หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 124 ไม่รู้ว่าความกังวลคืออะไร

บทที่ 124 ไม่รู้ว่าความกังวลคืออะไร

ลู่เสี้ยงหยางสะดุ้งด้วยความตกใจ บัดนี้เขาถูกซูเยียนรันกอดรัดจากทางด้านหลัง แม้มีเสื้อผ้าขั้นกลาง แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงไออุ่นและความนุ่มละมุนที่แผ่ซ่านจากร่างบาง

เขาอดยอมรับไม่ได้ ซูเยียนรันเป็นสาวงามระดับแถวหน้าเลยก็ว่าได้ แต่ในใจเขามีเพียงเย่สวนคนเดียวเท่านั้น แม้ในขณะนี้ซูเยียนรันจะกอดรัดเธออย่างอบอุ่น แต่เขาก็ไร้ความคิดใดๆต่อเธอทั้งนั้น

เขาเอื้อมมือตบข้อแขนของซูเยียนรันอย่างแผ่วเบา : “เธอเมามากแล้ว”

ซูเยียนรันกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีก พร้อมส่ายหน้าไม่หยุดยั้ง “ฉันไม่ได้เมา ฉันแค่กลัวที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว ฉันอยากให้ประธานลู่อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อน”

จบคำ ใบหน้าที่น่าหลงใหลแนบชิดกับแผ่นหลังกว้าง ราวคู่แต่งงานข้าวใหม่ปลามันที่กำลังง้องอนอย่างสวีทหวาน

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนดึงแขนเรียวที่กอดรัดตนให้ออกจากพันธนาการ

“ดึกมากแล้ว ผมต้องไปก่อน แล้วก็ ทีหลังอย่าดื่มคนเดียวอีก เดี๋ยวจะถูกคนเจ้าเล่ห์เอาเปรียบได้” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม จบคำเขาสาวเท้าก้าวใหญ่ เดินออกจากบ้านซูเยียนรัน

ซูเยียนรันจับจ้องเงาร่างของลู่เสี้ยงหยางอยู่อย่างนั้น กระทั่งลับตา เธอยังคงไม่ยอมละสายตา

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เธอถอนหายใจอย่างเสียดาย เสมือนว่าในใจมีรูโหว่ขนาดใหญ่ เธอเสียใจอย่างบอกไม่ถูก ราวอะไรบางอย่างที่สำคัญสูญหายไป

เธอไม่เข้าใจ เธอทั้งสวย รูปร่างดี มีความสามารถ เหตุใดลู่เสี้ยงหยางถึงไม่ชอบเธอ

…..

หลังออกจากบ้านซูเยียนรัน กลับถึงบ้านเย่สวนเป็นเวลา5ทุ่มกว่าแล้ว

เย่สวนกับหลิวจิ้งทั้งคู่ยังไม่ทันได้เข้านอน ทั้งคู่นั่งคุยเล่นอยู่บนโซฟา เสมือนว่าเกิดเหตุน่ายินดี ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มที่ปกปิดไม่อยู่

ลู่เสี้ยงหยางเดินเข้าไปในบ้าน เธอทั้งคู่เหลือบมองไปยังเขา

ลู่เสี้ยงหยางเผยรอยยิ้มอย่างขมขื่น พร้อมทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา

หลิวจิ้งเปรียบลู่เสี้ยงหยางเป็นเพียงอากาศ เธอหันไปยังเย่สวน : “ลูกสาวแม่ ไม่คิดเลยว่าวันนี้ลูกไลฟ์จะได้ค่าตอบแทนมากขนาดนี้ เพียงแค่แป๊ปเดียวก็ได้ตั้งหลายล้าน กลายเป็นบุคคลที่มาแรงที่สุด”

เย่สวนตื่นเต้นทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ “เพราะหนูโชคดีล่ะมั้ง ถึงได้เจอคนใจกว้างขนาดนี้”

หลิวจิ้งไม่ชอบประโยคที่ได้ยิน เธอขัดขึ้น “ไม่ใช่เพราะหนูโชคดี แต่เพราะหนูสวยมีเสน่ห์ ผู้ชายพวกนั้นถึงได้ให้ของขวัญแก่ลูก”

