รวยชั่วข้ามคืน?！ 775 สมควรตาย

บทที่ 775 สมควรตาย

ขณะที่ฉินหลั่งกำลังเดินเข้าสู่ลมทะเลทราย ด้านหลังมีเสียงผู้หญิงดังผ่านออกมา:

“คุณท่าน คุณสามารถพาฉันไปด้วยได้ไหม? ”

“หา? ”

ฉินหลั่งหยุดเดิน และหันศีรษะกลับไปมองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

เห็นนาตาชาลุกยืนขึ้น แม้ว่าร่างกายจะสั่นไปทั้งตัว แต่เธอก็ยังรวบรวมความกล้าและพูดออกมาว่า: คุณท่าน ฉันมองออกว่า ท่านกำลังตามหาอะไรอยู่ ท่านสามารถพาฉันไปด้วยได้ ฉันใช้ชีวิตอยู่ที่ตะวันตกเฉียงเหนือมาตั้งแต่เด็ก ฉันสามารถพูดภาษาชนเผ่าท้องถิ่นได้อย่างมากมาย

“นาตาชา! ”

ชายรูปงามที่นั่งอยู่ข้างเธอ ก็กระซิบเรียกเธอโดยพลัน ทุกคนต่างก็มองเธอด้วยสายตาที่ตะลึงและหวาดผวา

แต่นาตาชาก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น แม้ว่าจะหวาดกลัว แต่ก็ไม่ได้ถดถอย

“ตกลง……คุณตามข้ามาได้”

ฉินหลั่งพูดขึ้นพลางพริ้มตา

นาตาชากัดฟันคิดอยู่ ในที่สุดก็ตัดสินใจอะไรขึ้นได้ จึงเดินเข้าไปหาฉินหลั่ง ผู้คนโดยรอบต่างมองดูเธอเดินเข้าไป แต่ไม่มีใครที่จะกล้าพูด แม้ว่าเคชิเองก็ทำได้เพียงแค่ขมุบขมิบปาก ไม่กล้าพูดออกเสียง

ต่อหน้าฉินหลั่งผู้เก่งกาจที่ไม่รู้ว่าจิตใจจะดีหรือร้าย นิสัยใจคอเป็นอย่างไรต่างก็ไม่ชัดเจน ใครกล้าที่จะพูดอะไรออกมามั่วซั้วกันล่ะ?

ทุกคนมองดูนาตาชาที่เดินไปเสมือนกับมองดูกระต่ายน้อยสีขาวที่กำลังเดินเข้าไปหาหมาป่าตัวใหญ่อย่างไรอย่างนั้น

ฉินหลั่งยิ้มเล็กน้อย ยื่นมือออกมาจับที่ตัวของนาตาชา แล้วย่างก้าวออกมา จากนั้นแวบเดียวร่างกายก็อยู่ห่างไกลออกไปเป็นสิบเมตรแล้ว

“หาอะไรกัน! ”

นาตาชาร้องตกใจเบา ๆ พยายามที่จะควบคุมตนเองให้สงบ จึงพบว่าตัวเองนั้นได้ถูกฉินหลั่งนำพาออกมาด้วย ซึ่งวิ่งด้วยความเร็วสูงอยู่บนทะเลทราย ต้นไม้รอบข้างแทบจะกลายเป็นเส้นที่ยิงพุ่งออกไปด้านหลัง ความเร็วระดับนี้ นาตาชาคงจะสามารถรับรู้ได้จากเวลาที่ขับรถสปอร์ตและเหยียบคันเร่งเต็มที่

“คาดไม่ถึงว่าเขาอยู่บนทะเลทราย จะสามารถวิ่งด้วยความเร็วนับร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงได้? ”

นาตาชาครุ่นคิดภายในใจ

“อย่าเหม่อลอย รีบชี้ทิศทาง”

ฉินหลั่งพูดขึ้นอย่างจริงจัง

“หา? ตกลงตกลง” นาตาชาใบหน้าแดงก่ำ และรีบค้นหาทิศทาง

ฉินหลั่งพาเธอ ตะบึงโลดแล่นอยู่บนทะเลทราย ต้นไม้ ก้อนหินภูเขา ร่องน้ำตามภูเขา หน้าผาหรืออะไรอื่น ๆ ก็ไม่อาจมากีดขวางได้

