รวยชั่วข้ามคืน?！ 674 ดับเพลิง

บทที่ 674 ดับเพลิง

ประธานลู่อยู่ที่ชั้นเจ็ด ไม่รู้ทำไมตอนนี้ยังไม่ลงมาเลย ตอนนั้นฉันเห็นเธอกำลังตากลม……”

พูดยังไม่ทันจบ ฉินหลั่งก็พุ่งเข้าไปในทะเลเพลิงราวกับลมพายุ ตัวอาคารในตอนนี้ เต็มไปด้วยควันดำ ดังนั้นชั่วพริบตาที่ฉินหลั่งวิ่งเข้าไป เขาก็ได้หายไปจากสายตาของผู้คนทันที

“ท่านประธานเสียสติไปแล้วเหรอ? ไฟแรงแบบนี้ ข้างบนเต็มไปด้วยโครงสร้างไม้ มีสีอยู่ทั่วทุกหนแห่ง แค่เปลวไปพุ่งออกมาโดน ก็จะกลายเป็นกองกระดูกสีดำในทันที”

“คนหนุ่มสาวบุ่มบ่ามจนเกินไป ต่อให้มีของสำคัญอยู่ข้างใน ก็ไม่ควรที่จะพุ่งเข้าไปแบบนี้”

เห็นมีคนวิ่งสวนกระแสเข้าไปในทะเลเพลิง คนที่วิ่งออกมาแต่ละคนล้วนตื่นตกใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

พวกเขาที่หนีรอดออกมาได้ตอนนี้ยังรู้สึกหวาดกลัวกลับเหตุการณ์เมื่อกี้อยู่ และรู้ว่าความกดดันและอาการหายใจไม่ออกที่เปลวเพลิงนำมาให้นั้นเป็นยังไง

ตอนที่พึ่งเกิดเปลวเพลิง พวกเขาก็เกือบจะตายอยู่ข้างในแล้ว ตอนที่เปลวไฟกำลังแรงกล้า ฉินหลั่งบุกเข้าไปแบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย

ตอนนี้ในสายตาของผู้คนที่อยู่ตรงนั้น เห็นว่าฉินหลั่งได้เสียสติไปแล้ว เอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่น

“ฉินหลั่ง ข้างบนยังมี……”

“รีบดับเพลิงเร็ว รีบดับเพลิงเร็ว ประธานหลู่ยังอยู่ข้างใน”

“เรียกรถดับเพลิง เรียกรถดับเพลิง”

หยูฉิงคิดจะรั้งฉินหลั่งเอาไว้แต่ก็ไม่ทันการแล้ว ทำได้เพียงร้องเรียกและกระทืบเท้าอย่างต่อเนื่อง หลังจากนั้นก็จัดการให้ผู้คนช่วยคน และยังเรียกรถดับเพลิงเข้ามา

ฉินหลั่งที่เข้าไปในอาคารรู้ว่าตัวเองจะได้รับอันตราย แต่เขาที่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหลู่เหม่ยเฉิน เดิมทีก็สนใจอะไรมากไม่ได้

ไม่ว่าจะยังไง เขาก็ไม่สามารถที่จะปล่อยให้หลู่เหม่ยเฉินตายในทะเลเพลิงได้

ฉินหลั่งฉีกผ้าออกมาจากเสื้อ จากนั้นก็ชุบน้ำนิดหน่อย แล้วน้ำมาห่อปิดจมูกและปาก

ในทะเลเพลิง มีคนมากมายไม่ได้ถูกไฟคลอกตาย แต่เป็นสลบล้มลงในกลุ่มควันและไอความร้อน

“ตูม—-”

ฉินหลั่งพึ่งวิ่งขึ้นไปบนบันได ถังสีที่ติดไฟถังหนึ่งก็ได้ไหลลงมา พร้อมกับไอความร้อนและแสงสีแดงที่แยงตา

ฉินหลังงอตัวเบี่ยงหลบ และหลบหลีกเปลวไฟที่พุ่งมาจากทุกทิศทางอย่างหวุดหวิด

สีที่มีความร้อนหยดลงบนหลังของฉินหลั่งสองสามหยด ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าผิวหนังของเขาได้ถูกลวก

