หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 133 ตัวตนที่แท้จริง

บทที่ 133 ตัวตนที่แท้จริง

ตอนที่ลู่เสี้ยงหยางเหวี่ยงหมัดใส่เงาร่างสีดำจนอีกฝ่ายถอยไปข้างหลังได้นั้น สีหน้าของเขาไม่ปรากฏความยินดีหรือความโล่งใจเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันเขาดูเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก

ถึงแม้ว่าหมัดที่เขาส่งออกไปเมื่อกี้นี้จะไม่ได้ใช้แรงทั้งหมด แต่ก็ไม่ควรประมาท สามารถนับได้ว่าถ้าคนที่ถูกโจมตีเป็นไป๋ฉี อีกฝ่ายก็จะตายคาที่ในทันที คิดไม่ถึงเลยว่าพอเป็นเงาร่างสีดำ หมัดนี้กลับทำให้อีกฝ่ายถอยหลังไปแค่ไม่กี่ก้าวเท่านั้น ทำให้เห็นว่าความแข็งแกร่งของเงาร่างสีดำนี้เหนือกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้มาก

‘น่าแปลกใจจริง ๆ นี่เป็นยอดฝีมือจากที่ไหนกันแน่ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยอยู่หลายส่วนกันนะ’ ลู่เสี้ยงหยางลอบคิดในใจ ความรู้สึกคุ้นเคยเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

ฟิ้ว!

ในขณะนั้นเองเงาร่างสีดำที่เพิ่งถูกโจมตีจนถอยไปเมื่อครู่นี้ก็พุ่งเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยางอย่างรวดเร็ว

หวืด หวืด หวืด!

เนื่องจากความเร็วที่มากจนเกินไป อากาศในทุกพื้นที่ที่เงาร่างสีดำวิ่งผ่านจะเกิดการบีบอัด และระเบิดเสียงออกมาขึ้นมาในทันที

ในช่วงเวลาไม่ถึงหนึ่งลมหายใจ เงาร่างสีดำก็เข้ามาถึงตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยาง ยกแขนเรียวบางขึ้นแล้วแบมือออกเป็นทรงมีด โจมตีไปยังตำแหน่งคอหอยของลู่เสี้ยงหยาง

ปัก ปัก!

ทว่าตอนที่มือข้างนั้นยังเข้ามาไม่ถึง ลู่เสี้ยงหยางก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่รวดเร็วและดุดันกระทบใบหน้าก่อนแล้ว ทำให้ผิวหนังของเขาแสบร้อนเล็กน้อย ราวกับว่าถูกเข็มจำนวนนับไม่ถ้วนทิ่มแทงอย่างไรอย่างนั้น

ลู่เสี้ยงหยางหรี่ตาลง เจตนาฆ่าที่รุนแรงฉายลึกอยู่ใต้ดวงตาของเขา

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีอย่างดุเดือดของเงาร่างสีดำ เขาก็ยังไม่คิดถอย ทั้งยังก้าวออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เข้าประชิดเงาร่างสีดำอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เอียงศีรษะไปด้านข้างเล็กน้อยเพื่อหลบการโจมตีของเงาร่างสีดำ ฝ่ามือของเงาร่างสีดำจึงแนบลงบนลำคอของเขา

“ย่า!”

ลู่เสี้ยงหยางตะโกนเสียงดัง พละกำลังภายในร่างกายถูกผลักดันไปจนถึงขีดสูงสุด แล้วเหวี่ยงหมัดที่เต็มไปด้วยความรุนแรงออกไป

ตึง!

เสียงก้องกังวานอย่างชัดเจนดังขึ้นไม่ไกล เกิดจากการที่ลู่เสี้ยงหยางรวบรวมพละกำลังทั้งหมดในร่างกายไว้ที่หมัดแล้วออกแรงเหวี่ยงอย่างรวดเร็ว

ภายใต้การโจมตีด้วยพละกำลังขั้นสูงสุด หมัดนี้ของลู่เสี้ยงหยางนั้นรวดเร็วมาก มันพุ่งเข้าไปถึงตรงหน้าของเงาร่างสีดำได้ภายในชั่วพริบตา

เงาร่างสีดำไม่สามารถหลบได้ ท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงเกร็งร่างกายเพื่อรับการโจมตีนี้ของลู่เสี้ยงหยางเท่านั้น

ทันใดนั้นพลังหมัดของลู่เสี้ยงหยางก็ระเบิดออกมาราวกับเป็นกระแสน้ำหลากที่โถมทะลักเข้าใส่เงาร่างสีดำอย่างรวดเร็ว

