ลูกพลับสีหม่น (Mpreg) 11 เรื่องไม่คาดคิด

ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ที่ซุกหัวนอนลูกพลับมาตั้งแต่เด็ก ยังคงมีความเงียบงันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ตั้งแต่นับดาวย้ายออกไปอยู่ข้างนอกห้องนี้ก็กลายเป็นของเขาไปโดยปริยาย ทว่ามันกลับเงียบเหงาไร้ซึ่งเสียงหัวเราะมานานแล้ว เมื่อตอนที่ลงมาจากรถของแทนไท ปิ่นวดีได้ไต่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขาทำได้เพียงร้องไห้ไม่ยอมบอกอะไร ผู้เป็นป้าจึงพาเข้ามาในห้องเพื่อพักผ่อนให้รู้สึกดีขึ้น ตั้งแต่นั้นก็ไม่กลับเข้ามาอีกเลย

ลูกพลับนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอน ส่องสายตามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความเจ็บปวดเหลือคณา นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงแรมน้ำตายิ่งไหลลงมาไม่หยุด มันเป็นเวรกรรมอะไรนักหนาเขาถึงต้องโดนคนอื่นย่ำยีทั้งกายและใจไม่หยุดหย่อนเช่นนี้

“พลับให้ป้าเข้าไปได้ไหม”

“ครับป้า”

เจ้าของห้องรีบปาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม เปลี่ยนอิริยาบถนั่งในท่าสบาย ๆ หันไปส่งยิ้มให้ผู้เป็นป้า ปิ่นวดีนั่งลงข้างหลานชายแล้วคว้ามือน้อย ๆ ไปกุมไว้ ส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้เหมือนเช่นทุกครั้ง ตั้งแต่มารดาเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งก็มีป้านี่ล่ะที่คอยให้กำลังใจเขาเสมอมา เปรียบเสมือนแม่คนที่สอง

“เอ็งดีขึ้นหรือยัง”

“ดีขึ้นแล้วครับป้า ป้าไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะ”

“จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงก็เอ็งเป็นหลานป้าทั้งคน แล้วจะเล่าให้ฟังได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้นถึงได้กลับมาในสภาพนั้น”

“คือ…ผม ไม่มีอะไรครับ” เจ้าตัวทำท่าอึกอัก ซึ่งใครก็ดูออกว่ามีเรื่องไม่สบายใจ ป้าปิ่นวางมือบนบ่าน้อย ๆ เพื่อปลอบประโลม และให้วางใจว่าป้าคนนี้คือที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียว จะไม่มีวันทรยศหักหลังอย่างแน่นอน

“เล่ามาเถอะ ป้าไม่ว่าอะไรเอ็งหรอก หากมีอะไรที่ทำให้เอ็งรู้สึกไม่ดีป้าจะได้ช่วยเหลือไงล่ะ”

“ป้าครับเราย้ายออกไปจากบ้านหลังนี้ได้ไหม ผมอยากย้ายออกไปอยู่ที่อื่น ที่ไม่มีคนหาเราเจอ”

“มันเกิดอะไรขึ้นบอกป้ามา เอ็งจะให้ป้าย้ายมันต้องมีเหตุผลมากพอสิ”

“ผม…ไม่อยากเจอหน้าคุณแทนไทอีกแล้ว เมื่อเดือนที่แล้ว…เขาเข้ามาปล้ำผมถึงในห้องนอน ผมกลัวครับป้า กลัวว่ามันจะเกิดขึ้นอีก ฮือ ๆ” กล่าวจบแล้วเจ้าตัวก็โผเข้ากอดผู้เป็นป้า ปล่อยโฮออกมาอย่างหนักหน่วง

ปิ่นวดีได้ยินก็เบิกตาด้วยความตกใจ เธอรู้ว่าลูกพลับไม่เหมือนคนอื่น เด็กคนนี้สามารถตั้งครรภ์ได้ เธอไม่เคยบอกเพราะอยากให้หลานชายใช้ชีวิตเหมือนผู้ชายปกติทั่วไป โดยลืมคิดไปว่าสภาพร่างกายของลูกพลับนั้นเหมือนผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย ใบหน้าก็สวยหวาน ตัวก็เล็ก เป็นอะไรที่สะดุดตาพวกผู้ชายมากกว่าผู้หญิง

“แล้วได้ป้องกันไหม”

“ไม่ได้ป้องกันครับป้า”

“คุณพระ! แล้วทำไมไม่ยอมบอกป้าให้เร็วกว่านี้ ป้าจะได้บอกให้เรารีบกินยาคุมฉุกเฉิน ผ่านมาเป็นเดือนแล้วหากท้องขึ้นมาจะทำยังไง”

ได้ยินอย่างนั้นลูกพลับก็พยายามหยุดร้องไห้ ผละตัวออกมาแล้วเงยขึ้นมองหน้าป้าปิ่นด้วยความสงสัย เหตุใดป้าจึงกล่าวเช่นนี้ ทั้งที่เขาเป็นผู้ชาย

“ท้อง? หมายความว่ายังไงครับป้า”

“ป้าขอโทษที่ไม่ได้บอกเอ็ง เอ็งไม่เหมือนใครตั้งแต่เกิดแล้ว เอ็งสามารถตั้งท้องได้หากมีอะไรกับผู้ชายด้วยกัน ป้าไม่บอกเพราะอยากให้เอ็งใช้ชีวิตเหมือนผู้ชายปกติทั่วไป มีแฟนเป็นผู้หญิง แต่ป้าก็ลืมนึกไปว่าสภาพร่างกายเอ็งมันเหมือนผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย รีบไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงพยาบาลกับป้า”

“ไปทำไมครับป้า”

“ไปตรวจว่าท้องไหม ถ้าไม่ท้องจะได้สบายใจไงล่ะ แต่ถ้าท้องเราค่อยมาว่ากันอีกที”

“แล้วถ้าผมท้องขึ้นมาจะทำยังไงครับป้า ฮึก ผมไม่อยากมีลูกกับคนแบบนั้น อีกอย่างถึงเขารู้ว่าผมท้องก็คงไม่ยอมรับอยู่ดี เพราะผม…” พูดยังไม่ทันจบก็ก้มหน้าลง ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาไม่หยุด เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นาน

“เพราะอะไร เกิดอะไรขึ้นกับเอ็งกันแน่บอกป้ามา”

“ผม…เพิ่งโดนผู้ชายอีกคนปล้ำมาครับ ตอนนั้นคุณแทนไทเข้ามาเห็นพอดีจึงพาผมกลับมาด้วยอย่างที่ป้าเห็น ผมเป็นเด็กร่านในสายตาเขาไปแล้ว อย่างนี้ผมจะไปเรียกร้องอะไรได้ ฮือ ๆ”

“เวรกรรมอะไรนักหนานะ ร้องออกมาให้พอป้าจะอยู่ข้าง ๆ เอ็งเอง หากอยู่ที่นี่แล้วมันจะทำให้เอ็งรู้สึกลำบากใจและไม่มีความสุข ป้าก็จะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น”

“ขอบคุณนะครับป้าที่เข้าใจผม ฮือ ๆ”

ปิ่นวดีสวมกอดหลานชายไว้แน่นด้วยความสงสารจับใจ เธอไม่เคยคิดว่าหลานชายจะต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายอย่างนี้ทั้งที่อายุยังน้อย เรื่องที่เกิดขึ้นมันหนักหนาสาหัสกับเด็กตัวเล็ก ๆ คนนี้มากเหลือเกิน จนเธอไม่อาจเมินเฉยกับเสียงเรียกร้องให้ย้ายออกไปอยู่ข้างนอก

หลังจากทำใจได้แล้วทั้งสองก็เดินทางไปยังโรงพยาบาล ปิ่นวดีได้โทรปรึกษาลูกสาวเรื่องนี้ และได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง พอรู้เรื่องนับดาวก็โกรธแทนไทมาก ก่อนหน้านี้ทำทีมาขายขนมจีบเธอทั้งที่รู้ว่าเธอเป็นแฟนกับไททันซึ่งเป็นพี่ชาย แต่แทนไทก็ยังคงหน้าไม่อายทำเรื่องอย่างนี้กับน้องชายเธออีก เรื่องนี้จะต้องถึงคุณผู้ชายและคุณผู้หญิง เธอจะไม่ยอมให้ลูกพลับต้องเสียตัวเปล่าอย่างแน่นอน

หลังจากทำการตรวจแล้วทั้งหมดก็นั่งรอฟังผลอย่างใจจดใจจ่อ ลูกพลับนั่งตัวเกร็งอยู่ท่ามกลางพี่สาวและป้าปิ่น ทั้งคู่จับมือน้อย ๆ ของคนที่นั่งตรงกลางในระหว่างรอคุณหมอเรียกให้เข้าไปพบ

“เชิญคุณลูกพลับค่ะ”

เสียงเรียกของพยาบาลทำให้คนฟังสะดุ้งโหยง ลูกพลับมองหน้าคนทั้งสองด้วยสีหน้าซีดเซียว ภาวนาในใจว่าเขาต้องไม่ท้องเด็ดขาด หากเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็คงโล่งใจมาก และสัญญาว่านับจากนี้จะไม่มีทางยอมตกเป็นของผู้ชายคนไหนอีกเด็ดขาด

“สูดหายใจเข้าลึก ๆ แกต้องไม่ท้องท่องเอาไว้”

“ครับพี่ดาว ผมจะต้องไม่ท้อง”

“เข้าไปกันเถอะ”

เข้ามาแล้วก็พบคุณหมอสุดหล่อนั่งยิ้มให้ ลูกพลับนั่งลงบนเก้าอี้คนไข้ ส่วนนับดาวและปิ่นวดียืนฟังอยู่ไม่ไกล

“สวัสดีครับ พร้อมจะฟังผลหรือยัง”

“พร้อมแล้วครับ”

“ไม่ต้องตื่นเต้นนะครับ ทำใจให้สบายเข้าไว้ คุณแม่ที่เคยมาฟังผลกับหมอก็มีอาการอย่างนี้ทั้งนั้น แต่พอรู้ว่าตัวเองท้องก็ยิ้มและดีใจมาก”

“ผมคงไม่ดีใจหรอกครับเพราะผมไม่อยากท้อง คุณหมอก็รู้ว่าผมเป็นผู้ชาย หากท้องขึ้นมาคนอื่นคงมองเป็นเรื่องแปลก ผมไม่อยากเป็นตัวประหลาดในสายตาคนอื่น”

“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ คุณคือคนที่พิเศษกว่าคนอื่น ๆ ต้องคิดอย่างนี้สิ ผู้ชายบางคนอยากจะท้องได้เยอะแยะแต่ก็ไม่สามารถ คุณคือคนที่หลายคนอยากจะเป็นรู้ไหม เอาล่ะเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า ผลจากการตรวจอย่างละเอียดปรากฏว่าคุณลูกพลับ….ตั้งครรภ์แล้วครับ หมอขอแสดงความยินดีด้วย” คุณหมอว่าพร้อมด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดีตามหน้าที่

“ทะ…ท้องงั้นเหรอ ไม่จริง ฮึก…”

เหมือนโลกทั้งใบมันแตกเป็นเสี่ยง ๆ เขาไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว ชีวิตที่กำลังจะไปได้สวยในเส้นทางสายเภสัชศาสตร์ที่ตั้งใจสอบเข้าจนได้ มันจะต้องสิ้นสุดลงแค่นี้หรือ เขาท้องแล้วจะเอายังไงต่อไปดี