รักเล่ห์เร้นใจ 85

 

 

 

 

หลังจากอวิ๋นซียึดอุปกรณ์สื่อสารของหลินหว่านไปหมด หลินหว่านมักจะรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง 

 

 

แต่พอนึกถึงการถ่ายฟิตติ้งในอีกสิบวันข้างหน้าแล้ว หลินหว่านก็สงบใจลงได้หันมาศึกษาบทอย่างตั้งใจ 

 

 

ขณะที่บนอินเทอร์เน็ต หลังอันซิงกดถูกใจโพสต์นั้นแล้วก็ถูกก่นด่าจากชาวเน็ตและบรรดาแฟนคลับ ทำให้ทางทีมงานสตูดิโอของอันซิงรีบส่งคำแถลงออกมาชี้แจงว่า เรื่องที่อันซิงกดถูกใจนั้นที่จริงแล้วเกิดจากความผิดพลาดของทีมงานคนหนึ่งที่พลั้งมือกดไปไม่ใช่อันซิงเป็นคนทำ นอกจากนี้คำแถลงยังบอกว่าเหตุการณ์นี้เป็นความเข้าใจผิดล้วนๆ อันซิงกับหลินหว่านเป็นเพื่อนกันไม่ได้มีข่าวเกาเหลาแต่อย่างใด 

 

 

ส่วนอันซิงที่กำลังโมโหของขึ้นอยู่แต่ก็ต้องจำยอมต่อเหตุการณ์นี้ อีกทั้งถูกบังคับให้ส่งต่อแถลงการณ์ฉบับนี้และยังต้องขอโทษหลินหว่านด้วย ถึงแม้จะเป็นการทำไปแบบลวกๆ ก็จำเป็นต้องทำ 

 

 

วันรุ่งขึ้น ขณะที่หลินหว่านอ่านบทอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังมา เธอเปิดประตูออกก็พบว่าเป็น 

 

 

เซียวจิ่งสือ 

 

 

“เซียวจิ่งสือ ทำไมคุณ…” หลินหว่านอุทานอย่างประหลาดใจ 

 

 

ไม่รอให้หลินหว่านพูดจบ เซียวจิ่งสือก็พูดขัดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ “หว่านหว่าน บ่ายนี้เราออกไปเที่ยวกันเถอะ คุณยังจำร้านอาหารญี่ปุ่นที่ผมพูดถึงคราวที่แล้วได้ไหม อีกเดี๋ยวผมพาคุณไปกินข้าวที่นั่นกันดีไหม…” 

 

 

เมื่อครู่เซียวจิ่งสือโทรหาหลินหว่าน คิดจะนัดเธอทานข้าวด้วยกันแต่กลายเป็นอวิ๋นซีรับโทรศัพท์เสียนี่ 

 

 

เธอบอกเขาว่า เพื่อให้หลินหว่านได้เข้าถึงบทบาทให้ดียิ่งขึ้น และไม่ถูกรบกวนจากคำวิจารณ์บนอินเทอร์เน็ต เธอจึงยึดอุปกรณ์สื่อสารของหลินหว่านมาทั้งหมดจนกว่าจะถึงวันถ่ายฟิตติ้ง 

 

 

ดังนั้นเองเซียวจิ่งสือจึงต้องมาที่บ้านหลินหว่านเพื่อรับเธอไปทานข้าวด้วยกัน 

 

 

หลินหว่านพอฟังเหตุผลที่เซียวจิ่งสือมาหาเธอแล้วก็ส่ายศีรษะ “ไม่ได้ค่ะเซียวจิ่งสือ ฉันยังต้องอ่านบทอยู่ที่บ้านนะ คุณจะทานข้าวก็ไปเองเถอะค่ะ” 

 

 

“หว่านหว่าน บทน่ะไว้อ่านทีหลังก็ได้ พวกเราออกไปกินข้าวกันเถอะนะ” เซียวจิ่งสือเห็นหลินหว่านไม่ยอมไปก็เข้ามาออดอ้อนพร้อมรอยยิ้มประจำตัว 

 

 

“ไม่ได้ค่ะเซียวจิ่งสือ อีกไม่กี่วันก็จะถ่ายฟิตติ้งแล้วฉันยังต้องอ่านบทนะ” หลินหว่านเห็นเซียวจิ่งสือมองเธอด้วยสายตาเป็นประกายเว้าวอนก็ได้แต่พูดอย่างอ่อนใจ 

 

 

