หนุ่มเศรษฐีลึกลับ 112 ไม่คาดคิดมาก่อน

บทที่ 112 ไม่คาดคิดมาก่อน

ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ใส่ใจสวีเทียนหลินที่กำลังคุกเข่าอยู่ เขาพูดกำชับถังปิงหยู่ว่า：“หากต้องการให้อาการป่วยของคุณปู่นายหายเป็นปกติ ต้องใช้เวลาในการรักษาสองเดือน ในช่วงระหว่างนี้จะต้องทำตามที่ฉันบอก”

ถังปิงหยู่ขมวดคิ้ว ทุกอย่างจะต้องขึ้นอยู่กับลู่เสี้ยงหยางเหรอ นี่มันก็หมายความว่าเขาได้มอบอำนาจทั้งหมดไว้ในมือของลู่เสี้ยงหยางงั้นเหรอ

หากเป็นเมื่อก่อน ด้วยนิสัยของถังปิงหยู่เขาก็คงจะปฏิเสธ แต่เมื่อคิดถึงอาการป่วยของคุณปู่ เขาก็พยักหน้ารับคำ

“ได้ครับ ขอเพียงแค่สามารถรักษาอาการป่วยของคุณปู่ได้ คุณว่ายังไงก็ว่าตามนั้น”ถังปิงหยู่กัดฟันตอบ

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า จากนั้นก้าวเท้าออกจากห้องนอนและเดินทางออกจากที่นี่

เมื่อเห็นท่าทางดุดันของลู่เสี้ยงหยาง ถังหลงก็กระโดดโลดเต้น นี้แหระลูกพี่ของผม

ถังปิงหยู่กัดฟันแน่น คิดในใจว่า รอเวลาที่จะจัดการกับเจ้าหนุ่มนี้ในอนาคตดีกว่า

ถังกั๋วเหลียงลูบที่ปลายคาง จู่ๆแววตาก็เป็นประกายขึ้น

ลู่เสี้ยงหยางนั้นเป็นหมอฝีมือดี หากจะเป็นลูกเขยของเขาก็พอเป็นไปได้

……

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางจากไป ก็ตรงกลับบ้านทันที

เดิมทีเย่สวนนั่งพูดคุยอยู่บนโซฟากับหลิวจิ้ง เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางกลับมา เธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินกลับห้องนอนของตัวเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม

ก่อนหน้าที่จะเห็นลู่เสี้ยงหยางกลับมา เธอก็พยายามโน้มน้าวตัวเอง อยากที่จะให้โอกาสลู่เสี้ยงหยางอธิบายสักครั้ง แต่ว่าหลังจากที่เห็นลู่เสี้ยงหยาง เธอก็อดไม่ได้ที่จะหลบหน้าเขา

นี่อาจจะเป็นเพราะว่าเธอนั้นให้ความสำคัญกับเขา ก็เลยรู้สึกเจ็บปวด

ถ้าหากว่าเธอไม่มีใจให้กับลู่เสี้ยงหยาง เธอก็คงไม่มานั่งสนใจหรอกว่าวันทั้งวันนี้ลู่เสี้ยงหยางนั้นหายไปไหนมา

ลู่เสี้ยงหยางฝืนยิ้ม ดูเหมือนว่าเขาจะต้องใช้เวลาในการพูดเรื่องนี้กับเย่สวนให้ชัดเจน

หลิวจิ้งจ้องมองลู่เสี้ยงหยางพลางพูดขึ้นว่า：“นายกลับมาทำอะไร？ทำไมไม่นอนข้างนอกซะเลยล่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดว่า“แม่ครับ ถึงผมจะไปคลับหงเฉินก็จริง แต่ก็เพราะว่าผมมีธุระ ผมไม่เคยคิดที่จะทำเรื่องที่ผิดต่อเย่สวนเลยนะครับ”

หลิวจิ้งเลือกที่จะเชื่อลู่เสี้ยงหยาง แต่ก็ยังพูดออกมาว่า：“ลูกมาพูดกับแม่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะแม่ไม่ใช่คนที่จะใช้ชีวิตร่วมกับลูก”

ลู่เสี้ยงหยางนิ่งเงียบ

“เฮ้อ”หลิวจิ้งถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นจากโซฟา และเดินกลับเข้าไปในห้องนอน

ลู่เสี้ยงหยางนั่งอยู่บนโซฟาเพียงลำพัง ครุ่นคิดว่าจะทำยังไงถึงจะทำให้ความเข้าใจผิดระหว่างเขากับเย่สวนจางหายไป

ไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางก็ตัดสินใจนัดหลิวผิงออกมาเพื่อให้เธอนั้นเป็นคนอธิบายกับเย่สวน

แต่ว่า ก่อนที่จะนัดหลิวผิง ลู่เสี้ยงหยางก็ตัดสินใจเดินไปที่ห้องนอนของเย่สวนก่อน เพราะอยากจะนัดเวลากับเธอให้เรียบร้อยก่อน

ภายในห้องนอน

เย่สวนได้เอนตัวลงนอนแล้ว

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางเดินเข้ามา เธอพูดขึ้นอย่างไม่ไยดีว่า：“ออกไป”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนพลางพูดว่า：“คุณเข้าใจผมผิด เมื่อวานที่ผมไปคลับหงเฉินก็เพราะไปจัดการธุระสำคัญจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมมีพยานนะ”

เมื่อฟังเช่นนั้น เย่สวนก็เริ่มขยับตัว

หากเรื่องราวเป็นอย่างที่ลู่เสี้ยงหยางว่า งั้นก็แสดงว่าเขาไปที่คลับหงเฉินเพื่อทำธุระ ไม่ได้แอบไปทำเรื่องที่ไม่ดี ？

“ฉันจะเชื่อคุณได้เหรอ？”เย่สวนลังเลครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจอีกครั้ง：“ถ้าคุณไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเชื่อผมได้ไหม”

“ได้ ฉันจะให้โอกาสคุณ หวังว่าจะเป็นอย่างที่คุณบอกนะ”เย่สวนพูดขึ้นอย่างไม่ลังเล เธอก็ไม่อยากผิดใจเช่นนี้กับลู่เสี้ยงหยางอีกต่อไปแล้ว อยากจะให้ความจริงนั้นถูกเปิดเผยสักที

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า：“ถ้างั้นพรุ่งนี้ ผมจะพาพยานรู้เห็นมาที่บ้านของพวกเรานะ เมื่อถึงเวลานั้นคุณอยากจะถามอะไรก็ถามได้เลย”

เย่สวนไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น แต่ภายในใจรู้สึกอบอุ่น ลู่เสี้ยงหยางถือว่ายังมีความรับผิดชอบอยู่บ้าง

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ออกจากห้องนอน และสิ่งแรกที่ทำคือโทรหาหลิวผิง

โทรศัพท์ดังไม่ทันไรฝ่ายตรงข้ามก็รับสาย หลิวผิงรับสายพลางพูดขึ้นว่า：“คุณชาย โทรหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า？”

ลู่เสี้ยงหยางบอกความจริงกับหลิวผิงว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ทำให้เขาเกิดเรื่องเข้าใจผิด

หลิวผิงรู้สึกผิด จึงได้ถามลู่เสี้ยงหยางว่าเขานั้นสามารถชดเชยอะไรได้บ้าง？

ลู่เสี้ยงหยางบอกกับเขาว่า พรุ่งนี้ตอนเย็นให้เขามาที่บ้าน มาอธิบายกับเย่สวนให้เข้าใจ

หลิวผิงตบที่หน้าอกพร้อมรับคำ ว่าเขาจะทำให้เรื่องนี้เสร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

เช้าวันรุ่งขึ้น

ลู่เสี้ยงหยางรับสายๆหนึ่ง ผู้กำกับจินอานฉวนเป็นคนโทรมา

จินอานฉวนถามลู่เสี้ยงหยาง วันนี้มีเวลาไปถ่ายทำไหม

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีอะไรทำ จึงรับคำแล้วไปที่กองถ่าย

กระทั่งตอนกลางคืน งานถ่ายทำถึงเสร็จสิ้น

เมื่อซูเยียนรันเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางกำลังจะจากไป จึงรีบรวบรวมความกล้าแล้วพูดขึ้นว่า：“ประธานลู่ วันนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณ คุณพอมีเวลาไหม？”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพลางพูดขึ้นว่า“ขอบคุณน้ำใจของคุณ คืนนี้ผมมีเรื่องต้องจัดการ ไว้วันหลังเถอะ”

