รวยชั่วข้ามคืน?！ 637 ชนะโดยไม่ต้องรบ

บทที่ 637 ชนะโดยไม่ต้องรบ

ในเวลาเพียงไม่นาน เสี้ยงย่าเยว่ยกมือขึ้นมา เตรียมสั่งให้ยิง

ทว่าฉินหลั่งตั้งตัวได้เร็วกว่า เห็นแก้วน้ำชาบนโต๊ะถูกที่อยู่ข้างเขาถูกฉินหลั่งคว้าขึ้นมา จากนั้นแตกเป็นเศษแก้วมากมายนับไม่ถ้วน ตามด้วยเศษแก้วเริ่มพุ่งตัวไปทั่ว

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว！

เศษแก้วของแก้วชาราวกับนางฟ้ากำลังโปรยดอกไม้ ถึงแม้เศษแก้วจะมีขนาดเท่าเม็ดข้าวสารแต่ก็ส่งผลต่อร่างกาย อีกทั้งโดยมากล้วนกระทบโดนข้อมือ มีบางคนอดที่ไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมา

เพล้ง เพล้ง เพล้ง！

ปืนพกตกลงบนพื้น นี่เป็นคนนับร้อยคน เศษแก้วที่เสียดแทงเข้าไปในมือของผู้คน เลือดสดไหลออกมา เรื่องนี้ไม่แปลกใจ แต่ที่แปลกใจก็คือราวกับว่ารอบตัวของฉินหลั่งมีตา ทุกคนที่หยิบปืนเอาไว้ไม่มีใครรอด

ไม่เพียงเท่านี้ ฉินหลั่งไม่ได้หยุดแค่นี้ แต่เขารีบสะบัดมือ เห็นพวกบอดี้การ์ดที่ถือมีดสั้นเอาไว้ต่างก็โดนเศษแก้วเหมือนกัน กุมข้อมือร้องลั่น

โทษไม่ถึงตาย แต่ล้วนสูญเสียความสามารถในการต่อสู้

ตอนนี้แม้แต่คนโง่ก็รับรู้ถึงความเก่งกาจของฉินหลั่ง ใบหน้าหล่อเหลาของหยางจ้างกั๋วซีดขาว เสียใจที่ตนเปิดเผยตัวเร็วเกินไป พวกซามูไรชาวญี่ปุ่นต่างหน้าถอดสี รู้ว่าเจอกับคนที่เหี้ยมโหด ทางด้านเสี้ยงย่าเยว่ ราวกับเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น เธอมีความคิดที่จะหนี เท้าทั้งสองขยับ กำลังจะถอยหนี

"ฮ่าๆๆ！เธอจะหนีไปได้หรอ?" เสียงสดใสดังขึ้น ขณะที่พูดฉินหลั่งได้มาถึงข้างกายเสี้ยงย่าเยว่แล้ว

อีกทั้งมือข้างหนึ่งตบไหล่เสี้ยงย่าเยว่

ตัวของเสี้ยงย่าเยว่แข็งทื่อ อยากจะขัดขืน แต่ก็ถือว่ามีปฏิกิริยาตอบกลับเร็ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ แต่เธอรู้ดีว่าการสู้กับฉินหลั่งมีแต่ตายสถานเดียว ต่อให้ตาต่ำแค่ไหน ก็ไม่มีวันสู้กับฉินหลั่งซึ่งๆหน้าแน่นอน

"นายเป็นใคร?" ใบหน้าสวยของเสี้ยงย่าเยว่กระวนกระวายเล็กน้อย แต่ยังคงความสูงส่งเย็นชาเอาไว้

"นายจัดการฉัน ไม่คิดหรอว่าผลของการหาเรื่องตระกูลเสี้ยงจะเป็นยังไง?"

เสี้ยงย่าเยว่ยังคงมั่นใจว่าฉินหลั่งเป็นแค่ลูกนกที่ต่อสู้เก่ง เขาไม่รู้ถึงความอันตรายในการมีปัญหากับตระกูลใหญ่ในยุทธภพ เมื่อกี้ทำร้ายคนของสำนักกุ่ยอี แล้วยังทำร้ายคนของหยางจ้างกั๋ว นี่เป็นความผิดมหันต์ วันข้างหน้าฉินหลั่งต้องเสียใจและเจ็บปวดมากแน่ๆ

ดังนั้นเธอจึงพูดออกไป เพื่อเตือนฉินหลั่งถึงสิ่งที่จะตามมา กลัวว่าการทำร้ายเธอจะเป็นการกระทบต่อคนอื่นๆ

แต่กับคนโง่แบบนี้ ภายในใจของเสี้ยงย่าเยว่รู้สึกเป็นกังวล เพราะแม้แต่คุณชายของสำนักกุ่ยอี ฉินหลั่งก็ทำร้ายโดยไม่เกรงกลัว ในสายตาของเขาตนจะถือเป็นอะไร?

