หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 141 เป็นเพราะเย่สวน

บทที่ 141 เป็นเพราะเย่สวน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ถึงวันต่อมาแล้ว

เวลาเช้าตรู่ ลู่เสี้ยงหยางยังอยู่ในส่วนลึกของเขาชิงหลงซาน พวกเขาจึงตัดสินใจเดินทางต่อ

เพราะผ่านการพักฟื้นมาทั้งคืน ตอนนี้พิษในตัวของช่างกวนหวั่นหวั่นจึงเจือจางลงไปบ้างแล้ว อาการบวมแดงบริเวณน่องขาก็ค่อยๆหายไป มีแค่สภาพจิตใจที่ยังไม่ดีขึ้น นอกจากนั้นดูเผินๆแล้วก็ดูปกติไม่ต่างอะไรกับก่อนหน้านี้เสียเท่าไหร่

ในใจของช่างกวนหวั่นหวั่นแอบซ่อนความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

มันเป็นความรู้สึกที่มีต่อลู่เสี้ยงหยาง

ครั้งนี้ ตลอดการเดินทางในเขาชิงหลงชาน ลู่เสี้ยงหยางช่วยชีวิตเธอเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ในตอนที่เผชิญหน้ากับนักฆ่าในเงามืด ตอนแรกเธอสิ้นหวังไปแล้ว ทว่าสุดท้าย ก็เป็นลู่เสี้ยงหยางที่ปรากฏตัวออกมาเสมือนเป็นนักรบเทวดา ช่วยให้เธอหลุดพ้นจากอันตราย

หลังจากนั้นเธอก็โดนพิษจากงู ในตอนที่ความตายกำลังคืบคลานเข้ามา ความหวังที่จะมีชีวิตรอดถูกทำลายจนแหลกละเอียด สุดท้ายก็ยังเป็นลู่เสี้ยงหยางยื่นมือเข้ามาให้ความหวังกับเธออีกเหมือนเคย ดึงเธอออกมาจากความตายก่อนที่ประตูนรกจะปิดลง

และแน่นอนว่า ความรู้สึกของเธอที่มีต่อลู่เสี้ยงหยางนอกจากความซาบซึ้งแล้วนั้น ก็ยังมีความรู้สึกชื่นชมและนับถือปะปนอยู่ด้วย

ชื่นชมและนับถือในความเป็นวีรบุรุษของเขา

แน่นอนว่าคนที่นับถือลู่เสี้ยงหยาง ยังมีพวกเจี่ยงตงเก๋อ หลินยง และไป๋ฉีด้วย

ในความคิดของพวกเขา ว่าทักษะการต่อสู้อันแกร่งกล้าของลู่เสี้ยงหยางเป็นอะไรที่หาดูได้ยากแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าวิชาการแพทย์ของเขาจะเลิศล้ำด้วยเช่นกัน ยิ่งเป็นอะไรที่หาดูได้ยากขึ้นไปอีก

ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรออกมา ช่วงใกล้จะพลบค่ำ พวกลู่เสี้ยงหยางถึงได้เดินมาถึงบริเวณชายขอบของเขาชิงหลงซาน

ลู่เสี้ยงหยางก้มมองโทรศัพท์ จึงพบว่าตอนนี้มีสัญญาณโทรศัพท์แล้ว ไม่ทันที่เขาจะได้โทรไปถามความเป็นไปของเย่สวน บนหน้าจอก็ปรากฏสายที่ไม่ได้รับเป็นสิบๆสาย

บ้างก็เป็นสายที่โทรมาจากถังปิงหยู่ บ้างก็เป็นจากหลิวผิง

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจแจ้งเตือนเหล่านี้ สิ่งแรกที่เขาทำคือกดโทรหาเย่สวน

รอสายอยู่นานก็ไม่มีคนรับ ลู่เสี้ยงหยางจึงต้องวางสายก่อน และโทรไปหาซุนเซียงเซียงแทน

โทรไปได้ไม่ทันไรอีกฝ่ายก็รับสาย จากนั้นเสียงนอบน้อมของซุนเซียงเซียงก็ดังขึ้นมา “ประธานลู่ มีคำสั่งอะไรหรือเปล่าคะ?”

ลู่เสี้ยงหยางถามเข้าประเด็นทันที “หลายวันมานี้ทางฝั่งเย่สวนมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นไหม?”