เงาร่างสีดำไม่อาจต้านทานมันได้เลย ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็ถูกกระแทกจนลอยละล่องเหมือนใบไม้ที่ลอยอยู่ท่ามกลางสายลมฤดูใบไม้ร่วงอย่างไรอย่างนั้น กระเด็นถอยหลังไปหลายเมตรกลางอากาศ แต่หลังจากที่ล้มลงบนพื้น พละกำลังของเขายังไม่ได้ถูกกำจัดออกไปจนหมด ถอยหลังต่อเพียงไม่กี่ก้าวก็สามารถหยุดได้อย่างมั่นคง

ทันทีที่เห็นฉากนี้เข้า ช่างกวนหวั่นหวั่น หลินยง และเจี่ยงตงเก๋อที่หวาดกลัวจนตัวสั่นเมื่อกี้นี้ก็รู้สึกดีใจและตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

ลู่เสี้ยงหยางแข็งแกร่งมาก แทบจะสามารถบดขยี้เงาร่างสีดำได้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้พวกเขาก็รอดตายแล้ว

“เหอ ๆ ดูเหมือนว่าวันนี้พระเจ้าจะเข้าข้างฉัน มีคุณลู่อยู่ ฉันจะต้องได้ของที่อยู่ในวัดชิงหลงอย่างแน่นอน กลับไปบ้านแล้วจะต้องสามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตได้แน่ ๆ”สีหน้าของช่างกวนหวั่นหวั่นเต็มไปด้วยอารมณ์รัก ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ชายหนุ่มร่างกายผอมบางแต่กลับมีพละกำลังมากมายมหาศาลอย่างลู่เสี้ยงหยางได้เข้าไปอยู่ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจเธอ

หลินยงก็เป็นนักสู้เช่นกัน เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้สึกเคารพยำเกรงในพละกำลังอันแข็งแกร่ง ก่อนหน้านี้เขาอิจฉาลู่เสี้ยงหยางเป็นอย่างมาก แต่ลู่เสี้ยงหยางคนนั้นไม่ได้ทำให้เขานับถือสักเท่าไหร่ ทว่าในตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางได้แสดงให้เห็นถึงพละกำลังที่น่าหวาดผวา ทำให้เขาเคารพนับถือจากใจจริง แทบจะเข้าไปคุกเข่ากราบไหว้ลู่เสี้ยงหยางในทันที

เจี่ยงตงเก๋อยังคงขยี้ตาไม่หยุด จนลูกตาแทบจะออกมาจากเบ้า หนังหัวเหน็บชา หัวใจบีบรัดแน่นอย่างไม่เป็นสุข

เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ระหว่างเดินทางมาที่วัดชิงหลง เขาได้ดูถูกถากถางลู่เสี้ยงหยางไปตั้งมากมาย อีกทั้งยังวางแผนเอาไว้ว่าหลังจากที่ช่างกวนหวั่นหวั่นทำภารกิจเสร็จแล้ว เขาจะต้องสั่งสอนไอ้เจ้าลู่เสี้ยงหยางนี่สักยก

แต่นี่ลู่เสี้ยงหยางแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ แม้แต่เทพสังหารอย่างเงาร่างสีดำก็ยังสามารถสยบได้ เดาได้ว่าใช้แค่นิ้วเดียวก็สามารถฆ่าเขาได้แล้ว เขาจะยังมีความคิดพี่จะสั่งสอนลู่เสี้ยงหยางได้ยังไงอีก ทำได้เพียงหวังว่าลู่เสี้ยงหยางจะเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ถือสาผู้น้อย ไว้ชีวิตน้อย ๆ ของเขาในภายหลัง

ถึงแม้ว่าตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางจะได้เปรียบอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่เขาก็ยังคงไม่ประมาทแม้แต่น้อย ไม่ให้แม้แต่โอกาสให้เงาร่างสีดำได้หายใจ

เขาทะยานเข้าไปหาเงาร่างสีดำอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยกกำปั้นขึ้นแล้วเหวี่ยงหมัดลงไปอีกครั้ง

เงาร่างสีดำที่เพิ่งจะได้รับบาดเจ็บจากหมัดของลู่เสี้ยงหยางเมื่อกี้นี้ไม่กล้าที่จะต่อต้านอีก เขาคิดที่จะถอยหลบไปข้างหลังตามสัญชาตญาณ

ทว่าน่าเสียดายที่หมัดของลู่เสี้ยงหยางเร็วมาก เขาจึงหลบไม่ทัน ท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงป้องกันเท่านั้น

