รวยชั่วข้ามคืน?！ 753 ระเบิดทิ้ง

บทที่ 753 ระเบิดทิ้ง

“หมอบลง!” ฉินหลั่งตะโกนเสียงต่ำ “สถานการณ์เป็นอย่างไร?” พวกอะต้าต่างก็มองไปยังกองดินที่นูนสูงขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เตรียมพร้อมจะเริ่มยิงตลอดเวลา

“หัวหน้าครับ หัวหน้าใหญ่นำพวกเราบุกเข้าไปกำลังต่อสู้กับศัตรู แต่เกิดระเบิดขึ้นมากะทันหัน พวกเราทุกคนก็ถูกฝังอยู่ข้างล่าง…” นักรบคนนั้นพูดขึ้น

“พวกคุณอยู่ข้างล่างทั้งหมดเลยหรือ?!” ฉินหลั่งตกใจ

“ใช่ครับ หัวหน้า!” นักรบคนนั้นตอบรับทันที

“สมควรตายว่ะ!”

ฉินหลั่งส่งเสียงด่าออกมา จากนั้นก็หยิบปืนขึ้นมาทันที เล็งไปยังกองดินที่นูนสูงขึ้นมาทีละกอง ในเวลาเดียวกัน เขาก็เร่งเสกกระตุ้นประจุไฟฟ้าในร่างกาย เพื่อนำไปใช้ในดวงตาทั้งสอง แต่ก็ยังมองสภาพที่อยู่ข้างล่างนั้นไม่ชัดเจน

“ทั้งหมดเตรียมตัว!” ฉินหลั่งพูดด้วยเสียงเข้ม แล้วคลานไปข้างหน้าอีกหลายเมตร ก่อนหน้านั้นเพราะว่าความรุนแรงของระเบิดทำให้เขาถูกรบกวน ส่งผลให้พละกำลังของเขาสูญเสียไปอย่างรุนแรง ดังนั้นเขาจำเป็นจะต้องเข้าไปใกล้กว่านี้จึงจะเห็นชัดว่าคนที่อยู่ใต้กองดินนั้นเป็นคนฝ่ายตัวเอง หรือฝ่ายศัตรู

นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ถ้ายิงผิดคนไป จะอธิบายให้ตายอย่างไรก็ไม่สามารถลบล้างความผิดไปได้

ฉินหลั่งก็เริ่มปลุกเสกพลังจิตภายในอีกครั้ง ในที่สุดก็เห็นคนที่อยู่ใต้กองดินชัดเจน แต่ว่า คนพวกนั้นต่างมีผงฝุ่นเต็มหน้าไปหมด ยากที่จะเห็นหน้าที่ชัดเจนของพวกเขา ก็แยกแยะไม่ออกว่าเป็นใครกันแน่

แต่ว่าฉินหลั่งกลับเล็งไปที่หนึ่งในจำนวนนั้น นิ้วของเขาก็เหนี่ยวไกปืน แล้วยิงออกไปอย่างแรง

“โป้ง!”

หลังจากเสียงปืนดังขึ้นแล้ว คนที่ถูกเขาเล็งยิงนั้นก็ล้มลงทันที แล้วก็ไม่เคลื่อนไหวอีก

“อาจารย์!”

“หัวหน้า!”

อะต้าและนักรบที่โผล่ออกจากกองดินนั้นก็ตะโกนออกมาพร้อมกัน คนที่อยู่ในกองดินนั้นยังไม่ทันได้โผล่หน้าให้เห็น อาจารย์ก็ยิงปืนใส่เขาแล้ว ถ้ายิงถูกคนของฝ่ายเราล่ะ!

“หัวหน้าครับ พวกเราหัวหน้าใหญ่และเพื่อนนักรบยังอยู่ข้างในเลยนะ!” นักรบคนที่ออกมาจากกองดินคนนั้นร้องตะโกน แต่ก็ไม่กล้าที่จะไปขัดขวางฉินหลั่ง ถึงแม้ว่าทั้งสองไม่ได้อยู่สังกัดทีมเดียวกัน แต่ฉินหลั่งในฐานะที่เป็นหัวหน้าทีมชั่วคราวของทีมศรแดง ก็มีฐานะเทียบเท่ากับหลิวหย่งเฉียง และถือว่าเป็นผู้นำของนักรบทุกคน

แต่ฉินหลั่งสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแต่พูดอย่างเรียบๆว่า “ระวังให้ดี หากเจอศัตรู ยิงที่แขนขาก่อน พยายามจับเป็น!”

