รวยชั่วข้ามคืน?！ 551 ตระกูลอันดับหนึ่งแห่งเมืองเจียง

บทที่ 551 ตระกูลอันดับหนึ่งแห่งเมืองเจียง

โม่เป้ยเป้ยหวังเอาไว้ว่าทั้งสองคนจะไม่ทะเลาะกันอย่างแน่นอน แต่ทว่าทั้งสองคนต่างกลับไม่มีใครยอมอ่อนข้อให้กัน

แท้ที่จริงแล้วเธอมีความประทับใจฉินหลั่งอยู่ไม่น้อย พูดได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือชีวิตเอาไว้ก็ว่าได้

“เฮ้ย! คุณก็แน่ไม่เบาเลยนะ”

เหอหย่าซินชูนิ้วโป้งให้กับฉินหลั่ง แต่ว่าความดูถูกที่ปรากฏบนใบหน้ากลับรุนแรงยิ่งขึ้น: “ฉันจะดูว่าคุณจะแน่ได้ถึงเพียงไหน”

ตรงจุดที่ทั้งสองคนเผชิญหน้ากันนั้น มีรถหรูหลายคันขับพุ่งตรงมา พร้อมกับมีชายและหญิงหลายคนที่แต่งตัวดูดีลงมาจากรถดังกล่าว

“เป่าซาน……” เหอหย่าซินวิ่งเข้าไปหาคนแรก แล้วเอาศีรษะไปซบที่อ้อมแขนของชายผู้นั้น ชายผู้นั้นตัดผมทรงสกินเฮด จอนผมด้านซ้ายมีลายรูปภาพ มองดูแล้วน่าจะไม่ใช่คนดีเป็นแน่

โม่เป้ยเป้ยเดินเข้าไปหาชายและหญิงเหล่านั้นพร้อมกับจับมือแสดงความทักทาย ดูแล้วช่างสนิทสนมกันเหลือเกิน

จากนั้นเหอหย่าซินก็ยังคงซบอยู่ในอ้อมแขนของชายทรงผมสกินเฮดผู้นั้น และแนบไปที่ข้างหูพร้อมกับกระซิบพึมพำให้ชายผู้นั้นฟัง

กลุ่มวัยรุ่นถักผมเปียทั้งฟัง ทั้งพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็มองไปยังฉินหลั่งด้วยสายตาอันเฉียบคมมากขึ้น

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้เข้ามาสร้างปัญหา ได้นำตัวโม่เป้ยเป้ยและเหอหย่าซินขึ้นรถแล้ว ก็เหยียบคันเร่งขับรถจากไป

“เป่าซาน คุณและหย่าซินอย่ามาสร้างความวุ่นวายเชียวนะ”

“ฉินหลั่งอย่างน้อยก็เคยได้ช่วยเหลือชีวิตของฉันเอาไว้ พวกคุณห้ามทำร้ายเขาเป็นอันขาด”

เมื่อสักครู่โม่เป้ยเป้ยได้ยินเพื่อนรักถูกกล่าวหาอย่างรุนแรง เธอกังวลเกรงว่าฉินหลั่งจะโดนทำร้ายจึงตะโกนร้องขอไปว่า “ขอถือว่าเป็นการให้เกียรติฉันแล้วกันนะ”

“วางใจเถอะ เป้ยเป้ย ให้เกียรติคุณ ผมจะไม่ให้เขาตาย”

เป่าซานตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่โหดเหี้ยม:

“แต่เขาเป็นคนทำให้หย่าซินโกรธมากขนาดนี้ และยังสาปแช่งเธอ ฉันจำเป็นต้องสั่งสอนให้เขารับรู้บ้างหละ”

“ถูกต้อง จะต้องให้เขาได้รับรู้ถึงความทรมานบ้าง ไม่อย่างงั้นเขาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”

เหอหย่าซินก็พูดเพิ่มเติมอีกว่า: “ส่วนเป้ยเป้ยก็ทำดีที่สุดแล้ว เคยตักเตือนเขาไปก่อนแล้วแต่ก็ไม่ยอมฟัง แม้แต่กล่าวขอโทษก็ยังไม่ยอม”

“ดังนั้น คุณไม่จำเป็นต้องปกป้องเขาอีกต่อไปแล้ว”

เธอมองผ่านกระจกหลังแล้วชำเลืองดูเล็กน้อย เห็นฉินหลั่งยืนอย่างโดดเดี่ยวคนเดียวบนพื้นที่โล่ง ใบหน้าที่งดงามแฝงไปด้วยความหยิ่งผยอง

เจ้าหนุ่มน้อย แกไม่มีทางรอดแล้ว

โม่เป้ยเป้ยกังวลใจอย่างมาก: “พวกคุณจะทำอะไรเขา?”

