รวยชั่วข้ามคืน?！ 784 คุณชายรองของตระกูลเหริน

บทที่ 784 คุณชายรองของตระกูลเหริน

แม้แต่ใช้แขนสองข้างแล้วยังอุ้มฉินหลั่งไม่ได้ เจี่ยนโล่เฉินต้องปล่อยฉินหลั่งลง เอาไหลของตัวเองตั้งไว้บนพื้นแล้วออกแรงบิด เชื่อมแขนของตัวเองที่เพราะใช้พลังมากเกินไปจึงหักเข้าด้วยกันใหม่อีกครั้ง จากนั้นก็ขยับกล้ามเนื้อไบเซ็ปส์ หัวเราะกับฉินหลั่ง “มาอีกครั้ง!”

ฉินหลั่งหมดคำพูด ไม่รู้จะพูดกับวัวตัวผู้นี้อย่างไรดีแล้ว ตอนที่มือทั้งสองของเจี่ยนโล่เฉินกอดเขาไว้ ยื่นมือมือหนึ่ง ออกไปจับข้อมือของเจี่ยนโล่เฉินเบาๆ ในขณะเดียวกันก็เอามืออีกข้างของเจี่ยนโล่เฉินทับไว้

เจี่ยนโล่เฉินรู้สึกเหมือนมีพลังที่ไม่สามารถต้านทานได้มาจับมือทั้งสองข้างของเขาไว้ ร่างกายล้มลงอย่างควบคุมไม่ได้ ‘ปุง’เสียงสองมือจับพื้นไว้ ล้มลงกับพื้น

“เจี่ยนโล่เฉิน！”

เจี่ยนอี้ส่งเสียงตกใจออกมา

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร!”

เจี่ยนโล่เฉินลุกขึ้นจากพื้น ตาเป็นประกาย ถูกมือทั้งสองขา มองไปที่ฉินหลั่งด้วยความแปลกใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ จากนั้นก็ยิ้มแหยๆ “คุณขี้โกง ใช้ความฉลาด กล้าใช้พลังจริงๆแข่งกับผมมั้ย?”

ฉินหลั่งยักไหล่อย่างไม่แคร์ “ผมยืนไม่ขยับไม่ไหน ถ้าคุณใช้พลังขยับผมได้หนึ่งก้าว ผมจะยอมแพ้”

“ได้!”

เจี่ยนโล่เฉินเป็นผู้ชายที่ตรงไปตรงมา บอกว่าใช้พลัง ก็ใช้แค่พลัง

จากนั้นเขาก็ใช้สองมือกอดแขนไว้ ใช้หัวไหล่ และหลังช่วย สุดท้ายก็เหมือนชักเย่อแขนของฉินหลั่งอย่างแรง

สุดท้ายผลลัพธ์ได้ที่คือฉินหลั่งยังคงเหมือนซีเมนต์เสริมเหล็ก ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

แต่กลับเป็นเจี่ยนโล่เฉินที่เหนื่อยจนหอบ นั่งหายใจลงกับพื้น สุดท้ายก็พูดอย่างตลบตะแลงว่า “ไม่ไหวล่ะ ผมลากคุณไม่ไหว ผมยอมแพ้”

เจี่ยนอี้โมโหจนกระทืบเท้า “ไอ้หยา เจี่ยนโล่เฉิน ทำไมคุณโง่แบบนี้นะ? แม้แต่เด็กน้อยยังลากไม่ไป”

เจี่ยนโล่เฉินส่ายหัวรัวๆ “ไม่ไหว ไม่ไหว แกไม่รู้พลังของเขา อย่างน้อยต้องปรมาจารย์จึงจะทำได้!”

ฉินหลั่งหัวเราะเสียงดัง “พลังของคุณไม่น้อยจริงๆ เมื่อกี๊ถ้ายืนหยัดอีกสักนิด บางทีผมอาจจะแพ้ก็ได้”

หน้าของเจี่ยนโล่เฉินแสดงออกถึงความพ่ายแพ้ “แพ้ก็คือแพ้ ชนะก็คือชนะ ผมเจี่ยนโล่เฉินไม่หน้าด้าน คุณเก่งกาจกว่าผมจริงๆ แต่คุณต้องรอผม รอให้ผมลากคุณได้ในวันหนึ่ง”

ฉินหลั่งพยักหน้ากล่าว “ได้ ผมจะรอ แต่ตอนนี้ ผมต้องการให้คุณช่วยอะไรหน่อย”

“เรื่องอะไร?”

สายตาของเจี่ยนโล่เฉินเต็มไปด้วยคำถาม

“ด้านนอกมีคนมาอีกสองคน คุณไปไล่พวกเขาที”

ในจิตใต้สำนึกของฉินหลั่ง บอกว่าเหรินหรงกวงและเหรินหรงหมิงทั้งสองกำลังเข้ามาในลิฟต์ของโรงแรม

“ได้เลย!”