ในเวลานี้เอง ด้านนอกมีลูกน้องนับสิบคนของเสี้ยงย่าเยว่วิ่งเข้ามา พวกเขาแต่ละคนรูปร่างกำยำ แค่มองก็รู้แล้วว่าเป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ มองฉินหลั่งด้วยสายตาดุๆ

ฉินหลั่งเคลื่อนไหวตัว ทันใดนั้นเองก็มีความน่าเกรงขามพุ่งเข้ามาในห้องโถงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลา แววตาฉายความเย็นยะเยือก ทุกคนกำลังทำสงครามเย็น รู้สึกเพียงว่าออร่าของฉินหลั่งเกิดการเปลี่ยนแปลงปกคลุมไปทั่ว ดวงตาเปล่งประกาย ราวกับเทพกำลังก้มหน้ามองดูพวกเขาที่มีข้อได้เปรียบ พวกมนุษย์ที่มีท่าทีน่าเกรงขาม

คนของตระกูลเสี้ยงกว่าสิบคนที่ไม่ได้รับบาดเจ็บล้วนเป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ ประสาทการดมกลิ่นของพวกเขาแม่นกว่าคนปกติทั่วไป ออร่านี้พวกเขาสัมผัสได้ว่าลึกล้ำมากกว่าใคร อดไม่ได้ที่พากันถอยหลัง เพราะออร่านี้มีแค่การเคารพเท่านั้น ไม่อาจฝ่าฝืน กลิ่นอายสังหารล้อมไปทั่วหัวใจของพวกเขา！

ชนะโดยไม่ต้องรบ！

คนของตระกูลเสี้ยงกว่าสิบคนตกตะลึงกับพลังอำนาจที่แข็งแกร่งของฉินหลั่ง มีบางคนถึงขั้นตัวสั่นเทา จะมีความสามารถในการต่อสู้ได้อย่างไร แทบจะวิ่งหนีไปแล้ว

สิ่งนี้เหมือนห่วงโซ่อาหารของสัตว์ สัตว์บางชนิดถ้าเห็นสัตว์ที่แข็งแกร่งกว่าตน ก็จะยอมให้ถูกจับโดยละม่อม ตกใจจนเท้าอ่อนแรง ตอนนี้ความรู้สึกของทุกคนเป็นแบบนี้

เมื่อออร่าแผ่ออกไป คิ้วของฉินหลั่งแปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก เก็บสายตาเยาะเย้ยถากถางก่อนหน้านี้ มองไปด้านหน้านิ่งๆ ราวกับจักรพรรดิโบราณ เคร่งขรึมไม่สามารถล่วงละเมิดได้

แม้แต่เสี้ยงย่าเยว่เองก็อดไม่ได้ที่คิดอยากยอมแพ้ ใบหน้าคู่สวยสั่นเทา ริมฝีปากกระจับสั่นระริก เหมือนสนมที่รอคอยการมาของฮ่องเต้ เธออยากจะขยับ แต่กลับขยับตัวไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าการก้าวเท้าของตนถูกตรึงเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่

"ทำร้ายเธอ?"

ฉินหลั่งคลายยิ้มบางๆ“ในสายตาของฉันเธอเป็นแค่ฝุ่นละออง การทำร้ายเธอเป็นการที่ฉันฉินหลั่งเห็นเธออยู่ในสายตาเท่านั้น"

"พวกคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างพวกแก ทำไมไม่รู้จักเช็ดตาให้สว่างดูว่าคนที่พวกแกกำลังเผชิญหน้าอยู่นั้นเป็นใคร?"

"ได้ ฉันจะทำร้ายเธอเอง……"

ฉินหลั่งพูด พร้อมกับเปลี่ยนท่าทางของมือ ยกมือขวาขึ้นจับใบหน้าทรงไข่ของเสี้ยงย่าเยว่ ส่วนเสี้ยงย่าเยว่กลับลืมขัดขืน ในทางกลับกันดวงตาของเธอมีน้ำใสรื้นขึ้นมา เป็นเรื่องที่น่าอับอายมาก