แต่ทว่าฉินหลั่งไม่ได้สนใจ เขาเคลื่อนขึ้นไปข้างบนต่อไปอย่างคล่องแคล่ว

ถึงไม้ในอาคารจะเต็มไปด้วยเปลวไฟ แต่เพราะท้องฟ้ามืดครึ้ม บวกกับควันดำที่ปกคลุม ดังนั้นจึงทำให้ทัศนวิสัยในการมองเห็นของฉินหลั่งไม่ค่อยชัดนัก

มีบางที่ที่แม้แต่ยื่นมือออกไปมองยังไม่เห็นยิ้วมือ

แต่เขาก็ยังพุ่งขึ้นไปข้างบนทีละชั้นทีละชั้น และยังตะโกนร้องเรียกชื่อของผู้หญิงอยู่ไม่หยุด เพื่อที่จะได้ไม่คลาดกันโดยไม่ทันระวัง

แต่ทว่าฉินหลั่งมาถึงชั้นเจ็ด ตะโกนเรียกหลู่เหม่ยเฉินตายอยู่หลายสิบครั้ง แต่ก็ยังคงไม่ได้รับการตอบกลับใด ๆ เลย

เขาทุบตู้ดับเพลิงของชั้นนั้น และถือเอาถังดับเพลิงขึ้นมาสองถัง แล้วพ่นไปยังเปลวไฟข้างหน้า

หลังจากที่ดับเปลวไฟไปหลายกอง ทัศนวิสัยในการมองเห็นของฉินหลั่งชัดเจนขึ้นมาเล็กน้อย การรับการได้ยินของหูก็ดีขึ้นมาบ้าง

“อืม—-”

เขาจับความเคลื่อนไหวทางด้านตะวันออกของห้องได้ในทันที ดังนั้นจึงถือถังดับเพลิงถังหนึ่งพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“ตูม—-”

ฉินหลั่งมาถึงทางด้านตะวันออกของห้องอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ใช้ถังดับเพลิงดับเปลวไปที่ขอบประตูแล้ว เขาก็ถีบประตูไม้ที่ถูกเผาจนไหม้ออก

กลุ่มไอความร้อนพุ่งออกมา กระดาษวาดรูปติดไฟบางส่วนหมุนเข้าหาฉินหลั่ง

ฉินหลั่งขยับฝีเท้าหลบหลีก และยังพ่นดับจุดกำเนิดไฟอีกสองสามแห่ง

“เหม่ยเฉิน เหม่ยเฉิน!”

ในกลุ่มควันโขมง ฉินหลั่งตะโกนเรียกติดต่อกัน

“ค่อก ๆ ……”

มีเสียงอ่อนแรงดังขึ้นที่มุมห้อง

“ฉัน……ฉันอยู่ตรงนี้……”

ฉินหลั่งดีใจขึ้นมา เขาทิ้งถังดับเพลิงที่ใช้หมดแล้วไป หลังจากนั้นก็พุ่งไปยังที่มาของเสียง

เขาเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วเปิดไฟฉายที่อยู่ในโทรศัพท์ขึ้น ทัศนวิสัยในการมองเห็นก็ชัดเจนขึ้นมา

หลู่เหม่ยเฉินล้มอยู่ที่มุมมุมหนึ่ง เท้าของเธอเคล็ด นั่งร้านทับอยู่บนร่างของเธอ ใบหน้าที่งดงามเต็มไปด้วยความเจ็บปวด หายใจอ่อนแรง

มือซ้ายของเธอถูกตะปูขูดจนเป็นแผล เลือดสด ๆ กำลังนอนอยู่อย่างสบายใจ

ฉินหลั่งพุ่งเข้าไปหาและร้องเรียกเบา ๆ ซ้ำแล้วซ้ำอีก “ “เหม่ยเฉิน เหม่ยเฉิน!”

เขาใช้แรงพลิกเอานั่งร้านออกไป ใช้เข็มเงินหยุดเลือด ตามด้วยฉีกเอาผ้าจากเสื้ออีกครั้ง มือที่เทถ้วยชาเปียกชุ่ม

จากนั้นก็ห่อปิดปากและจมูกให้กับหลู่เหม่ยเฉิน

รับรู้ถึงความอบอุ่นจากตัวของชายหนุ่ม หลู่เหม่ยเฉินใช้กำลังลืมตาขึ้น ใบหน้าที่งดงามปรากฏแววดีอกดีใจขึ้นมาแวบหนึ่ง จากนั้นก็กลับไปเป็นเยือกเย็นเหมือนเมื่อก่อน

“คุณมาทำไม? รนหาที่ตายหรือไง?”