“อืม” เย่สวนพยักหน้า หากแต่ในใจเธอกลับผิดหวังเล็กน้อย แม้เธอจะได้ผลตอบแทนไม่น้อยจากการไลฟ์ในวันนี้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ อันที่จริงเธอต้องการก่อตั้งอาณาจักรของตน ไม่คาดคิด เธอกลับล้มเหลวในโลกธุรกิจ ท้ายที่สุดจึงเลือกที่จะเข้าสู่เส้นทางการไลฟ์สด

หลิวจิ้งนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเอ่ยเสริม “วันนี้นายเทพบุตรพิทักษ์นางฟ้าให้ของขวัญลูกหลายล้าน มหาเศรษฐีชั้นสูงแบบนี้ลูกต้องทำความรู้จักเอาไว้ ขอแค่ลูกมีแฟนคลับแบบนี้ ค่าตอบแทนที่ลูกจะได้มันมากกว่าลูกไปทำงานเสียอีก เหอะ เราต้องทำให้อีแก่ตระกูลเย่แหกตาโตๆ ลูกไม่ได้ทำงานที่บริษัท เงินที่ลูกหาได้มันมากกว่าทำงานที่บริษัทเป็นไหนๆ”

“อืม” เย่สวนพยักหน้ารับ ทว่าครู่เดียวเท่านั้นเธอกลับมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก “หลังจบการไลฟ์ หนูลองติดต่อคุณเทพบุตรพิทักษ์นางฟ้า แต่เขาไม่ตอบหนูกลับเลย”

หลิวจิ้งเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม “คนระดับนี้ ต้องงานยุ่งมากๆแน่ จะให้มีเวลาเล่นโทรศัพท์ตลอดเวลาได้อย่างไร เธอต้องทำความรู้จักเขาเอาไว้ ไม่แน่อนาคตอาจนัดเจอเขาได้ ถ้าเขามีฐานะทุกด้านที่ดี เธอก็คิดเรื่องอนาคตกับเขาได้เลย”

เธอเหลือบมองไปทางลู่เสี้ยงหยาง ขณะกล่าวประโยค ด้วยสีหน้ารังเกียจ

คนอย่างลู่เสี้ยงหยางไม่คู่ควรกับลูกสาวเธอเลยแม้แต่น้อย ไม่คู่ควรเป็นลูกเขยเธอด้วยซ้ำ หากไม่ใช่เพราะตกลงกับเย่สวนก่อนหน้า เธอเฉดหัวลู่เสี้ยงหยางออกจากบ้านไปนานแล้ว

เย่สวนไม่เอ่ยใดๆ เธอเหลือบมองลู่เสี้ยงหยาง เพื่อดูปฏิกิริยาของเขา แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับไร้ทีท่าใดๆแม้แต่น้อย แถมยังไม่ให้คำอธิบายกับเธอ เรื่องที่เขาไปที่คลับหงเฉิน

เธอรู้สึกผิดหวังขึ้นมา รากแก่นของลู่เสี้ยงหยางคงเป็นคนเจ้าชู้ไม่เอาไหน แต่ก่อนที่อยู่บ้านเธอ ความดีทุกอย่างคงเป็นเพียงการแสดง สุภาษิตที่ว่ากาลเวลาพิสูจน์คน เขาคงเก็บซ่อนไม่ไหวอีกต่อไป ที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็เผยธาตุแท้ออกมาแล้วสินะ

เอาเถอะ คนที่มีจิตใจสกปรกเช่นนี้ จะแก่เฒ่าไปกับเธอได้อย่างไร ?

เย่สวนเก็บซ่อนความเจ็บปวดในใจ ก่อนพยักหน้ารับ อย่างเห็นด้วยกับประโยคของหลิวจิ้งเมื่อครู่

ขอเพียงนายเทพบุตรพิทักษ์นางฟ้าดีพอในทุกด้าน เธอจะลองพิจารณาคบหาดูใจกับเขาดู

ใช่ว่าลู่เสี้ยงหยางไร้ความรู้สึกใดๆ เพียงแต่อีกไม่กี่วันอาการของหลิวผิงก็จะดีขึ้น รอเขากลับจากวัดชิงหลง เขาจะให้หลิวผิง อธิบายกับเธอให้รู้เรื่อง

