ลูกเขยมังกร 357 แฟน

บทที่ 357 แฟน

“เซียวรั่ว ฉันไว้หน้าเธอแล้วอย่ามาอวดดีโอเคไหม?” น้ำเสียงหลิวคุนยังดูสุภาพอยู่ แม้แต่ตอนพูด ใบหน้ายังอาบด้วยรอยยิ้ม แต่ความหมายที่สื่อออกมากลับ…

เซียวรั่วอดกระตุกวูบไม่ได้ เธอฝืนยิ้มบอก: “รุ่นพี่ แฟนหวั่นชีวใกล้จะมารับแล้วค่ะ…”

“ประสาท!” เซียวรั่วยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนอีกเสียงตวาดตัดบท

คนที่ตัดบทเซียวรั่วเป็นชายหนุ่มหน้าดำสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนต์ ชายหนุ่มคนนี้ผิวดำทะมึน กล้ามเนื้อที่โผล่ออกมาดูแข็งแกร่งสวยงาม เขาเดินไปมาดูเหมือนสัตว์ร้ายในตำนาน เหมือนพื้นยังสะเทือนตามเลย

เขาเดินมายืนหน้าเซียวรั่ว หัวเราะร่วนบอกว่า: “เซียวรั่ว เธอคิดว่าฉันไม่ได้สืบประวัติหลินหวั่นชีวหรือไง?”

“หวั่นชีวก็แค่สาวน้อยที่มาจากเมืองเล็กๆ แม่ทำงานเป็นคนงานโรงงานถักทอ เงินเดือนราวสองพันห้า พ่อก็ทิ้งแม่กับหวั่นชีวไปตั้งแต่เธอยังเด็ก จนถึงตอนนี้ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา”

“ส่วนแฟนที่เธออ้างน่ะหรอ? ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย! ฉันถามเพื่อนนักเรียนหวั่นชีวมาหมดแล้ว พวกเขาบอกว่าตั้งแต่ม.ต้นจนม.ปลาย แม้แต่มือผู้ชายยังไม่เคยได้จับเลย จะมีแฟนโผล่มาจากไหนได้?”

“ไม่มีแฟน?” เซียวรั่วสีหน้าซีดขาว หลินหวั่นชีวไม่มีแฟน งั้นเบอร์เดียวที่เธอเซฟไว้แต่ไม่มีชื่อกำกับนั่นใครล่ะ?

ตัวเองโทรหาเขาคนนั้น เขาจะมาไหม?

“เซียวรั่ว ถ้าเธอพอรู้จักว่าตัวเองทำอะไรได้แค่ไหน ก็รีบไสหัวไปเลยไป เหลือหวั่นชีวไว้ให้ฉันกับพี่คุน ให้คืนนี้พวกฉันสบายตัวหน่อย พรุ่งนี้จะส่งคืนให้เธอเอง” ชายหนุ่มหน้าดำพูดอย่างกักขฬะ ที่จริงเซียวรั่วเองก็ไม่เลว ไม่ด้อยไปกว่าหลินหวั่นชีวเลย แต่ข่าวลือว่า เซียวรั่วมีความสัมพันธ์กับผู้ถือหุ้นหลายคน ถ้าพวกเขาทำอะไรไป ต้องเกิดปัญหาแน่

เซียวรั่วมองหลินหวั่นชีวอย่างลำบากใจ ที่จริงเธอเองไม่ได้สนิทกับหวั่นชีวอะไรมากมาย แค่รู้จักกันไม่กี่วัน ถ้าไม่เห็นแก่ที่ว่า เธอเห็นหลินหวั่นชีวแล้วนึกถึงตัวเองในอดีต เธอทิ้งหวั่นชีวไปนานแล้ว