แขนเรียวบางทั้งสองข้างถูกยกไขว้กันตรงตำแหน่งหน้าอกเพื่อรับการโจมตีจากหมัดของลู่เสี้ยงหยางที่พุ่งเข้ามา

เสียงกระแทกดังขึ้น กำปั้นของลู่เสี้ยงหยางกระทบเข้ากับแขนที่ไขว้ไว้ของเงาร่างสีดำ

เงาร่างสีดำรู้สึกได้ทันทีว่าแขนทั้งสองข้างของเขาชาไปหมด ไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ

ทว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

นาทีต่อมาลู่เสี้ยงหยางก็เหวี่ยงหมัดที่สองมาอีกครั้ง

หมัดนี้ทำลายการป้องกันของเงาร่างสีดำ กระแทกลงบนหน้าอกของเขาโดยตรง

ฟิ้ว!

เงาร่างสีดำถูกโจมตีจนลอยไปกระแทกกับกำแพงสวน

ตูม!

กำแพงพวกนั้นพังทลายลงอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าโดนรถหุ้มเกราะชนเข้าอย่างไรอย่างนั้น

เงาร่างสีดำล้มลงบนพื้นโดยมีอิฐหินก้อนใหญ่ที่พังลงมากลบทับ

บนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางไม่ปรากฏอารมณ์ใด ๆ เขายังคงเดินเข้าไปหาเงาร่างสีดำ

สิงโตยังใช้พละกำลังทั้งหมดในการสู้กับกระต่าย

ลู่เสี้ยงหยางก็เป็นเช่นนั้น หากเขาได้ลงมือแล้ว ก็ไม่มีทางที่จะเปิดโอกาสให้ศัตรูอย่างเด็ดขาด

ลู่เสี้ยงหยางเข้าไปประชิดเงาร่างสีดำอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ยกเท้าขึ้นเหยียบ

ตอนนี้เงาร่างสีดำยังคงนอนอยู่บนพื้น อวัยวะส่วนล่างทั้งหมดถูกฝังอยู่ใต้อิฐหินดินทราย

เมื่อเห็นเท้าของลู่เสี้ยงหยางที่กำลังเหยียบลงมาบนตัวเขาอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเขาก็ระเบิดพละกำลังที่แข็งแกร่งออกมาจากร่างกาย อิฐหินที่ทับอยู่บนร่างกายของเขาปลิวว่อน จากนั้นก็กระโดดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ตูม!

เท้าของลู่เสี้ยงหยางเหยียบลงบนพื้นที่ว่างเปล่า

บนพื้นปรากฏรอยเท้าลึกประมาณหนึ่งนิ้ว มีรอยแตกร้าวจำนวนมากที่เกิดจากตำแหน่งรอยเท้าและกระจายไปรอบ ๆ

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกประหลาดใจ ตั้งแต่ที่เริ่มต่อสู้กันมาจนถึงตอนนี้ เขาจับจ้องดวงตาของเงาร่างสีดำเอาไว้ตลอด นัยน์ตาคู่นั้นไม่ปรากฏร่องรอยอารมณ์ใด ๆ เลย กลวงเปล่าเป็นอย่างมาก ขนาดตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับอันตราย แม้แต่ความกลัวขั้นพื้นฐานก็ยังไม่มี

ราวกับว่าเป็นเพียงหุ่นยนต์ตนหนึ่ง ไม่มีความนึกคิดหรือจิตวิญญาณใด ๆ

ลู่เสี้ยงหยางไม่เชื่อว่าจะมีคนเช่นนี้บนโลก

แน่นอนว่าลู่เสี้ยงหยางเริ่มสงสัยในใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าร่างสีดำเป็นคนอย่างไรกันแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ลู่เสี้ยงหยางก็เพิ่มความเร็วจนถึงขีดสูงสุด ร่างของเขาวาบเข้าไปใกล้เงาร่างสีดำอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ยกนิ้วขึ้นกดลงที่จุดฝังเข็มสองสามตำแหน่งบนตัวของเงาร่างสีดำ

เงาร่างสีดำยืนแข็งค้างในทันที ขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ลู่เสี้ยงหยางแค่นเสียงเย็นชาออกมา เขายกมือขึ้นฉีกกระชากหน้ากากที่คลุมอยู่บนศีรษะของเงาร่างสีดำออก

ตอนที่ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของเงาร่างสีดำอย่างชัดเจน ลู่เสี้ยงหยางหน้าถอดสี ม่านตาหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว เอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ทำไมถึงเป็นคุณไปได้ล่ะ”