หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 150 คุกเข่าเรียกคุณท่าน

บทที่ 150 คุกเข่าเรียกคุณท่าน

เมื่อได้ยินคำพูดของโจวอาน ลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้ม แล้วพูดว่า “มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”

โจวอานพยักหน้า ด้วยสีหน้าลำพองใจ “แน่นอน”

จ้าวต้าไห่พูดต่อโจวอานว่า “โจวอานเรียนเก่งมาตั้งแต่เด็กๆ เคยเรียนธุรกิจที่มหาวิทยาลัยหัวชิง หลังจากเรียนจบก็ไปเรียนต่อที่อเมริกา ปัจจุบันเรียนจบแล้ว กำลังดำรงตำแหน่งผู้จัดการในบริษัทใหญ่ เงินเดือนสตาร์ทที่ห้าแสน ระดับนี้แกไม่มีทางเทียบติดหรอก”

พูดมาถึงตรงนี้ เขาหันไปพูดกับจ้าวหรูเย็นว่า “หรูเย็น แกเป็นคนฉลาด ควรรู้นะว่าควรเลือกใคร”

จ้าวหรูเย็นส่ายหน้า พูดเสียงเรียบว่า “เมื่อกี้ฉันบอกแล้ว ว่าลู่เสี้ยงหยางคือแฟนของฉัน และมันจะไม่เปลี่ยนไป”

เมื่อเธอพูดออกมาแบบนี้ จ้าวต้าไห่ก็โกรธสุดๆ แยกเขี้ยวถลึงตาใส่จ้าวหรูเย็นแล้วพูดว่า “แกรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรออกมา? ขอร้องอย่าโง่ไปหน่อยเลย ผู้ชายไม่เอาไหนอย่างลู่เสี้ยงหยางไม่คู่ควรกับแกเลยสักนิด”

จ้าวหรูเย็นส่ายหน้า “เขาจะคู่หรือไม่คู่ควร มันขึ้นอยู่กับฉัน”

จ้าวต้าไห่หายใจถี่ๆเพราะถูกกระตุกต่อมโมโห เขาทั้งรักทั้งจนใจกับลูกสาวตัวเอง ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับเธอดี

โจวอานแสยะยิ้ม ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้คงยังไม่เคยเผชิญโลกกว้างสินะ ถึงได้เลือกคนกระจอกอย่างลู่เสี้ยงหยาง

อีกเดี๋ยวถ้าเขาโชว์กำลังทรัพย์ของตัวเองให้เธอเห็นล่ะก็ จ้าวหรูเย็นต้องยอมเลือกเขาแต่โดยดีแน่ๆ

เขายิ้ม แล้วพูดกับจ้าวหรูเย็นว่า “หรูเย็น วันนี้ผมมีของขวัญมาให้คุณด้วยล่ะ”

จ้าวหรูเย็นส่ายหน้า พร้อมกับปฏิเสธฉับว่า “ไม่จำเป็น”

ในเมื่อเธอไม่ชอบโจวอาน เกลียดเลยด้วยซ้ำ เพราะงั้นเธอก็ต้องขีดเส้นกับเขาให้ชัดเจน แน่นอนว่าแม้แต่ของขวัญของเขาก็ห้ามรับเด็ดขาด

ในใจของโจวอานเริ่มไม่พอใจ ถ้าเป็นคนอื่น เขาใช้ฐานะกับตำแหน่งตามจีบจนคว้ามาอยู่ในมือได้ บางคนถึงขั้นติดใจ แต่จ้าวหรูเย็นกลับตรงกันข้าม คิดว่าตัวเองล้ำค่าหายากขนาดนั้นเลยหรือไง เขาลงทุนตามจีบขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่คิดจะตอบรับอีก พอเป็นไอ้กระจอกคนนั้นกลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้

มันทำให้โจวอานรู้สึกเหมือนตัวเองแพ้

“หึ” เขาส่งเสียงหึเบาๆออกมา แต่ใบหน้ายังประดับไปด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ล้วงหยิบกล่องรูปร่างงามตาออกมาจากกระเป๋า

เมื่อเปิดกล่องแรกออกมา ก็พบว่าเป็นแหวนเพชรที่ส่งแสงวาววับ

ส่วนกล่องที่สอง เป็นรูปปั้นกุมารเรียกทรัพย์ขนาดเท่าฝ่ามือ ตัวรูปปั้นทำมาจากทองคำอร่ามตา