เพราะหลินคุนและอู่จื้อเคอนี่ก็ใช่ย่อย ทั้งคู่มีเบื้องหลังไม่ธรรมดา นอกจากหลิวคุนจะเป็นรองประธานนักศึกษาของมหาวิทยาลัยจงไห่แล้ว ฐานะทางบ้านก็ไม่ด้อยเลย พ่อเขาเป็นเจ้าของบริษัทอุปกรณ์การแพทย์ที่มีมูลค่ากว่าสามพันล้าน แม่เป็นเจ้าหน้าที่กระทรวงศึกษาธิการของเมือง หลิวคุนเป็นลูกชายโทน ได้รับความรักท่วมท้น

ชายหนุ่มหน้าดำอู่จื้อเคอ พ่อเป็นนักธุรกิจมีชื่อเสียง อาเป็นประธานสมาคมการค้า ตัวอู่จื้อเคอเองก็เป็นนักเทควันโดสายดำ

ทั้งสองคนนี่มาสนใจหลินหวั่นชีว หลินหวั่นชีวไม่มีหนทางเอาตัวรอดได้เลย

ถ้าไม่ใช่เธอคอยช่วยดื่มไปหลายแก้วตั้งแต่แรก แถมยังคอยหลบเลี่ยงต่างๆนาๆให้ น่ากลัวตอนนี้หลินหวั่นชีวคงอยู่บนเตียงของสองคนนี้ไปนานแล้ว

สักพัก เซียวรั่วตัดสินใจออกมา เธอเงยหน้าขึ้นบอกว่า: “พี่คุน พี่อู่ ฉันอยากโทรศัพท์สักหน่อยค่ะ”

“โทรศัพท์?” อู่จื้อเคอยิ้มมุมปากถาม: “หาคนช่วย?”

“อือ” เซียวรั่วพยักหน้า ถ้าเป็นคนอื่น ได้ยินเธอบอกจะหาคนช่วย คงตบเธอซักฉาดสองฉาดแล้ว แต่อู่จื้อเคอกับหลิวคุนไม่ทำอย่างนั้น พวกเขาถือดีในตัวเองมากกว่าใคร พอได้ยินเธอบอกจะหาคนช่วย ปฏิกิริยาแรกไม่ใช่กลัว แต่เป็นตื่นเต้น!

เหมือนที่เซียวรั่วคิดไว้เลย พอได้ยินเซียวรั่วยอมรับ อู่จื้อเคอไม่เพียงไม่โกรธ กลับยิ้มแซวว่า: “โทรหาใครล่ะ?”

“แฟนหวั่นชีว” เซียวรั่วบอก เธอคิดจะโทรหาเฉินเฟิงจริงๆ เธอช่วยอะไรหวั่นชีวไม่ได้ ถ้าเธอคิดจะช่วยอีก เธอคงโดนไปด้วยแน่

ดังนั้นเธอเลยได้แต่ฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่ตัวเฉินเฟิง ถึงจะไม่รู้ว่าเฉินเฟิงกับหลินหวั่นชีวมีความสัมพันธ์อะไรกันแน่ แต่สัมผัสที่หกของผู้หญิงบอกเธอว่า คนที่สามารถทำให้หวั่นชีวเซฟเบอร์โทรศัพท์นี้ไว้เพียงเบอร์เดียวได้น่าจะไม่ธรรมดา

ถ้าเฉินเฟิงเองยังไม่สามารถช่วยหลินหวั่นชีวได้ งั้นเธอคงได้แต่ขอโทษหวั่นชีวแล้วล่ะ

“แฟน?” อู่จื้อเคอยิ้มเย็น: “เซียวรั่ว อย่ามาทำถ่วงเวลานะ!”

“เมื่อกี้ฉันพูดชัดเจนแล้วนะ”

“หลินหวั่นชีวไม่มีแฟน!”

“ถ้าจะมี ก็มีแต่พี่คุน!”

