หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 145 เป็นแฟนผมนะ

บทที่ 145 เป็นแฟนผมนะ

หานเซ่าซวนไม่ได้รู้เลยว่าลู่เสี้ยงหยางกำลังเดินมาทางเขา ยังคงพูดสารภาพกับเย่สวนอย่างลึกซึ้งต่อว่า “สวนเอ๋อ รับรักผมนะ เห็นแก่ที่หลายวันมานี้ผมช่วยคุณไว้ก็ได้ ยังไงคุณก็ลองให้โอกาสผมเถอะ แค่เป็นแฟนผม ยังไม่ต้องแต่งงานก็ได้ เราลองมาคบกัน ถ้าคบดูแล้วรู้สึกไม่เหมาะเท่าไหร่แล้วค่อยเลิกกัน อย่างน้อยหลังจากนั้นเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ ถ้าแม้แต่คำขอเล็กๆของผมคุณยังไม่ตอบตกลงอีก มันก็คงสะเทือนใจผมน่าดู”

เย่สวนทั้งเขิน ทั้งประหม่า มืออมชมพูดบีบเข้าหากันเบาๆ

หานเซ่าซวนไม่ได้พูดอะไรผิด หลายวันมานี้เขาช่วยเธอไว้เยอะมาก ถ้าเป็นคนจิตใจดีหน่อย ก็คงไม่สามารถปฏิเสธหานเซ่าซวนได้

เย่สวนพยักหน้า กำลังจะตอบตกลง ถึงยังไงที่หานเซ่าซวนพูดมาก็ถูก ลองคบกันดูก่อน ถ้าไม่รอดก็ค่อยแยกทาง

แต่ในตอนนี้เอง เสียงแค่นหัวเราะเยือกเย็นก็สะท้อนเข้ามา “เย่สวน ผมคงมองคุณผิดไป ถ้าคุณคิดว่าระหว่างเรามันไปต่อไม่ได้แล้ว ก็พูดออกมาตรงๆ ไม่จำเป็นต้องแอบมาทำอะไรสกปรกลับหลังผมแบบนี้ก็ได้”

พูดจบ ลู่เสี้ยงหยางก็ก้าวเดินเข้ามาหา มาหยุดยืนอยู่ข้างๆเย่สวน

ทันทีที่เย่สวนเห็นลู่เสี้ยงหยาง บนใบหน้าก็ฉายแววลนลาน รีบอธิบายกับลู่เสี้ยงหยางว่า “คุณอย่าพึ่งเข้าใจผิดนะ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด”

ลู่เสี้ยงหยางแสยะยิ้ม “ไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันแบบไหนล่ะ? คุณอย่าบอกผมเลย ว่าพวกคุณเป็นแค่เพื่อนกันธรรมดา ”

นี่……..

เย่สวนพูดอะไรไม่ออก สีหน้าลุกลี้ลุลน ร่างกายเริ่มประหม่า เธอก้มหน้าลงเหมือนเด็กมีความผิด

ลู่เสี้ยงหยางยื่นมือออกไปฉวยเอาแหวนในมือของหานเซ่าซวนมา แล้วปาลงบนพื้น

เค้ง!

กล่องใส่แหวนแตกออกจากกัน จนแหวนกลิ้งไปยังมุมไกลๆ

ดวงตาของลู่เสี้ยงหยางแดงฉาน ตะคอกใส่เย่สวน “จะอธิบายยังไง? ให้ตายสิ คิดว่าผมตาบอดเหรอ? ทุกการกระทำของพวกคุณเมื่อกี้ ผมเห็นหมดแล้ว เย่สวน วันนี้ผมได้เห็นธาตุแท้ของคุณแล้ว คุณทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงมาก คุณมันต่างอะไรกับผู้หญิงมักมากไร้อางอายพวกนั้นกัน?”

