ลูกเขยมังกร 682 ฆ่า

บทที่ 682 ฆ่า

“ผู้สืบทอดศิลปะการต่อสู้โบราณ? ไม่แตกต่างอะไรกันคนไร้ประโยชน์！”

เฉินเฟิงยืนแล้วก้าวเท้าออกไป สีหน้าเย็นยะเยือก ในมือถือมีดมังกรเอาไว้ เสียงของดังก้องไปทั่วสารทิศ

ฉู่เหอไม่ได้ตอบ เวลานี้เขานอนชักกระตุกอยู่บนพื้น เหมือนปลาที่อยู่ห่างจากน้ำ พยายามหายใจเฮือกใหญ่ แขนทั้งสองข้างของเขาฉีกขาด ไม่มีแรงในการต่อสู้ มองดูเฉินเฟิงก้าวเข้ามาใกล้ทีละก้าวๆ เขาทั้งกลัวและหวาดกลัว แต่เวลานี้เขาเหมือนเนื้อปลาที่อยู่บนเขียง ที่ต้องยอมจำนน

การต่อสู้จบลงเพียงเท่านั้น ทุกอย่างจบลงแล้ว ภาพนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์พากันสูญเสียความสามารถในการคิดพิจารณา พวกเขาคิดไม่ถึงว่าฉู่เหอจะแพ้

เวลานี้แม้แต่อู่จื่อโจว ฟางเจิ้ง ชางโป๋และจีอู๋ฉางยอดฝีมือทั้งหลาย ล้วนตกตะลึงกับภาพตรงหน้า ฉู่เหอเป็นผู้สืบทอดศิลปะการต่อสู้โบราณ เป็นหั้วจิ้งชั้นกลาง ในมือถือมีดมังกร แต่สุดท้ายกลับแพ้ แพ้ให้กลับคนที่เขาดูถูกเฉินเฟิง

พวกเขาถึงขั้นรู้สึกว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ไม่ใช่ความจริง ฉู่เหอกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?

พวกเขาคิดว่าแม้ว่าความสามารถของเฉินเฟิงจะไม่ธรรมดา แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะฉู่เหอที่อยู่ในระดับหั้วจิ้งชั้นกลางได้ ทว่าเสียงกรีดร้องของฉู่เหอในเวลานี้ คอยเตือนทุกคนอยู่ตลอดเวลา ทั้งหมดนี้เป็นความจริง

“ก่อนการต่อสู้ ผู้อาวุโสอู่ชมเฉินเฟิงไม่ขาดปาก ทั้งยังบอกว่าเย่หนานเทียนมีศิษย์น้องอย่างนี้ สามารถภาคภูมิใจได้แล้ว ตอนแรกฉันคิดว่าปรมาจารย์อู่พูดเกินจริง แต่ดูจากตอนนี้แล้ว เป็นการประเมินฝ่ายตรงข้ามต่ำเกินไป！”

ก่วนหนานเทียนลูบจับหนวดเครา แววตาของเขาเผยการครุ่นคิดพิจารณา อธิบายให้คนอื่นฟัง ในเวลาเดียวกันก็เป็นการให้เหตุผลตนเอง

“ถูกต้อง เฉินเฟิงคนนี้ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์การต่อสู้กับศัตรู หรือปฏิกิริยาตอบสนองในการต่อสู้ และการวิเคราะห์การต่อสู้แล้วทำการตอบสนอง ไม่ว่าจะมองจากมุมมองไหน ถือเป็นแบบอย่างที่ดีกับรุ่นรอง อย่าว่าแต่รุ่นน้อง แม้แต่พวกเรา ก็อยากที่จะทำได้ถึงขั้นนี้！”

จีอู๋ฉางพูดแสดงความเห็นด้วย เวลานี้เขามองดูเฉินเฟิง เขารู้สึกประทับใจกับคนรุ่นหลังคนนี้

“เขาไม่เพียงแต่มีความคิดละเอียดอ่อนรอบคอบ ความสามารถก็ไม่น้อย ไม่อย่างนั้นก็คงไม่สามารถทำได้ถึงระดับนี้ เมื่อครู่ฉู่เหอได้ใช้ท่าไม้ตายที่ฝึกฝนมาอย่างยาวนาน ทว่าเฉินเฟิงกลับตอบรับท่ามกลางสถานการณ์เร่งรีบ แม้จะเป็นแบบนี้ ก็ยังคงรับเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าไม่ธรรมดาจริงๆ！ความสามารถระดับนี้ ลูกศิษย์ของพวกเราไม่อาจเทียบชั้นได้！”

