รวยชั่วข้ามคืน?！ 505 เพราะอะไรเขาถึงไม่ถูกจับ

บทที่ 505 เพราะอะไรเขาถึงไม่ถูกจับ

ตื่นตระหนกกันทั้งเหตุการณ์

อำนาจของตระกูลเมิ่งถูกทับลงในพริบตา

หวังเฉินได้เป็นผู้กำกับได้ตั้งแต่อายุยังน้อย มันก็มีเหตุผล เธอมีพลังวิเศษที่สามารถควมคุมสถานการณ์ได้ นอกจากฉินหลั่ง เธอก็ไม่กลัวใคร

ไม่เช่นนั้น แค่ผู้หญิงธรรมดาจะมีชื่อเสียงในวงการตำรวจได้อย่างไร?

เมิ่งชิงอวี่ไม่คิดว่าตนเองจะถูกหวังเฉินตำแหน่งเล็กมาบีบได้ขนาดนี้ โกรธจนท้องบวมไปบวมมา แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

เพราะกฎหมายอยู่ จะขัดขืนไม่ได้ เขาก็ไม่ได้แก่จนเลอะเลือนขนาดนั้น

หวังเฉินเห็นคนตระกูลเมิ่งไม่ยอมจำนน แต่ก็ยังไม่ขัดขืน ก็เลยหัวเราะเย็นๆ ออกมาว่า “เหอะ นำตัวไป”

คนตระกูลเมิ่งก็ถูกใส่กุญแจมือ แล้วนำตัวออกประตูไป

เมิ่งชิงอวี่ก็เสียหน้าอย่างมาก ในข้อมือเป็นกุญแจมือเงาวับ ถูกคนใหญ่คนโตของเขตหยางซื่อจ้องมองอย่างนั้น ต่อไปภายหน้าจะมีหน้าที่ไหนมาทำงานอีก?

เขาและเมิ่งเหมิงเหมิงมีตรรกะความคิดเหมือนกัน ในตอนนั้นจวงจือเย้นก็รีบเอาเสื้อมาคลุมมือให้กับเมิ่งชิงอวี่ เมิ่งชิงอวี่ก็เลยได้ผ่อนคลายความอายได้บ้าง

สำหรับตระกูลหวัง ก็ยังหวั่นเกรงอยู่บ้าง อย่างน้อยก็ยังไว้หน้า3ส่วน แต่ยัยเด็กสาวคนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรเสียบ้างเลย

ทันใดนั้น หวังเฉินหันมาเห็น ก็เลยรีบพูดว่า “จวงจือเย้น เอาเสื้อออกมา！”

จวงจือเย้นก็เลิ่กลั่ก แต่ก็ไม่ฟังคำสั่งไม่ได้ ได้แต่เอาเสื้อที่ปิดกุญแจมือของเมิ่งชิงอวี่ออกมา

“ไอหย๋า น้องสามของตระกูลเมิ่งจะเข้าโรงพักเสียแล้ว ฮ่าๆ”

“ไม่หรอกมั้ง ป๊าด นี่คงเป็นครั้งแรกสินะ จริงหรือนี่”

“ทำอะไรผิดละ เขาคงอับอายขายขี้หน้าไม่น้อยเลยสินะ”

เสียงซุบซิบนินทาดังเขาไปถึงหูของเมิ่งชิงอวี่ เมิ่งชิงอวี่ก็โกรธจนแบจะกระอักเลือด แต่ที่น่าโกรธยิ่งกว่าก็คือ ที่หัวไหล่ของเมิ่งเหมิงเหมิงถูกยิงไปหนึ่งนัด สองมือก็ถูกแทงทะลุ ก็ยังถูกใส่กุญแจมือด้วย เห็นแล้วปวดในจริงๆ ……….

