายล่ะ? ถ้านายก้มหัวตอนนี้ ยอมรับว่านายแค่ขี้โม้ ตามหาความรู้สึกมีอยู่ของฐานะต่ำต้อย ดูหน้าหรูเย็น นายไม่ต้องเรียกฉันว่านายปู่ก็ได้” 

ลู่เสี้ยงหยางเผยอปากยิ้ม “มาแล้ว” 

อย่างที่คิดไว้ คำพูดลู่เสี้ยงหยางเพิ่งพูดจบ ก็มีเสียงคำรามของรถบรรทุกมาจากด้านล่าง

ไม่นานนัก มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นที่บันไดด้านนอก หลังจากลู่เสี้ยงหยางเปิดประตู ชายแต่ละคนก็หอบหีบใหญ่แต่ละหีบเดินเข้ามา

หีบแต่ละหีบเรียงกัน วางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียงในห้องรับแขก

ห้องรับแขกขนาดใหญ่ไม่นานก็ถูกยัดจนเต็ม

“คุณชายลู่……คุณลู่ สิ่งของที่คุณต้องการเราเอามาส่งแล้วครับ” ชายคนหนึ่งพูดอย่างเคารพ

“อืม เปิดสิ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า

“ครับ คุณลู่” ชายคนนี้ตอบกลับ ยื่นมือออกไปกวัก คนอื่นก็เริ่มเปิดหีบ

ไม่นาน หีบแต่ละหีบก็เปิดทั้งหมด

ในพริบตาเดียว ภายในหีบแต่ละหีบ ทองคำแท่งโผล่ออกมา ทองคำทุกแท่งเปล่งแทงสีทองสุกใส ส่องแสงสีทองภายในห้องรับแขกขนาดใหญ่ ราวกับกำแพง เฟอร์นิเจอร์ พื้นห้องและอื่นๆ ล้วนชุบด้วยสีทองหนึ่งชั้น

และในบรรดาทองคำจำนวนมาก มีหีบหนึ่งที่แพรวพราวมากที่สุด ในหีบนี้มีไข่มุกราตรีเม็ดขนาดเท่ากำปั้น มันเปล่งแสงประกายใสออกมา เติมเต็มสีเหลืองทองรอบๆ 

การปรากฏตัวของฉากนี้ ห้องรับแขกขนาดใหญ่ก็เงียบสงัด

ดวงตางดงามของจ้าวหรูเย็นเปิดกว้าง ปากเล็กอ้าเป็นรูปตัวโอ สามารถยัดลูกวอลนัทเข้าไปได้

ก่อนหน้านี้ เธอมั่นใจหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ต์ว่าลู่เสี้ยงหยางต้องโม้แน่ๆ ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่เชื่อใจลู่เสี้ยงหยางเลย เอาทองคำหนึ่งคันรถและไข่มุกราตรีหนึ่งหีบมาเนี่ยนะ? ล้อเล่นเหรอ? แต่ไม่คิดว่าลู่เสี้ยงหยางจะพูดจริง เอาทองคำหนึ่งคันรถและไข่มุกราตรีหนึ่งหีบมาจริงๆ 

เมื่อเป็นแบบนี้ ของขวัญมากมายของโจวอานเมื่ออยู่ตรงหน้าทองคำและไข่มุกราตรีเหล่านี้ มันไม่มีค่าให้กล่าวถึงเลย

มันเหมือนความแตกต่างระหว่างขนวัวกับหัววัว

“โอ้พระเจ้า ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ลู่เสี้ยงหยาง คุณมีทองคำหนึ่งคันรถกับไข่มุกราตรีหนึ่งหีบ?” จ้าวต้าไห่ร่างกายแข็งทื่อมากเหลือเกิน สมองว่างเปล่ามากเหลือเกิน สูญเสียความสามารถในการนึกคิดอย่างสมบูรณ์

มันยากที่จะจินตนาการจริงๆ ไม่คิดว่าลู่เสี้ยงหยางจะถือทรัพย์สมบัติมากมายขนาดนี้ ทองคำหนึ่งคันรถและไข่มุกราตรีหนึ่งหีบนี้ เกรงว่าจะมีมูลค่าหลายร้อยล้านได้ล่ะมั้ง

“เชี่ย น-นี่มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง??” โจวอานร่างกายสั่นสะท้านเพราะความตกใจ กล้ามเนื้อบนใบหน้าบิดเบี้ยวเป็นลูกบอล สีหน้าน่าเกลียดถึงขีดสุด

แม้ว่าตอนนี้เขาจะบรรลุผลลัพธ์ที่ดี แต่อยู่ต่อหน้าทองคำหนึ่งคันรถและไข่มุกราตรีหนึ่งหีบนี้ ก็รู้สึกต่ำต้อยมากเหลือเกิน เขาดิ้นรนตลอดชีวิต เกรงว่าทำได้แค่สะสมความมั่งคั่งเหล่านี้

ฟู่! 

ยิ่งคิดโจวอานก็แค่รู้สึกว่าขายิ่งอ่อนแรง หลังจากสูดอากาศเย็นไปไม่กี่ครั้ง สุดท้ายก็ทนร่างกายไม่ไหว ล้มลงคุกเข่าบนพื้น ทั้งร่างตกใจจนทรุดลงไปตั้งนานแล้ว

ในสายตาลู่เสี้ยงหยางไม่มีทองคำและไข่มุกราตรีเหล่านั้นเลย พูดตามจริงแล้วสิ่งของเหล่านี้เมื่อเทียบกับความมั่งคั่งของเขา มันเป็นแค่ขนเส้นเดียวบนวัวเก้าตัว วินาทีต่อมามองไปที่โจวอาน พูดขึ้นเรียบๆ “เมื่อกี้สิ่งที่คุณเพิ่งพูดไป นับหรือเปล่า?” 

ตามด้วยประโยคนี้ ผู้ชายเหล่านั้นที่เพิ่งขนย้ายทองคำและไข่มุกราตรีพวกนั้น สายตาก็จ้องมองโจวอาน

โจวอานตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้ รู้สึกถึงความแหลมคมเต็มเปี่ยมยากที่จะอธิบายในดวงตาเหล่านี้ ราวกับมีภูเขาลูกใหญ่กดทับศีรษะเขาอย่างแท้จริง

เขาแทบจะพังทลาย เหงื่อออกตามร่างกายเหมือนฝน พยักหน้ารัวๆ “นับครับๆ” 

“โอเค ในเมื่อนับ งั้นก็เริ่มกันเลย” ลู่เสี้ยงหยางพูดขึ้นเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

โจวอานกัดฟัน ฝืนใจตะโกน “คุณปู่ ฉันเป็นหลานชายคุณ เมื่อกี้ฉันทำให้คุณไม่พอใจ หวังว่าคุณจะไม่ใส่ใจกับคำพูดฉันนะ” 

แม่ง! 

ตะโกนเรียกคุณปู่จริงๆ? 

“……” จ้าวหรูเย็น

“……” จ้าวต้าไห่

การแสดงออกบนใบหน้าสองคนน่าตื่นเต้นมากเท่าที่จะทำได้

“เฮ้ หลานชายผู้น่ารัก นี่เป็นความจริง ต่อไปอยู่ข้างนอกก็ทำตัวอ่อนน้อมถ่อมตนหน่อยนะ” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วพูดขึ้น

“……” โจวอานไม่พูดอะไร ศีรษะห้อยลง มีความอัปยศอดสูและความโกรธในใจ ยากที่จะอธิบายเป็นคำพูด

เดิมทีคิดว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นผู้ชายธรรมดาจนๆ คนหนึ่ง เขาสามารถทำให้อับอายและเหยียบย่ำได้ตามอำเภอใจ แต่ไม่คิดว่าเขาคือไทแรนโนซอรัส แค่สะบัดหางก็ฆ่าเขาได้

“เอาล่ะ ตอนนี้นายออกไปได้” ทันทีที่ลู่เสี้ยงหยางโบกมือ ด้วยสถานะของเขา ขี้เกียจจะใส่ใจกับมดอย่างโจวอาน แค่สอนบทเรียนให้กับเขา เป็นความทรงจำระยะยาวก็พอแล้ว

“ครับๆๆ คุณปู่ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้” โจวอานพยักหน้ารัวๆ รอประโยคนี้อยู่ ทันใดนั้นก็เหมือนนิรโทษกรรม กระโดดขึ้นจากพื้น รีบออกไปจากบ้านจ้าวหรูเย็นอย่างไม่คิดชีวิต

ในตอนนี้ขณะนี้ จ้าวหรูเย็นและจ้าวต้าไห่ก็ค่อยๆ มีสติจากอาการช็อก มองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง แววตาเต็มไปด้วยความตกใจ น่าเหลือเชื่อ คิดไม่ถึงเลย