เธอไอค่อกแค่กอยู่สองสามครั้ง “ไฟแรงขนาดนี้ ถึงตายได้นะ คุณรีบหนีไป เท้าฉันพลิก ขยับไม่ได้”

ในฐานะผู้บริหารจัดการบริษัท เธอได้เข้าร่วมฝึกซ้อมดับเพลิงของบริษัทอยู่หลายครั้ง ดังนั้นถึงได้รู้ว่าการจะหนีออกไปจากเปลวไฟที่แรงกล้าแบบนี้นั้น ยากเย็นมากเพียงใด

จากฝีมือของฉินหลั่งแล้ว ไม่มีปัญหาที่จะเอาตัวเองรอด แต่ถ้าหากเอาตัวถ่วงอย่างเธอไปด้วย ก็ไม่เหมือนกันแล้ว

หลู่เหม่ยเฉินไม่ต้องการให้ฉินหลั่งเสี่ยงอันตรายเพราะเธออีก

“หุบปาก!”

ฉินหลั่งตำหนิอย่างไม่เกรงใจ “ตายไม่ตายที่คุณพูดล้วนไม่นับ นับเฉพาะที่ผมพูด”

“ยืนอยู่เฉย ๆ อย่าขยับ!”

ฉินหลั่งถอดถุงน่องของหลู่เหม่ยเฉินออก ในทะเลเพลิง ถ้าหากถุงน่องติดไฟ ขาทั้งสองข้างก็จะถูกทำลายอย่างแน่นอน

จากนั้นเขาก็แบกหญิงสาวขึ้นบนหลังของเขา แล้วยังใช้ถุงน่องที่ถอดออกมามัดเธอไว้ จากนั้นก็ฉีกขาดกระดานไม้แผ่นหนึ่งแล้วเดินออกไป

สัมผัสถึงลมหายใจที่คุ้นเคย และยังมีไหล่ที่หนาแน่นนั่น คนที่ทิฐิและเชื่อมั่นในตนเองมาโดยตลอดอย่างหลู่เหม่ยเฉินมีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่เชื่อฟัง

ผู้ชายคนนี้เคยถูกตัวเองทำร้ายอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังสามารถค้ำฟ้าให้เธอไว้ได้เสมอในยามที่เธอต้องการ

ทั้งยังเต็มอกเต็มใจ

หลู่เหม่ยเฉินพลันรู้สึกว่าตัวเองติดค้างฉินหลั่งมากเกินไป มากจนไม่อาจชดใช้ได้ภายในชาตินี้

ถ้าหากวันนี้สามารถมีชีวิตรอดไปได้ เธอจะต้องชดใช้ฉินหลั่งให้ได้อย่างแน่นอน

หลู่เหม่ยเฉินแอบตัดสินใจ

“ตูม—-”

ในตอนนั้นเอง เสียงแสบแก้วหูที่เกิดจากการระเบิดตั้งขึ้น เพดานของทางเดินพลันถล่มลงมา

แผ่นไฟกระดานที่ติดไฟพุ่งมาทางฉินหลั่งและหลู่เหม่ยเฉินอย่างรวดเร็ว

จ้องมองลูกไฟที่แยงตา หลู่เหม่ยเฉินไม่ได้หวาดกลัวและไม่ได้หลบหลีก ในทางกลับกันเธอขยับร่างกายเพื่อปกป้องศีรษะให้กับฉินหลั่ง

เธอดูเหมือนว่าจะต้องรับการโจมตีนี้แทนฉินหลั่งอยู่แน่แล้ว

“ตูม—-”

แต่ทว่ายังไม่รอให้เธอหลับตาเพื่อแบกรับ ฉินหลั่งได้เลี่ยงกระบองออกไปเป็นที่เรียบร้อย กระแทกเพดานตกออกไป

หลังจากนั้นฝีเท้าก็ขยับ หลบสายไฟที่ตามมา แต่ทว่าใบหน้าได้ถูกฝุ่นขี้เถ้าดำตกโดน ทำให้ดวงตาของเขามองเห็นไม่ชัด