“มันต้องอย่างนี้สิลูกแม่ ถ้าลูกเชื่อแม่แต่แรก ลูกได้ผู้ชายดีๆไปนานแล้ว แต่ยังดี ตอนนี้ยังไม่สาย บางทีนี่อาจเป็นวาสนาของลูกกับนายเทพบุตรพิทักษ์นางฟ้านั่น” หลิวจิ้งดีใจเป็นที่สุด เมื่อเห็นว่าลูกสาวตนตอบตกลง

เย่สวนเจ็บปวดใจ เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก เธอลุกขึ้นเดินเข้าห้องของตน “แม่ หนูไปนอนก่อน ท่านก็รีบพักผ่อนเถอะ”

“อืม” หลิวจิ้งตอบรับคำ ในที่สุดลูกสาวเธอจะได้เดินออกจากหลุมเสียที

ขอเพียงแค่เย่สวนหย่ากับลู่เสี้ยงหยาง เย่สวนก็จะได้รับโลกใบใหม่ที่ดีกว่าเดิม

อันที่จริงแล้ว เธอผิดหวังในตัวลู่เสี้ยงหยางเป็นอย่างมาก ผู้ชายเจ้าชู้แบบเขาไม่คู่ควรที่จะอยู่กับลูกสาวของเธอ ยิ่งหย่าเร็วเท่าไหร่ ลูกสาวเธอก็จะได้รับความสุขเร็วเท่านั้น

หลังจากนั้น หลิวจิ้งลุกขึ้นยืนเดินกลับเข้าห้องของตน ภายในโถงรับแขกเหลือเพียงลู่เสี้ยงหยางคนเดียวเท่านั้น

เขาไร้คำพูดใดๆ ในใจอึดอัดอยู่ไม่น้อย กระทั่งเวลาเที่ยงคืนถึงได้หลับใหลอย่างยากเย็น

…..

เวลาผ่านไป

สามวันผ่านไปชั่วพริบตา ในระยะเวลาสามวันนี้ ลู่เสี้ยงหยางได้แต่ทำงานที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป และให้ความร่วมมือกับกองละครที่เฟยหยางกรุ๊ป

กาลเวลาที่บากบั่นได้ทำการถ่ายทำแล้วเกือบครึ่งเรื่อง คงได้ประจักษ์แก่สายตาชาวประชาในอีกหนึ่งถึงสองเดือนข้างหน้า

ผู้กำกับชื่นชมการแสดงของลู่เสี้ยงหยางไม่ขาดสาย หากเป็นไปตามการคาดเดา ไร้ข้อผิดพลาดประการใด ละครเรื่องนี้จะต้องดังระเบิดอย่างแน่นอน

ไม่แน่อาจเป็นราชาของวงการบันเทิงในเรื่องเดียว ถึงตอนนั้นลู่เสี้ยงหยางคงกลายเป็นผู้มีอำนาจในวงการ ประสบความสำเร็จด้วยผลงานเพียงชิ้นเดียว

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกเรียบเฉยกับเหตุการณ์นี้ เขาไม่แคร์เลยสักนิด

ในเช้าวันที่สี่ ลู่เสี้ยงหยางได้รับการติดต่อจากช่างกวนหวั่นหวั่น

ช่างกวนหวั่นหวั่นบอกกับลู่เสี้ยงหยางว่า วันนี้พวกเขาต้องเดินทางไปวัดชิงหลง ให้ลู่เสี้ยงหยางไปรวมตัวกับพวกเขาโดยเร็วที่สุด

ลู่เสี้ยงหยางตอบรับคำ ก่อนตัดสายทิ้ง

ลู่เสี้ยงหยางตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดก็จะได้ไปวัดชิงหลงแล้วสินะ?

บิดาผู้บังเกิดเกล้ากำชับเอาไว้ เมื่อไปถึงวัดชิงหลง ต้องเอาของที่ช่างกวนหวั่นหวั่นต้องการมาให้ได้ก่อนเธอ

เขาเกิดความสงสัย เป็นของแบบไหนกัน ถึงได้ทำให้คนอย่างพ่อของเขาให้ความสำคัญเช่นนี้

เมื่อสั่งงานเรียบร้อย ลู่เสี้ยงหยางมุ่งไปยังสถานที่อยู่อาศัยของช่างกวนหวั่นหวั่น ตึกหูซิน