สิ่งที่อยู่ภายใต้ฝ่าเท้าของฉินหลั่ง เขาเพียงแค่กระโดดก็ข้ามไปได้ทั้งหมด เสมือนกับมังกรยาวสีม่วง โลดแล่นตะบึงอยู่บนทะเลทรายแห่งนี้ เกิดเป็นร่องรอยที่ลากเป็นแนวยาว

นาตาชาราวกับได้ฝันไปอย่างไรอย่างนั้น

เธอก็แค่เพียงหุนหันพลันแล่น กลับไม่คิดว่า ฉินหลั่งจะพาเธอติดตามออกมาด้วย

“คุณท่าน คุณเสาะหาฐานกองกำลังนั้นไปเพื่ออะไร? ” นาตาชาครุ่นคิด และก็สอบถาม

“ที่นั่นมีผู้ที่ชื่อว่าหยางจ้างกั๋ว เขาเป็นหนี้ข้าอยู่ ข้าต้องการหาเขาเพื่อให้เขาคืนเงิน” ฉินหลั่งพูดตอบอย่างเรียบง่าย

“โอ้! ”

นาตาชาลังเลใจชั่วครู่

ในขณะที่นาตาชากำลังครุ่นคิดเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ทั้งสองคนก็ตะบึงโลดแล่นอยู่บนทะเลทรายตลอดทาง เพียงไม่กี่ชั่วโมง ก็มองเห็นสิ่งก่อสร้างในสถานที่แห่งหนึ่ง

……

เหมือนว่าจะเป็นสถานบันเทิง

ทั้งสองคนเดินเข้าไปผับแห่งหนึ่ง นาตาชาไปสอบถามมาเล็กน้อย ทราบว่าเจ้าของผับแห่งนี้ชื่อว่า “จ้างสง”

เมื่อทั้งสองคนพบเจอกับจ้างสง ขณะนั้นจ้างสงกำลังพาพวกบอดี้การ์ด มาดื่มเหล้าในผับ ซึ่งกำลังดื่มวอดก้าที่ปริมาณแอลกอฮอล์สูงและบริสุทธิ์ทีละแก้วทีละแก้ว

เมื่อเขามองเห็นนาตาชา สายตาก็เป็นประกายขึ้นทันที

นาตาชาที่สวมใส่เสื้อผ้ารัดรูปและสั้นมาก รูปร่างเซ็กซี่น่าหลงใหล ใครพบเห็น ต่างก็ชื่นชมด้วยคำว่า ‘งดงาม’ กันทั้งนั้น จ้างสงผู้ที่ช่วงท้องกำลังร้อนรุ่ม ต้องการที่จะเข้าไปทำความรู้จัก ทันใดนั้นก็กวาดสายตามองไปเจอกับฉินหลั่งที่อยู่ด้านข้างของนาตาชา

“โป๊ะเช๊ะ”

ราวกับน้ำเย็นหนึ่งกะละมังสาดเข้าที่ศีรษะ

จ้างสงเย็นยะเยือกไปทั้งตัว แข็งทื่อกะทันหัน ร่างกายสั่นไม่หยุด และพูดขึ้นด้วยเสียงสั่น:

“ฉินหลั่ง? ”

จ้างสงผู้นี้ก็คือคนสนิทข้างกายของหย่างจ้างกั๋ว หยางเฉียน ดังนั้นเขาจึงรู้จักฉินหลั่งเป็นอย่างดี

แต่ว่า เขาไม่ได้เสียชีวิตอยู่ที่หุบเขาจ้างซินแล้วหรอกเหรอ? ลูกระเบิดปรมาณูและจรวดขีปนาวุธของลูกพี่ใหญ่ ไม่ใช่ว่าจะระเบิดร่างกายของเขาจนแหลกสลาย วิญญาณหลุดลอยไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาพบเจอกับฉินหลั่งที่นี่ได้อีกล่ะ?