“คุณตำรวจหวัง ผมขอถามหน่อย！” เมิ่งเหมิงเหมิงพูดถามเสียงแหบอย่างหมดแรง

“มีไรว่ามา” หวังเฉินตอบไปนิ่งๆ วันนี้เธอมางานเลี้ยงที่โรงแรมซีเอ่อ ได้ยินเสียงปืน แล้วก็เลยรีบเข้ามาดู ไม่คิดว่าจะพบกับฉินหลั่ง ฉินหลั่งมีความเป็นผู้ชายสูงมาก แต่เรื่องมันใหญ่เช่นนี้ จะจัดการอย่างไรนั้น เธอยังไม่มีวิธีที่ดีเลย

“ทำไมพวกเราถูกจับใส่กุญแจมือกันหมด แล้วทำไมฉินหลั่งไม่ต้องใส่?” เมิ่งเหมิงเหมิงให้ความสำคัญกับจุดนี้มาก ไม่พอใจมาก

“หุบปากไปสะ ฉันทำงานไม่ต้องให้นายมาสอน！” หวังเฉินตอบไปอย่างวางมาด แล้วก็ทำให้เมิงเหมิงเหมิงและเมิ่งชิงอวี่โกรธแทบตาย ส่วนฉินหลั่งก็ไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาเถียงกัน แต่ในใจกำลังท่องเคล็ดวิชาคัมภีร์เต่าเย่า เพื่อฟื้นกำลังภายใน

เรื่องวันนี้จะจัดการแบบนี้ไม่ได้ แต่การมาของหวังเฉิน ทำให้เสียแผนไปหมด หวังเฉินก็ดูกังวลอยู่ ให้เธอมาจัดการเรื่องนี้ มันจะลำบากเธอมาก เดี๋ยวสักพัก ก็จะมีโทรศัพท์โทรเข้ามาเอาตัวคนไป แรงต้านนั้นเธอเองคงจะรับมันไว้ไม่ไหว

เพียงแต่ฉินหลั่งก็ไม่ได้มองใบหน้าของหวังเฉิน ขอเพียงฉินหลั่งฟื้นพลังกลับมาได้ อะไรก็ขวางเขาไม่อยู่

เมิ่งชิงอวี่ เมิ่งเหมิงเหมิง เมิ่งลี่ลี่ เมิ่งฮุ่ยเสียน แล้วตระกูลเมิ่งคนอื่นๆ คืนนี้คงต้องไปนอนกันที่เก้าอี้โรงพัก พวกตะโกนกันอยู่ในโรงพัก สุดท้ายหวังเฉินก็ขี้เกียจจะต่อปากต่อคำ เพราะพวกเขาวุ่นวายมาก ก็เลยใส่กุญแจมือเอาไปขังไว้เสียเลย

ส่วนฉินหลั่ง หวังเฉินก็ตระเตรียมห้องเดี่ยวไว้ให้ฉินหลั่ง เอาอาหารดีๆ ไปให้ นี่เป็นอาหารที่เธอควักเงินสั่งมาจากโรงแรมซีเอ่อเองเลย

วุ่นวายจนถึงกลางดึก หวังเฉินก็เดินผ่านมาห้องฉินหลั่ง เมื่อครู่เธอรับโทรศัพท์จนมืออ่อนแรง แต่ก็ถูกหวังเฉินยืนหยัดสู้กลับไป ขอเพียงทำผิดในเหตุการณ์ดูแลของเธอ ไม่ว่าใครก็ละเว้น นี่มันอุดมการณ์ของหวังเฉิน

แต่ยิ่งเธอยิ่งรับโทรศัพท์ ถึงแม้กิริยาจะยังคงมั่นคง แต่ความเป็นห่วงกังวลของคนใหญ่คนโตพวกนั้น หวังเฉินก็ขมวดคิ้ว เธอเริ่มกลัวนิดแล้ว

ไม่ได้กังวลว่าตำแหน่งของตนเองจะถูกลดขั้น แต่กังวลความปลอดภัยของฉินหลั่ง

เพราะว่า ครั้งนี้ฉินหลั่งไปหาเรื่องเขาไว้ พวกนั้นมีอำนาจมากมาย หวังเฉินเป็นลูกสาวตระกูลใหญ่ที่ออกมาทำงาน ในใจเธอรู้ดี

“2032 หลับหรือนยัง?” ด้านนอกห้องมีเสียงของหวังเฉินส่งเข้ามา

ฉินหลั่งค่อยๆ ลืมตาขึ้น “ผู้กำกับหวัง เข้ามาเถอะ”

“เหอะ คิดอะไรของนายนะ?” หวังเฉินปั้นหน้ายิ้มอยู่ข้างนอก ฉินหลั่งก็ทำใจให้เป็นมิตรออกไปต้อนรับ

