หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 148 เรียกว่าพี่ชายคนดี

บทที่ 148 เรียกว่าพี่ชายคนดี

เมื่อได้ยินคำพูดของถังหลง ถังปิงหยู่ก็รู้สึกหดหู่ จนน้ำตาหลั่งไหลออกมาอย่างอดกลั้นไม่ได้

ผลที่ตามมาก็คือ เธอโกรธเกลียดลู่เสี้ยงหยางเป็นอย่างมาก เรื่องนี้มีสาเหตุมาจากลู่เสี้ยงหยาง ถังหลงถึงได้โดนทำร้ายจนมีสภาพแบบนี้

“ลู่เสี้ยงหยาง ไอ้สารเลว นายทำให้อาหลงต้องเป็นอย่างนี้ ฉันไม่จบเรื่องนี้กับนายง่ายๆแน่” ถังปิงหยู่พูดในใจ ความเกลียดที่มีต่อลู่เสี้ยงหยาง มีมากมายจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

ทว่า ในตอนที่ถังปิงหยู่กำลังคิดอยู่นั้น เสียงของลู่เสี้ยงหยางก็ดังขึ้นมา “ถังหลง ไม่ต้องห่วงนะ ฉันกลับมาแล้ว แค้นของนายฉันจะชำระให้ อีกอย่าง ต่อให้ต้องแลกกับอะไร ฉันก็จะรักษานายให้หาย”

หลังจากที่เสียงของเขาถูกเปล่งออกมา ถังปิงหยู่กับถังหลงก็หันไปมองลู่เสี้ยงหยางพร้อมกัน

ถังหลงนิ่งอึ้งไปชั่วพริบตา ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็มาเยี่ยมเขาแล้วใช่ไหม?

ดูเหมือนว่า น้องชายอย่างเขาจะยังมีน้ำหนักในใจของลู่เสี้ยงหยางอยู่บ้าง

หลังจากที่รู้ว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นหัวหน้าของตัวเอง ความเคารพที่เขามีต่อลู่เสี้ยงหยางก็มีมากอย่างหาเทียบไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเย่สวนอยู่กับหานเซ่าซวน เขาถึงได้ออกหน้าไปแบบนั้น

นี่แหละมิตรภาพลูกผู้ชาย

แต่ใบหน้างดงามของถังปิงหยู่กลับอึมครึมลงทันที เธอถลึงตาใส่ลู่เสี้ยงหยางอย่างดุร้าย ถ้าหากสายตาฆ่าคนได้ ลู่เสี้ยงหยางก็คงตายไปแล้วหลายร้อยรอบ

ทั้งหมดเป็นเพราะคนฉลาดแกมโกงอย่างลู่เสี้ยงหยาง ถังหลงถึงได้มีสภาพแบบนี้

ถังหลงคนก่อนเคยกระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวาเป็นไหนๆ แต่ว่าตอนนี้ กลับอ้อนวอนขอความตาย ทั้งๆที่อายุยังน้อยอยู่แท้ๆ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หัวใจของถังปิงหยู่ก็บีบรัดอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีมือปริศนามาดึงหัวใจให้หลุดออกจากขั้ว

“หึ ลู่เสี้ยงหยาง ยังมีหน้ามาที่นี่อีกเหรอ วันนี้นายต้องมีคำอธิบายให้ตระกูลของฉัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ นายอย่าคิดว่าจะยังมีชีวิตหนีออกไปจากที่นี่” ถังปิงหยู่พูด พร้อมกับควักปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอว เล็งใส่ลู่เสี้ยงหยาง

ช่วงนี้สถานการณ์กำลังตึงเครียด ถังปิงหยู่ไม่ควรพกปืนติดตัว แต่ก็เพราะว่าครั้งก่อนเธอไม่ได้พกติดตัว ถังหลงถึงได้ถูกทำร้าย

เรื่องนี้ติดอยู่ในใจเธอตลอด เพราะเธอคิดว่าเธอก็มีส่วนผิด เพราะงั้นตอนนี้เธอเลยไม่สนว่าสถานการณ์มันจะเป็นยังไง เลยพกปืนติดตัวไว้ตลอดเวลาเพื่อป้องกัน

ลู่เสี้ยงหยางเข้าใจความรู้สึกของถังปิงหยู่ เขาจึงไม่ถือสาอะไร เดินอ้อมถังปิงหยู่มาหยุดยืนอยู่ข้างๆเตียงคนป่วย พร้อมกับก้มหน้าลงมองถังหลง

ถังหลงพยายามลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล แต่ก็ทำได้แค่คิด สุดท้ายก็ต้องนอนราบลงกับพื้นเหมือนเดิม แล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า “พี่ใหญ่ พี่มาได้ยังไง?”