“ครับผม!” ทุกคนต่างตอบเป็นเสียงเดียวกัน ถึงแม้พวกเขาไม่เข้าใจการกระทำของฉินหลั่ง แต่ว่าการทำตามคำสั่งก็เป็นหน้าที่ของพวกเขา ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ก็ต้องรอให้สงครามจบสิ้นจึงค่อยคุยกันภายหลัง

ฉินหลั่งกอดปืนไรเฟิลอัตโนมัติของเขาไว้ เล็งไปยังกองดินทีละกอง นิ้วมือก็เหนี่ยวไกปืนไม่หยุด

ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง…….

บนทะเลทรายโกบีอันกว้างใหญ่ เสียงปืนแต่ละนัดดังกึกก้องแสบแก้วหูเช่นนี้ แต่สำหรับผู้คนที่ถูกฝังอยู่ใต้ดินนั้นแล้ว นี่มันเป็นสัญลักษณ์แห่งความตาย เสียงปืนดังแต่ละครั้ง ก็จะต้องมีกองดินที่กำลังโผล่ขึ้นมา ถูกยิงถล่มลงไปทันที จนในที่สุดก็สงบนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหวอีกเลย

แท้จริงแล้ว ภายใต้กองดินที่ฉินหลั่งยิงปืนใส่นั้น ก็ล้วนเป็นศัตรูที่หลบซ่อนอยู่ อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนพวกเดียวกัน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ตามเสียงปืนที่ดังขึ้นแต่ละครั้ง กองดินก็ยิ่งล้มลงมากยิ่งขึ้น จนไม่มีความเคลื่อนไหวเลย อีกอย่างคนที่อยู่ในกองดินคนอื่นๆ ก็คงจะรับรู้ได้ถึงอันตรายที่อยู่ข้างนอก ต่างก็ไม่กลัวที่จะออกมา โลกใต้ดินที่พังทลายแห่งนี้ ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดใดอีก

ฉินหลั่งรีบหันหน้าแล้วพูดว่า “คุณ รีบส่งสัญญาณให้คนทั้งหมดในทีมใหญ่ของพวกคุณ บอกพวกเขาว่าข้างนอกปลอดภัยแล้ว ให้พวกเขารีบออกมา!”

ก่อนหน้านั้นเขาเคยถูกฝังอยู่ในกองดินพวกนี้ ย่อมรู้ดีว่า อยู่ตรงนั้นมันทรมานเพียงใด ความจริงแล้ว ถูกฝังอยู่ใต้ดิน อย่างไรเสียก็ยังน่ากลัวกว่าถูกจมอยู่ใต้น้ำ เพราะว่าเมื่ออยู่ใต้น้ำหากทนไม่ไหว ก็ยังดื่มน้ำเข้าไปได้ ยังไม่เสียชีวิตในทันที

แต่ว่าอยู่ใต้กองดินนั้นไม่เหมือนกัน อยู่ในนั้นไม่มีทางที่จะหายใจได้ แม้แต่อ้าปากก็ยังไม่กล้าเพราะว่าเพียงแค่อ้าปากออกเล็กน้อย ก็จะต้องกลืนพวกดินทรายเข้าไป สามารถทำให้คนจุกตายได้ หากเศษดินทรายเข้าไปในหลอดลมแล้ว ก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอดออกมาได้ ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

“ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก…” นักรบคนนั้นก็ทำตามคำสั่งของฉินหลั่ง รีบส่งสัญญาณเฉพาะออกไป เพื่อบอกว่าปลอดภัยแล้ว

สายตาของฉินหลั่งจ้องเขม็งไปยังโลกใต้ดินที่ถูกทับถมอยู่ ระวังความเคลื่อนไหวที่จะเกิดขึ้น เตรียมพร้อมที่จะเหนี่ยวไกปืนยิงตลอดเวลา

ฟู่…!

หลังจากที่ข้างล่างเงียบสงบไปครู่ใหญ่ ทันใดนั้นก็มีกองดินหลายสิบกองนูนขึ้นมาพร้อมกัน

“สมควรตาย!” ฉินหลั่งพลันด่าออกไป ฝ่ายตรงข้ามก็มีวิธีการส่งสัญญาณเช่นนี้ให้กับพวกตัวเองเหมือนกัน อีกอย่างจะต้องมีคนที่ไม่ได้ถูกฝังอยู่ใต้ดิน อาจจะถูกสิ่งก่อสร้างล้มลงมาขวางทางไว้ ไม่เช่นนั้นแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะออกมาพร้อมกันได้

“โป้ง!”