ตอนถ่ายฟิตติ้ง นักแสดงต้องเข้าถึงบทบาทที่ตัวเองแสดง หลายวันมานี้หลินหว่านจึงต้องตัดขาดสิ่งรบกวนจากภายนอกทั้งหมด ทำความเข้าใจกับสภาพจิตใจความนึกคิดของตัวละคร เพื่อให้เข้าถึงบทบาทมากยิ่งขึ้น 

 

 

“อืม…นั่นสินะ แต่หว่านหว่าน ไหนๆ ผมมาถึงนี่แล้วคุณก็ทานข้าวกับผมสักมื้อนะ” 

 

 

เซียวจิ่งสือก็เข้าใจถึงความสำคัญของหนังเรื่องนี้เช่นกัน เขาคิดดูแล้วก็ยอมอ่อนข้อให้หลินหว่าน 

 

 

“ไม่ได้…” หลินหว่านปฏิเสธ 

 

 

สุดท้ายหลินหว่านทนลูกตื้อของเซียวจิ่งสือไม่ไหวจึงยอมตกลงออกไปกินข้าวกับเขา 

 

 

“…งั้น ก็ได้ แค่มื้อเดียวนะคะเซียวจิ่งสือ” 

 

 

กินข้าวเสร็จ เซียวจิ่งสือก็ส่งหลินหว่านกลับบ้าน 

 

 

พอคิดว่าหลังจากหนังเริ่มถ่ายทำอย่างเป็นทางการแล้ว เขาคงไม่ได้พบหน้าหลินหว่านง่ายๆ แบบนี้อีก เซียวจิ่งสือก็มองดูหลินหว่านนานอีกนิดอย่างไม่อาจละสายตาได้ 

 

 

แต่เซียวจิ่งสือรู้ดีว่าหนังเรื่องนี้สำคัญต่อหลินหว่านแค่ไหน หลังจากนี้เขาจึงไม่ได้มารบกวนหลินหว่านอีก เขาต้องฝึกที่จะอยู่โดยไม่มีหลินหว่านให้ได้ 

 

 

เวลาผ่านไป ชาวเน็ตที่ตะลุมบอนหมู่กันบนอินเทอร์เน็ตเพราะหนังเรื่องนี้ต่างก็เงียบเสียงกันไปแล้ว ส่วนหลินหว่านก็เตรียมตัวก่อนการถ่ายฟิตติ้งอยู่ที่บ้านอย่างสงบ 

 

 

สิบวันผ่านไป วันถ่ายฟิตติ้งมาถึง 

 

 

หลินหว่านกับอวิ๋นซีมาถึงสถานที่ถ่ายฟิตติ้งด้วยกัน การถ่ายทำทั้งหมดจะอยู่ที่ต่างประเทศ แต่การถ่ายฟิตติ้งจะถ่ายทำในประเทศ 

 

 

ที่กองถ่ายหลินหว่านได้เห็นนักแสดงนำหลายคนมาถ่ายฟิตติ้ง เธอเข้าไปทักทายพวกเขาทีละคน 

 

 

ดารานำชายมีท่าทีเป็นมิตรมาก พอเห็นหลินหว่านก็เข้ามาทักทายเธออย่างอบอุ่น “หลินหว่าน สวัสดีครับ ผมชื่อเผยอี้” 

 

 

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหลินหว่าน” หลินหว่านทักตอบ 

 

 

“คุณดูสวยกว่าในรูปถ่ายอีกนะครับ” เผยอี้สำรวจดูหลินหว่านรอบหนึ่งแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม 

 

 

“ขอบคุณค่ะ…” 

 

 

หลินหว่านพูดคุยถามไถ่กับเขาตามมารยาทอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวร่ำลากันเตรียมตัวไปแต่งหน้าเปลี่ยนชุด 

 

 

ตอนนั้นเองด้านหน้ามีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา ชายคนนั้นสวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำธรรมดามากๆ รูปร่างสูงเพรียว มีเสน่ห์ชวนมอง ดูๆ แล้วยังเป็นเด็กหนุ่ม 

 

 

หลินหว่านกำลังนึกว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครในหนังแสดงบทอะไร ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นจากที่ก้มศีรษะอยู่เล็กน้อย เขามองมาทางหลินหว่านเธอจึงเห็นใบหน้าเขาได้ชัดเจน 

 

 

เป็นครั้งแรกที่หลินหว่านได้เห็นซวี่กวงตัวเป็นๆ เธอรู้สึกตื่นเต้นและดีใจอยู่บ้าง จากนั้นก้าวเข้าไปทักทายเขา “ผู้กำกับซวี่คะ สวัสดีค่ะ” 

 

 