ไม่รอให้ลู่เสี้ยงหยางตอบ ถังปิงหยู่ก็เล็งปืนใส่หัวของลู่เสี้ยงหยาง

จากนั้นคำพูดแสนเยือกเย็นก็ถูกพ่นออกมาจากปากของถังปิงหยู่ “พูดมา นายจะชดใช้ให้น้องชายฉันยังไง?”

หลิวผิงตระหนกจนเหงื่อไหล รีบพูดขึ้นว่า “คุณถัง อย่าเพิ่งวู่วามครับระวังปืนมันลั่น ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับถังหลง ผมกับพี่ใหญ่ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง พวกเราจะชดใช้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”

ถังปิงหยู่มองหลิวผิงอย่างเย็นชา “นายไม่มีสิทธิ์มาพูดอะไรอยู่ที่นี่ ถ้าขืนยังพูดมากอีก ฉันยิงหัวนายทะลุแน่”

“……..” หลิวผิงหดคอ ไม่กล้าพูดมากอีก เขาพอจะได้ยินเกี่ยวกับถังปิงหยู่มาบ้าง อย่ามองแค่ว่าถังปิงหยู่เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เป็นผู้หญิงจิตใจเหี้ยมโหดต่างหากล่ะ ถ้าขืนเขายังพูดมากต่อไปจนกวนอารมณ์ถังปิงหยู่เข้าล่ะก็ คงถูกถังปิงหยู่เป่าหัวทะลุแน่

ลู่เสี้ยงหยางหันหน้าไปมองถังปิงหยู่ แล้วพูดเสียงเรียบว่า “ผมไม่ชอบให้ใครมาเล็งปืนใส่หัวผมอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ถังหลง คุณได้ชดใช้การกระทำของคุณไปตั้งนานแล้ว”

ตอนที่พูดประโยคนี้ออกมา ไอสังหารก็ปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา จนทำให้ถังปิงหยู่หนาวถึงกระดูก ความหวาดกลัวก่อตัวขึ้นมาในส่วนลึก

เธอลดปืนลงโดยอัตโนมัติ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จิตใจที่หวาดกลัวถึงได้สงบลง

ถังหลงฝืนยิ้มออกมา พูดกับลู่เสี้ยงหยางและถังปิงหยู่ว่า “คนกันเองทั้งนั้น อย่าผิดใจกันสิ”

“หึ” ถังปิงหยู่ส่งเสียงหึขึ้นจมูกออกมา แล้วมองไปทางลู่เสี้ยงหยางอย่างขัดหูขัดตา

ไอ้หมอนี้อย่างกับเชื้อโรค ยุ่งกับใคร คนนั้นก็ซวยไปด้วยหมด

ลู่เสี้ยงหยางหันมาพูดกับถังหลงอย่างจริงจังว่า “บาดแผลที่หานเซ่าซวนมอบให้นาย ฉันจะเอาคืนเป็นสิบเท่า เรื่องนี้ นายสบายใจได้ ส่วนแผลบนตัวนาย ฉันจะพยายามหาวิธีรักษาให้นายถึงที่สุด”

“ครับๆ ขอบคุณพี่ใหญ่มาก” ถังหลงพยักหน้าอย่างยากลำบาก แววตาเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้ง

ถังปิงหยู่พูดลอยๆขึ้นมาว่า “หานเซ่าซวนเป็นถึงคุณชายหานแห่ง ไห่ตง เอาแค่ตระกูลพวกฉันจะเล่นงานเขา ยังต้องคิดแล้วคิดอีก แล้วอย่างนายเอาอะไรมาโม้?”

