รวยชั่วข้ามคืน?！ 590 ความเชื่อที่ผิด

บทที่ 590 ความเชื่อที่ผิด

ครอบครัวนี้เป็นที่ดึงดูดสายตามาก ถึงแม้ว่าผู้คนจะไม่ชอบการกระทำของพวกเขาแต่การที่จะเข้ายุ่งมันก็ดูไม่ดีมากนะ จึงทำได้แต่สงสารหญิงผู้เป็นแม่อยู่ในใจ

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ในขณะที่พวกเขากำลังจะเดินผ่านตรงหน้าฉินหลั่ง จู่ๆฉินหลั่งก็ก้าวออกมาข้างหน้าขวางทางของพวกเขาเอาไว้

เมื่อเห็นฉินหลั่งก้าวออกมา ครอบครัวคุณตาหัวโล้นสะดุ้งตกใจหลังจากนั้นก็ตะคอกด้วยความโกรธ “ประสาทหรือเปล่าแก มาขวางทางของพวกเราทำไม?”

“ผมไม่ได้ประสาท แต่พวกคุณต่างหากที่ประสาท”

ในแววตาของฉินหลั่งเต็มไปด้วยความเย็นชา “ที่สำคัญล้วนแต่เป็นโรคประสาททางจิตใจ”

คุณตาหัวโล้นรู้สึกโกรธมาก “ไอ้เวรแกกล้าด่าพวกเราเหรอ เชื่อหรือเปล่าฉันจะกระทืบแกให้ตาย?”

ชายผู้เป็นพ่อก็จ้องฉินหลั่งแล้วตะคอกเช่นกัน “รีบขอโทษเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นจบไม่สวยแน่”

“ด่าพวกคุณ?”

“พวกคุณรู้สึกว่าเป็นการด่าเหรอ”

“นี่คือความจริง”

ฉินหลั่งพูดโต้แย้ง “ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะพวกคุณประสาท ทำไมต้องลงมือกับเด็กหนักขนาดนี้ด้วยจนทำให้คนเป็นแม่ร้องไห้จนแทบจะขาดใจ?”

“ลงมือหนัก?”

“หมายความว่ายังไง?”

“หรือว่าครอบครัวนี้ทำร้ายเด็ก?”

“มีความเป็นไปได้ แค่ดูก็รู้ว่าน่าจะให้ความสำคัญกับเด็กผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ยิ่งไปกว่านั้นเด็กร้องไห้หนักมากจนอ้อนยังไงก็ไม่หยุดร้อง”

หลังจากที่ฉินหลั่งพูดจบ นักท่องเที่ยวหลายสิบคนก็เข้ามาล้อมรอบเริ่มวิพากษ์วิจารณ์พร้อมกับถ่ายรูป

สีหน้าของคุณยายสวมเสื้อน้ำเงินเปลี่ยนไปในทันที หลังจากนั้นก็ตะคอกเสียงดัง “ลงมือหนัก ลงมือหนักอะไร?”

“แกอย่ามาพูดจาใส่ร้ายคนอื่น”

“พวกเราไม่ได้ทำร้ายเด็ก เด็กจะร้องไห้จะงอแงเป็นเพราะว่าเด็กหิวเด็กเหนื่อย เป็นปัญหาของเด็กเกี่ยวอะไรกับพวกเรา?”

เธอเตือนฉินหลั่ง “เด็กน้อยเรื่องที่ไม่รู้เรื่องก็อย่าพูดส่งเดช ยุ่งเรื่องของชาวบ้านอาจจะมีคนตายได้นะ”

คุณตาหัวโล้นและผู้เป็นพ่อก็จ้องมองฉินหลั่งด้วยสายตาที่ดุร้ายเช่นกัน

หญิงผู้เป็นแม่ก็เอ่ยปากพูดกับฉินหลั่งเช่นกัน “น้องชาย พวกเราไม่ได้ทำร้ายเด็กจริงๆนะ ไม่ได้แตะแม้เเต่ปลายนิ้วด้วยซ้ำ”