“โจวอาน คุณหมายความว่ายังไง?” จ้าวหรูเย็นถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก

โจวอานหัวเราะ แสดงสีหน้าออกมาอย่างจริงใจ แล้วหยิบกล่องแรกยื่นไปให้จ้าวหรูเย็น “หรูเย็น แหวนเพชรวงนี้ผมมอบให้คุณ สิบกะรัต และมีจำนวนจำกัดทั่วโลก ทั้งยังเป็นแหวนที่ออกแบบในราชวงศ์อังกฤษ ราคาสูงจนไม่อาจตีค่าได้”

จ้าวหรูเย็นมองแหวนเพชร แล้วส่ายหน้า “ขอโทษนะ ฉันไม่ชอบ”

โจวอานหน้าเสีย ความโกรธเริ่มปรากฏขึ้นมาในใจ

ให้ตาย แหวนวงใหญ่ขนาดนี้ ยังไม่ชอบอีก หยิ่งยโสไปเพื่อใคร

หลังจากที่นิ่งไป เขาก็วางแหวนลงหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ถ้าไม่ชอบผมซื้อแบบอื่นให้คุณก็ได้”

จากนั้นเขาก็หยิบกุมารเรียกทรัพย์ยื่นไปให้จ้าวต้าไห่ “คุณลุงครับ คุณลุงทำธุรกิจ ผมเลยซื้อกุมารเรียกทรัพย์มาให้ หวังว่าสิ่งนี้จะเรียกโชคลาภมาให้คุณลุงนะครับ”

จ้าวต้าไห่อยากได้เป็นอย่างมาก แต่ก็ต้องอดทนไว้ ไม่ได้ยื่นมือออกไปรับในทันที กลับส่ายหัวแล้วพูดว่า “แพงเกินไปแล้ว ฉันไม่กล้ารับไว้หรอก”

“ไม่เลยครับ คุณลุงก็พูดเกินไป คุณลุงกับพ่อผมเป็นเพื่อนกัน มันก็ถูกต้องแล้วที่ผมซื้อให้”

พูดพร้อมกับเอากุมารเรียกทรัพย์ยัดใส่มือของจ้าวต้าไห่

“นี่ นายว่าของขวัญสองอันนี้ของฉันเป็นไงบ้าง? นายดิ้นรนชาตินี้ทั้งชาติคิดว่ามีปัญญาซื้อไหม?” จู่ๆโจวอานก็ยิ้มตาหยีแล้วเอ่ยถามขึ้นมา

เมื่อคำพูดของโจวอานถูกพูดออกมา จ้าวหรูเย็นก็หน้าบึ้งตึง ถลึงตาใส่โจวอานแล้วพูดว่า “คุณหมายความว่ายังไง? แค่ซื้อแหวนเก่ากับกุมารเรียกทรัพย์เก่าๆนี้ได้ ก็เจ๋งแล้วว่างั้น?”

โจวอานมองมาพร้อมกับอมยิ้มแล้วพูดว่า “หรูเย็นคุณใจเย็นก่อน ผมก็แค่ล้อเขาเล่นเอง เขาเก่งขนาดนี้ ยังมีหลายอย่างที่ผมยังต้องเรียนรู้จากเขา อย่าว่าแต่ของขวัญสองชิ้นเลย ยี่สิบกว่าชิ้นเขาก็ซื้อได้”

คำพูดแบบนี้ ถ้าพูดกับคนอื่นก็คงคิดว่าเป็นคำชมไปแล้ว แต่เมื่อพูดกับลู่เสี้ยงหยาง ใครๆก็ฟังออกว่ามันมีความหมายตรงกันข้าม กำลังกระทบกระทั่งลู่เสี้ยงหยางอยู่เห็นๆ

จ้าวหรูเย็นโกรธเป็นอย่างมากจนหน้าอกกระเพื่อมไหว เธออยากจะตอกกลับโจวอานแทนลู่เสี้ยงหยาง แต่ถึงคำพูดของโจวอานจะฟังดูน่าเกลียด แต่มันก็เป็นความจริง ลู่เสี้ยงหยางไม่มีอะไรมาข่มโจวอานได้เลย

จ้าวต้าไห่ส่งเสียงหึออกมา แล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า “ลูกผู้ชายต้องแข็งแกร่งด้วยลำแข้งของตัวเอง เหตุผลนี้แกเข้าใจหรือยัง?”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า แล้วพูดว่า “คุณลุง เหตุผลง่ายแค่นี้ ผมเข้าใจมาตลอดแหละ”

พูดจบเขาก็หันไปพูดกับโจวอานว่า “ของขวัญสองชิ้นนั้นของนายในสายตาของฉันก็เป็นแค่ขยะที่กบในกะลาอย่างนายกล้าเอาออกมาอวด”

ห๊า?