“เปล่าเลย ผมเพียงแค่ทักทายเพื่อนสนิทก็เท่านั้นเอง”

เป่าซานกล่าวอย่างดุดันว่า: คนขับรถแท็กซี่บริเวณสถานีรถไฟความเร็วสูงไม่มีใครรับเขาหรอก ส่วนรถที่จองทางอินเทอร์เน็ตก็คงจะปฏิเสธเขาด้วยเช่นกัน

“วันนี้หากเขาจะออกจากสถานีรถไฟความเร็วสูง คงจะต้องขี่จักรยานแบ่งปันออกไป”

เมื่อพูดจบ เหอหย่าซินก็หัวเราะออกมา รู้สึกสะใจ ลองคิดดูว่า สถานีรถไฟความเร็วสูงใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีรถรับเขา ฉินหลั่งคงจะร้อนใจน่าดู

โม่เป้ยเป้ยแสดงสีหน้าแบบหมดหนทาง อยากจะพูดอะไรบ้าง แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะเงียบ ฉินหลั่งเป็นคนนิสัยไม่เลวเลย แต่ดื้อรั้น จำต้องให้สังคมสั่งสอนสั่งสอนเขาบ้าง

การเดินออกจากสถานีรถไฟความเร็วสูง เสมือนเป็นการอบรมสั่งสอนที่ดีแก่ฉินหลั่งอย่างหนึ่ง

“ไม่ต้องไปสนใจเขา พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ”

เป่าซานขับรถส่ายไปส่ายมา ในแววตาของเขาแฝงไปด้วยความโหดร้าย

เขาให้ฉินหลั่งเดินออกจากสถานีรถไฟความเร็วสูงซะที่ไหน เขายังเรียกนักเลงมารุมทำร้ายฉินหลั่งด้วย

เขาต้องการให้ฉินหลั่งคลานออกจากสถานีรถไฟความเร็วสูง

ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ก็มีรถตู้คันหนึ่งมาจอดอยู่ด้านตรงข้ามของฉินหลั่ง

เมื่อประตูรถเปิด ก็มีนักเลงสี่ห้าคนลงมาจากรถ คาบบุหรี่และเดินตรงเข้ามาหาฉินหลั่ง

ในมือของพวกเขาถือท่อเหล็กที่ห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์

ฉินหลั่งรู้สึกได้ถึงความเป็นปรปักษ์ แล้วชำเลืองมองไปยังฝ่ายตรงข้าม “พวกแกจะทำอะไร?”

“ไอ้เด็กน้อย แกล่วงเกินคนที่ไม่ควรจะล่วงเกิน ยอมซะดี ๆ อย่าขัดขืน จะหักขาของแกสักหนึ่งข้าง”

นักเลงหัวล้านคนหนึ่งพ่นควันบุหรี่และพูดว่า: “หากขัดขืน ก็สองข้าง”

พวกเขายิ้มเยาะเย้ยและเดินใกล้เข้ามา

“อี๊ด—-”

ในขณะนั้นเอง รถยนต์โรลส์-รอยซ์คันหนึ่งก็ขับผ่านมา และก็หยุดจอดอยู่ข้างฉินหลั่งอย่างเงียบ ๆ

ประตูรถเปิดขึ้น ปรากฏผู้อาวุโสผมสีเงินและมีท่าทางทะมัดทะแมงท่านหนึ่ง

“พ่อหนุ่มฉิน ฉันคือเหลียนหรงหวา ขอโทษด้วย”

เหลียนหรงหวาโค้งตัวคำนับเก้าสิบองศา: “ฉันมาช้าไป”

“……ตระกูลเหลียน……”

นักเลงเหล่านั้นพากันตกตะลึงในทันที มือที่ถือท่อเหล็กเริ่มสั่น แล้วท่อเหล็กก็ตกลงสู่พื้น……

พ่อบ้านเหลียนเห็นซานโก่วพวกนักเลงอันธพาลเหล่านั้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เหลือบชายตามองอย่างเย็นชา

