ลำนำบุปผาพิษ 705-706

บทที่ 705 ตอนนี้ไม่ผลักข้าออกแล้วหรือ?

กู้ซีจิ่วพูดไม่ออก

หลงซือเย่มุ่นคิ้ว “ตี้ฝูอี อย่าล้อเล่นอีก! เจ้าก็พูดแล้ว ว่าที่ยื่นเงื่อนไขเช่นนั้นเพราะจะทำให้นางกระอักโลหิต ตอนนี้นางกระอักออกมาแล้ว เจ้าก็ไม่จำเป็นต้อง…”

“ทำให้นางกระอักโลหิตเป็นเพียงด้านหนึ่ง เงื่อนไขขอนั้นก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน” ตี้ฝูอีตัดบทเขา

หลงซือเย่เดือดดาล “เจ้า…”

ตี้ฝูอีกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉยชา “แต่ไหนแต่ไรมาข้าไม่เคยทำการค้าที่ขาดทุน ในเมื่อต้องเปลืองแรงช่วยผู้อื่น ก็ย่อมต้องให้พวกเจ้าจ่ายด้วยการตอบรับเงื่อนไข”

หลงซือเย่นิ่งไปครู่หนึ่ง “ตี้ฝูอี เจ้าพอจะมีเงื่อนไขที่สองบ้างหรือไม่? เห็นแก่มิตรภาพของข้าและเจ้าที่มีมาหลายปี…”

ในที่สุดสายตาของตี้ฝูอีก็หันเหไปทางเขา “เจ้ากับข้ามีมิตรภาพด้วยหรือ?”

หลงซือเย่กระอักกระอวน “…เจ้า…”

ตี้ฝูอียิ้มบางๆ แววตาคล้ายจะเย็นชาและเยาะหยัน “เอาเถิด ถึงอย่างไรข้าก็รู้จักกับเจ้ามาหลายสิบปี จะไว้หน้าเจ้าสักหนแล้วกัน เงื่อนไขที่สองน่ะมี จะตกลงหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว”

ดวงตาหลงซือเย่สาดแสงแวบหนึ่ง “เงื่อนไขอะไร?”

“เจ้าต้องรับปากข้า ว่าชั่วชีวิตนี้จะไม่แต่งกับนาง!” ตี้ฝูอีชี้ไปที่กู้ซีจิ่ว

หลงซือเย่ตะลึง เขาทึ่มทื่อไปแล้ว “เพราะ…เหตุใด?”

กู้ซีจิ่วก็ตกตะลึงจนหลงลืมความเจ็บปวด ดูเหมือนเธอจะนึกอะไรได้ ทว่าพูดไม่ออกไปชั่วขณะเช่นกัน

ตี้ฝูอีเหลือบมองกู้ซีจิ่วแวบหนึ่ง น้ำเสียงเรียบเฉย “ไม่มีเหตุผล คนที่ข้าไม่ได้ครอง เจ้าก็อย่าได้หวัง”

“ตี้ฝูอี เจ้าจะเห็นแก่ตัวเช่นนี้ไม่ได้…เปลี่ยนเงื่อนไขอีกครั้ง!”

หลงซือเย่เดือดดาล ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะสะสางความเข้าใจผิดกับกู้ซีจิ่วได้ ไม่ง่ายเลยกว่าจะทำให้นางเปิดใจให้เขาอีกครั้ง ยามนี้ตี้ฝูอีกลับยื่นข้อเรียกร้องเช่นนี้กับเขา ไม่ต่างกับการถูกกระบองตีแสกหน้าเลย! แถมกระบองนี้ยังเป็นกระบองเขี้ยวหมาป่าอีกต่างหาก…

“เอาล่ะ ให้นางแต่งกับข้า! หรือว่า เจ้าจะไม่แต่งกับนางชั่วชีวิต! มีเงื่อนไขให้พวกเจ้าเลือกเพียงสองข้อเท่านั้น!” ตี้ฝูอีไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนปรนเลยสักนิด เขาจ้องหลงซือเย่เขม็ง “นางจะเป็นสวะไร้พลังหรือว่าจะเป็นคนปกติก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว!”

….

หลงซือเย่โกรธจนสองมือสั่นเทา ทว่าไม่มีหนทางใดเลย สีหน้าเขาซีดเซียวจนน่ากลัว จ้องตี้ฝูอีอย่างเอาเป็นเอาตาย “ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเลวทรามเช่นนี้!”