ของขวัญสองชิ้นนี้ของโจวอานคือขยะงั้นเหรอ?

เมื่อลู่เสี้ยงหยางพูดประโยคนี้ออกมา จ้าวหรูเย็นกับจ้าวต้าไห่ก็อึ้งตาแตก

พวกเขาต่างก็เคยเห็นอะไรมาเยอะ เพราะงั้นของที่โจวอานเอามา อย่างน้อยราคาก็ต้องเป็นล้านขึ้น

แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับพูดออกมาว่าเป็นแค่ขยะงั้นเหรอ? ต้องเป็นคนกำลังทรัพย์แข็งแรงจริงๆนะถึงจะพูดออกมาแบบนี้ได้

นิสัยชอบพูดโม้ไปเรื่อยของลู่เสี้ยงหยางคงกำเริบอีกแล้วสินะ

จ้าวหรูเย็นเริ่มรู้สึกไม่ได้ดังใจ วันนี้ลู่เสี้ยงหยางถูกโจวอานเล่นงานแน่ๆ

จ้าวต้าไห่ส่ายหน้า ยิ่งมั่นใจว่าคนอย่างลู่เสี้ยงหยางไม่คู่ควรกับการเป็นลูกเขยของเขาสักนิด

“ฮ่าๆ ของขวัญราคาล้านกว่าๆของฉันเป็นแค่ขยะในสายตานายเหรอ? นายนี่โม้เก่งจริงๆเลยนะ พูดเอาไว้ซะใหญ่โตขนาดนี้ ไม่กลัวหนักลิ้นเหรอ?” ราวกับโจวอานได้ฟังเรื่องตลกที่สุดในโลก จึงเงยหน้าหัวเราะ ด้วยสีหน้าเสียดสี

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพูดเสียงนิ่งว่า “หัวเราะให้พอใจเถอะ เดี๋ยวสักพักนายก็หัวเราะไม่ออก”

“ฮ่าๆๆ โง่จริงๆด้วย โง่อะไรขนาดนี้ โอ้ย ขำฉิบหาย” โจวอานหัวเราะเอิกอ๊าก จนน้ำตาเล็ด

ลู่เสี้ยงหยางไขว้มือไว้ข้างหลัง ยืนมองโจวอานเงียบๆ ราวกับมองตัวตลก

หลังจากขำไปหลายนาที โจวอานถึงได้หยุดขำ จากนั้นก็ชี้หน้าลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “ไอ้อ่อน ถ้านายมีปัญญาซื้อของขวัญแบบของฉันได้อันใดอันหนึ่ง ฉันจะคุกเข่าเรียกนายว่าคุณท่าน เป็นคนรับใช้ให้ด้วย แต่ถ้าไม่ ก็คุกเข่าเรียกฉันว่าคุณท่าน แล้วมาเป็นคนรับใช้ฉันซะ””

“เอาสิ ในเมื่อนายชอบเป็นคนรับใช้คนอื่น งั้นฉันจะสนองให้นายเอง” ลู่เสี้ยงหยางตอบตกลงยิ้มๆ

โจวอานอึ้ง ไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะกล้าตอบตกลง ดูเหมือนไอ้หมอนี้จะเป็นแค่เศษตะกอน สติปัญญาถึงได้ติดลบขนาดนี้ แค่เขาพูดกระตุ้นแค่นี้ ก็ตอบตกลงซะแล้ว

“ลู่เสี้ยงหยาง คุณรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไรออกมา?” จ้าวหรูเย็นถลึงตาใส่ลู่เสี้ยงหยาง คำพูดลู่เสี้ยงหยางว่าใหญ่โตแล้ว นี่ยังโง่ยื่นหน้าไปให้คนอื่นต่อยอีกเหรอเนี่ย