“เอ่อ คืนนี้ระวังหนูด้วยนะ ในห้องนี้มีหนูไหม?” หวังเฉินถาม

ฉินหลั่งก็แปลกใจ แล้วลุกขึ้นมองออกไปทางหน้าต่าง เห็นหวังเฉินท่าทางไม่ปกติอยู่ด้านนอก พูดจาอึกอัก

“เอ่อ ไม่มีหรือ ก็ดี รีบนอนพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ก็เตรียมสอบปากคำ！” ประตูก็ถูกเปิดแง้มออก แล้วพวงกุญแจก็ถูกโยนเข้ามา

“จำไว้นะ ถ้าสารภาพโทษหนักจะกลายเป็นเบา！” เสียงของหวังเฉินนิ่งเย็น จากนั้นก็รีบเดินออกไป

ฉินหลั่งหยิบกุญแจมา เห็นบนกุญแจติดสติ๊กเกอร์ไว้ บนนั้นเขียนไว้ ว่าเป็นกุญแจของประตูไหน

เขาก็ครุ่นคิด แล้วก็เข้าใจสิ่งที่หวังเฉินทำ หวังเฉินคิดว่าตอนนี้ฉินหลั่งตกอยู่ในอันตรายมาก ก็เลยอยากจะให้เขาได้หนีออกไป มันเรื่องกดดันใหญ่มาก คิดแล้วก็เข้าใจได้

เพียงแต่ ถ้าไปหาเรื่องกับตระกูลเมิ่ง ประเดี๋ยวก็ถูกสั่งเก็บ จะเปลี่ยนชื่อแซ่หลบซ่อนงั้นหรือ? ฉินหลั่งหัวเราะเบาๆ เหอะๆ ไม่ต้องหรอก จะแหกคุกมันก็น่าสนุกดีนะ เขาอดไม่ได้ที่จะเอาลูกกูญแจเสียบไป แล้วบิดมันออก ประตูก็เปิดออก

ฉินหลั่งรีบออกไป แล้วก็เปิดประตูอีกบาน แล้วก็อีกบาน สุดท้ายก็ได้ออกไปจากโรงพักอย่างราบรื่น

แปลกมาก ทำไมไม่มีใครเห็นเขาหนีออก ในโรงพักมันเงียบแปลกๆ

ฉินหลั่งออกมา มองไปรอบๆ ในตอนนั้นก็มีรถขับเข้ามาจากถนน คนขับรถเหยียบเบรก แล้วพูดว่า “คุณคือคุณฉินใช่ไหมครับ?” นำเสียงเคารพอย่างมาก

“ใช่ ทำไมหรือ?” ฉินหลั่งสงสัย

“คุณฉินครับ ขึ้นรถมาเลย คุณหนูใหญ่ให้ผมมารับคุณครับ” คนขับรถรีบบอก มองดูแล้วน่าจะเป็นเด็กหนุ่มที่น่าเชื่อถือได้

เสียงของเขาดูรีบร้อน ดูเหมือนจะกลัวการจับจ้องจากรอบด้าน มีสติระแวดระวังตลอด

“คุณหนูของเอ็งคือใคร?” ฉินหลั่งถามอีก เขาเองกลับทำตัวนิ่งๆ ไม่กังวลอะไร

“คุณหนูของผมก็คือหวังเฉิน คุณฉินครับ คุณหนูให้ผมมาบอกคุณว่า คุณอยู่ในเมืองเย็นจีนนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว รีบที่อื่นเถอะ ไปยาวเย่วกงก็ได้ ไปเมืองจีนหลิงก็ดี สรุปแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก” คนขับรถอธิบาย

“เธอยังบอกอีกว่า หวังว่าคุณจะไม่ลืมเพื่ออย่างเธอ ขอให้สนุกกับการเดินทาง” ไอหนุ่มนั่นพูดจบ แล้วก็รอฉินหลั่งขึ้นรถ

ฉินหลั่งเปิดประตูรถ ตอนนี้เขายังไม่มีพลังภายใน จะวิ่งก็วิ่งไม่ไหว เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ขึ้นรถนี่ไปแล้วกัน

“ไปไหนดีครับ คุณฉิน?” คนขับรถค่อยสตาร์ทรถ