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ！

มือของฉินหลั่งเคลื่อนไหว หน้าของเสี้ยงย่าเยว่แดงเป็นวงทันที ในใจของเธอมีคลื่นความเสียวกระสันปลิดปลิวขึ้นมา แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อ สีหน้าของเธอยิ่งดูดื่มด่ำ ดื่มด่ำกับความสุขที่ถูกคนรักใคร่ สิ่งนี้ทุกคนที่นี่ต่างเห็นอย่างชัดเจน

นี่เป็นการแก้แค้นอย่างหนึ่งมั้ง เป็นการแก้แค้นที่ฉินหลั่งไม่ออมแรงแม้แต่น้อย เพื่อระบายความโกรธให้กับหลู่เหม่ยเฉิน ทำให้ทุกคนเห็นสีหน้าอ่อนระทวยของเสี้ยงย่าเยว่

ไม่รู้ว่าลูกน้องมากน้อยแค่ไหนที่ลืมความเจ็บปวด มองเสี้ยงย่าเยว่ด้วยแววตามีความสุข อยากจะเข้าไปทรมานเธอด้วยความรุนแรงสักครั้ง

มีความสุขเกินไปแล้ว คนจำนวนไม่น้อยต่างพากันคิดแบบนี้“ที่แท้เสี้ยงย่าเยว่ชอบแบบนี้นี่เอง"

ส่วนคนอื่นๆกำลังคิดว่า ถุย นี่เป็นผู้หญิงที่ถูกปราบ? ปล่อยตัวเองต่อหน้าสายตามากมาย ไม่ซ่อนความรู้สึกนับถือที่มีต่อฉินหลั่งแม้แต่น้อย

ทางด้านหลู่เหม่ยเฉินที่มองดูท่าทีต่ำๆของเสี้ยงย่าเยว่ อยากจะฉีกหน้าเสี้ยงย่าเยว่ให้เละ กล้ายั่วฉินหลั่งแบบนี้ เขากำลังทำร้ายเธอ ไม่ได้รักเธอ ทำไมเธอถึงแยกแยะไม่ออก

แต่ว่า พูดตามความจริง เห็นเสี้ยงย่าเยว่ในสภาพนี้ ความรู้สึกชอกช้ำที่หลู่เหม่ยเฉินได้รับเมื่อครู่หายไปหมดแล้ว ความแค้นทุกอย่างในวันนี้ได้คืนกลับไปให้คนที่ทำร้ายเธอแล้ว

ส่วนเสี้ยงย่าเยว่ในตอนนี้ ความเป็นจริงภายในใจของเธอทั้งอายทั้งโกรธ เพราะเธอเป็นลูกสาวของตระกูลใหญ่ ได้รับการปรนนิบัติรับใช้มาอย่างดีตั้งแต่เด็กๆ เคยเสียเปรียบแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉินหลั่งไม่เพียงแต่บีบหน้าของเธอ และยังตบหน้าเธออย่างเปิดเผย นี่เป็นความอับอายครั้งยิ่งใหญ่ เสี้ยงย่าเยว่รู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มลงมาแล้ว

เพียงแต่ เธอเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ไม่สามารถควบคุมความเสียวกระสันที่ปล่อยออกมาได้ อีกทั้งยังไม่กล้าเสียมารยาทหรือไม่เคารพฉินหลั่ง

แดนฟ้า ความน่าเกรงขามของปรมาจารย์แดนฟ้าคือผลของการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ไม่มีใครสามารถสร้างความน่าเกรงขามที่มองทุกสรรพสิ่งด้วยสายตาทระนงได้

คุณทำได้เพียงสั่นเทา ก้มหน้ายอมแพ้ โดยไม่มีทางเลือกอื่น

"สิ่งศักดิ์สิทธิ์มาโปรด เดินทางมาถึงที่นี่ ได้โปรดเห็นแก่หน้าบางๆของหญิงชรา ปล่อยผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้ไปเถอะ"

"ฮ่าๆๆ ปรมาจารย์ ปรมาจารย์หลานคนของตระกูลเสี้ยง เป็นแค่แจกกันที่มีไว้ดูเฉยๆ เทียบกับท่านแล้ว ของจริงของปลอมสามารถแยกแยะได้ทันที นับถือๆ！”

"เพียงแต่ ออร่าของปรมาจารย์คนนี้ดุร้ายเกินไป เผด็จการเกินไป เต็มไปด้วยรังสีสังหาร หรือปรมาจารย์จะผายมือฆ่าทหารนับหมื่น?"

"คนหนุ่ม รีบวางมือเถอะ รังสีสังหารมีมากเกินไป สวรรค์ไม่อาจรับได้ เข้าใจไหม?"

เสียงหญิงชราดังขึ้นช้าๆ เคล้าไปด้วยความใจเย็นที่สุด