ลู่เสี้ยงหยางแค่นหัวเราะ “ตระกูลหานในสายตาของผมก็แค่ขี้หมาก้อนหนึ่ง ถ้าผมจะเล่นงานหานเซ่าซวน ออกแรงแค่มือเดียวก็เหลือเฟือแล้ว”

“เหอะๆ งั้นเหรอ? พูดโม้โอ้อวด ใครๆก็พูดได้ทั้งนั้นแหละ รบกวนนายใช้การกระทำจริงๆมาพิสูจน์สิ” ถังปิงหยู่รู้สึกไม่ชอบหน้าอีกฝ่ายขึ้นเรื่อยๆ

เส้นเอ็นของถังหลงขาดจนไร้ทางรักษาแล้ว ต่อให้ลู่เสี้ยงหยางจะอัจฉริยะด้านการแพทย์ขนาดไหน ก็ไม่ได้ผลหรอก

คิ้วของลู่เสี้ยงหยางขมวดมุ่น แต่ก็เลือกไม่คิดเล็กคิดน้อยกับถังปิงหยู่ ต่อให้จะพูดอีกสักแค่ไหน ถังปิงหยู่ก็คงคิดแค่ว่าเขากำลังโม้ ใช้การกระทำจริงๆมาพิสูจน์เลยดีกว่า

“อาหลงนายพักผ่อนเยอะๆเถอะ เรื่องของนายเดี๋ยวฉันจัดการเอง” ลู่เสี้ยงหยางพูดออกมาอย่างมีนัย จากนั้นก็พาหลิวผิงออกไปจากห้อง

เดินออกมาจากโรงพยาบาลได้ไม่ทันไร ลู่เสี้ยงหยางก็ออกคำสั่งกับหลิวผิงว่า “จับตามองหานเซ่าซวนให้ดีๆ ถ้าได้จังหวะ ฉันจะลงมือทันที”

“ไม่ต้องห่วงครับพี่ใหญ่ ถ้ามีความเคลื่อนไหวอะไรผมจะรายงานทันที” หลิวผิงพยักหน้ารับประกัน

จากนั้น ลู่เสี้ยงหยางกับหลิวผิงก็แยกกัน ตอนแรกลู่เสี้ยงหยางตั้งใจว่าจะไปดูสถานการณ์ที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปสักหน่อย แต่ในตอนนี้เอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เป็นสายจากเบอร์ที่คุ้นเคย

สายจากจ้าวหรูเย็น

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว ไม่ได้เจอหน้าผู้หญิงใจดีคนนี้มาหลายวันแล้ว อีกอย่าง เขาก็รู้สึกคิดถึงอยู่หน่อยๆด้วย

ลู่เสี้ยงหยางกดรับสาย แล้วเอ่ยถามกลั้วยิ้มว่า “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

เสียงอึกๆอักๆของจ้าวหรูเย็นดังขึ้นมาตามสาย “มีสิ ฉันอยากให้คุณช่วยอะไรหน่อย”

เมื่อได้ยินเสียง ลู่เสี้ยงหยางก็คิดอะไรขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน จู่ๆก็พูดยิ้มๆขึ้นมาว่า “เรียกผมว่าพี่ชายคนดีสิ ไม่ว่าเรื่องอะไร ผมก็ช่วยคุณได้”

“น่ารำคาญจริง พี่…พี่ชายคนดี” สิ่งที่เหนือความคาดหมายก็คือ จ้าวหรูเย็นเรียกเขาจริงๆ ในน้ำเสียงยังดูเขินอายอีกด้วย

กระดูกของลู่เสี้ยงหยางแทบจะอ่อนปวกเปียก แย้มรอยยิ้มออกมาอย่างได้ใจ แล้วพูดว่า “พูดมาสิ คุณมีเรื่องอะไร?”

“เฮ้อ เรื่องมันเป็นอย่างนี้” จ้าวหรูเย็นถอนหายใจออกมา จากนั้นก็เริ่มอธิบายให้ลู่เสี้ยงหยางฟัง

หลังจากที่ฟังจบ ลู่เสี้ยงหยางก็โกรธจนหน้าเขียว ว่าแล้วทำไมเมื่อกี้จ้าวหรูเย็นถึงได้ยอมเรียกเขาแบบนั้นง่ายๆ

“จ้าวหรูเย็น คุณล้อผมเล่นหรือเปล่า” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างไม่ค่อยชอบใจ

จ้าวหรูเย็นพูดเสียงอ่อนขึ้นมาว่า “ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน เรื่องนี้มีแค่คุณเท่านั้นถึงจะช่วยฉันได้ ถ้าคุณช่วยฉันสำเร็จ ฉันจะเรียกคุณว่าพี่ชายคนดีหลายๆครั้งเลย”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า จู่ๆก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาแล้วพูดว่า “เรียกตอนอยู่บนเตียงดีกว่าไหม”