ตี้ฝูอีหัวเราะเบาๆ เขาคร้านจะโต้แย้ง สายตาเหลือบมองกู้ซีจิ่ว

นางเจ็บปวดมาก หยาดเหงื่อเย็นเฉียบผุดซึมม่ขาดสาย ไหลย้อยลงมาตามขมับของนาง แต่นางกลับกัดริมฝีแน่นอยู่ตลอด ไม่ส่งเสียงร้องเลยสักคำ กลีบปากถูกนางกัดจนปรากฏหยาดโลหิต…

เขาผละสายตาออกมาทันที รอยยิ้มน่าชังยิ่งกว่าเดิม “ว่ายังไง? เจ้าจะยอมให้นางกลายเป็นสวะไร้พลังหรือ?” จากนั้นก็มองนาฬิกาทรายตรงมุมห้อง “ผ่านไปครึ่งเค่อแล้ว”

กู้ซีจิ่วพลันเอ่ยแทรกขึ้นมา “หากว่า…ข้ายินดีกลายเป็นสวะไร้ค่าและต้องการแต่งให้เขาเล่า?”

แววตาาตี้ฝูอีสั่นไหวเล็กน้อย ทว่าไม่สนใจเธอ มองดูหลงซือเย่ “ข้าจะนับหนึ่งถึงสาม หากเจ้าไม่ยอมตกลง เช่นนั้นข้าก็…”

“ข้าตกลง!” ในที่สุดหลงซือเย่ก็เปิดปากเอ่ย ประโยคนี้ดั่งมีน้ำหนักมหาศาล ร่างกายเขาแทบจะทรุดลง

….

“ตี้ฝูอี เจ้าต้องช่วยนางให้ได้!” นี่คือวาจาที่หลงซือเย่ทิ้งไว้ก่อนจะออกไป

ในที่สุดเขาก็ออกไป แผ่นหลังดูเศร้าซึม

ภายในห้องเหลือเพียงกู้ซีจิ่วและตี้ฝูอี

เดิมทีกู้ซีจิ่วพิงอยู่ในอ้อมแขนหลงซือเย่ ยามนี้ตี้ฝูอีได้เข้ามาแทนที่ของหลงซือเย่แล้ว แขนข้างหนึ่งโอบประคองเธอไว้

คนทั้งสองใกล้ชิดกันยิ่งนัก ไม่มีช่วงว่างเลยสักนิด สัมผัสลมหายใจของกันและกันได้

แต่คนทั้งสองกลับดูห่างเหินกันเหลือเกิน ไกลกันประหนึ่งฟ้ากับดิน

กลิ่นอายบนร่างเขาหอมมาก สดชื่นดั่งบุปผา สูงส่งดั่งโอสถ เคยอาวรณ์หายิ่งนัก ทว่ายามนี้กลับไม่อยากได้กลิ่นแม้แต่วินาทีเดียว…

————————————————————————————-

บทที่ 706 ให้เจ้าหลาบจำไปอีกนาน

ตี้ฝูอีหลุบตามองนาง “ตอนนี้ไม่ผลักข้าออกแล้วหรือ?”

กู้ซีจิ่วหลับตาลงเล็กน้อย คล้ายว่าจะตัดสินใจอะไรได้จึงลืมตาขึ้นมาทันที “ตี้ฝูอี ข้าไม่ต้องการให้เจ้าช่วยแล้ว! เก็บเงื่อนไขของเจ้ากลับไปซะ! เจ้าให้หลงซือเย่กลับมานะ ข้าจะให้เขาผ่าตัดให้ข้า…”

ตี้ฝูอีตัวแข็งทื่อ ชะงักไปหลายวินาทีแล้วก้มหน้ามองนาง “เจ้าอยากออกเรือนกับเขาถึงเพียงนี้เชียวหรือ?!”

กู้ซีจิ่วหลับตาลง ตอบเพียงคำเดียว “ใช่!”

ในใจทั้งร้อนรุ่มและหนาวเหน็บ ว่ากันตามเหตุผลแล้วเธอควรจะให้ตี้ฝูอีรักษาตนไม่ว่าต้องเสียค่าตอบแทนเช่นใด เนื่องจากตอนนี้เขาเป็นฟางช่วยชีวิตเพียงเส้นเดียวที่จะรักษาเธอให้หายได้ หากพลาดไปก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว

แต่อารมณ์กลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีเพลิงโทสะเผาผลาญอยู่ในใจ เพลิงโทสะนั้นโป่งพองอยู่ในหัวใจเธอ ต้องการจะเอาแต่ใจสักครั้ง ไม่อยากถูกเขาบังคับด้วยสิ่งนี้! ยินยอมจะกลายเป็นสวะไร้พลัง!

ตี้ฝูอีนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ยามที่เอ่ยขึ้นมาอีกครั้งน้ำเสียงค่อนข้างแหบแห้งเล็กน้อย “ข้าเคยบอกแล้ว เขามิใช่คู่ครองของเจ้า เจ้าไร้วาสนากับเขา…”

“มีวาสนาหรือไม่นั่นก็เป็นเรื่องของข้า ไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน!” กู้ซีจิ่วตัดบทเขา สายตาจับจ้องเขา “ตี้ฝูอี ท่านจะไม่ต้องช่วยข้าก็ได้ ข้าก็ไม่อยากฝืนใจเหมือนกัน แต่เธออย่าได้คิดจะแยกพวกเราจากกัน! ข้าจะแต่งให้เขาแน่นอน!”