คำพูดของลู่เสี้ยงหยาง เหมือนมีดทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจของเย่สวน เย่สวนรู้สึกน้อยใจเป็นอย่างมาก น้ำตาเม็ดโตเริ่มหลั่งไหลออกมาจากกรอบตา ไหลอาบใบหน้าสะสวยของเธอหล่นลงสู่พื้น

“ลู่เสี้ยงหยาง คุณมีสิทธิ์อะไรมาตะคอกใส่ฉัน อย่าลืมสิ ว่าคุณนั่นแหละเป็นฝ่ายทำเรื่องสกปรกๆที่คลับหงเฉินก่อน คุณนั่นแหละที่หักหลังฉันก่อน ทุกอย่างที่ฉันทำวันนี้ ก็เพราะคุณทั้งนั้น” วินาทีต่อมา เย่สวนก็ปาดน้ำตาออกจากหางตา พร้อมกับตวาดใส่ลู่เสี้ยงหยางเสียงดัง

ร่างกายของลู่เสี้ยงหยางสั่นเทิ้ม ในตาคมเริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอธิบายได้พวยพุ่งออกมา ไม่คิดเลยว่าการที่เขาไม่เคยอธิบายเรื่องที่คลับหงเฉิน ให้ชัดเจน จะกลายเป็นปัญหาคาใจของเย่สวน หมักหมมจนกลายเป็นฉากละครแสนโศกเศร้าของพวกเขาในวันนี้

ตอนแรกลู่เสี้ยงหยางวางแผนเอาไว้ ว่าหลังจากที่เขากลับมาจากวัดชิงหลง เขาจะให้หลิวผิงมาช่วยยืนยันว่า เรื่องที่เกิดที่คลับหงเฉินตอนนั้นมันไม่มีอะไรเลย แต่ดูเหมือนตอนนี้มันคงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว ตอนนี้ต่อให้เรียกหลิวผิงมาช่วยอธิบาย เย่สวนก็คงไม่เชื่อ คงคิดแค่ว่าคำพูดของหลิวผิงคือข้อแก้ต่างให้เขา

ตอนนี้ ลู่เสี้ยงหยางอยากหัวเราะออกมาดังๆ รู้สึกว่าพระเจ้ากำลังเล่นตลกกับโชคชะตาของเขา

เพราะความเข้าใจผิด เย่สวนถึงได้ถอดใจจากเขา ถึงขนาดที่คิดจะหาคนข้างกายใหม่แล้ว

“นอกจากนี้……..” เย่สวนร้องไห้จนตาแดง ตะคอกใส่ลู่เสี้ยงหยางต่อว่า “หลายปีมานี้ที่คุณแต่งงานกับฉัน คุณคิดว่า คุณเคยทำหน้าที่สามีที่ดีไหม? คุณลองถามตัวคุณเองดีๆ ทุกครั้งเวลาฉันเจอปัญหา คุณเคยช่วยฉันได้ไหม? แต่ก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น”

พูดมาถึงตรงนี้ เย่สวนก็ไม่สามารถกักเก็บความเสียใจเอาไว้ได้ น้ำตาหลั่งไหลออกมาอีกครั้ง

พูดกันตามตรง เย่สวนไม่สนว่าลู่เสี้ยงหยางจะช่วยเธอได้หรือเปล่า สิ่งที่เธอสนใจก็คือ ลู่เสี้ยงหยางต้องจริงใจต่อเธอ เธอรับไม่ได้ที่ลู่เสี้ยงหยางหักหลังเธอ

คิดมาถึงเรื่องนี้ เย่สวนก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น ทว่าก็ยังตะคอกใส่ลู่เสี้ยงหยางด้วยความโกรธ “ไม่กี่วันก่อน ฉันถูกตระกูลหลอกเอาสิทธิ์ตัวแทนถือหุ้นไป แถมยังไล่ฉันออกจากบ้าน ตอนที่ฉันไร้ทางไป คุณอยู่ไหน? ตอนที่ฉันต้องไลฟ์หากิน แล้วคุณอยู่ไหน? ฉันพึ่งคุณไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่ว่าตอนมีปัญหา แล้วได้คุณชายหานช่วยฉันเอาไว้ ฉันก็ไม่รู้เลยว่าตัวเองจะอดทนได้อีกต่อไปหรือเปล่า”

พูดมาถึงตอนนี้ เย่สวนก็มองไปที่หานเซ่าซวน ด้วยใบหน้าขอบคุณ

ถ้าลู่เสี้ยงหยางไม่โผล่มาตอนนี้ เธอก็คงไม่แน่ใจ ว่าควรเลือกหานเซ่าซวนดีไหม แต่ตอนนี้เธอแน่ใจแล้ว หานเซ่าซวนมีความรับผิดชอบขนาดนี้ และผู้ชายที่มีความรับผิดชอบก็คือผู้ชายที่เธอควรเลือก

