ร่านอารมณ์ Sensitive 24 หนี

“คิดว่าคงรู้แล้วที่ผมรับฝากของสำคัญเอาไว้”

“คิดจะใช้แผนนี้ แลกกับหนังสือสัญญานะเหรอ น่าขันสิ้นดี”

“แต่มันก็มีค่าพอที่จะเสี่ยง ฉันและตระกูลเฟ่ยรอที่จะแก้แค้นสิ่งที่นายทำไว้กับตระกูลเมื่อ 7 ปีก่อน คิดว่าเราต้องอยู่…”

“เฮ้ย ฉันไม่ได้อยากรู้ปัญหาชีวิตของตระกูลนาย คิดจะทำลายฉันด้วยวิธีนี้ ไม่คิดว่ามันง่ายไปหน่อยรึไง”

“ไม่ กำลังดีเลยแหละ เอาหนังสือสัญญานั้นมาให้ฉันแล้วฉันจะคืนคู่หมั้นนายให้”

“… ที่ไหน”

“เดี๋ยวจะติดต่อกลับไป วันนี้แค่จะมาถามว่า หนังสือสัญญายังอยู่ดีรึเปล่า แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว เพราะดูเหมือนว่ายังจะอยู่ดี”

แกริควางสายไป

ลูเซี่ยนนั่งเงียบ ๆ ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“คืนนี้ฉันจะไปไต้หวัน จัดการด้วย”

ลูเซี่ยนพูดกับเลขา หลังจากวางสายแกริค

“ครับ”

หลังจากลูเซี่ยนสั่งงานลูกน้องเสร็จ ก็เดินออกจากห้องทำงาน กลับห้องพักที่อันกำลังนอนอยู่ หลังจากเรื่องเมื่อคืนที่โรงแรม ทันทีที่อันหลับ ลูเซี่ยนพาอันกลับมาที่บ้านพักของเขา เพราะคิดว่าที่นี่ปลอดภัยกว่าอยู่ที่โรงแรมหรือบ้านของอัน มีบอดี้การ์ดคอยเฝ้า ดูแลความปลอดภัยอย่างแน่นหนาตลอด 24 ชั่วโมง ที่สำคัญป้องกันไม่ให้อันทำอะไรบุ่มบ่าม

ตรงทางเดินหน้าห้องที่อันพัก มีคนรับใช้ 2 คน ยืนอยู่ตรงหน้าประตูด้วยท่าทีแปลก ๆ ลูเซี่ยนเลยถามขึ้นว่า

“มีอะไรงั้นเหรอ”

“ท่านลูเซี่ยน เรากำลังจะนำอาหารเช้ามาให้คุณอัน”

ลูเซี่ยนมองที่ถาดอาหาร แล้วหยิบถาดเดินเข้าไปในห้อง

“ถ้าปล่อยแล้วคิดจะทำอะไรต่อ”

“ก็กินข้าว อาบน้ำ ไปทำงาน…”

อันไม่ยอมพูดให้จบประโยค เพราะกลัวว่าลูเซี่ยนจะไม่ยอมปล่อยเธอ ถ้าเธอพูดว่า จะหาทางไปช่วยอิง

“แล้วก็หาทางช่วยพี่ของเธอ”

เขาต่อท้ายคำที่อันพูดไม่จบ แน่นอนว่าเขารู้ทันความคิดของเธอ อันหลบสายตาไม่พูดอะไร เพราะมันถูกอย่างที่ลูเซี่ยนพูดออกมา

ลูเซี่ยนหยิบถ้วยข้าวต้มในมืออันขึ้นมา

“มา เดี๋ยวผมป้อน”

ลูเซี่ยนพูดได้อย่างหน้าตาเฉย

‘คนอย่างลูเซี่ยนเนี่ยนะ จะป้อนข้าวให้ใคร’ อันคิดในใจ

“…”

“กินสิ”

อันค่อย ๆ อ้าปาก กินข้าวต้มที่ลูเซี่ยนตักป้อนทีละคำ เธอกินอย่างว่าง่ายจนหมดถ้วย เพราะความหิว ลูเซี่ยนมองดูกิริยาน่ารัก น่าเอ็นดูเวลากินของอัน เขาอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

ถึงแม้ว่าลูเซี่ยนจะยุ่งยังไง แต่เขาก็ยังสามารถแบ่งเวลามาหาอันได้ เขาต้องการเข้ามาดูท่าทีและสำรวจร่างกายของอัน หลังจากผ่านศึกหนักเมื่อคืนว่าได้รับบาดแผลอะไรร้ายแรงรึเปล่า นอกจากรอยช้ำตามตัว เขานั่งพูดคุยกับอันอยู่สักพัก ก่อนจะมีบอดี้การ์ดเข้ามาเรียก เขารีบออกจากห้อง กลับไปทำงานต่อทันที ช่วงนี้ดูเหมือนลูเซี่ยนคงจะทำงานหนักน่าดู เพราะดูจากสีหน้าเคร่งเครียดของบอดี้การ์ดที่วิ่งวุ่น และเจ้านายของเขาที่คิ้วขมวดแทบตลอดเวลา นั่นก็แปลว่าต้องเกิดปัญหาอะไรบางอย่างขึ้นแน่ ๆ