แต่มองเพียงแค่แวบเดียว ก็ทำให้ซานโก่วนักเลงอันธพาลเหล่านั้นเย็นชาไปทั้งร่างกาย

พวกเขารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่า ได้ล่วงเกินต่อตระกูลเหลียน ตระกูลอันดับหนึ่งแห่งเมืองเจียง พวกเขาตกที่นั่งลำบากแล้ว ลำบากแล้ว

เป็นเช่นนั้นจริง พ่อบ้านเหลียนได้นำฉินหลั่งขึ้นบนรถและขับออกไปจากตรงนั้น และก็มีรถสีดำอีกคันหนึ่งขับมาแล้วก็จับกุมตัวพวกเขาไป

ฉินหลั่งไม่ได้ครุ่นคิดถึงซานโก่วพวกนักเลงเหล่านั้นว่าจะได้รับการลงโทษอย่างไร เขาคิดแต่เพียงว่าผู้ป่วยมีสภาพเป็นอย่างไรในตอนนี้:

“พ่อบ้านเหลียน บอกฉันหน่อยนะว่า ผู้ป่วยตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?”

“โธ่ พ่อหนุ่มฉิน ผู้ป่วยที่อยู่ที่เตียงนั้นคือลูกหญิงคนที่สองของตระกูลเหลียน นามว่าเหลียนเทียนเหอ ไม่นานมานี้เดินทางไปต่างเมือง มีอยู่วันหนึ่งเดินทางผ่านเขตเมืองหนึ่ง ทันใดนั้นมีขวดขวดหนึ่งขว้างออกมาซึ่งไม่รู้ว่าใครเป็นคนขว้าง ก๊าซพิษภายในขวดได้ระเบิดออกมา ขณะนั้นลูกหญิงคนที่สองก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยสบาย เมื่อกลับมาถึงบ้านก็ล้มป่วยลง จนถึงวันนี้อาการก็ไม่ดีขึ้น พวกเราได้เชิญคุณหมอที่เก่งกาจจากโรงพยาบาลมารักษา แต่อาการก็ยังไม่ดีขึ้น คุณหมอท่านได้พูดว่า ลูกหญิงคนที่สองได้รับบาดเจ็บบริเวณสมอง”

“ตอนนี้ ลูกหญิงคนที่สองอยู่ในอาการหมดสติ ยังคงต้องพักรักษาตัวบนเตียงต่อไป”

พ่อบ้านเหลียนพูดอย่างนอบน้อมว่า: “วันนี้คุณผู้หญิงยังได้เชิญคุณหมอฝีมือดีจากทุกสารทิศเพื่อมารักษา”

“คุณผู้หญิงหวังว่าร่วมแรงร่วมใจกันจะสามารถหาวิธีการรักษาได้ แต่ผ่านไปครึ่งเช้าของวันแล้วยังไม่มีผลอะไรคืบหน้าเลย”

“ตอนนี้หวังเพียงให้พ่อหนุ่มฉินจัดการรักษาแล้ว”

เมื่อตอนพบเจอฉินหลั่ง เขาก็รู้สึกตื่นตะลึง นึกไม่ถึงเลยว่าฉินหลั่งจะมีฝีมือการรักษาที่สูงส่งระดับนี้ ขนาดที่คุณยายพริกยังเชื่อมั่นถึงขนาดนี้ ทำให้เขาไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ

เมื่อได้ยินว่าวันนี้ยังมีคุณหมอผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากมาให้การรักษา ฉินหลั่งไม่ได้โกรธเคืองและไม่สบายใจใด ๆ เพราะสำหรับตระกูลเหลียนแล้วนั้น ขณะนี้ความหวังอันเพียงน้อยนิดพวกเขาก็คงจะไม่ละทิ้งโอกาส

ในขณะที่ฉินหลั่งกำลังครุ่นคิดอย่างมีสมาธิอยู่นั้น พ่อบ้านเหลียนพูดขึ้นว่า:

“หมอเทวดาฉิน สถานที่แห่งนี้คือพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์เมืองเจียง!”

