รวยชั่วข้ามคืน?！ 408 ยอมรับความพ่ายแพ้

บทที่ 408 ยอมรับความพ่ายแพ้

ทั้งสองสมคบคิดกัน คอยดูอยู่ข้างนอกทางเดิน

เหลียงลี่ยุ่นเข้าไปสักพักแล้ว มอหกห้องหกก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก

จูจี้เหวินยืนกอดอก ไม่รีบร้อนอะไร

ตอนนี้นักเรียนมอหกห้องหกพอเห็นเหลียงลี่ยุ่นก็เหมือนเห็นอากาศล่องหน อยู่ด้านล่างแคะเท้า นอนกรน เล่นโทรศัพท์ วาดรูปผู้หญิง พูดคุยกัน ต่างๆนาๆ

เหลียงลี่ยุ่นบอกว่าให้เรียนแล้ว แต่ในห้องก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงใดๆ ดังนั้นเธอจึงเปิดหนังสือและคุยกับอากาศไป

แต่ว่า ในใจเธอก็โล่งอกไปหน่อย ด้านล่างเหมือนกับเมื่อก่อนที่ไม่มีปฏิกิริยาใหญ่อะไร นั่นก็หมายความว่าจูจี้เหวินกับหลิวซูเซิงที่บอกว่านักเรียนโดดเรียนก็คงไม่เกิดขึ้นแล้ว แบบนี้ละก็ ครูฉินที่มาใหม่ก็น่าจะปลอดภัยอยู่

เสียงสอนของเหลียงลี่ยุ่นดังออกไปนอกทางเดิน จูจี้เหวินอึ้งเป็นอันดับแรก

เหมือนละครจะไม่เป็นไปตามที่วางไว้

เด็กที่ชอบก่อกวนด้านในทำไมถึงไม่ทำอะไรเลยล่ะ?

เดี๋ยวก่อนนะ……

หนึ่งนาที สองนาที สามนาที……

ห้านาทีแล้ว ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นเลย

นักเรียนที่คิดไว้ไม่ได้วิ่งออกมา ตะโกนว่าโดดเรียนเหมือนที่คิดไว้!

สิบนาทีแล้ว เสียงสอนของเหลียงลี่ยุ่นหยุดลงกะทันหัน

“น่าจะเริ่มแล้ว……” จูจี้เหวินหรี่ตาลง และพูดอย่างมั่นใจ

แต่ก็ยังเงียบกริบ

“น่าจะเป็นเพราะครูเหลียงพยายามห้ามนักเรียนอยู่ แต่ห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์”

สิบห้านาทีแล้ว ทุกอย่างเป็นปกติไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง……

เป็นไปไม่ได้!

“พวกนายมายืนอะไรหน้าประตู?” ด้านหลังมีเสียงฉินหลั่งดังขึ้น

“ฉินหลั่ง เดี๋ยวก็มีเรื่องสนุกให้ดูแล้ว นายไม่ดูหน่อยเหรอ?” หลิวซูเซิงแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์

ฉินหลั่งเดินเข้าไป: “หัดให้เกียรติคนอื่นบ้าง ไม่งั้นจะถูกกรรมตามสนองเอาได้นะ”

“ชิ……ฉันเป็นพวกนักวัตถุนิยม ไม่เชื่อหรอก……” หลิวซูเซิงพูดอย่างไม่สนใจ

“ไอหยา ใครตีฉันเนี้ย……” ทันใดนั้นหลิวซูเซิงรู้จักหลังหัวถูกของหนักตีเข้าอย่างจัง หันกลับไปก็เห็นจูจี้เหวินมองเขาด้วยสีหน้างุนงง

“ผู้อำนวยการจู ตีผม……ทำไมเนี้ย?” หลิวซูเซิงพูดอย่างหดหู่

“ไม่นะ……” จูจี้เหวินรู้สึกตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด

หลิวซูเซิงจับหัวตัวเองไว้ บนหัวยังบวมขึ้นเล็กน้อย รู้สึกเจ็บอย่างมาก

ด้านหลังเขามีแค่จูจี้เหวินคนเดียว จูจี้เหวินไม่มีเหตุผลต้องตีเขา เป็นผีหรือไงกัน?!