ซวี่กวงเห็นหลินหว่านแล้ว เขามองเธอแวบหนึ่งแล้วส่งเสียง “อื้อ” ง่ายๆ จากนั้นเดินต่อไปข้างหน้าโดยไม่หยุดแวะที่ไหนอีก คิดไม่ถึงว่าซวี่กวงตัวจริงจะเย็นชาขนาดนี้ หลินหว่านมองดูเงาหลังซวี่กวงพลางคิดอย่างอึ้งๆ อยู่บ้าง 

 

 

จากนั้นหลินหว่านก็นึกขึ้นได้ ซวี่กวงนั้นนอกจากจะได้สมญาว่าเป็น ‘ผู้กำกับปีศาจ’ กับกิตติศัพท์ความขี้จุกจิกของเขาแล้ว เรื่องอื่นล้วนแต่เป็นความลับทั้งหมด 

 

 

รวมไปถึงเรื่องชีวิตส่วนตัวของเขาด้วย บนอินเทอร์เน็ตก็หาไม่เจอข้อมูลอะไรเลย 

 

 

พอนึกถึงเอกลักษณ์พิเศษของเขาเรื่องความขี้จับผิดกับท่าทีเย็นชาเมื่อครู่แล้ว หลินหว่าน 

 

 

อดคิดไม่ได้ว่า ต่อไปเธออยู่ในกองถ่ายกลัวว่าคงต้องระวังจนตัวลีบกับเขาเป็นแน่ 

 

 

ขณะที่หลินหว่านมองเหม่ออยู่นั้นไม่ทันสังเกตว่าด้านหลังเธอมีสายตาของคนหนึ่งจ้องมองเธออยู่ตลอด 

 

 

อวี๋เสวี่ยเวยมองสำรวจหลินหว่านจากด้านหลังอยู่เงียบๆ ในใจคิดว่า นี่คือผู้หญิงที่เซียวจิ่งสือชอบนักหนางั้นเหรอ รูปร่างหน้าตาธรรมดา บุคลิกท่าทางก็งั้นๆ อวี๋เสวี่ยเวยไม่เห็นว่าเธอจะมีอะไรพิเศษที่ดึงดูดใจคนตรงไหนที่ทำให้เซียวจิ่งสือสนใจเธอได้ขนาดนั้น 

 

 

ก่อนหน้านั้นเธอคิดไม่ตกว่าตัวเองมีทั้งฐานะทางบ้านกับรูปร่างหน้าตาเช่นนี้ ทำไมเซียวจิ่งสือจึงไม่ยอมเหลียวมองเธอบ้างเลย 

 

 

บางครั้งเธอถึงกับใช้ความรู้สึกเอ็นดูของพ่อเขาที่มีต่อเธอจัดฉากให้เขากับเธอได้พบกันตามลำพัง 

 

 

เซียวจิ่งสือก็ยังเย็นชากับเธออยู่ดี ไม่ยินดีแม้แต่จะเอ่ยปากพูดกับเธอ 

 

 

ตอนนี้พอได้เห็นรูปร่างหน้าตาที่ไม่โดดเด่นอะไรของหลินหว่าน อวี๋เสวี่ยเวยก็ยิ่งไม่เข้าใจหนักขึ้น 

 

 

หลินหว่านผู้หญิงคนนี้มีอะไรดีกันแน่นะ 

 

 

พอได้สติหลินหว่านก็ไปที่ห้องแต่งตัว เตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งหน้า เพื่อถ่ายฟิตติ้งต่อไป 

 

 

อวี๋เสวี่ยเวยเห็นเงาหลังหลินหว่านที่รีบร้อนจากไปก็ลังเลเล็กน้อยแล้วตามไปด้วย 

 

 

เป็นครั้งแรกที่หลินหว่านได้แสดงหนังแนวแฟนตาซีผจญภัย เธอรู้สึกแปลกใหม่มากๆ  

 

 

ตอนเข้าฉากมีอุปกรณ์มากมายที่เป็นเอฟเฟกต์เฉพาะทำให้หลินหว่านได้เปิดหูเปิดตาอย่างมาก วัสดุอุปกรณ์และน้ำยาชนิดต่างๆ ที่นักแสดงใช้ในการแต่งตัวแต่งหน้าล้วนแต่จัดทำขึ้นพิเศษเป็นการเฉพาะ 

 

 

หลินหว่านสำรวจดูนั่นนี่รอบๆ สถานที่ถ่ายทำจนตาลายไปหมด เธอรู้สึกสนใจกับสิ่งของเหล่านี้เป็นพิเศษ