“ผมเชื่อว่าคุณไม่ได้แตะต้องและก็เชื่อว่าพวกเขาไม่ทำ แต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่าพวกเขาไม่เคยทำร้ายเด็ก”

ฉินหลั่งยื่นมือไปหาเธอ “มา ผมเป็นหมอขอร้านยาปุ่นฉ่าว เด็กเป็นอะไรหรือเปล่าผมแค่ตรวจก็รู้แล้ว”

“ไม่ได้ ห้ามให้เขาเด็ดขาด!”

คุณยายสวมเสื้อสีน้ำเงินคัดค้าน “แค่ดูก็รู้แล้วว่าเขาไม่ใช่คนดี เอาเด็กให้เขา เขาต้องอุ้มเด็กหนีอย่างแน่นอน”

“ไปๆ ไม่ต้องสนใจ เขาเป็นพวกค้ามนุษย์ ”

เธอผลักหัวไหล่ของลูกสะใภ้ด้วยเพื่อให้เธอรู้ว่ารีบตามมา

ในแววตาของหญิงผู้เป็นแม่ลังเลอยู่สัก ไม่ได้ส่งเด็กให้กับฉินหลั่งและไม่ได้เดินจากไป

“มีคนล้อมรอบมากมายขนาดนี้ ลำพังผมแค่คนเดียวก็ยังหนีเอาตัวไม่รอดเลย ไม่ต้องพูดถึงแย่งลูกของคุณไปด้วย”

ฉินหลั่งพูดเตือนสติ “คุณทนเห็นลูกของตัวเองร้องไห้แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆได้เหรอ หรือว่าจะปล่อยให้เด็กร้องไห้จนมีเลือดไหลออก?”

“นี่คุณแม่ของลูก ให้หมอเขาดูหน่อยเถอะ เด็กร้องไห้ขนาดนี้ต้องมีปัญหาแน่”

“ใช่แล้วให้เขาดูหน่อย สบายใจได้ คนเยอะขนาดนี้เขาเอาเด็กไปไหนไม่ได้หรอก”

“ที่สำคัญหมอของร้านยาปุ่ฉ่าวคุณเชื่อถือได้”

นักท่องเที่ยวที่อยู่รอบๆพูดเกลี้ยกล่อมผู้เป็นแม่ เสียงร้องไห้ของเด็กทำให้พวกเขารู้สึกสงสารมาก

คุณตาหัวโล้นตะโกนเสียงดัง “ห้ามให้เขา”

พวกเขาอยากจะเดินจากไปแต่ทางข้างหน้าถูกนักท่องเที่ยวขวางเอาไว้หมด ทุกคนต่างอยากให้พิสูจน์ความจริง

ฉินหลั่งพูดกดดันจิตใจของผู้เป็นแม่ “คุณจะไม่ปกป้องตัวเองก็ได้แต่แม้แต่ลูกของตัวเองคุณก็ไม่อยากปกป้องเหรอ?”

ผู้เป็นแม่กัดฟันแน่นแล้วส่งเด็กทารกให้กับฉินหลั่ง “ท่านหมอน้อย ช่วยตรวจดูให้ฉันหน่อย”

“สวะ เธอส่งเด็กให้คนนอกจริงๆ…….” “ฉันจะฆ่าเธอ…….” “เอาเด็กคืนมาให้ฉัน!”

พวกคุณยายสวมเสื้อสีน้ำเงินดูตกใจมาก รีบยื่นมือออกไปแย่งเด็กแต่ปรากฏว่าถูกฉินหลั่งสะบัดจนล้มลงกับพื้น

หลังจากนั้นเขาก็ยืมรถเข็นเด็กและถุงพลาสติกมาอย่างละอัน แล้ววางเด็กทารกลงบนรถเข็นเด็กต่อหน้าผู้คนทุกคน นิ้วมือสวมถุงพลาสติกแล้วลูบไปตามลำตัวของเด็ก

“อ๊ะ…..”