คืนนี้หลิวผิงจะมาที่บ้านเพื่ออธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนวันนั้นให้เย่สวนฟัง เขาจำเป็นต้องกลับไปที่นั้น

“อ่อ ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร” ซูเยียนรันตอบอย่างหดหู่ เธออุตส่าห์รวบรวมความกล้าชวนเขา แต่เขากลับปฏิเสธเธอ

ลู่เสี้ยงหยางอดสงสารไม่ได้ เขาเหลือบมองซูเยียนรันครู่หนึ่ง วันนี้ซูเยียนรันตั้งใจแต่งตัวมาเป็นพิเศษกางเกงยีนส์ขายาวของเธอ แสดงให้เห็นเผยรูปร่างผอมเพรียวของเธอออกมา

“ขอบคุณน้ำใจคุณมาก เดี๋ยววันหลังผมเลี้ยงคุณเอง”ลู่เสี้ยงหยางพูดขึ้น

“ค่ะประธานลู่ ฉันจะรอนะคะ” ซูเยียนรันมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที แววตาเป็นประกาย

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ลู่เสี้ยงหยางก็กลับมาถึงบ้าน

เย่สวนและหลิวจิ้งรออยู่นานแล้ว

หลิวจิ้งเอ่ยปากขึ้นว่า：“ลู่เสี้ยงหยาง ได้ยินมาว่าคืนนี้คุณจะอธิบายให้ลูกสาวฉันฟัง เริ่มเถอะ”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า หยิบมือถือออกมาดู ตอนนี้ทุ่มหนึ่งแล้ว เขานัดกับหลิวผิงไว้แล้วว่าให้มาเจอกันตอนหนึ่งทุ่มตรง

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว หลิวผิงไม่ใช่คนที่ไม่มีความรับผิดชอบ เขาจึงโทรหาหลิวผิง เพื่อถามเขาว่าจะมาถึงกี่โมง？

แต่สิ่งที่ทำให้ลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจก็คือ โทรศัพท์ของฝ่ายตรงข้ามแจ้งว่าเขาปิดเครื่อง

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น？” ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วเป็นเส้นตรง วางสายแล้วโทรใหม่อีกครั้ง เขาก็ยังคงปิดเครื่อง

“ทำไมล่ะ？มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ？” เย่สวนรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างจึงถามขึ้น

ลู่เสี้ยงหยางตอบขึ้นอย่างกระอักกระอ่วนใจว่า：“เดิมทีผมนัดพยานไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าวันนี้ทุ่มตรงจะมาที่นี่เพื่ออธิบายความจริงให้คุณฟัง แต่ว่าตอนนี้เขาปิดเครื่อง ไม่รู้ว่ากำลังยุ่งเรื่องอะไรอยู่”

“อ่อ” เย่สวนรับคำ สีหน้ารู้สึกผิดหวัง เพื่อความจริงนี้เธอเฝ้ารอวันหนึ่งวันเต็มๆ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพอถึงเวลาสำคัญเธอจะถูกเท

“ฮึ ลู่เสี้ยงหยาง คุณนี้ไว้ใจไม่ได้เลย ทำไมไม่พูดมาตรงๆล่ะว่าคุณไม่มีหลักฐานยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง จงใจที่จะยื้อเวลา”หลิวจิ้งพูดขึ้นเสียงดัง

เขาไม่เชื่อว่าจะมีเรื่องที่บังเอิญอย่างนี้？

ใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางจนปัญญา เรื่องเช่นนี้ไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับใครก็ยากที่จะจัดการทั้งนั้น ในเมื่อก่อนหน้านี้เขาก็รับปากว่าจะมาคืนนี้จะได้คุยเรื่องวันนั้นให้ชัดเจน แต่คิดไม่ถึงเลยว่า……

“แม่ครับ สวนเอ๋อ วางใจเถอะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องนี้เอง ” ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจเบาๆ เมื่อพูดจบก็ออกจากบ้านไป