“ฉันบอกแล้วไง ระวังกรรมตามสนอง” ฉินหลั่งหัวเราะ

“เหอะ นายอย่าได้ใจไป เดี๋ยวนายก็รู้เอง” หลิวซูเซิงลูบหัวและพูด

ในตอนนี้จูจี้เหวินก็เข้าร่วมด้วย: “ฉินหลั่ง! อย่าคิดว่านายจะอยู่ในโรงเรียนมัธยมหัวเจี๋ยได้นานเลย มีฉันจูจี้เหวินอยู่ นายต้องออกไป!”

สายตาของจูจี้เหวินมองฉินหลั่งอย่าไม่พอใจ

“ได้ ฉันจะดูสิว่านายจะทำยังไง” ฉินหลั่งเหมือนดูคนโง่อย่างไรอย่างนั้น

จะบอกว่าฉินหลั่งในตอนนี้ สามารถฆ่าจูจี้เหวินได้ในพริบตาเลย แต่ตอนนี้เขายังไม่อยากจะแตะเขา เขาจะปล่อยให้จูจี้เหวินปล่อยออกมาให้เต็มที่ก่อน

ฉินหลั่งพูดแล้ว ก็กลับหลังหันเดินออกไปเลย แผ่นหลังยังดูสบายใจอีกด้วย

บนทางเดินตอนแรกยังมีครูมากมาย ตอนนี้เห็นว่าไม่มีอะไรน่าดูแล้ว ก็ต่างแยกย้ายกันไปหมด มีแต่จูจี้เหวินกับหลิวซูเซิงที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ในนั้นยังคงเงียบไม่มีอะไร

ทั้งสองยืนรออยู่หน้าทางเดิมจนขาชาไปหมด

จนกระทั่งกริ๊งเลิกเรียนดังขึ้น เหลียงลี่ยุ่นก็ยิ้มออกมาจากห้อง ต่อมาพวกนักเรียนก็เดินออกมาด้วย

จูจี้เหวินกับหลิวซูเซิงก็เข้าใจสักที ทุกอย่างพวกเขาคิดไปเองทั้งหมด ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลย!

“นี่ ครูเหลียง เดี๋ยวก่อน”

หลิวซูเซิงเดินตามไป

“วันนี้ห้องหกไม่มีอะไรผิดปกติเหรอ?” หลิวซูเซิงถาม

“ไม่นะ คุณอยากให้เกิดเรื่องอะไรเหรอ?” เหลียงลี่ยุ่นพูดต่อว่า: “คุณอยากให้ห้องหกเกิดเรื่องมากเหรอ นี่เป็นสิ่งที่คนเป็นครูคิดงั้นเหรอ?”

เหลียงลี่ยุ่นพูดจบก็สะบัดหน้าเดินหนีออกไปเลย ทำเอาหลิวซูเซิงกับจูจี้เหวินยืนเหวออยู่ที่เดิม

“ให้มันได้งี้สิ!”

จูจี้เหวินด่าต่อว่า: “รอไล่ฉินหลั่งออกไปได้ก่อนเถอะ ต่อไปเหลียงลี่ยุ่นนั่นแหละต้องไป!”

ทั้งสองยังคงยืนอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งนักเรียนเลิกเรียน กินข้าวเสร็จ ก็ยังคงเงียบ เหมือนกับวันปกติทั่วไป

กลางวันหลิวซูเซิงกับจูจี้เหวินไม่มีอารมณ์กินข้าวเลย พวกเขาเริ่มรอทั้งอย่างนั้น

ตอนบ่ายในห้องพักครู

“วันนี้ห้องหกปกติจัง ไม่เหมือนกับนิสัยพวกเขาเลยนี่?”

