รวยชั่วข้ามคืน?！ 562 ลงมือช่วยชีวิต

บทที่ 562 ลงมือช่วยชีวิต

อู๋เสี่ยวฮุยหันไปพูดกับหลิ่วกุ้ยต่อ: “ท่านหลิ่ว ไล่เจ้าคนทำเป็นรู้เรื่องนั่นไปเถิด มิฉะนั้นหากเกิดอะไรขึ้นจะไม่มีใครสามารถรับผิดชอบได้”

หลิ่วกุ้ยไม่พูดอะไร ในขณะที่ฉินหลั่งตอบกลับ: “การรักษาของคุณมันไม่ถูกต้อง ไม่งั้นมันจะเกิดเรื่องยุ่งยาก”

หลิ่วกุ้ยหันไปหาฉินหลั่ง: “เธอก็เป็นหมอหรือ?”

ฉินหลั่งส่ายหน้า: “ผมไม่ใช่หมอ”

“อ่า ไม่ใช่หมอ……”

อู่เสี่ยวฮุยแค่นหัวเราะ: “ไม่ใช่หมอแล้วยังกล้าพูดจาเรื่อยเปื่อย ช่างน่าขำ”

พ่อบ้านหลิ่วสีหน้าจริงจัง: “คือว่า ขอบคุณสำหรับความหวังดีของเธอ แต่ตรงให้เป็นหน้าที่หมออู๋ก็เพียงพอแล้ว”

เขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้องการฉินหลั่งแล้ว

ผู้คนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย

ไม่ใช่หมอแล้วเข้ามาร่วมสนุกอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์ไม่ปลอดภัย พ่อบ้านหลิ่วจะไม่หยุดอยู่แค่นี้ นี่ใช่ชีวิตผักหญ้าหรือ มาทำตัวเป็นหมาป่าหางโตอยู่ได้

ส่ายหัวทีละคน กับคุณหลู่ยังกล้าคำนวณผลที่จะได้รับ ช่างไม่กลัวตายเอาเสียเลย

ยิ่งกว่านั้นคือเหล่าพยาบาลพากันปิดปากหัวเราะคิกคัก สายตาแสดงถึงความรังเกียจเหยียดหยาม:

“แต่ว่า……”

ฉินหลั่งยังคงอยากจะพูดต่อ พ่อบ้านหลิ่วไม่อดทนโบกมือไล่: “ไป ไปซะ อย่ารบกวนหมออู๋”

ฉินหลั่งแค่นหัวเราะ ยอมรับชะตากรรรม อีกฝ่ายไม่ยอมให้รักษา ไม่เชื่อในทักษะการแพทย์คุณ นั่นหมายความว่าคุณกับคนไข้ไม่มีวาสนาต่อกัน

ฉินหลั่งส่ายหัว เดินออกมาจากฝูงชน……

เหล่าพยาบาลสาวสวยมองด้วยความรังเกียจ: “เสแสร้ง”

“เดี๋ยวนี้เด็กๆ ชอบเพ้อฝัน ไม่อยู่กับความเป็นจริง”

อู๋เสี่ยวฮุยพ่นลมหายใจออกจมูก นำแอสไพรินละลายเป็นน้ำ ค่อยๆ ป้อนคุณหนูหลู่ทางปาก

คิ้วของคุณหลู่คลายปมออก ความเจ็บปวดค่อยทุเลาลงบ้าง

อู๋เสี่ยวฮุยถอนหายใจยาว ถึงอย่างไรก็เป็นถึงคุณหนูตระกูลหลู่ การรักษาเธอสร้างความกดดันอย่างมาก แต่อย่างไรไม่เป็นไรก็ดีแล้ว

พ่อบ้านหลิ่วยกนิ้วโป้งให้: “คุณหมออู๋ ผมจะบอกคุณท่านแน่นอน จะบันทึกคุณงามความดีของคุณไว้อย่างดี

อู๋เสี่ยวฮุยมีความสุขยินดียิ่ง: “ขอบคุณพ่อบ้านหลิ่ว ขอบคุณ”

ผู้คนรอบทิศทางต่างก็ตบมือชื่นชม

“อ่า……”

ทันใดนั้นเอง คุณหนูหลู่เบิกตากว้างสองมือกุมไปที่ลำคอ อ้าปากกว้างเพื่อหายใจ

ความถี่กระชั้น ความทรมานนั้น แลดูเหมือนปลาที่ขาดน้ำ…….

“คุณหนู เป็นอย่างไรบ้าง”

พ่อบ้านหลิ่วตกใจหน้าถอดสี ตะโกนใส่อู๋เสี่ยวฮุยว่า: “รีบวินิจฉัยสิ คุณหนูเป็นอะไร?”

อู๋เสี่ยวฮุยผู้ภาคภูมิใจในตัวเองมากมายสะดุ้งโหยง รีบคลานเข้าไปหาคุณหลู่ หยิบเครื่องมือออกมาตรวจอย่างลนลาน

“หอบหืดครับ……” ในไม่ช้าอู๋เสี่ยวฮุยก็ลุกลี้ลุกลน: “เป็นเพราะปากอัปมงคลนั่นแท้ๆ คุณหนูมีอาการหอบหืดเรื้อรัง”

ผู้คนเริ่มคุยกันเสียงดัง ไม่คาดคิดว่า ทั้งหมดที่ฉินหลั่งพูดมาจะเกิดขึ้นจริง

เหล่าพยาบาลที่ตื่นตระหนกให้การพยาบาลภายใต้คำสั่งของอู๋เสี่ยวฮุย

แต่อาการของคุณหลู่ยังคงไม่ดีขึ้น กลับกันอัตราการหายใจยิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิม

ผู้ที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เมตรล้วนรับรู้ได้ถึงการหายใจของเธอ

ใบหน้าสวยเริ่มกลายเป็นสีแดงม่วง ราวกับกำลังจะกระอักเลือดออกมาทุกเมื่อ

สีหน้าของอู๋เสี่ยวฮุยถอดสี อัตราการเต้นหัวใจการหายใจของคุณหลู่เร็วถึงจุดวิกฤติแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปอาจพรากชีวิตคนได้

พยาบาลสาวสวยทั้งหลายไม่รู้จะจัดการอย่างไร

พ่อบ้านหลิ่วจับอู๋เสี่ยวฮุยตะคอก: “รีบรักษาสิ”

อู๋เสี่ยวฮุยทำหน้าจะร้องไห้ : “สถานการณ์แบบนี้ ผมไม่รู้ควรรักษาอย่างไร……” “ท่านหลิ่ว เร็ว รีบส่งโรงพยาบาลเถิด”

“ไม่งั้นเป็นเรื่องแน่ ต้องตายแน่ๆ!”

อู๋เสี่ยวฮุยรู้สึกถึงความมืดมิดตรงหน้าเขา ถ้าหากว่าคุณหนูตระกูลหลู่มีอันตรายถึงชีวิต เขาจะมีกี่ชีวิตก็ไม่เพียงพอที่จะชดใช้

เพราะนี่คือตระกูลหลู่ ที่สามารถฆ่าเขาได้ทุกวินาที

“พ่องมึงสิ รู้ว่าคนกำลังจะตายยังจะมานั่งโม้”

พ่อบ้านหลิ่วโกรธจัด เตะอู๋เสี่ยวฮุยไปทีแล้วตะโกนเสียงดัง: “เรียกรถพยาบาล รีบเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า”

“เรียกรถพยาบาลก็เกรงว่าจะไม่ทันแล้ว คุณควรหาตัวเด็กคนเมื่อกี้ให้เจอ”

ฝูงชนคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า: “เขาสามารถดูรู้อาการป่วยของคุณหลู่ กระนั้นเขาก็น่าจะรู้วิธีรักษา”

“เขาแค่เดาถูก แค่แมวตาบอดที่บังเอิญเจอหนูที่ตายแล้ว”

อู๋เสี่ยวฮุยไม่พอใจโต้กลับ:” พ่อบ้านหลิ่ว อย่ามัวรอช้ารีบเรียกรถพยาบาลมาเถิด”

“ออกไป!”

พ่อบ้านหลิ่วรู้ว่าเจ้านายของตนกำลังตกอยู่ในอันตราย เรียกรถพยาบาลมาเกรงว่าคงไม่ทัน ดังนั้นเขาจึงตบอู๋เสี่ยวฮุยอีกที

จากนั้นเขาก็รีบวิ่งออกไปจากฝูงชนอย่างบ้าคลั่ง และไล่ตามไปในทิศทางที่ฉินหลั่งเดินออกไป

ผ่านไปกว่ากี่ร้อยเมตร พ่อบ้านหลิ่วก็มองเห็นหลังของฉิวหลั่ง

“ช้าก่อน—— “ไม่รอให้ฉินหลั่งตอบสนอง พ่อบ้านหลิ่วก็ชิงคุกเข่าลงกอดขาของฉินหลั่ง: “คุณชาย ได้โปรดช่วยคุณหนูของเราด้วย!”

“เธอเป็นหอบหืดจริงๆ ได้โปรดช่วยเธอด้วย”

ถึงแม่เขาจะมีเป็นถึงพ่อบ้านตระกูลหลู่ แต่เป็นเพียงแค่หนึ่งในผู้ดูแลบ้านเท่านั้น วันนี้รับหน้าที่พาคุณหนูออกมาข้างนอก ถ้าคุณหนูเป็นอะไรไป เขาก็คงไม่รอดเหมือนกัน

“ปล่อย!”