เวลานี้ฟางเจิ้งเองก็พูดขึ้นมา เขาวิเคราะห์การต่อสู้ในครั้งนี้

ได้ยินคำพูดวิเคราะห์ของปรมาจารย์ฟางเจิ้ง คนอื่นๆก็พากันพยักหน้า เป็นจริงตามนั้น ความสามารถของเฉินเฟิงแม้ว่าจะไม่สามารถเทียบเท่าฉู่เหอ แต่ก็ไม่ได้แตกต่างกันมาก เมื่อเป็นแบบนี้ ลูกศิษย์ของพวกเขา ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเฟิง”

“เป็นไปได้ยังไง！ กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง? ทำไมความสามารถของเขาถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?”

จียุ่นได้ยินคำวิเคราะห์ของผู้อาวุโส ส่วนลึกในใจไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ถึงแม้คำถามนี้ขึ้นมา

ก่อนจะมีการคัดเลือกในครั้งนี้ ตอนที่เขาเพิ่งลาศีล เขาคิดมาตลอดว่าตนเองคือหั้วจิ้งชั้นกลางคนแรก เก่งที่สุดในบรรดารุ่นน้อง พูดได้ว่ามีความมั่นใจมาก

ทว่าคิดไม่ถึง การปรากฏตัวของเทียนอิง ทำให้ภายในใจของเขาชะงัก รู้สึกว่าเขาเป็นคนเปิดความรู้สึกอันตรายภายในใจของตน ทว่าในตอนหลัง เฉินเฟิงมาแทนที่เทียนอิง กลายเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งภายในใจของเขา

จากนั้น ฉู่เหอและเฉินเฟิงต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ดึงดูดความสนใจของทุกคน ฉู่เหอมีความสามารถระดับหั้วจิ้งชั้นกลาง แม้จะเป็นแบบนี้ ฉู่เหอก็ยังคงพ่ายแพ้ แพ้ด้วยน้ำมือของเฉินเฟิง

มองดูสีหน้าเย็นยะเยือกมีรังสีสังหารแผ่ออกมาจากตัวของเฉินเฟิง จียุ่นรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนระดับเดียวกันแล้ว

“เฮ้อ ยากที่จะเชื่อจริงๆ！”

เวลานี้เทียนอิงยอมรับความจริงได้แล้ว เขาถอนหายใจแล้วพูด:“พวกเราไม่สามารถเทียบกับเขาได้ พวกเราเป็นผู้สืบทอดของตระกูลหรือไม่ก็เป็นผู้สืบทอดของสำนัก ฝึกฝนวรยุทธ์ตั้งแต่เล็ก ได้ใช้ยาที่ดีที่สุด มีผู้อาวุโสในตระกูลคอยชี้แนะ ทำให้พวกเราไม่ต้องเดินทางผิดไปจำนวนไม่น้อย เส้นทางศิลปะการต่อสู้ราบรื่นยิ่งกว่า แต่เฉินเฟิงไม่มีทรัพยากรเหล่านั้น ความสามารถของเขาในวันนี้ล้วนพึ่งตัวเขาเอง เมื่อพูดแบบนี้แล้ว ทำให้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกนับถือ！”

“อื้ม ทำให้คนรู้สึกนับถือจริงๆ！”

ศีลสามหุบยิ้มเหยียดหยามที่ยากจะพบเจอ อีกทั้งพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ยอมรับในตัวเฉินเฟิง ในเวลานี้เองเขาคิดบางอย่างขึ้นมาได้กะทันหัน สมองของเขาเอนเอียงไปด้านหนึ่ง เขาอยากเห็นหน้าคนหยิ่งผยองเมื่อครู่ หวังอีเตาที่บอกว่าจะฆ่าเฉินเฟิง ผู้อาวุโสหวังในตอนนี้สีหน้าของเขาจะเป็นยังไงบ้าง

ดวงตาทั้งสองข้างของหวังอีเตาเบิกกว้าง ปากอ้าใหญ่ สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ตีให้ตายเขาก็คิดไม่ถึง เรื่องจะเปลี่ยนเป็นแบบนี้ไปได้ ทว่าสภาพน่าอนาถของฉู่เหอที่นอนอยู่บนพื้นนั้น คอยย้ำเตือนเขาอยู่ตลอดเวลา ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องจริง

เขาไม่เชื่อ หรือไม่กล้าจะเชื่อ

“กลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง?”

“ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ เป็นไปได้ยังไง！”

มองดูเฉินเฟิงที่ราวกับเป็นเทพแห่งความตาย ฉู่เหอเอาแต่พูดประโยคทั้งสองประโยคเมื่อครู่ไม่หยุด เขาแพ้แล้ว ศักดิ์ศรีและความทระนงของเขาถูกเฉินเฟิงเหยียบย่ำหมดแล้ว

“ไอ้คนไร้ประโยชน์แกเริ่มก่อนเถอะ ฉันกลัวว่าถ้าฉันเปิดเผยความสามารถที่แท้จริงของฉันออกมาแกจะไม่กล้าสู้กับฉัน ถ้าเป็นแบบนั้นคงไม่ดีแน่！”

“คนอย่างแก กล้าพูดแบบนี้กับฉัน?”

เวลานี้ เขานึกถึงความทระนงและมั่นใจของตนเองที่พูดออกไปก่อนจะเริ่มการแข่งขัน

ฉู่เหอที่นอนอยู่บนพื้น ไม่มีความทระนงและมั่นใจอีกแล้ว สิ่งที่มาแทนคือความผิดหวังและสับสน

เวลานี้ภายในใจของฉู่เหอพังทลาย เขาไม่มีความหวังแล้ว ถึงแม้ครั้งนี้เฉินเฟิงจะไม่ฆ่าเขา เส้นทางศิลปะการต่อสู้ในวันข้างหน้าของเขาก็จบลงแล้ว ไม่มีโอกาสที่จะพัฒนาได้แล้ว

“แฮ่กๆ！”

ฉู่เหอลุกขึ้นนั่ง ท่าทางนี้ทำให้หน้าอกของเขาเจ็บปวด อดไม่ได้ที่จะไอออกมา หลังจากดีขึ้นเล็กน้อยเขาก็พูดกับเฉินเฟิง:“เมื่อกี้นายใช้ศิลปะการต่อสู้อะไร?”

“นายสามารถนอนตายตาหลับได้แล้ว！”

เสียงของเฉินเฟิงเย็นยะเยือก ราวกับสายลมแห่งความตายจากนรก สำหรับเขาฉู่เหอในตอนนี้เป็นคนที่ตายไปแล้ว เขาไม่มีทางเห็นใจศัตรูของตนเอง

แน่นอนตอนที่หวังอีเตาและเย่หนานเทียนสู้กัน สุดท้ายเย่หนานเทียนเห็นใจ ไม่ได้เอาชีวิตเขา ทว่าหวังอีเตาไม่รู้สึกซึ้งใจแม้แต่น้อย เขาเอาแต่คิดอยากจะแก้แค้นเย่หนานเทียนอยู่ตลอดเวลา ถึงขั้นหลังจากที่เย่หนานเทียนพิการไปแล้ว หวังอีเตายังคงไม่ทิ้งโอกาสนี้ อีกทั้งยังเตรียมให้ลูกศิษย์ของตนมาเอาชีวิตเย่หนานเทียน

เฉินเฟิงเป็นศิษย์น้องของเย่หนานเทียน ไม่ว่าจะมุมไหน ฉู่เหอสมควรตายอย่างไม่ต้องสงสัย เฉินเฟิงไม่มีวันออมมือ ไม่มีวันสงสาร

“บอกฉัน ศิลปะการต่อสู้ของนายคืออะไร? รีบบอกฉันมา！”

สีหน้าของฉู่เหอซีดขาว ตัวของเขาขยับไปหาเฉินเฟิงไม่หยุด บวกกับเสียงแหบแห้งของเขา ภาพนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกว่าฉู่เหอแทบจบสิ้นแล้วจริงๆ เขาแค่อยากจะรู้ก่อนตายว่าเฉินเฟิงที่ทำให้ผู้สืบทอดศิลปะการต่อสู้โบราณของตนพ่ายแพ้ร่ำเรียนศิลปะการต่อสู้อะไร

“ไปตายซะ！”

ขณะที่ทุกคนกำลังคิดว่าเฉินเฟิงจะบอกฝ่ายตรงข้ามมาก ฉู่เหอร้องตะโกนเสียงดัง สีหน้าของเขาเหี้ยมโหด หน้าตาโหดร้าย แววตาเผยความใจดำอำมหิตออกมา พุ่งไปหาเฉินเฟิงด้วยความเร็วเหมือนกระแสไฟฟ้า