ลูกเขยมังกร 571 ฆ่า

บทที่ 571 ฆ่า

“พวกเราไปกันเถอะ!”

หลังจากได้คำตอบ ซงเสี้ยจื้อจิ่วก็ไม่คิดจะอยู่ต่อ รีบพูดกับจวั่นฉีโย่เอ้อทันที

“ครับ ท่านซงเสี้ย!”

จวั่นฉีโย่เอ้อรับคำสั่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นใช้ช่องทางการสื่อสารเฉพาะของสำนักนินจาเพื่อแจ้งนินจาที่เหลือให้ถอยกลับ

ทันใดนั้นกลุ่มคนที่องอาจบริเวณเหล่านั้นก็รวมตัวกัน หมอบลงอยู่บนพื้นหญ้า มองไปทุกทิศทางเพื่อมองหา ร่างของเฉินเฟิง

โดยมีนินจาทั้งเก้าจากสำนักนินจาซึ่งนำโดยจวั่นฉีโย่เอ้อกำลังคอยปกป้องซงเสี้ยจื้อจิ่ว ใช้ต้นไม้และหญ้าเป็นที่อำพรางและหนีไปอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม

จนกระทั่งซงเสี้ยจื้อจิ่วหนีไปที่จากสวนสนุก ก็ไม่ได้ยินเสียงปืนอีกเลยซึ่งทำให้ นินจา สิ่งนี้ทำให้ซงเสี้ยจื้อจิ่วและจวั่นฉีโย่เอ้อรู้สึกแปลกมาก

“ท่านซงเสี้ย ฉันรู้สึกมีบางอย่างไม่ถูกต้อง เฉินเฟิงคนนั้นกลับมาเพื่อฆ่า เห็นได้ชัดว่ามันต้องการจะฆ่าพวกเราทั้งหมด แต่ผ่านไปนานขนาดนี้มันยังไม่ยอมชักปืนหรือพวกมันจะเดาได้ว่าพวกเราจะหนี?” จวั่นฉีโย่เอ้อหยุดเท้ากะทันหันและพูดเสียงต่ำ

“ข้างหน้า…ข้างหน้ามีคน!”

ไม่ทันที่ซงเสี้ยจื้อจิ่วจะตอบกลับ นินจาคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆก็อุทานออกมา

อ่าาาาาาา……………….

ตามเสียงของนินจาที่ดังออกมา นินจาแปดคนรวมทั้งซงเสี้ยจื้อจิ่วและจวั่นฉีโย่เอ้อ ก็หันไปมองข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียงและเห็นเฉินเฟิง ยืนถือปืนด้วยมือเดียวรอพวกเขาอยู่อย่างภาคภูมิใจ

จ้อง!

เมื่อเจอแบบนี้ก็ทำให้ซงเสี้ยจื้อจิ่วและคนอื่น ๆ รู้สึกหนาว!

ในเวลาต่อมา เขาไม่รอให้พวกเขาหายจากอาการตกใจ เฉินเฟิงก็เริ่มลงมือ

พึบ!

ภายใต้เวลากลางคืนร่างของเขาเปล่งประกายราวกับผีพุ่งเข้าหาซงเสี้ยจื้อจิ่วด้วยความเร็วสูงรวมถึงคนอีกสิบคนที่เข้ามา จนแม้แต่จวั่นฉีโย่เอ้อที่แข็งแกร่งที่สุดก็ไม่สามารถมองเห็นร่างของเฉินเฟิงได้

“แยกกันหนี!”

จวั่นฉีโย่เอ้อตะโกนเสียงดังขึ้นมา จากนั้นก็จับซงเสี้ยจื้อจิ่วและพาหนี

“อย่าเพิ่งคิดอะไรรีบหนี!”

คำพูดออกไปพร้อมร่างที่ปรากฏขึ้น

ราวกับใช้เวทมนตร์เฉินเฟิงปรากฏตัวต่อหน้านินจาคนหนึ่ง หันฝ่ามือขวาของเขาและฟาดลงไป

“ปัง!”