เขาต้องตรวจสอบเรื่องของเย่สวนให้กระจ่าง

นักฆ่าในเงาดำที่ฆ่าคนโดยไม่แม้แต่กะพริบตา ตกลงแล้วใช่เย่สวนหรือเปล่า ก็ยังเป็นเรื่องคาใจเขาอยู่ตลอด

ซุนเซียงเอ่ยพูดอย่างไม่มีหยุดคิดว่า “ทุกอย่างปกติดีค่ะ คุณเย่ไลฟ์ทุกวันเลย คุณชายหานคนนั้นก็ตบรางวัลให้ตลอด ส่วนฉันก็ตบรางวัลเกทับเขาทุกวันค่ะ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ จิตใจแสนวุ่นวายก็ผ่อนคลายลงมาบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ว่าคำพูดของซุนเซียงเซียง จะทำให้เขาวางใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์

ถึงยังไงซุนเซียงเซียงก็ไม่สามารถตามเฝ้าดูเย่สวนได้ตลอด24ชั่วโมงอยู่แล้ว

“ทำไมเหรอ? ประธานลู่ หรือว่าเรื่องมีอะไรผิดพลาดตรงไหนเหรอคะ?” ซุนเซียงเซียงเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ กลัวว่าตัวเองจะทำอะไรผิดพลาดตรงไหน จนทำให้ลู่เสี้ยงหยางไม่พอใจ ดังนั้นจึงเอ่ยถามขึ้นมา

“ไม่มี คุณทำได้ดีมาก ผมก็แค่ถามดู” ลู่เสี้ยงหยางพูดกลั้วยิ้ม พูดจบก็กดวางสาย

เมื่อนึกถึงสายที่ไม่ได้รับ ลู่เสี้ยงหยางก็โทรกลับไปหาหลิวผิง

ส่วนถังปิงหยู่ แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่ค่อยชอบเธอเสียเท่าไหร่ ดังนั้นจึงไม่คิดจะโทรกลับไป คิดว่าที่เธอโทรมาหาเขาคงไม่ใช่เรื่องดีอะไรนักหรอก

ไม่นาน สายของลู่เสี้ยงหยางก็ถูกกดรับ จากนั้นเสียงตื่นเต้นของหลิวผิงก็ดังขึ้นมาตามสาย “พี่ใหญ่ ในสุดพี่ก็โทรกลับมาสักที มีเรื่องใหญ่แล้ว”

ได้ยินแบบนั้น หัวคิ้วของลู่เสี้ยงหยางก็พลันขมวดมุ่น เอ่ยถามว่า “มีอะไร?”

หลิวผิงถอนหายใจ แล้วกัดฟันพูดขึ้นมาว่า “ถังหลงถูกทำร้าย อาการสาหัสพอสมควร ตามที่หมอบอกมา เส้นเอ็นบริเวณข้อมือข้อเท้าของเขาฉีกขาด หลังจากนี้ต้องใช้ชีวิตอยู่บนรถเข็นครับ”

“ว่าไงนะ? มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?” ความอึมครึมปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยาง เขาถามเสียงเข้มว่า “นี่มันเรื่องอะไรกัน? ใครมันเล่นหนักขนาดนี้?”

หลิวผิงพูดเน้นๆออกมาทีละคำว่า “คุณชายหานแห่งไห่ตง หานเซ่าซวนครับ”

หานเซ่าซวน?

ลู่เสี้ยงหยางมุ่นคิ้วจนกลายเป็นเส้นตรง ใบหน้าปกคลุมไปด้วยเมฆครึ้ม ราวกับฟ้าก่อนฝนจะมา เขาไม่คุ้นชื่อนี้เลยสักนิด

หลิวผิงพูดต่อว่า “ส่วนสาเหตุที่ถังหลงกับหานเซ่าซวนผิดใจกัน ตอนนี้ผมยังไม่รู้ คงต้องใช้เวลาสืบอีกสักพัก ใช่สิพี่ใหญ่ ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนเหรอ? ผมมีลางสังหรณ์ว่าเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆแน่ เพราะหลังจากที่ถังหลงเกิดเหตุแบบนี้ ตระกูลถังก็ไม่มีท่าทีอะไรเลย ไม่รู้ว่าตระกูลถังหมายความว่ายังไงกันแน่ ตอนนี้เมืองปินเหอต้องการให้พี่ใหญ่กลับมาคุมนะครับ”