เจี่ยนโล่เฉินได้ยินคำพูดของฉินหลั่งก็แปลกใจอย่างมาก จึงได้รีบลุกออกไปด้านนอก

สำหรับวิธีการป้องกันของเจี่ยนโล่เฉินเจี่ยนอี้รู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก คุณก็ไม่รู้ว่าคนนี้มันจะทำอะไรกันแน่ ก็ไปช่วยไล่เขาแล้ว น่าเบื่อหน่ายจริงๆ

ขณะนี้เจี่ยนอี้เพิ่งจะรู้สึกว่าเกิดเรื่องมาตลอดทั้งคืน แม้แต่ชื่อก็ยังไม่เคยถาม วัยรุ่นคนนี้เป็นใครกันแน่ก็ไม่รู้ อดไม่ได้ที่จะมองฉินหลั่งให้นานกว่านี้ จากนั้นก้นลึกของจิตใจก็รู้สึกว่าหน้าตาคุ้นๆ ไม่รู้ว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน

ตระกูลเจี่ยนในฐานะที่เป็นตระกูลใหญ่ของวงการต่อสู้ ต้องรู้ข่าววงในมากมาย แม้ปกติเจี่ยนอี้จะไม่สนใจเรื่องทางโลกสักเท่าไหร่ แต่กลับได้ยินมาบ้าง และได้เห็นมาแล้ว

แต่ฉินหลั่งที่อยู่ในคลิปอาบเลือดเหมือนเทพเจ้าสงคราม สูงตระหง่าน บวกกับตอนนั้นเจี่ยนอี้แค่มองผ่านๆ จะไปคิดว่าฉากนั้นที่อยู่ในหนังจะเป็นผลงานชิ้นเอกของชายที่อยู่ด้านหน้าคนนี้ได้ไงกัน?

เจี่ยนโล่เฉินเป็นชายสูงใหญ่ ในสมองเต็มไปด้วยเรื่องปัญญาอ่อน ยิ่งคิดไม่ถึงว่าคนที่อยู่ตรงหน้านี้จะเป็นราชาปรมาจารย์ในตอนนั้น เพียงแค่คิดว่าตัวเองแพ้ให้กับฉินหลั่ง แล้วต้องช่วยเขาทำอะไรสักอย่าง จึงตอบรับไป

ตอนที่เจี่ยนโล่เฉินเดินออกจากห้อง แล้วยืนอยู่ที่หน้าประตูลิฟต์นั้น เหรินหรงกวงและเหรินหรงหมิงเพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์

ตอนที่ประตูลิฟต์เปิดออก ทั้งสองเห็นเจี่ยนโล่เฉินที่ยืนเท้าเอวอยู่หน้าประตู ก็ตกใจขึ้นมา

ในฐานะที่เป็นคนรุ่นที่สองของตระกูลเหริน พูดได้ว่าเป็นเชื้อสายรุ่นสามก็ว่าได้ ทั้งสองรู้จักเจี่ยนโล่เฉินพญามารคนนี้อยู่แล้ว

ทั้งสองเมื่อเห็นเจี่ยนโล่เฉิน ก็ปวดหัวขึ้นมา

“เจี่ยนโล่เฉิน? แกซ่อนลูกชายฉันไว้ใช่มั้ย?”

เหรินหรงกวงรู้ว่านิสัยของเจี่ยนโล่เฉินเหมือนเด็ก ถ้ามีความสุข ทุกคนก็สำมะเลเทเมาด้วยกัน ถ้าไม่มีความสุข ก็อาจจะบีบอัดขยี้จนแตกแล้วโยนทิ้งก็เป็นได้ แต่คนนี้ไม่ได้มีเจตนาร้าย บางทีเรื่องราวอาจไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คิดไว้ก็เป็นได้

เขาจะรู้ได้ไงว่าเจี่ยนโล่เฉินนี้จะให้ความสำคัญกับการพนัน โดยเฉพาะถ้าแข็งแกร่งไม่พอแล้วแพ้ให้อีกฝั่ง จะยิ่งจริงจังมากเข้าไปอีก

เจี่ยนโล่เฉินท้าวสะเอว ด้วยความจริงจัง แล้วกล่าว “ไปซะ”

เขาเพียงแค่ทำตามคำพูดของฉินหลั่ง ไล่สองคนนี้ไป ไม่อยากเสียเวลาของตัวเอง ดังนั้นจึงทำตามคำสั่งอย่างไม่รีรอ

เหรินหรงกวงชะงัก “ลูกชายฉันเหรินเจ๋อยู่ในมือแก ไม่ว่าจะยังไง อย่างนี้แกก็ต้องให้ฉันพาเขากลับสิ?”

เจี่ยนโล่เฉินส่ายหน้า “รีบไสหัวไปซะ ลูกพี่ไม่มีเวลามาเล่นกับแก แกไป ฉันก็จะได้ไปสักที”

ดีที่เหรินหรงกวงไม่ดกรธจนหน้ามืดตามัว อะไรคือแกไปฉันจะได้ไป? ลูกชายฉันอยู่ในมือของแก เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ แต่แก กลับขวางไว้ ไม่ให้ฉันเข้าไป แกยังมีคุณธรรมอยู่มั้ย?