เสียงดังออกมา นินจาคนนั้นยังไม่เริ่มขยับใดใด ก็ถูกเฉินเฟิงใช้มือทุบไปที่ศีรษะ ศีรษะร้าวราวกับแตงโมที่แตกออกและล้มลงไปบนพื้น

“ปังปังปัง…”

ฝีมือร้ายกาจ เฉินเฟิงไม่มีหยุดการกระทำราวกับไทแรนโนซอรัสในคราบมนุษย์ โจมตีนินจาที่ตื่นตระหนกอยู่อย่างบ้าคลั่ง หลังจากเสียงที่ดังจะต้องมีนินจาล้มลงนอนจมกองเลือด

ฆ่าคนเพียงพริบตา!

ในฐานะเป็นนินจาของสำนักนินจา แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินเฟิง พวกเขาราวกับลูกไก่ไร้เรี่ยวแรงทั่วไปถูกฆ่าตายในไม่กี่วินาที

ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที นอกจากจวั่นฉีโย่เอ้อและซงเสี้ยจื้อจิ่ว นินจาที่เหลือทั้งหมดแปดคนถูกฆ่าตายไม่มีใครรอด

หมดกัน!

จวั่นฉีโย่เอ้อคว้าซงเสี้ยจื้อจิ่วและรีบวิ่งไป หลังจากกลับมองย้อนไปที่ลูกน้องที่ตายอย่างน่าเศร้า มีเพียงคำสองคำนี้ที่ออกมาจากใจเขา

ความเร็วของเฉินเฟิงเขาเทียบไม่ได้ เขาไม่สามารถพาซงเสี้ยจื้อจิ่วหนีรอดไปได้!

ราวกับจะยืนยันการตัดสินของจวั่นฉีโย่เอ้อ เมื่อเขาหันกลับไปและเตรียมที่จะใช้กำลังทั้งหมดเพื่อวิ่งต่อไปอย่างดุเดือดทันใดนั้นเขาก็เห็นเฉินเฟิงยืนอยู่ข้างหน้าขวางทางพวกเขา

“ขอรับ!”

เมื่อเห็นฉากนี้ จวั่นฉีโย่เอ้อยอมแพ้ที่จะหนี เขาวางซงเสี้ยจื้อจิ่วลง คำรามเสียงดังและพุ่งเข้าหาเฉินเฟิง

ปัง

วินาทีต่อมาเขาพุ่งไปข้างหน้าเฉินเฟิง ชกเฉินเฟิงด้วยหมัด แต่เฉินเฟิงกลับไม่เป็นอะไรเป็นเขาที่มือขวาแตก แทบจะระเบิดมีเลือดออกมาไม่หยุดไหล

พึบ!

เฉินเฟิงไม่ให้โอกาสจวั่นฉีโย่เอ้อได้ลงมืออีกครั้ง ราวกับตบแมลงวัน มือเดียวฟาดจวั่นฉีโย่เอ้อตายลงบนพื้น

“ฮือ…ฮือ…”

เมื่อเห็นว่าจวั่นฉีโย่เอ้อถูกเฉินเฟิงถูกฆ่าตายอย่างง่ายดาย ซงเสี้ยจื้อจิ่วจึงไม่คิดหนีต่อไปอย่างไร้ประโยชน์ แต่ล้มลงกับพื้นหายใจหอบ

เหตุผลอันน้อยนิดของเขาบอกเขาว่าวันนี้เขาต้องตายแล้ว!

นอกจากนี้ยังมีเสียงในใจบอกเขาว่า นี่อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้น ในผืนแผ่นดินญี่ปุ่นนี้และโลกแห่งการต่อสู้ทั้งหมดจะต้องจ่ายอย่างสมควรสำหรับการประเมินการต่อสู้ของเฉินเฟิงต่ำเกินไป!

“อิงมู่จวั่นเอินเคยเล่าไว้ว่า ตอนที่นายซุ่มโจมตีมหาปรมาจารย์เชียนเย่และท่านจายเถิง

มหาปรมาจารย์เชียนเย่ก็หลบกระสุนได้และยิงตอบโต้กลับ นายฆ่าเขาได้อย่างไร?”

ทันทีที่เห็นเฉินเฟิงก้าวไปข้างหน้า ซงเสี้ยจื้อจิ่วก็รู้ว่าเวลาแห่งความตายของเขามาถึงแล้วและแทนที่จะร้องขอความเมตตาและดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์เขาถามความสงสัยที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในใจ

เหมือนกัน นี่คือสถานที่สำคัญที่สุดในคืนนี้เช่นกัน!