ปืนไรเฟิลอัตโนมัติในมือของฉินหลั่ง ได้เปลี่ยนซองกระสุนปืนไปแล้วสามอัน จึงจะทำให้ข้างล่างสงบลงไปได้

สภาพที่เห็นนั้น เหมือนกับว่ากำลังเล่นเกมตีหนูใต้ดิน กองดินแต่ละกองที่โผล่ขึ้นมา ก็ถูกฉินหลั่งตีกลับลงไป เรียบร้อยหมดจดเป็นที่สุด

แต่ในเวลานั้นเอง พวกกลุ่มอะต้ารวมทั้งนักรบที่เพิ่งออกมาคนนั้น ต่างก็ตกใจผวา ฉินหลั่งนี่กำลังจะฆ่าทุกคนเลยนะ!

“หัวหน้า…”

“ทำตามคำสั่ง!” ฉินหลั่งตะคอกใส่ รีบตัดบทสนทนาของนักรบคนนั้น เริ่มเหนี่ยวไกปืนอีกครั้ง “โป้ง!” เมื่อฉินหลั่งยิงปืนจนซองกระสุนในมือตัวเองหมดแล้ว พวกกลุ่มอะต้าก็เหงื่อแตกท่วมตัว ทั้งตื่นเต้นทั้งอยากเห็นโลกใต้ดินที่ถูกฝังอยู่นั้น

ในสายตาของคนอื่น การกระทำของฉินหลั่ง เปรียบเสมือนฆ่าศัตรูไปหนึ่งพันแต่ตัวเองกลับเสียหายแปดร้อย เพราะว่าคนพวกนี้ถูกฝังอยู่ใต้ดินทั้งหมด ไม่มีใครรู้แน่ชัดว่าใต้กองดินไหน เป็นคนฝ่ายตัวเอง หรือใต้กองดินไหนเป็นฝ่ายศัตรู

แต่ว่า ฉินหลั่งกลับยิงปืนต่อเนื่องตลอด

“หรือว่า อาจารย์กำลังแก้แค้นหน่วยรบพิเศษทีมใหญ่เหรอ?” พวกอะต้าในใจต่างก็คิดถึงปัญหานี้ขึ้นมา

ปฏิเสธไม่ได้ที่ว่า เมื่อคนของฝ่ายนักรบหน่วยพิเศษทีมใหญ่เผชิญหน้ากับนักรบฝ่ายทีมศรแดงแล้ว ในใจก็เกิดความโกรธเคืองบ้าง แต่มันเป็นเพราะว่าเมื่อก่อน ทีมหน่วยรบศรแดงเคยกดดันทีมหน่วยรบพิเศษ

เมื่อก่อนระหว่างสองทีมนี้ อยู่ในระดับพื้นฐานเดียวกัน ต่างก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันเท่าไหร่นัก ตอนนี้หน่วยรบศรแดงอาศัยฝีมือที่เหนือกว่ากดดันอยู่ เช่นนี้แล้ว นักรบจากหน่วยรบพิเศษย่อมมีอคติต่อนักรบหน่วยรบศรแดงอย่างแน่นอน

สภาพจิตใจที่โกรธเคืองเช่นนี้ ในเวลาที่สองหน่วยรบนี้กำลังเริ่มจับมือกันร่วมงานครั้งแรก ก็ได้แสดงออกมาแล้ว

เมื่อก่อนตอนที่ฐานทัพทหารเมืองเย็นจีน ก็เคยปรากฏเหตุการณ์เช่นนี้มาแล้ว แต่ว่าตอนนั้นฉินหลั่งและหลิวหย่งเฉียงต่างก็ไม่ได้พูดอะไร อีกทั้งเวลาในการปฏิบัติการเร่งรีบมาก ดังนั้นนักรบที่อยู่ใต้บังคับบัญชาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรโดยพลการ แต่ว่า ดูจากสีหน้าท่าทางของนักรบหน่วยรบพิเศษนั้น ก็พอดูออกว่าในใจพวกเขาก็ไม่พอใจอยู่เหมือนกัน

แต่ว่า นี่ก็ไม่น่าจะถึงขั้นที่ต้องยิงฆ่าคนเช่นนี้หรือเปล่า?