“ที่นี่คือสถานที่สำคัญเซียนเห้อทาวเวอร์ มีนักท่องเที่ยวมากมายมาเยี่ยมชมสถานที่แห่งนี้ ”

“ที่นี่คือถนนช็อปปิ้งสำคัญแห่งเมืองเจียง……”

ระหว่างการเดินทางนั้น พ่อบ้านเหลียนเห็นฉินหลั่งชื่นชมทิวทัศน์ตลอดสองข้างทาง ก็ยิ้มดีใจพร้อมกับแนะนำสถานที่ต่าง ๆ ให้ฉินหลั่งได้ฟัง

ฉินหลั่งชำเลืองมองและชื่นชมเมืองที่มีประวัติศาสตร์มาอย่างยาวนานแห่งนี้

เมืองเจียงเป็นเมืองท่า และเต็มไปด้วยวัฒนธรรม ดังนั้น ในทุก ๆ สถานที่จะสามารถพบเห็นสิ่งก่อสร้างอาคารโบราณที่สวยงามโดดเด่น

แต่ทว่าการที่มีสิ่งก่อสร้างโบราณมากมายนั้น ทำให้เมืองเจียงไม่สามารถที่จะรื้อทำลายได้ง่ายเหมือนกับเมืองอื่น ๆ จึงต้องเลือกเขตพื้นที่แห่งใหม่เพื่อเป็นเขตการพัฒนาที่สำคัญ

ฉินหลั่งมองไปยังเขตพัฒนาใหม่ที่มีชีวิตชีวาของเมืองเจียง สายตาหยุดอยู่ที่ตรงกลางระหว่างตึกอาคารกว่าสิบหลังที่กำลังก่อสร้าง บริเวณตรงนั้นมีพื้นดินที่โล่งว่างเปล่าอยู่ส่วนหนึ่ง

พื้นดินตรงจุดนั้นมีหญ้าขึ้นปกคลุมรุงรัง ไม่มีร่องรอยของการก่อสร้าง เขาถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่า:

“พื้นที่ตรงนั้นคืออะไร? พื้นที่ทำเลทองเหรอ ทำไมเงียบเชียบขนาดนี้”

พ่อบ้านเหลียนเหลือบมองไปดู หัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า:

“ที่ตรงนี้เดิมเคยเป็นพื้นที่รกร้าง ตระกูลเหลียนได้ซื้อพื้นที่นี้เอาไว้เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน”

“ยี่สิบปีก่อนนั้น พื้นที่บริเวณตรงนี้ล้วนเป็นป่าที่รกร้างว่างเปล่า ไม่ต้องถามถึงว่ามีรถไฟใต้ดินหรือห้างสรรพสินค้าไหม เพราะมีเพียงบ้านไม่กี่หลังเท่านั้น ส่วนใหญ่จะเป็นพื้นที่ทำไร่ทำนาทำสวนผลไม้”

“ในตอนนั้นลูกหญิงคนที่สองของตระกูลเหลียน ตอนที่เป็นเด็ก ๆ ชอบต้นไม้ดอกไม้ป่าที่พื้นที่ตรงนี้ ตระกูลเหลียนจึงได้ซื้อพื้นที่บริเวณตรงนี้ทั้งหมด เพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้แก่ลูกหญิงของตน

“พื้นที่ประมาณหนึ่งร้อยกว่าหมู่ ตอนนั้นที่ดินตารางเมตรละยี่สิบหยวน รวมทั้งหมดก็ประมาณหนึ่งล้านกว่าหยวน”

“ตอนนี้ราคาคงเพิ่มขึ้นไม่รู้กี่เท่าตัวแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้พื้นที่ตรงนี้ได้กลายเป็นเขตพัฒนาแห่งใหม่ จุดศูนย์กลางของเมืองในอนาคต ทำให้พื้นที่ตรงนี้คงมีมูลค่าเพิ่มขึ้นอีกมาก”

“แต่ว่าสิทธิครอบครองพื้นที่ตรงนี้ค่อนข้างวุ่นวายพอสมควร ตระกูลเมิ่งต้องการซื้อพื้นที่นี้ในราคาห้าพันล้าน แต่สิทธิครอบครองพื้นที่ไม่ได้เป็นของเหลียนซื่อกรุ๊ป ดังนั้น ตามกฎหมายแล้วจึงไม่สามารถทำการซื้อขายกันได้”

“ตระกูลเมิ่ง? ตระกูลเมิ่งไหนเหรอ” ฉินหลั่งเกิดความสนใจขึ้นในทันที

“ก็คือตระกูลเมิ่งแห่งเย็นจีนนั่นไง เมิ่งชิงอวี่ คุณรู้จักเหรอ?”

“อืม คือเขางั้นเหรอ” ฉินหลั่งละสายตาออกจากพื้นที่ตรงนั้น คิดในใจว่าเมิ่งชิงอวี่ประกอบธุรกิจใหญ่ขนาดนี้เหรอเลยเหรอ