“นั่นสิ แปลกจัง”

“คอยดูเถอะ ตอนบ่ายจะเริ่มแล้วล่ะ ก่อนฟ้าสางคือมืดที่สุดแล้ว”

“ใช่ หมอนั่นไม่มีประสบการณ์อะไรเลยด้วยซ้ำจะจัดการอยู่ได้ยังไง? นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้หรอกนะ”

“ตอนบ่ายคอยดูเถอะนะ……”

พวกครูที่ลงเดิมพันไว้กับฉินหลั่งก็ต่างมั่นใจกันทั้งนั้น

สุดท้าย คาบแรกตอนบ่าย คาบสอง คาบสาม……

เงียบสงบ

จนกระทั่งคาบเรียนตอนบ่ายหมดไป ก็ยังคงสงบอยู่

ตอนคาบสุดท้าย จูจี้เหวินรออยู่หน้าห้องเรียนมอหกห้องหกอย่างร้อนรน

นี่เป็นช่วงที่สำคัญมาก เพราะถ้าห้องหกเงียบแบบนี้ทั้งวันละก็ งั้นคนที่ต้องอับอายไม่ใช่ฉินหลั่ง แต่จะเป็นเขากับครูที่ถูกเขาเป่าหูน่ะสิ

ในที่สุด จ้าวซิงกับนักเรียนคนอื่นก็เดินออกจากห้อง

“จ้าวซิง พวกนายเป็นอะไรกัน? ไหนบอกว่าจะโดดเรียนไง?” จูจี้เหวินโมโหอย่างมาก รีบพุ่งเข้าไปหา ทำเอาจ้าวซิงตกใจจนต้องกระโดดหนี

“ให้ตายสิ จูจี้เหวิน นายคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?! ฉินทำอะไรนายจะมายุ่งทำไม?! ไปไกลๆเลย! เดี๋ยวเถอะ!”

จูจี้เหวินหน้าเหวอไปทันที เขาถามด้วยเสียงเบา จ้าวซิงกลับตะโกนเสียงดัง นักเรียนด่าครูขนาดนี้ คงอับอายจนต้องเอาหน้าซุกแผ่นดินหนีแล้วล่ะ

อย่าว่าแต่จูจี้เหวินเลย แม้ครูใหญ่จะมาที่นี่ จ้าวซิงก็กล้าด่าเหมือนกัน จูจี้เหวินทำตัวเองทั้งนั้น

แพ้แล้ว วันนี้แพ้ราบคาบ จูจี้เหวินถูกเหยียบย่ำจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว

แต่ว่านี่ก็แค่เริ่มต้น และตอนนี้ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น:

“คนของห้องหก รีบมารวมตัวกันเร็ว ใครที่ชอบดูอะไรสนุกก็รีบเข้ามา……”

ฉินหลั่งเรียกนักเรียนในห้องตัวเองเข้ามา

สีหน้าจูจี้เหวินเปลี่ยนไปทันที อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดสินะ ความหมายของฉินหลั่งเขาจะไม่เข้าใจได้ยังไง เขากำลังจะทำตามที่เขากับพวกครูคนอื่นได้เดิมพันกันไว้ คาบเรียนวันนี้ของมอหกห้องหกได้จบลงแล้ว งั้นพวกเขาก็ควรไปวิ่งที่สนามห้าสิบรอบ……

นับดูแล้ว หนึ่งรอบคือสี่ร้อยเมตร ห้าสิบรอบก็คือสี่สิบกิโลเมตร เกรงว่าวิ่งจนถึงดึกก็วิ่งไม่หมดอยู่ดี

และฉินหลั่งยังเรียกนักเรียนมาดูอีก!

“นาย ฉินหลั่ง?” จูจี้เหวินรู้สึกตัวเองเป็นผู้อาวุโสที่อยู่ในโรงเรียนนี้มานาน กลับมาถูกเหยียดหยามแบบนี้อีก

“แพ้แล้วก็ยอมรับด้วย!” ฉินหลั่งพูดอย่างเย็นชา และเดินออกไป

อย่าพูดเลย โรงเรียนมัธยมนี้ดูน่าสนใจมากเลย……

“เหอะๆ ฉันเข้าใจแล้ว ที่แท้จูจี้เหวินกับฉินหลั่งเดิมพันกันไว้นี่เอง ก็เดิมพันไว้ว่าวันนี้พวกเราจะต้องเกิดเรื่องขึ้นใช่ไหม?”