หานเซ่าซวนยิ้มออกมานิดๆ หลังจากที่มองไปทางลู่เสี้ยงหยางอย่างเยาะเย้ย ก็พูดกับเย่สวนอย่างอบอุ่นว่า “สวนเอ๋อ ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง ผมก็จะอยู่ข้างคุณ หรือถ้ามีใครกล้ามายุ่งวุ่นวายกับคุณ ผมก็จะไล่มันไปซะ หลังจากนี้มันคงไม่กล้ามาวุ่นวายกับคุณอีก เพราะฉะนั้น ไม่ต้องห่วง คุณสามารถเลือกตามที่ใจคุณต้องการได้”

“ค่ะ” เย่สวนพยักหน้า ไม่ได้รู้ตัวเลย คำพูดของเธอก็ปะปนไปด้วยความโกรธ กัดฟันแล้วพูดว่า “ลู่เสี้ยงหยาง เราสองคนไม่คู่ควรกันสักนิด เลิกกันคงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ต่อไปนี้คุณกับฉันไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก จะได้ไม่ต้องรู้สึกรังเกียจเวลาเจอหน้ากัน”

แม่ง ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันงั้นเหรอ?

ลู่เสี้ยงหยางอยากหัวเราะดังๆ เขาคอยช่วยเหลือเย่สวนอยู่เงียบๆตลอด แต่ไม่คิดเลยว่า ผลมันจะออกมาเป็นอย่างนี้

“ได้ เยี่ยม เยี่ยมสุดๆไปเลย！เย่สวน คุณคิดให้ดีๆนะ คูณจะตัดสินใจอย่างนี้จริงๆใช่ไหม?” ลู่เสี้ยงหยางแค่นยิ้มออกมาอย่างโกรธๆ สายตาจดจ้องไปที่เย่สวนอย่างเอาคำตอบ

หัวใจของเยาสวนเต้นรัว ไม่สามารถกักเก็บความเสียใจเอาไว้ได้เลย ทั้งร่างสูญเสียทุกเกราะกำบัง ไม่กล้าตอบคำถามลู่เสี้ยงหยาง เพราะกลัวว่าถ้าเป็นแบบนั้น หลังจากนี้เธอจะไม่ได้เจอลู่เสี้ยงหยางอีก

เมื่อเห็นภาพนี้ ในดวงตาของหานเซ่าซวนก็มีไอเย็นแผ่คลุม รู้ดีว่าในเวลาสำคัญแบบนี้ ห้ามให้เย่สวนหวั่นไหวเด็ดขาด ดังนั้นจึงถลึงตาใส่ลู่เสี้ยงหยาง พูดออกมาชัดๆเน้นๆว่า “ไอ้อ่อน ถ้ารู้ตัวก็รีบไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้น แกได้ถูกหามออกไปแน่”

เวลานี้ลู่เสี้ยงหยางกำลังเดือด เมื่อได้ยินที่หานเซ่าซวนพูดมา ก็ยิ้มแสยะออกมาอย่างเหี้ยมๆ “มันเป็นเรื่องของฉันกับเย่สวน นายอย่าสะเออะสอดมือเข้ามายุ่ง ที่ฉันมาที่นี่วันนี้ ก็เพราะจะจัดการอะไรบางอย่าง”

หานเซ่าซวนอมยิ้มแล้วพูดว่า “คงไม่ใช่ว่าจะมาพูดสั่งเสียใช่ไหม? ไม่ต้องห่วงนะ ถือซะว่าเห็นแก่เย่สวน ฉันจะสนองให้นายแล้วกัน”

ลู่เสี้ยงหยางมองข้ามคำพูดของหานเซ่าซวนไป สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชา พูดออกมาเน้นๆทีละคำว่า “ถังหลงเป็นคนของฉัน ไม่กี่วันก่อน ลูกน้องของนายทำร้ายเขาจนเส้นเอ็นเขาขาด บาดแผลที่นายเคยมอบให้เขา วันนี้ ฉันจะเอาคืนเป็นหลายเท่า”

เมื่อพูดออกมาแบบนี้ หานเซ่าซวนก็ชะงักไปชั่วครู่ จากนั้นก็นึกออก จึงหัวเราะออกมา “ฉันนึกออกแล้ว ที่แท้ไอ้ขยะนั่นก็เป็นพวกเดียวกับนายนี่เอง หึๆ ฉันกำจัดไอ้ขยะนั่นยังไง ฉันก็จะกำจัดนายอย่างนั้น”

พูดจบ เขาก็ปาแก้วที่ถืออยู่ในมือลงพื้น ชั่วขณะ ลูกน้องในชุดดำก็เดินบุกเข้ามา ล้อมลู่เสี้ยงหยางเอาไว้