ทุกคนก็มีความคิดเห็นเหมือนอะต้ากันหมด รวมทั้งนักรบที่เพิ่งโผล่ออกมาจากกองดินนั้นด้วย เขาจ้องมองฉินหลั่งด้วยความโกรธ แต่จะขัดคำสั่ง ก็ไม่สามารถทำได้

แต่ว่าในจิตใจของเขา กลับต่อต้านการกระทำของฉินหลั่งด้วยท่าทีไม่พอใจอย่างยิ่ง

ในความคิดเห็นของเขา ถึงแม้ว่าฉินหลั่งจะสังหารเพื่อนนักรบของตัวเองไปก็ตาม แต่เขาก็มีเหตุผลพอที่จะแก้ตัวได้… เพื่อป้องกันไม่ให้ศัตรูแว้งกลับมาสู้อีก!

ข้อแก้ตัวอย่างนี้แม้กระทั่งในศาลทหารด้วยกัน ก็สามารถที่จะนำมาใช้ได้ เรื่องที่เกี่ยวกับการพลั้งมือไปสังหารเพื่อนนักรบด้วยกันในสนามรบ ก็เกิดขึ้นบ่อยครั้งในสงครามเมื่อสมัยก่อน จึงไม่สามารถฟ้องร้องกล่าวโทษฉินหลั่งได้เลย!

“ไปเอาซองกระสุนมาอีก!”

ฉินหลั่งก็ไม่ได้สังเกตสีหน้าของคนอื่นๆ เขาคลำดูซองกระสุนปืนของตัวเอง เห็นว่ากระสุนปืนถูกใช้ยิงหมดแล้ว จึงตะโกนพูดออกไป

แต่ไม่มีใครตอบรับ

ฉินหลั่งจึงหันหลังไปดูจึงพบว่า ทุกคนต่างมองตัวเองด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาด อีกอย่างนักรบหน่วยรบพิเศษคนนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น จ้องมองมายังตัวเอง

“เอาซองกระสุนมา ไม่ได้ยินหรือไง!” ฉินหลั่งตะโกนออกไป

“หัวหน้า คนที่อยู่ข้างล่างไม่เพียงแต่เป็นพวกศัตรู ยังมีเพื่อนนักรบของพวกเราด้วย คุณทำเช่นนี้ มีจุดประสงค์อะไรกันแน่?!” นักรบคนนั้นถามด้วยความโกรธ

ฉินหลั่งทำหน้าขรึม “อย่าพูดเหลวไหล ไปเอาซองกระสุนมาก่อน มีอะไรค่อยคุยกันหลังสู้รบเสร็จสิ้นก่อน!”

เมื่อฟังคำพูดของนักรบคนนี้แล้ว ฉินหลั่งก็โกรธเคืองมาก ตอนนี้ทุกคนก็ถูกฝังอยู่ใต้ดินทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นหน่วยรบพิเศษและยังมีคนพวกนั้น ล้วนแต่ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน นี่จึงเป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการจู่โจม หากเสียเวลาไปแค่นาทีเดียว ก็มีโอกาสที่จะปล่อยให้ศัตรูคนหนึ่งหนีไปได้ ฉินหลั่งจะมัวเสียเวลาอธิบายให้พวกเขาเข้าใจทำไมกัน?

“ถ้าหัวหน้าไม่พูดให้ชัดเจน ผมจะไม่มีทางเอาซองกระสุนให้เด็ดขาด!” นักรบคนนั้นพูดอย่างแข็งเกล้าว่า “ผมขอปฏิเสธทำตามคำสั่งที่ไร้เหตุผลนี้”

แคะ!

ในมือฉินหลั่งก็ปรากฏปืนพกด้ามหนึ่ง จ่อไปยังศีรษะของนักรบคนนั้น “คุณสามารถที่จะขัดขืนคำสั่งผมได้ แต่ว่าถ้าคุณกล้ามาขวางการทำงานผมอีก ผมจะยิงคุณทันที!…. อะต้า เอาซองกระสุนปืนมา!”

“……ครับผม!”