“พี่อู่ ฉันไม่ได้หลอกพี่ หวั่นชีวมีแฟนแล้วจริงๆ” เซียวรั่วพูดอย่างใจเย็น ที่จริงเฉินเฟิงเป็นแฟนหวั่นชีวไหมไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าเฉินเฟิงจะมาไหม ถ้าเฉินเฟิงพาตำรวจมากด้วย งั้นต่อให้หลิวคุนกับอู่จื้อเคอกร่างแค่ไหนก็ต้องยอมรามือ

ดังนั้นเธอต้องถ่วงเวลา

“ฉันไม่เชื่อ! เซียวรั่ว อย่ามาเล่นตุกติกนะ…” อู่จื้อเคอเริ่มอารมณ์เสีย ด่าพลางจะเข้าไปบีบคอเซียวรั่ว

เซียวรั่วร้อนใจ เตรียมจะหนี หลิวคุนกลับหัวเราะบอกว่า: “ให้เธอโทร”

“พี่คุน?” อู่จื้อเคออึ้ง พี่คุนดูไม่ออกหรอว่าเซียวรั่วกำลังเล่นแผนถ่วงเวลา?

หลิวคุนยิ้มส่ายหน้า: “จื้อเคอ แค่ไม่กี่นาทีนี้พวกเราไม่รีบ”

“ในเมื่อเซียวรั่วอยากโทร ก็ให้เธอโทรสิ”

“ฉันอยากเห็นเหมือนกันว่า แฟนของหวั่นชีวที่เธอว่าจะแน่สักแค่ไหน”

“ผู้หญิงที่คนอย่างฉันหลิวคุนสนใจ ไม่ใช่ใครก็แย่งได้นะ”

น้ำเสียงหลิวคุนเรียบเฉยอย่างเคย แต่ความเรียบเฉยนี้ทำเซียวรั่วสะท้านเยือก

เธออดคิดไม่ได้ว่า ต่อให้วันนี้เฉินเฟิงเอาตำรวจมาจริงๆ ก็คงยับยั้งหลิวคุนไม่ได้

หลิวคุนดูมั่นใจในตัวเองเอามากๆเลย!

“ฮะฮะฮะ! พี่คุน พี่พูดได้ดีจริงๆ! ผมชอบมาก!”

“ผู้หญิงที่พวกเราพี่น้องสนใจ ต่อให้ฮ่องเต้มายังต้องไสหัวไปให้ไกลๆเลย!”

อู่จื้อเคอหัวเราะร่าอย่างอหังการ ท่าทางกร่างซะยิ่งกว่าซุนหงอคงบุกสวรรค์

หลิวคุนยิ้มน้อยๆ เดินมารินไวน์แดงที่โต๊ะอีกด้าน เขาเขย่าแก้วไวน์ในมืออย่างละมุนละไมและกระดกทีเดียวหมดแก้ว

“เฮ้อ เซียวรั่ว ทำไมเธอโง่แบบนี้นะ?” ตอนนี้ มีหญิงสาวร่างโปร่งใส่ชุดกี่เพ้าโทนฟ้าเดินเข้ามายืนตรงหน้าเซียวรั่ว เธอถอนหายใจและมองเซียวรั่วอย่างเห็นใจ

“หวังหย่าหนาน เธอยังมามีหน้ามาพูดกับฉันอีกหรือไง?!” พอเห็นผู้หญิงในชุดกี่เพ้าคนนั้น สีหน้าเซียวรั่วเย็นเฉียบขึ้นทันที ในดวงตาเธอมีประกายไฟที่แทบแล่นออกมาแผดเผาผู้หญิงตรงหน้า

ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนร่วมหอเธอเหมือนกัน วันนี้ยังเป็นคนหลอกหลินหวั่นชีวจากมหาลัยมาที่นี่ด้วย พอมาถึง ก็จับหลินหวั่นชีวกรอกเหล้าหนักที่สุด

เมื่อก่อนที่มหาลัยมีข่าวลือว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นคู่ขาของหลิวคุน ตอนแรกเซียวรั่วไม่เชื่อ แต่ว่าตอนนี้เธอเชื่อแล้ว

หวังหย่าหนานเป็นหมาตัวหนึ่งที่หลิวคุนเลี้ยงไว้ หลิวคุนพูดอะไร เธอทำอะไร เพื่อหลิวคุนแล้ว ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์เธอก็ทิ้งได้