ฉินหลั่งได้ยินว่าหอบหืดก็ตกตะลึง แม้จะคาดเดาถึงความเสี่ยงนี้ แต่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นจริง และยังเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

นั่นหมายความว่าคุณหนูหลู่อยู่ในภาวะฉุกเฉิน

ฉินหลั่งจับพ่อบ้านหลิ่วออกไป แล้วรีบวิ่งกลับไปที่ฝูงชน

ปรัชญาทางการแพทย์ในการช่วยคนกำลังตายและรักษาผู้บาดเจ็บ ทำให้เขาเพิกเฉยต่อความโกรธเคืองก่อนหน้านี้

ฉินหลั่งเมื่อหันหลังกลับ ยอมให้จุดครอบคลุมที่อยู่ไม่ไกล สายตาอันเฉียบคมสอดส่องไปมาสองฝั่ง

“ทุกคนหลบหน่อย อย่าบังช่องให้อากาศผ่าน!”

ไม่กี่สิบวินาทีให้หลังฉินหลั่งก็กลับมาอยู่หน้าคนป่วย

เขาพบว่าใบหน้าของคุณหลู่เริ่มไร้สีเลือดแล้ว ร่างกายแข็งเกร็ง มีเพียงลมหายใจออกไม่หายใจเข้า

คายเหมิงตันเป็นยารักษาแม่ของเขา และแม้ว่าจะมีมันก็ไม่จำเป็นต้องให้คุณหลู่ สิ่งนี้มีค่ามากไม่ใช่ทุกคนที่จะใช้มันได้

ฉินหลั่งเมื่อเห็นสองมือที่แข็งเกร็ง ก็วางฝ่ามือลงไปที่อกของเด็กสาวโดยตรง

“เธอ……” คนของตระกูลหลู่คนหนึ่งโมโหเบิกตากว้าง นี่มันไม่ใช่การฉวยโอกาสอย่างชัดเจนหรือ

หลิ่วกุ้ยรีบจับคนผู้นั้นไว้แล้วดันไปด้านหลัง ท่าทางของฉินหลั่งที่แสดงออกมาทำให้เขารู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาด

ตำรายาของบูโดนั้นซับซ้อน ความประณีตนั้นสามารถพูดได้ว่าไม่มีใครทำได้อีกแล้ว

“ฮู่ว——”

ในไม่ช้าคุณหลู่ก็หายใจออกมาเสียงดัง ร่างกายสั่นสะท้าน และอาเจียนลงบนพื้นหนึ่งกอง

ยาแอสไพรินที่เพิ่งทานเข้าไปก็ออกมาด้วยกัน

ด้วยการรักษาของฉินหลั่ง การหายใจของเด็กสาวกลับมาสม่ำเสมอ ใบหน้าสวยเริ่มมีเลือดฝาด

“เสร็จแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”

ฉินหลั่งตรวจชีพจรให้เธอ จากนั้นพูดออกมาว่า: “พักอีกหน่อยก็สามารถลุกเดินได้แล้ว”

เหมือนกับโรคหัวใจ สิ่งสำคัญคือต้องรักษาให้ทันท่วงที ดีที่พ่อบ้านหลิ่วเรียกได้ทันเวลา ถ้าหากช้ากว่านี้สักนิดคาดว่าเด็กสาวผู้นี้คงไม่รอดแล้ว

เขาหันไปหาพ่อบ้านหลิ่ว:” คุณหลู่ไม่เป็นไรแล้ว พาเธอกลับบ้านได้แล้วครับ”

“ต่อไปก็อย่ามาสถานที่แบบนี้บ่อยๆ”

“เร้าใจก็ส่วนเร้าใจ แต่กลัวว่าความตึงเครียดทางจิตใจจะมากเกินไปทำให้อาการกำเริบแล้วเสียชีวิตได้”

ฉินหลั่งมองไปที่เด็กสาว ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง รู้ว่าตัวเองจิตใจไม่ไหว ยังมาที่แบบนี้ให้ใจเต้น

เมื่อเห็นว่าคุณหลู่ไม่เป็นไรแล้ว ทุกคนก็โห่ร้องแสดงความยินดี

เหล่าพยาบาลสาวสวยทั้งหลายที่เคยเยาะเย้ยฉินหลั่งเวลานี้ก็ก้มหน้าด้วยความอับอาย

ฉินหลั่งไม่ใช่หมอ แต่หมอควรศึกษาเขาเป็นแบบอย่าง ไม่ใช้ยา ไม่ใช้เข็ม แต่สุดท้ายแล้วคุณหลู่ก็ฟื้นขึ้นมา

ตอนนี้อู๋เสี่ยวฮุยที่ยืนอยู่ด้านข้างใบสีหน้าเหมือนมะเขือม่วงเข้าไปทุกที อยากจะแสวงหาความก้าวหน้าจากตระกูลหลู่ แต่เกือบจะพรากชีวิตคน แถมยังถูกฟาดอีกตั้งกี่ครั้ง ต้องกลับบ้านอย่างอัปยศจริงๆ