ตี้ฝูอีนิ่งเงียบ

มือข้างหนึ่งที่ซุกซ่อนอยู่ในแขนเสื้อกำแน่นจนขาวซีดแล้ว หลุบตามองนางครู่หนึ่งจู่ๆ ก็ยิ้มออกมา

รอยยิ้มนั้นค่อยข้างเย้ยหยันอยู่บ้าง “เจ้ายังชอบข้าอยู่ใช่หรือไม่? เมื่อเห็นข้าเป็นเช่นนี้จึงผิดหวังในตัวข้า ถึงได้กระฟัดกระเฟียดใส่ข้าโดยไม่นึกผลที่จะตามมาเช่นนี้?”

กู้ซีจิ่วเบิกตามองเขาด้วยสายตาที่คล้ายมองคนบ้า “ท่านยังไม่ตื่นจากฝันหรือ? เพ้อเจ้ออะไรอยู่?!”

รอยยิ้มของตี้ฝูอีดูค่อนข้างเย็นชา “ในเมื่อมิใช่เช่นนั้น ถ้างั้นเจ้าอารมณ์เสียทำไม? เจ้ามิได้โง่งม ยามนี้ควรเลือกอะไรเจ้าน่าจะทราบชัดเจนดีกระมัง?”

กู้ซีจิ่วเงียบงัน

เธอยิ้มหยัน “ข้าชอบเขา ไม่แน่ข้าจะแต่งให้เขาโดยไม่สนทุกสิ่งทุกอย่าง!”

นัยน์ตาตี้ฝูอีฉายแววปวดร้าวแวบหนึ่ง เพียงแต่ความปวดร้าวนั้นพาดผ่านรวดเร็วยิ่ง เธอจึงไม่สังกตเห็น

มุมปากเขายกขึ้นนิดๆ “น่าเสียดายที่เขาไม่อาจสู่ขอเจ้าได้อีกต่อไป เจ้าก็เห็นแล้วนี่ เขาตอบรับเงื่อนไขของข้า”

“เขาตอบรับทว่าข้ามิได้ตอบรับ! การแต่งงานของตัวข้าข้าตัดสินใจเองได้…” กู้ซีจิ่วยิ้มหยันต่อไป

ตี้ฝูอีเอ่ยขึ้นทันที “ใช่หรือ?” พลันสะบัดแขนเสื้อพรึ่บ อาภรณ์ท่อนบนของกู้ซีจิ่วคลายออกด้วยตัวเอง เผยให้เห็นทรวงอกขาวสล้าง

ตอนนี้เรือนร่างเธอสมส่วนยิ่งนัก ส่วนโค้งส่วนเว้ามีเสน่ห์ เอวเพรียวบางจนกำได้รอบ เนินอกงามลออปานหยก…

กู้ซีจิ่วตัวแข็งทื่อทันที คิดจะป้องกันทรวงอกตามสัญชาตญาณ แต่กลับพบว่าตี้ฝูอีหยิบแพรดำผืนหนึ่งมาผูกตาไว้ตั้งแต่ยามใดก็ไม่ทราบ เจตนาหลีกเลี่ยงข้อครหา

เธอนิ่งค้างไปหลายอึดใจ มองเห็นมือข้างหนึ่งของเขาแตะลงมา สันมือสัมผัสถูกยอดถันของเธอเข้าเบาๆ โดยบังเอิญ…

คนทั้งสองต่างชะงักค้าง กู้ซีจิ่วปัดมือข้างนั้นของเขาออกทันที “เจ้า…เจ้าจะทำอะไรกันแน่?” เดิมทีเธอก็เจ็บจนใบหน้าไร้สีเลือดอยู่แล้ว ทว่ายามนี้พวงแก้มกลับเห่อร้อนขึ้นมาควบคุมไว้ไม่ได้

ตี้ฝูอีตวัดข้อมือ ควบมือทั้งสองของเธอไว้ เธอไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว มือสองข้างถูกเขากุมไว้ด้วยมือเดียวก็สลัดไม่หลุดแล้ว

น้ำเสียงตี้ฝูอีเฉยชา “บาดแผลของเจ้าเป็นแผลภายนอก เจ้าเกรงว่าข้าจะเห็นได้ แต่จะให้ข้าไม่สัมผัสคงไม่ได้กระมัง? ข้าต้องรักษาบาดแผลให้เจ้า เจ้าคิดว่าจะเอาเปรียบเจ้าหรืออย่างไร?”

ร่างกายที่เติบโตอย่างสมบูรณ์เปิดเปลือยอยู่เบื้องหน้าเขา ต่อให้เขาปิดตาไว้กู้ซีจิ่วก็ยังรู้สึกไม่สบอารมณ์อยู่ดี เธอกำมือแน่น “ต้องถอดเสื้อผ้าจริงๆ หรือ?”