พวกคุณยายสวมเสื้อสีน้ำเงินยังไม่ทันได้พุ่งเข้ามาฉินหลินก็บีบตรงรักแร้ของเด็กทารก

เข็มเย็บผ้าถูกดึงออกมาพร้อมกับดึงดูดสายตาของผู้คน

เข็มที่เปื้อนเลือดมีปลายที่แหลมคม

“หา……” ผู้คนที่ล้อมรอบอยู่เมื่อเห็นก็ถึงกับอุทาน อดไม่ได้ที่จะสูดอากาศที่เย็นวาบ

ไม่น่าแปลกใจเลยทำไมเด็กน้อยถึงร้องไห้หนักขนาดนี้ ที่แท้เป็นเพราะใต้รักแร้มีเข็มเสียบอยู่

สายตาของผู้คนหลายสิบคนจ้องมองทั้งครอบครัวด้วยความโกรธ

ผู้เป็นแม่ดูตกใจมากพร้อมกับหันหน้าไปมองคุณยายเสื้อสีน้ำเงิน

“เข็มปักผ้านี้มาจากไหน?”

“พวกเราไม่รู้จัก ไม่รู้”

คุณยายเสื้อสีน้ำเงินร่างกายสั่นสะท้านไปชั่วขณะ หลังจากนั้นก็จ้องแล้วตะคอกใส่ผู้เป็นแม่ “หมู่ตัน เธอเป็นคนแทงเด็กใช่หรือเปล่า?”

คุณตาหัวโล้นและผู้เป็นสามีสีน่าดูน่าเกลียดแต่ว่าพวกเขาไม่ได้พูดจาเอะอะโวยวาย

“ไม่ต้องมาใส่ร้ายแม่เด็กแล้ว”

ฉินหลั่งหยิบถุงพลาสติกมาใส่เข็มปักผ้า “เข็มนี้แค่ดูก็รู้ว่าคุณเป็นคนแทง”

คุณยายเสื้อสีน้ำเงินรักษาความสงบไว้ “เด็กน้อยอย่ามาใส่ร้ายกันแบบนี้นะ ฉันเป็นยายของเธอแล้วจะทำร้ายเธอได้ยังไง?”

“ทำร้ายเธอได้ยังไง?”

ฉินหลั่งมองคุณยายเสื้อสีน้ำเงินแล้วหัวเราะอย่างเย็นชา “เด็กอายุน้อยขนาดนี้และแม่ก็พึ่งพักฟื้น พวกคุณก็พาพวกเธอมาถวายธูปที่วัด……..”

“ถ้าหากผมเดาไม่ผิด ที่พวกคุณมาในวันนี้ก็เพื่อที่จะขอพรจากพระเจ้าหวังว่าจะช่วยให้พวกคุณมีลูกชายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน”

“ที่พวกคุณพาแม่และเด็กมา หนึ่งก็เพื่อหวังจะให้พระพุทธเจ้าให้พรกับแม่เด็ก สองก็เพื่อจะให้เด็กทารกเรียกหาน้องชาย”

“ที่คุณแทงเข็มปักผ้าเข้าไป เป้าหมายคืออยากจะให้เด็กร้องไห้ตั้งแต่วัดไปจนถึงบ้าน ให้เสียงร้องไห้ของเธอดึงดูดความสนใจของวิญญาณเด็กทารกผู้ชายมาจุติที่บ้านของพวกคุณ”

น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมลง “พวกคุณมันเป็นคนที่มีจิตใจโหดร้ายมาก”

“หา……”

“ใช่ๆ เคยมีความเชื่อที่น่าขยะแขยงใช้แทงเข็มเพื่อดึงดูดเพศชาย”

“เมื่อหลายปีก่อนเคยออกข่าว มีเด็กน้อยคนหนึ่งอายุเพิ่งจะสิบแปดเดือน ถูกเข็มปักผ้าแทงไปยี่สิบเข็มจนร้องไห้ทั้งวัน ก็พ่อเขานี่แหละที่เป็นคนใช้เธอมาดึงดูดวิญญาณเด็กเพศชาย”

“นี่มันยุคสมัยใหม่แล้วทำไมถึงยังมีคนเชื่อเรื่องแบบนี้อีก?”

“ไม่น่าแปลกใจเลยทำไมเด็กทารกถึงร้องไห้หนักขนาดนี้ ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าถูกคุณยายใจร้ายใช้เข็มปักผ้าแทง”

“ไม่เพียงแต่คุณยายใจร้าย ฉันว่าคุณตาและสามีก็มีส่วน…….” หลังจากที่ฉินหลั่งพูดจบทุกอย่างตกอยู่ในความโกลาหลทันที ทุกคนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์คุณยายเสื้อสีน้ำเงิน

และยังมีคนหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรแจ้งตำรวจ

หญิงผู้เป็นแม่อุ้มเด็กทารกไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอหันไปมองพวกคุณยายเสื้อสีน้ำเงิน “พวกคุณมันสัตว์เดรัจฉาน สัตว์เดรัจฉาน…….” เธอคิดไม่ถึงว่าแม่ยายจะทำกับเด็กทารกแบบนี้

คุณยายเสื้อสีน้ำเงินยังคงโต้เถียงด้วยความโกรธ “ไอ้สาระเลว ไม่มีหลักฐานพยานแต่แกมาใส่ร้ายฉัน ฉันจะฟ้องแกข้อหาใส่ร้ายฉัน”

“เข็มปักผ้าเล่มนี้ก็คือหลักฐาน”

ฉินหลั่งหยิบถุงพลาสติกขึ้นมาแกว่งไปแกว่งมา “ใครเป็นคนแทงก็มีลายนิ้วมือของคนคนนั้น ตำรวจระบุตัวตนได้ง่ายมาก”

สีหน้าของคุณยายเสื้อสีน้ำเงินถึงกับซีดขาว……

“แม่ แม่ทำแบบนี้ได้ยังไง?”

หญิงผู้เป็นแม่ตะโกนใส่คุณยายเสื้อสีน้ำเงิน “เธออายุน้อยขนาดนี้ ไปเอาเข็มมาแทงมั่วได้ยังไง?”

“หุบปาก!”

ความอับอายของคุณยายเสื้อสีน้ำเงินเปลี่ยนเป็นความโกรธ “ก็เพราะเธอมันไม่มีประโยชน์?”

“เป็นแค่แม่ไก่ที่ออกไข่ไม่เป็น หลายปีที่ผ่านมาพวกเราคาดหวังที่จะให้เธอคลอดลูกชายสักคน แต่ใครจะไปรู้เธอมันไม่เอาไหนเลยแม้แต่นิดเดียว!”

“ถ้าหากเธอไม่สามารถคลอดลูกชาย เราไม่มีผู้สืบทอดตระกูลแล้วจะไปอธิบายให้กับบรรพบุรุษยังไง?”

คุณยายเสื้อสีน้ำเงินดูเสียใจอย่างไร้เหตุผล “บ้านของเราก็ใช่ว่าไม่มีปัญญาคลอดลูก ทรัพย์สินหลายล้านถ้าไม่ให้หลานแล้วจะเอาไปฝังในโลงศพหรือยังไง?”

“แล้วก็แก! ยุ่งเรื่องชาวบ้าน!” คุณยายเสื้อสีน้ำเงินเบิกตากว้างพร้อมกับชี้ฉินหลั่ง

“เรื่องภายในครอบครัวของเราเกี่ยวอะไรกับแก ตอนนี้แกดึงเข็มออกมาเรื่องการคลอดลูกชายของเรามันก็ไม่เป็นผลแล้ว แกต้องรับผิดชอบเรื่องทั้งหมด!”