อีกนัยหนึ่ง นั่นหมายความว่าระบบการป้องกันของลูเซี่ยนก็อ่อนลงไปด้วย เพราะพวกเขาต้องแบ่งคนออกไปสืบ และคุ้มครองความปลอดภัย ยิ่งในสถานการณ์ที่ตึงเครียดแบบนี้ ย่อมต้องมีจุดอ่อนอะไรสักอย่าง อันแอบมอง รอจังหวะดูว่าเมื่อไหร่ลูเซี่ยนจะออกจากบ้าน โดยคอยสังเกตรถของลูเซี่ยนที่แล่นออกไปทางหน้าต่าง เพื่อหาโอกาสหนี

ทันทีที่รถของลูเซี่ยนเคลื่อนออกไป อันพยายามหาสิ่งของเล็ก ๆ ที่สามารถไขกุญแจมือได้ ในเมื่อลูเซี่ยนไม่ฟังคำขอร้องของอัน เธอจะไปช่วยอิงด้วยตัวเอง อันเหลือบไปเห็นกิ๊บดำเหน็บผมที่ตกอยู่ข้างเตียง เธอเอื้อมมือไปหยิบอย่างทุลักทุเล มันอยู่ในตำแหน่งที่ต้องใช้ความสามารถในเรื่องความยืดหยุ่นของกล้ามเนื้อในการยื่นไปหยิบ และอันพยายามไขกุญแจมือออก คิดหาทางออกทางอื่นที่ไม่ใช่ประตู แน่นอนว่าลูเซี่ยนสั่งให้คนเฝ้าเธอไว้แน่ ๆ มันจึงเหลือทางออกเดียวคือหน้าต่าง แต่นี่มันก็ชั้นสาม ถ้ากระโดดลงไปเธอต้องตายก่อนได้ช่วยอิง อันเลยใช้ผ้าที่มีอยู่ทั้งหมดในห้องผูกต่อ ๆ กัน แล้วโหนลงไป

เมื่อคิดได้อย่างนั้น อันรีบรื้อผ้าที่อยู่ภายในห้องทั้งหมดมาผูกเป็นปม ๆ ให้ยาวที่สุด ให้เธอลงถึงพื้นได้ปลอดภัย และที่สำคัญต้องทำให้เงียบที่สุด กลัวคนที่อยู่ข้างนอกจะได้ยิน อันเองต้องหาเสื้อผ้ามาใส่ด้วย เพราะตอนนี้อันใช้แค่ผ้าห่มคลุมร่างกายเท่านั้น ดูท่าลูเซี่ยนจะเอาเสื้อเธอไปเก็บไว้ที่ไหนสักที่ ที่ไม่ใช่ห้องนี้ ในห้องไม่มีเสื้อผ้าของเธอเลยสักชุด เธอจะหนีจากที่นี่ไปได้ยังไง ถ้าเธอแก้ผ้าล่อนจ้อนเดินออกไป เธอคงได้ไปสถานีตำรวจก่อนได้ไปช่วยอิง และคงไม่แคล้วขึ้นข่าวหน้าหนึ่งอีกรอบ นี่ไม่ใช่เวลาที่อันต้องมากังวลนู้นนี้ ถ้าไม่รีบไปก่อนลูเซี่ยนกลับมา เธอคงจะไม่มีโอกาสที่จะหนีออกไปอีกเป็นครั้งที่สอง

อันตัดสินใจฉีกผ้าห่มเป็นผืนเล็ก ๆ มาดัดแปลงเป็นชุดห่มกายเธอ พอให้ปกปิดเนื้อตัวเธอเอาไว้ แล้วค่อย ๆ หย่อนตัวลงไปทางหน้าต่าง ไม่คิดว่าภาพในละครหลังข่าวที่ลูกแอบหนีพอแม่ไปเที่ยว ทางหน้าต่าง เธอจะต้องนำมาใช้จริง ๆ ในตอนนี้

‘ชีวิตหนอชีวิต’

ทันทีที่เท้าแตะพื้น อันค่อย ๆ เดินหลบไปตามพุ่มไม้แนวรั้ว ก่อนจะรีบปีนข้ามรั้วออกไป ด้วยความร้อนรน รีบร้อนไม่ทันระวัง ขาซ้ายของอันถูกขูดเข้ากับกิ่งไม้นอกรั้วที่มีหนามแหลมคม เป็นรอยขีดยาวตั้งแต่เข่าลงมาถึงข้อเท้า และมีเลือดซึมออกมา เธอไม่สนใจ อันสนใจเพียงว่าต้องหาทางติดต่อกับใครสักคน นั่นคือสิ่งที่เธอคิด

เธอวิ่งออกไปตามท้องถนนริมฟุตบาทในสภาพผมเผ้ารุงรัง จากการตะเกียกตะกายหนีออกมา กวักมือเรียกแท็กซี่ที่ผ่านมาแถวนั้นให้ไปส่งที่คอนโดของเธอ เพื่อกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูดีกว่าสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้