เขายืนตัวสั่น ร้อนรนกระสับกระส่ายไปทั้งร่างกาย ซึ่งความหวาดกลัวที่ไม่สิ้นสุดได้ครอบงำจิตใจของเขาแล้ว

“หยางเฉียน แกเห็นข้าแล้ว ทำไมต้องหวาดกลัวด้วยล่ะ? ”

ฉินหลั่งเอามือไขว้หลังและเดินเข้ามาอย่างสบายใจ แล้วใช้มือรับค็อกเทลจากบาร์เทนเดอร์มาหนึ่งแก้ว มองไปที่จ้างสงด้วยท่าทางที่ยิ้มแย้ม บอดี้การ์ดที่อยู่รอบด้านต้องการจะเข้ามาขัดขวาง แต่กลับเหมือนถูกสะกดร่างกายเอาไว้ ขยับเคลื่อนไหวไปมาไม่ได้

หยางเฉียนอดทนกับความหวาดกลัวไม่ไหวแล้ว จึงคุกเข่าลงไปที่พื้น อ้อนวอนร้องขอชีวิต:

“คุณฉิน ฉันหมดหนทางจริง ๆ เป็นฝีมือของลูกพี่ใหญ่ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลย……”

“ข้าได้บอกว่ามีความเกี่ยวข้องอะไรกับแกด้วยเหรอ? แกจะรีบร้อนไปทำไมกัน? ”

ฉินหลั่งยิ้มอย่างเฉยเมย ในดวงตา คล้ายกับว่ามีดวงไฟสีทองสองดวงกำลังลุกโชติช่วงอยู่

เขายื่นมือข้างหนึ่งออกมา แล้วดีดนิ้ว ที่ปลายนิ้วก็ปรากฏเปลวเพลิงเสมือนกับดอกบัวแดงขึ้น ในสายตาที่หวาดกลัวของหยางเฉียนนั้น ดอกบัวแดงก็ได้แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของหยางเฉียน

“เพลิงดอกบัวแดงนี้ จะทำให้แกจดจำ ถึงความน่ากลัวของข้า”

ฉินหลั่งพูดอย่างสงบ

ที่บริเวณเท้าของเขา หยางเฉียนกำลังกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างบ้าคลั่ง ตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน เหมือนว่าถูกลงโทษอย่างหนักในนรกภูมิอย่างไรอย่างนั้น

ความเจ็บปวดจากการถูกเพลิงดอกบัวแดงนี้เผาไหม้ แม้ว่าจะเป็นผู้เก่งกาจขั้นเทพก็ไม่สามารถทนรับได้ แล้วระดับหยางเฉียนจะทนไหวได้อย่างไรกัน? เพียงครู่เดียวเขาก็เล่าถึงเบื้องหลังของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดในช่วงก่อนหน้านี้

“ผู้ที่ลงมือกระทำการก็คือองค์กรนักฆ่าภูตผีของลูกพี่ใหญ่ องค์กรนั้นพักอยู่ไกลจากที่นี่……”

ฉินหลั่งพริ้มตาเล็กน้อย ตั้งใจฟังอย่างจริงจัง

ตามที่หยางเฉียนได้เล่ามานั้น ขณะที่ฉินหลั่งและพวกพ้องกำลังเริ่มออกเดินทาง หยางจ้างกั๋วก็ได้เตรียมพร้อมที่จะจัดการฉินหลั่งและพวกพ้องให้ราบคาบ ดังนั้นเมื่อฉินหลั่งและพวกพ้องเดินทางเข้าสู่หุบเขาจ้างซิน หยางจ้างกั๋วก็ได้จัดเตรียมระเบิด วางแผนที่จะจัดการฉินหลั่งและพวกพ้องให้สูญสิ้น

‘เรื่องราวมีความเป็นมาอย่างนี้นี่เอง ดูเหมือนว่าเริ่มตั้งแต่เหตุการณ์ของจางหย่าร่อก็น่าจะเป็นหลุมพรางเช่นกัน! ’

ฉินหลั่งมีสายตาที่โหดเหี้ยมดุดันอย่างไม่เคยมีมาก่อน หยางจ้างกั๋วเขากล้าที่จะให้ร้ายจนเพื่อนของข้าเสียชีวิต เขามันสมควรตาย!