หลู่เหม่ยเฉินยื่นมือเช็ดใบหน้าให้กับฉินหลั่ง

“ไม่เป็นไร คุณมอบอยู่ดี ๆ”

ฉินหลั่งกล่าวเบา ๆ จากนั้นจึงโบกไม้กระดาน ใช้ความทรงจำเพื่อคลำหาบันได

บนเส้นทางได้ถูกของจิปาฐะที่ถูกไปไหม้ขวางทางเอาไว้ ราวจับก็ถูกไฟเผาจนร้อนและเปลี่ยนรูป แต่ฉินหลั่งไม่ได้เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย เขาแบกหญิงสาวลงไปข้างล่างอย่างสุดกำลัง

เขาไม่ใส่ใจแผลไฟไหม้ เพียงแค่อึดใจเดียวก็มาถึงชั้นสี่ เตรียมที่จะพุ่งไปยังชั้นสาม กลับพบว่าบันไดได้ถูกปิดตายไปแล้ว

ถังน้ำมันสิบกว่าถังหลอมละลายอยู่บนทาง เปลวไฟหวือหวาแยงตา อย่าว่าแต่บุกออกไปเลย แม้แต่เข้าใกล้ยังไม่ได้

“ตูม—-”

หลังจากที่ฉินหลั่งถอยหลังไปสองสามเมตร ห้องห้องหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ พลันระเบิดขึ้นมา

เสียงดังกระหึ่ม ประตูหน้าต่างสั่นสะเทือน เศษสิ่งของบินว่อน เปลวไฟก้อนใหญ่พุ่งออกมา

ฉินหลั่งแบกหลู่เหม่ยเฉินเวี่ยงหลบอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังคงถูกของจิปาฐะจู่โจม ร่างกายเจ็บปวดไม่หยุด

ภายในใจฉินหลั่งตกใจ “ในห้องนี้คืออะไร? ระเบิดเรากับลูกระเบิดแหน่ะ”

“แย่แล้ว ชั้นสามเมื่อก่อนเป็นห้องแสดงไวน์”

หลู่เหม่ยเฉินตกตะลึงก่อน จากนั้นใบหน้าที่งดงามก็นั้นเปลี่ยนไป

“ห้องเมื่อกี้เป็นเพียงแค่ห้องสินค้าตัวอย่าง ห้องตรงข้ามยังมีไวน์เก็บอยู่เป็นสิบกว่าลัง”

เธอกล่าวเสริม “และยังมีวัตถุดิบหลักพวกของเหลวอยู่ไม่น้อย……”

ได้ยินดังนั้นฉินหลั่งหายใจเข้าเฮือกใหญ่ จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองห้องเก็บของที่อยู่ห่างไกลออกไป

ในกลุ่มควัน ทัศนวิสัยในการมองเข็นนั้นไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ แต่ฉินหลั่งก็สามารถค้นพบ ประตูนิรภัยของห้องเก็บของกำลังถูกเปลวไฟเผาไหม้เสียงแตกดังเปาะแปะ

อันตราย!

“ตูม—-”

ฉินหลั่งเปลือกตากระตุก ไม่พูดพร่ำทำเพลงรับพุ่งเข้าไปในห้องตัวอย่างสินค้าทันที

เขาไม่ได้ใส่ใจไวน์ที่กำลังติดไฟและกระจก เขาก้าวเท้ายาว ๆ เดินไปทางกำแพงกระจกที่แตกร้าวอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน เขาก็ยื่นมือตรวจสอบดู และฉีกถุงน่องที่มัดหลู่เหม่ยเฉินไว้ออก

โครม!

เสียงดังสนั่น กำแพงกระจกแตกกระจายไปทั่วทุกสารทิศ ฉินหลั่งและหลู่เหม่ยเฉินตกลงมาจากที่สูง

บนพื้นดิน พวกหยูชิงเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า จิตใต้สำนึกสั่งให้เอามือปิดปากโดยไม่รู้ตัว “เฮ้ย—-”

เหล่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่กำลังใช้ปืนฉีดน้ำดับไฟต่างอ้าปากค้าง ทุกคนล้วนคิดไม่ถึงว่าฉินหลังจะกระโดดลงมาแบบนี้

ตกลงมาจากชั้นสี่แบบนี้ ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต