รวยชั่วข้ามคืน?！ 587 กลับสู่สามัญ

บทที่ 587 กลับสู่สามัญ

ฉินหลั่งโคจรปราณแท้เล็กน้อยหลังจากนั้นกดที่หัวของอิงจิ่งหลั่งเบาๆแล้วพูด

“เรียบร้อย”

“ขอบคุณคุณฉิน ขอบคุณคุณฉิน พระคุณของคุณฉินฉันจะไม่มีวันลืม” อิงจิ่งหลิงก้มหน้าลงในใจเต็มไปด้วยความนับถือ

“เธอไม่ต้องดีใจ ฉันแค่ยืดระยะเวลากำเริบของอาการออกไปเท่านั้น ก็แค่อาการกำเริบจะถี่น้อยลงไม่ได้รักษาจนหายขาด”

ฉินหลั่งพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “อาการของเธอจะกำเริบครั้งต่อไปในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าและฉันจะทำการรักษาให้เธอล่วงหน้า ที่ฉันทำแบบนี้ไม่ได้เป็นเพราะว่าสงสารเธอแต่เป็นเพราะว่ามีข้อแม้”

“ข้อแม้อะไร ข้อแม้ของคุณฉินฉันยอมทำตามทุกอย่าง” อิงจิ่งหลิงก้มหน้าลงพูดพร้อมกับในใจสั่นสะท้าน

“ฉันจะทำลายวรยุทธทั้งหมดของเธอ ต่อไปเธอก็จะเป็นเพียงแค่คนธรรมดาได้หรือเปล่า?” ฉินหลั่งยกฝ่ามือขึ้น

“ได้!” อิงจิ่งหลิงตอบกลับไปโดยแทบจะไม่ลังเลสักนิดพร้อมกับพยักหน้า

ฉินหลั่งพยักหน้าแล้วจี้จุดลงบนร่างกายของอิงจิ่งหลิง เธอรู้สึกสัมผัสได้ถึงปราณแท้ภายในร่างกายของตัวเองเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต หลังจากนั้นร่างกายของเธอสั่นสะท้านและต่อมาก็ผ่อนคลายลง

ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดหรือแม้กระทั่งไม่ได้รู้สึกอะไรมาก อิงจิ่งหลิงกำหมัดของตัวเอง เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไปไม่มีความแข็งแกร่งของวรยุทธหลงเหลืออยู่

เธอคิดว่าฉินหลั่งได้ทำลายวรยุทธ์ของเธอไปแล้ว แต่ในความเป็นจริงฉินหลั่งเพียงแค่ปิดกั้นจุดชีพจรหลักของเธอรอให้วันไหนฉินหลั่งอารมณ์ดี วรยุทธของอิงจิ่งหลิงยังสามารถฟื้นฟูกลับมาได้

สีหน้าของอิงจิ่งหลิงดูปกติไม่มีความโกรธหรือความเกลียดในทางกลับกันมันดูเต็มไปด้วยความขอบคุณ

“ได้โปรดช่วยรับฉันไว้ด้วย หญิงสาวชาวญี่ปุ่นอย่างเราคาดหวังที่จะได้อยู่ข้างกายของชายที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุด ฉันจะทำหน้าที่สาวใช้ให้ดีที่สุด ได้โปรดนายท่านรับฉันไว้ด้วย! ขอร้อง!”

ผู้หญิงคนนี้จริงใจมากเธอเอาหน้าผากแนบชิดกับพื้น ทำให้ฉินหลั่งรู้สึกว่าความคิดของผู้หญิงญี่ปุ่นแปลกมาก

ไม่ได้รู้สึกถึงความเกลียดชังหรือไม่มีความเจ็บปวดเลยสักนิด? ฝ่ายตรงข้ามดูเต็มเปี่ยมไปด้วยความขอบคุณไม่เห็นแววของความเครียดแค้นเลย

ฉินหลั่งไม่ได้สนใจเธอ

ส่วนอิงจิ่งหลิงก็ไม่ย่อท้อเธอคุกเข่ารออยู่ที่หน้าประตูสามวันสามคืนรอให้ฉินหลั่งยอมตอบตกลง

วันที่สี่ ฉินหลั่งพบว่าอิงจิ่งหลิงที่คุกเข่าอยู่หน้าประตูร้านยาปุ่นฉ่าวตัวแข็งทื่อไปแล้ว

เขาขมวดคิ้ว หลายวันมานี้สวี่ซีเหวินอยู่กับเขามาโดยตลอด และรู้สึกเกินความคาดหมายเกี่ยวกับพฤติกรรมของอิงจิ่งหลิง ด้วยจรรยาบรรณของแพทย์จึงพาอิงจิ่งหลิงเข้ามาอยู่ในคลินิกแทน

“นายท่าน โปรดรับฉันไว้ด้วยฉันไม่มีบ้านให้กลับไปแล้ว ช่วยสงสารฉันด้วยเถิด” หลังจากที่อิงจิ่งหลิงฟื้นขึ้นมาประโยคแรกที่เธอพูดคือคำนี้

“เถ้าแก่ฉินรับเธอไว้เถอะ พวกเราต่างก็เป็นผู้หญิงฉันดูออกว่าเธอมีความจริงใจและซื่อสัตย์ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าระหว่างพวกคุณเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ตอนนี้เธอสามารถพึ่งพาได้อย่างแน่นอน สัมผัสที่หกของผู้หญิงมักไม่เคยผิดพลาด” สวี่ซีเหวินอดไม่ได้ที่จะขอร้องเเทน

เก็บนักฆ่าเลือดเย็นแบบนี้ไว้ในร้าน? ฉินหลั่งขมวดคิ้ว

“ก็ได้ ตอนนี้ฉันเป็นเถ้าแก่ของร้านยาปุ่นฉ่าวที่เพิ่งรับช่วงต่อ หมอ ผู้ช่วยหรือภารโรงก็ไม่มีสักคน”

“เธอมาเป็นผู้จัดการของร้านยาปุ่นฉ่าวก็แล้วกัน แน่นอนผู้จัดการเป็นแค่ในนามความจริงก็คือทำงานของภารโรง”

ฉินหลั่งเสนอสวัสดิการในการรับสมัครงาน “เงินเดือนเริ่มต้นไม่สูงมาก เริ่มที่ห้าพัน กินฟรีอยู่ฟรีและมีค่าคอมมิชชั่นให้ด้วย”

อิงจิ่งหลิงดูประหลาดใจมาก “หา นายท่านเป็นเจ้าของร้านยาปุ่นฉ่าว?”

“อืม” ฉินหลั่งตอบอย่างเย็นชา

ในใจของอิงจิ่งหลั่งรู้สึกซาบซึ้งมาก เธอรู้ดีว่าฉินหลั่งตั้งใจรับเธอไว้

ไม่อย่างนั้นไม่ต้องพูดถึงห้าพันแม้แต่ห้าร้อยก็ไม่มีใครรับนักฆ่าอย่างเธอ

“คุณไม่กลัวฉันแก้แค้นเหรอ?” อิงจิ่งหลิงพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา

“เธอกล้าเหรอ ผิดพลาดนิดเดียวฉันก็จะทำให้เธอตายดีกว่ามีชีวิต…….” ในแววตาของฉินหลั่งเผยให้เห็นถึงความเยือกเย็นทำให้อิงจิ่งหลิงเย็นวูบในใจ

เธอรู้สึกละอายใจกับสิ่งที่ทำและตัดสินใจในอดีตแล้ว

ชีวิตของเธอเป็นของฉินหลั่ง

“แล้วแต่นายท่านจะลงโทษ”

อิงจิ่งหลิงยื่นมือออกไปจับมือกับฉินหลั่ง

รอยยิ้มของทั้งสองทำให้ลืมบุญคุณความแค้นทั้งหมด

เมื่อมีคลินิกหนึ่งแห่งก็เท่ากับว่าฉินหลั่งมีที่ยืนแล้ว เขาคิดไม่ถึงว่าหลังจากที่เริ่มกิจการมันเต็มไปด้วยเรื่องที่เหนือความคาดหมาย

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะอยู่ในวงการแพทย์หรืออสังหาริมทรัพย์

เย็นจีนเต็มไปด้วยความโหดร้ายและทารุณ ฉินหลั่งไม่ได้รีบร้อนหลังจากที่สั่งงานทุกอย่างให้กับอิงจิ่งหลิงแล้วก็สั่งให้สวี่ซีเหวินไปรับสมัครพนักงาน

เพียงแต่ว่าตลอดทั้งสามวันไม่มีคนมาสมัครงานที่ร้านยาปุ่นฉ่าวเลย ไม่ต้องพูดถึงหมอแม้แต่นักการภารโรงก็ไม่เห็นมีใครมาถาม สวี่ซีเหวินนึกถึงร้านยาปุ่นฉ่าวที่คึกคักและอัดแน่นไปด้วยคนในอดีต แต่ตอนนี้เหลือเพียงความว่างเปล่าทำให้เธออดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าอมทุกข์

แต่ฉินหลั่งดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยและยังอาศัยช่วงเวลาที่ว่างอบรมอิงจิ่งหลิงเป็นชุด

วันที่สี่ เมื่อฉินหลั่งไม่เห็นคนไข้หลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จก็แวะไปที่สถานบำบัดฟื้นฟู

วันนี้เป็นวันนัดตรวจของหลินเส้าโสแต่ปรากฏว่าตาแก่หมอเทพสวี่หายหัวไปไหนไม่รู้ หลินเส้าโสจึงโทรศัพท์มา ฉินหลั่งจึงทำได้แต่ต้องแวะมาดู

เก้าโมงเช้า ที่สถานบำบัดฟื้นฟูฉินหลั่งตรวจอาการของหลินเส้าโสแล้วรู้สึกประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงของสภาพร่างกายของเขา

“ฉินหลั่ง ฉันเป็นอะไร?”

หลินเส้าโสพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นเหมือนกับก้อนน้ำแข็งพันปีที่ทำให้ผู้คนรู้สึกยากที่จะเข้าใกล้

แต่สำหรับฉินหลั่งมันดูอ่อนโยนเหมือนกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ เขาพูดออกมาทีละคำ “ไม่เป็นอะไร อาหลินคุณยังไหว แค่คุณบอกผมมาตามตรงก็พอ”

“อาหลิน สภาพร่างกายของคุณแตกต่างจากคนทั่วไป”

ฉินหลั่งค่อยๆปล่อยชีพจรของหลินเส้าโสแล้วยิ้ม “เดิมทีผมคิดว่าคุณต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามเดือนในการฟื้นฟูกลับสู่สภาวะของคนปกติ ครึ่งปีถึงจะกลับไปเป็นเหมือนกับยี่สิบปีก่อน”

“แต่เมื่อลองตรวจดูร่างกายของคุณฟื้นตัวได้พอสมควรแล้ว”

“ถึงแม้จะไม่รู้ว่ากำลังของคุณฟื้นฟูกลับมามากแค่ไหนแล้ว แต่ทางด้านจิตใจถือว่าดีมาก”

“เรียกได้ว่าคุณฟื้นตัวเต็มที่แล้ว เป็นอิสระแล้ว”

และเขายังได้ตบน่องทั้งสองข้างของหลินเส้าโส “แน่นอนว่าช่วงนี้คุณอย่าเพิ่งฝืนมากเกินไป ขาทั้งสองข้างของคุณจะค่อยๆปรับสภาพเข้ากับร่างกายไปเรื่อยๆ”

“ฮ่าๆๆๆ การที่ฉันหายดีล้วนแต่เป็นความดีความชอบของแก

หลินเส้าโสดูดีใจมาก “ถ้าหากไม่มีทักษะการแพทย์ของแกและการชำระล้างของแก รวมไปถึงเขียนใบสั่งยาไว้ให้ด้วย ฉันจะดูกระปรี้กระเปร่าได้ขนาดนี้เหรอ?”

เขารู้สึกชื่นชมในตัวของฉินหลั่งมาก

“อาหลินเกรงใจเกินไปแล้ว นี่เป็นหน้าที่ส่วนหนึ่งของหมอ”

ฉินหลั่งยิ้มแล้วยิ้มอีก “คุณอย่ามองผมเป็นคนนอกแบบนี้สิ”

“เด็กน้อย แกไม่เข้าใจ”

หลินเส้าโสจับมือของฉินหลั่งไว้พร้อมกับตบที่หลังมือของเขา “ถ้าหากฉันไม่ได้พบกับแก ถึงแม้ไม่ตายก็กลายเป็นคนพิการไปแล้ว”

“และฉันคงไม่มีวันจุดประกายความหวังของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง”

น้ำเสียงของเขาจริงใจมาก “ตอนนี้โลกที่มืดมนมันดูสว่างขึ้น ฉันรู้สึกขอบคุณแกมาก”

ไม่รู้ว่าทำไมฉินหลั่งถึงรู้สึกว่าสายตาที่หลินเส้าโสมองตัวเองมันแปลกๆ และมักจะจับมือของเขาไว้ราวกับว่ากลัวเขาจะจากไปอย่างกะทันหัน

“วันนี้แดดดีและอารมณ์ของฉันก็ดีด้วย ฉินหลั่งพาฉันไปเดินเล่นที่วัดหน่อย”

จู่ๆหลินเส้าโสก็พูดความต้องการของตัวเอง “ฉันอยากจุดธูปบูชาพระ”

ฉินหลั่งพยักหน้าเล็กน้อย “ได้ ผมจะพาคุณไป”

ที่ด้านข้างของสถานบำบัดฟื้นฟูเอกชนแห่งนี้ติดกับอารามวัด ปกติไม่ได้มีผู้คนมาจุดธูปบูชามากนัก ส่วนใหญ่จะเป็นคนที่มาพักรักษาตัวที่สถานบำบัดฟื้นฟูไปจุดธูปและพักผ่อน