……

หยางเฉียนที่อยู่ภายใต้เงื้อมมือของเขาซึ่งไม่มีทางที่จะต้านทานได้เลยแม้แต่น้อย

ครั้นแล้วก็บอกรายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับการเดินทางและที่พักของหยางจ้างกั๋วและพวกพ้อง

“หยางจ้างกั๋ว……หนี้ที่ติดค้างเหล่านี้ ข้าจะตามหาแกเพื่อชำระบัญชีให้สิ้นซาก”

ฉินหลั่งพูดอย่างเฉยเมย แล้วดีดดวงไฟสีทองขึ้นหนึ่งดวง ตกลงไปที่ร่างกายของหยางเฉียน เปลวไฟก็ลุกไหม้ท่วมสถานบันเทิงของหยางจ้างกั๋วกลายเป็นเถ้าถ่านในทันที จากนั้นก็พานาตาชาออกจากผับไป

ทั้งสองคนโดยคนหนึ่งอยู่ด้านหน้าอีกคนหนึ่งอยู่ด้านหลังเดินอยู่ท่ามกลางทะเลทราย

ฉินหลั่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็หยุดเดิน แล้วเอามือไขว้หลังและพูดว่า:

“คุณคงจะเห็นแล้วว่า ฉันต้องการตามหาหยางจ้างกั๋วเพื่อแก้แค้น เขาไม่ใช่ผู้ที่เราจะไปยั่วยุหาเรื่องได้โดยง่าย คุณจะยังต้องการติดตามฉันต่อไปอีกไหม? ”

นาตาชายืนอยู่ด้านหลังของเขา แววตาเป็นประกาย มองไปที่ฉินหลั่ง เหมือนกับว่ากำลังดูยอดมนุษย์ในภาพยนตร์อย่างไรอย่างนั้น:

“แน่นอน เป็นเพราะพวกเขามารังควานทำไม่ดีต่อคุณก่อน คุณแก้แค้นกลับไป เป็นเรื่องปติธรรมดา”

นาตาชาคิดถึงเรื่องที่หยางเฉียนพูดในเมื่อครู่ จิตใจก็มีอาการร้อนรน

แม้ว่าหยางเฉียนจะพูดออกมาบางส่วนแบบขาด ๆ เกิน ๆ แต่รายละเอียดที่พูดออกมานั้น ก็เพียงพอที่จะทำให้นาตาชาเกิดความรังเกียจขึ้นแล้ว

ทั้งสองคนใช้เวลาไม่เกินสามวัน ก็พบเจอกับฐานกองกำลังทหารแห่งหนึ่งในพื้นที่รกร้าง

กองกำลังของฝ่ายตรงข้ามยืนตั้งขบวนแถว ทหารมีจำนวนนับหมื่น ทั้งหมดรอฟังคำสั่งอยู่ที่แห่งนี้

เมื่อฉินหลั่งเดินออกมา ผ่านแนววงล้อมทหาร และเดินอย่างสง่าผ่าเผยไปยังฝ่ายตรงข้าม แน่นอนว่าได้ดึงดูดความสนใจจากทุกคนอย่างรวดเร็ว เริ่มแรก ทุกคนยังไม่มีการตอบสนองใด ๆ เป็นเพราะว่าฉินหลั่งสวมชุดอำพราง ใส่หมวก เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป แต่หลังจากที่ฉินหลั่งเดินต่อไปเรื่อย ๆ คนพวกนั้นก็เริ่มรู้สึกว่ายังไงชอบกลแล้ว

“หยุดนะ ที่นั่นคือเขตรักษาความปลอดภัย หากว่าคุณเดินไปอีกเพียงก้าวเดียว ข้าก็จะยิงทันที”

มีทหารรักษาความสงบเรียบร้อย มือทั้งสองข้างถือปืน ตะโกนพูดกับฉินหลั่ง

ฉินหลั่งไม่ฟังอะไร เอามือไขว้หลัง แล้วก็เดินตรงเข้าไปต่อ บริเวณโดนรอบของเขาในช่วงระยะกว่ากิโลเมตร ไม่มีแม้แต่คนเดียว เป็นผืนทะเลทรายกว้างใหญ่ ส่วนเบื้องหน้าของเขา ก็คือนักฆ่าภูตผีที่พร้อมด้วยอาวุธครบมือ

“โป้ง! ”

นักฆ่าภูตผีเห็นว่าฉินหลั่งไม่เชื่อฟัง ก็ยิงปืนขึ้นหนึ่งนัดเพื่อตักเตือน