ถ้าไม่ใช่เฉินเฟิงฆ่าเชียนเย่จี๋เจิ้งล่ะก็ หลังจากนี้ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก!

“ปัง!”

มีเสียงอู้อี้ตอบกลับซงเสี้ยจื้อจิ่ว

เฉินเฟิงเตะหัวของซงเสี้ยจื้อจิ่วโดยไม่พูดอะไรเลย ทำให้เขาตายลงในทันที

ภายใต้แสงยามค่ำคืน ร่างของซงเสี้ยจื้อจิ่วตกลงไปในกองเลือด ความสงสัยและความไม่เต็มใจยังคงอยู่บนใบหน้าที่เริ่มผิดรูป ใบหน้าที่ไม่หลับตาจนกระทั่งเขาตายเขายังอยากที่ต้องการรู้คำตอบ!

หลังจากฆ่าซงเสี้ยจื้อจิ่วแล้ว เฉินเฟิงก็ไม่หยุด รีบไปที่ชิงช้าสวรรค์ทันที

ในพุ่มไม้ไม่ไกลจากชิงช้าสวรรค์ คนที่เก่งกาจเหล่านั้นที่แท้ก็รับคำสั่งจากซงเสี้ยจื้อจิ่ว รอจนเฉินเฟิงปรากฏตัว

หลังจากนั้น

เมื่อเฉินเฟิงปรากฏตัว พวกเขาทั้งหมดถูกฆ่าโดยที่ยังไม่ได้ลงมือทำอะไรกับเฉินเฟิง

นี่คือการฆ่าหมู่อยู่ฝ่ายเดียว!

นินจาที่เหลือทั้งหมดถูกเฉินเฟิงฆ่าและไม่มีใครรอด

…………..

ในพุ่มไม้ใกล้สวนสนุก หลินหวั่นชีวซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ตามคำแนะนำของเฉินเฟิง รอให้เฉินเฟิงกลับมา

แม้ว่าจะรู้ว่าเฉินเฟิงได้ผ่านพ้นช่วงอันตรายมาแล้ว แต่หลินหวั่นชีวก็ยังคงมองไปข้างหน้าผ่านช่องว่างในพุ่มไม้โดยหวังว่าเฉินเฟิงจะกลับมาได้เร็วขึ้น

ในที่สุดระหว่างที่เธอรอเฉินเฟิงก็ปรากฏตัวขึ้น

ผ่านแสงจันทร์เธอเห็นอย่างชัดเจนว่าร่างของเฉินเฟิงนั้นแดงฉานด้วยเลือดที่น่าตกใจ กลับมาเหมือนเพิ่งมาจากนรก

“พี่เฉินเฟิง พี่เป็นอะไรไหม?”

สิ่งนี้ทำให้ หลินหวั่นชีวประหลาดใจเธอรีบวิ่งออกมาจากพุ่มไม้และรีบไปที่เฉินเฟิงและถามขณะวิ่ง

“ฉันสบายดี นี่คือเลือดศัตรูทั้งหมด” เฉินเฟิงรู้ว่าหลินหวั่นชีวกังวลเรื่องอะไรและส่ายหัว

“ฮือ….” หลินหวั่นชีวถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่เป็นไรก็ดี”

“แล้วเธอล่ะ พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเธอใช่มั้ย” เฉินเฟิงถามอีกครั้งแม้ว่า หลินหวั่นชีวจะไม่ได้รับอันตรายใด ๆ แต่ก็ยากที่จะรับประกันได้ว่านินจาพวกนั้นจะไม่ทำอะไรกับหลินหวั่นชีว

“ฉันสบายดีพวกเขาไม่กล้าทำอะไรฉัน” หลินหวั่นชีวส่ายหัวเธอตื่นขึ้นมาและพบว่าเธอมาถึงญี่ปุ่นแล้ว แม้ว่าเธอจะถูกสำนักขวัญนินจาลักพาตัวมา แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรกับเธอ ราวกับว่ามีคนคอยสั่งพวกเขา

“ใช่แล้ว พี่เฉินเฟิงมันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกเขาถึงลักพาตัวฉัน?” หลินหวั่นชีวอดถามไม่ได้ คนที่ลักพาตัวเธอเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดา แม้แต่ปืนกลอาวุธทำลายล้างสูงยังมีอยู่ในครอบครอง