เหรินหรงกวงมองเหรินหรงหมิงอย่างเซ็ง

เหรินหรงหมิงก็เซ็งกับเจี่ยนโล่เฉินเช่นกัน เดินมาถึงแล้วพูดกับเจี่ยนโล่เฉินว่า “โล่เฉิน แกบอกฉันมา ว่าเหรินเจ๋อยู่กับแกใช่มั้ย”

เจี่ยนโล่เฉินมองเหรินหรงหมิง แล้วส่ายหัว “ไม่ พวกแกรีบไปซะ!”

เหรินหรงหมิงชะงัก “โล่เฉิน เหรินเจ๋โทรมาบอกแล้วว่าเขาอยู่ที่นี่ แกโกหกฉันใช่มั้ย?”

เจี่ยนโล่เฉินหันหน้าไปพูด “ฉันไม่เคยโกหกใคร บอกแล้วว่ามันไม่ได้อยู่ในมือฉัน ถ้ามันอยู่ในมือฉัน ฉันบดขยี้มันเป็นโคลนไปแล้ว”

เหรินหรงหมิงขมวดคิ้วอย่างหนัก เขาสังเกตการพูดจาของเจี่ยนโล่เฉิน ดูซื่อๆ จริงใจ คาดว่าเขาน่าจะมีความคิดเป็นเด็ก ท่าทางไม่เหมือนพวกหลอกลวง หรือเหรินเจ๋พูดผิด?

บางทีเหรินเจ๋นี้อาจจะหลุดพ้นแล้ว แต่กลับไม่ได้บอกเหรินหรงกวง?

นึกๆดูแล้วตระกูลเหรินแห่งเมืองหลวงของเขาก็มีอำนาจ บวกกับนายใหญ่ของตระกูลเหรินเพิ่งจะกลับมา เป็นยุคเรืองรองของตระกูลเหริน ตระกูลเจี่ยน ก็ต้องให้เกียรติ น่าจะเป็นไปได้ที่เหรินเจ๋หลุดพ้นไปแล้ว

ทั้งสองจะรู้ได้ไงว่ายิ่งเจี่ยนโล่เฉินคนบ้าแบบนี้ ยิ่งจะหลอกได้แนบเนียน

เหรินหรงหมิงหันไปมองเหรินหรงกวง เหรินหรงกวงขณะเดียวกันก็มองเหรินหรงหมิงอย่างสงสัย

“เจี่ยนโล่เฉิน แกให้พวกเราไปดูหน่อย”

เหรินหรงกวงปรารถนาอย่างแรงกล้า ที่อยากจะไปดูให้เห็นกับตา แต่ไม่นึกเลยว่าเจี่ยนโล่เฉินยื่นมือออกมา แล้วยัดพวกเขาทั้งสองที่เพิ่งออกมาจากลิฟต์เข้าไปอีกครั้ง แล้วก็ยังพูดคำเดิมว่า “พวกแกไปเสียเถอะ!”

ทั้งสองถูกไอ้บ้านี่ทำเอาอยากร้องแต่ร้องไม่ออก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แล้วยังเป็นห่วงอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ กำลังจะถามอะไรสักอย่าง เจี่ยนโล่เฉินหลับดันเขาทั้งสองเข้าไปในลิฟต์ จากนั้นก็กดชั้นหนึ่ง ส่งทั้งสองไปที่ห้องโถงชั้นหนึ่งด้วยตัวเอง แล้วยังผลักพวกเขาออกจากโรงแรม

เหรินหรงกวงกับเหรินหรงหมิงโมโหมาก เจอเข้ากับไอ้บ้าแบบนี้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้ จะลงมือก็ไม่ชนะเขา จะบุกรุกเข้าไปก็บุกเข้าไปไม่ได้ แล้วจะทำยังไงดี

“หรงกวง ไม่งั้นแกลองโทรหาดูมั้ย? เผื่อเหรินเจ๋กลับไปแล้วล่ะ?

เหรินหรงหมิงมองไปที่เหรินหรงกวงอย่างสงสัย

“ก็ได้!”

。

เหรินหรงกวงยื่นมือไปหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋า กลับพบว่ามือถือได้หายไปแล้ว

“เอ๊ะ? มือถือฉันล่ะ?”

เหรินหรงกวงคลำๆไปมา ก็คลำไปไม่เจอมือถือของตัวเอง แล้วด่า “วันนี้แม่งไม่ราบรื่นเลยเว่ย”

เหรินหรงหมิงก็ล้วงมือไปที่กระเป๋าของตัวเอง ล้วงไปเรื่อยๆก็หน้าซีด “เหมือนว่าพวกเราทั้งสองจะโดนหลอก”