ลู่เสี้ยงหยางได้ยินแบบนี้ก็ตกอยู่ในความเงียบ ตระกูลถังก็ถือว่าเป็นตระกูลที่มีหน้ามีตาในเมืองปินเหอ และถังหลงก็เป็นผู้สืบทอดอำนาจคนต่อไปของตระกูลพวกเขาด้วย แล้วยังมาถูกทำร้ายจนเอ็นขาดแบบนี้อีก ไม่มีทางที่พวกเขาจะสงบปากสงบคำแบบนี้แน่ มีแค่คำอธิบายเดียวสำหรับเรื่องนี้เท่านั้นแหละ นั่นก็คือคู่อริต้องแกร่งมากถึงขนาดที่ทำให้ตระกูลของพวกเขาไม่กล้าทำอะไรผลีผลาม

“ไม่ต้องห่วง อีกสามวันฉันจะกลับไป ถึงตอนนั้นฉันจะทวงคืนความยุติธรรมให้ถังหลงเอง” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเรียบนิ่ง ไอสังหารฉายวาบเข้ามาในดวงตา

“ครับ พี่ใหญ่ ระหว่างรอพี่กลับมา ผมจะตรวจสอบหาต้นสายปลายเหตุให้ชัดเจน” หลิวผิงพูดรับประกัน

“อืม” ลู่เสี้ยงหยางตอบกลับไป จากนั้นก็วางสาย

ในใจมีหลากหลายอารมณ์ ยังไม่ทันได้สืบเรื่องของเย่สวนรู้เรื่อง คิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับถังหลงอีก

“ดูท่าคงต้องจัดการสองเรื่องนี้ให้กระจ่างโดยด่วนแล้วสิ” ลู่เสี้ยงหยางลูบคาง พร้อมกับพูดขึ้นมาในใจ

ต่อมาลู่เสี้ยงหยางกับพวกช่างกวนหวั่นหวั่นก็เดินทางต่อ

เมื่อออกมาจากเขาชิงหลงซาน หลังจากที่เจี่ยงตงเก๋อและไป๋ฉีบอกลากับลู่เสี้ยงหยางและช่างกวนหวั่นหวั่นเสร็จ ก็เดินแยกทางไปทางใครทางมัน

ลู่เสี้ยงหยาง ช่างกวนหวั่นหวั่น และหลินยง ตรงไปยังเมืองปินเหอ

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้ พริบตาเดียวก็ผ่านไปแล้วสามวัน

ในเวลาเช้าตรู่ของวัน พวกเขาทั้งสามคนก็เดินทางมาถึงเมืองปินเหอ

ช่างกวนหวั่นหวั่นคิดจะสืบเรื่องที่เกิดขึ้นในวัดชิงหลงให้รู้เรื่อง ดังนั้นจึงตัดสินใจอยู่ที่เมืองปินเหอต่อ

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางพาช่างกวนหวั่นหวั่นกลับไปส่งที่พักเสร็จ ก็รีบติดต่อหาหลิวผิงทันที จากนั้นก็นัดแนะเวลาและเพื่อมาเจอกัน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่เสี้ยงหยางก็มาถึงสวน

เมื่อเขามาถึง ก็พบว่าหลิวผิงมารออยู่ก่อนแล้ว

“พี่ใหญ่มาแล้วเหรอครับ” เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยาง หลิวผิงก็วิ่งเหยาะๆเข้าไปหา พร้อมกับเอ่ยทำความเคารพ

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าเบาๆ แล้วถามว่า “เรื่องของถังหลงได้เรื่องแล้วหรือยัง?”

หลิวผิงพยักหน้าหนักๆ พร้อมกับกำหมัดเอาไว้แน่น ดวงตาฉายแววสังหาร ตอนแรกว่าจะพ่นทุกอย่างออกมาให้หายอึดอัด แต่ก็นึกถึงเรื่องละเอียดอ่อนของเรื่องนี้ได้ทัน จึงเริ่มตะกุกตะกัก

ลู่เสี้ยงหยางตีหน้าตึง “ฉันไม่ชอบคนพิรี้พิไร มีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ”

“ครับ” หลิวผิงตอบรับ จากนั้นก็พูดว่า “พี่ใหญ่ สาเหตุที่ถังหลงผิดใจกันกับหานเซ่าซวน เป็นเพราะคุณเย่สวนครับ”

อะไรนะ? เป็นเพราะเย่สวน?

คิ้วของลู่เสี้ยงหยางขมวดจนแทบจะปม

ไม่คิดเลยว่า เย่สวนจะเกี่ยวพันกับเรื่องนี้ด้วย

อีกอย่าง เรื่องที่เกิดในวัดชิงหลง ลู่เสี้ยงหยางก็ยังไม่ทันได้ตรวจสอบให้ชัดเจน

นับวันก็ยิ่งคิดว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาแล้ว