อะต้าลังเลเล็กน้อย แต่ก็เลือกที่จะเชื่อฟังฉินหลั่ง พลางโยนซองกระสุนปืนสองอันไปให้ฉินหลั่ง

ฉินหลั่งส่งเสียงตอบรับ ใส่ซองกระสุนขึ้นลำกล้อง หมอบลงบนพื้นแล้วเล็งเป้าไปยังโลกใต้ดินที่พังทลายนั้นอีกครั้ง ด้วยสีหน้าที่เยือกเย็น

แต่นักรบหน่วยรบพิเศษคนนั้นซึ่งอยู่ห่างจากฉินหลั่งไม่ไกลนัก สีหน้าลังเลไม่มั่นใจ แต่ทันใดนั้น เขากัดฟันแน่น แล้วจับปืนไรเฟิลอัตโนมัติของฉินหลั่งไว้ “หัวหน้า ผมไม่ยอมให้คุณฆ่าเพื่อนนักรบของผมอย่างแน่นอน!”

“เหลวไหล!”

ฉินหลั่งโกรธขึ้นมาทันที “ผมไม่มีเวลาอธิบายกับคุณตอนนี้ อะต้า ห้ามเขาไว้!”

“ครับผม!” อะต้าตอบรับในเวลาเดียวกัน ก็เอาปากกระบอกปืนจ่อไปที่ด้านหลังศีรษะของนักรบคนนั้น แล้วกดตัวเขาลงกับพื้น

“ทำตัวดีดีหน่อย เห็นแก่ความเป็นเพื่อนนักรบด้วยกัน ผมไม่อยากลงมือกับคุณ แต่ถ้าคุณยังรบกวนอาจารย์อีก อย่าหาว่าฉันลงมือไร้ความเมตตา!”

ฟูล่า!

ในขณะที่กำลังพูดจากันอยู่นั้น โลกใต้ดินนั้นก็มีกองดินนูนขึ้นมาอีกหลายสิบกอง กลุ่มคนใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่นละออง มุดออกมาจากกองดิน แต่ละคนกลายเป็นมนุษย์ทราย มองใบหน้าไม่ชัดเจน

ใบหน้าของฉินหลั่งส่งยิ้มออกมาได้ในที่สุด ตะโกนออกไปว่า “นักรบหน่วยรบพิเศษ มาทางนี้!”

คนจำนวนนั้นตกตะลึงสักครู่ เมื่อพวกเขามองเห็นร่างของพวกกลุ่มฉินหลั่งอย่างรางๆแล้วก็รีบวิ่งรี่เข้าไปทางนี้

“ทั้งหมดครบ เอาอาวุธในมือของคุณออกมา ส่งให้กับเพื่อนนักรบของพวกเรา!”

“จากนั้นก็รายงานให้ฝ่ายหลังของพวกเราด้วยว่า การต่อสู้ได้จบสิ้นแล้ว ขอให้พวกเขาส่งคนมารับด้วย!”

“หน่วยสืบหาเตรียมพร้อม!”

………………….

ฉินหลั่งออกคำสั่งไม่หยุดหย่อน ขณะเดียวกันก็ระมัดระวังที่มองไปยังโลกใต้ดินที่ถูกฝังอยู่ ป้องกันภัยจากศัตรูที่อาจโผล่ออกมากะทันหัน แล้วจู่โจมทำร้ายฝ่ายตัวเอง

“ไอ้เด็กน้อย!” ชายรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่นดิน ลุยเข้ามาข้างกายฉินหลั่ง กัดฟันพูดว่า

“ไม่ใช่ให้คุณช่วยอยู่ด้านนอกหรือ พวกคุณเข้ามาทางนี้ได้ยังไงกัน? แล้วทำไมเกิดระเบิดขึ้นกะทันหัน นี่มันเป็นเรื่องอะไรกันแน่?!”

ถึงแม้ว่าชายร่างใหญ่ทั้งใบหน้าและศีรษะเต็มไปด้วยฝุ่นดินก็ตาม แต่ฉินหลั่งก็จำเขาได้อย่างง่ายดาย ไม่ใช่หลิวหย่งเฉียงแล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ?

ฉินหลั่งหัวเราะดังลั่น “พวกเราเป็นกำลังมาสนับสนุนการบุกโจมตีไง แต่มีรอยแผ่นดินแยกขวางทางเดินของพวกเรา ดังนั้นผมก็ใช้ดินระเบิดระเบิดมันเสียเลย ใครจะไปจะรู้ว่าจะเหนี่ยวนำให้เกิดระเบิดซ้ำซ้อนต่อเนื่องอีก……”

“……………………”