รวยชั่วข้ามคืน?！ 402 เดิมพัน

บทที่ 402 เดิมพัน

“นาย?!”

หลิวซูเซิงจะบ้าตายอยู่แล้ว เขาโกรธจนตัวสั่นไปหมด

“นายด่าฉันเหรอ?” หลิวซูเซิงยังไม่อยากจะเชื่อ

“ก็ต้องด่านายอยู่แล้วสิ สมองนายหรือหูนายไม่มีปัญหาละก็ ก็แน่ใจได้ว่า ฉันกำลังด่านายที่เป็นคนจรอยู่!”

ฉินหลั่งพูดจาเด็กๆ และแสยะยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

บรรยากาศในห้องประชุมก็ยิ่งตึงเครียดเข้าไปใหญ่ ตรงเกินไปแล้ว ด่าแบบอ้อมๆไม่มีคำหยาบไม่ได้เหรอ?

อย่างเช่นคำหยาบเปลี่ยนเป็นคำอื่นที่นุ่มนวลกว่านี้ไม่ได้เหรอ

ปัง!

จูจี้เหวินตบโต๊ะเสียงดัง ลุกยืนขึ้นมา นี่เป็นโอกาสที่เหมาะพอดี จะต้องโจมตีฉินหลั่งตอนนี้แหละ!

“ฉินหลั่ง! นายทำอะไรของนาย นายไม่มีมารยาทแล้วหรือไงกัน?! ครูหลิวของพวกเรา นายไม่มีสิทธิ์มาพูดจาหยาบคายแบบนี้ด้วยนะ?!”

“ชิ มารยาทมีไว้ให้กับคนที่มีมารยาทเท่านั้น ในเมื่อเจอแต่คนอันธพาลที่คิดร้ายคิดไม่ดี และคนที่เอาแต่บอกว่าเป็นผู้อาวุโส แต่ทำตัวไม่เหมือนสักเท่าไหร่ งั้นฉันก็จะไม่เกรงใจด้วย” ฉินหลั่งพูดอย่างเรียบเฉย

ทะเลาะกับคนไม่ดี บางครั้งก็เป็นความสนุกอย่างหนึ่ง

“นาย? ชักจะมากเกินไปแล้วนะ……” จูจี้เหวินไม่คิดว่าฉินหลั่งตอนนี้จะพูดจาคม บาดใจแบบนี้ ไม่ไว้หน้าใครเลยด้วยซ้ำ

“หยุดพูดมาก มอหกห้องหกฉันจะเป็นครูประจำชั้นแน่ ถ้านายไม่พอใจก็ไปกระโดดตึกสิ หรือถ้าเก่งมากก็แย่งตำแหน่งนี้จากฉันไปให้ได้ เอาไปไม่ได้ก็หุบปากซะ! ไร้ประโยชน์จริง!”

คำพูดของฉินหลั่ง ทิ่มแทงเข้าใจของจูจี้เหวินเต็มๆ ตอนนี้เขาขี้เกียจจะพูดจากวนประสาทกับเขาแล้ว ไม่พอใจก็เข้ามาเลย!

จูจี้เหวินหน้าบูดบึ้งทันที ตอนนี้ฉินหลั่งไม่ใช่อย่างเมื่อก่อนที่รังแกได้แล้ว ด่าเขาจนเสียหน้าไปหมด

ฉินหลั่งก็ไม่ได้อคติอะไร แต่กลับเป็นจูจี้เหวินที่สถุลมากเกินไป อยากจะวิ่งชนหัวปืนเอง เมื่อกี้ครูใหญ่ก็บอกแล้วว่ามีคนอยากจะเป็นครูประจำชั้นมอหกห้องหกเช่นกัน ดูแล้วคงจะเป็นจูจี้เหวินสินะ

ห้องประชุมเงียบกริบดั่งป่าช้า พวกครูที่นึกคำพูดมาต่อกรกับฉินหลั่งก็ต่างเงียบกันไปหมด

ครูคนนี้ต่างกับครูคนอื่น ต้องด่าตรงไปตรงมา คำพูดอ้อมๆพวกนั้นไม่มีประโยชน์หรอก ทำเอาตอนนี้เขาต้องอับอาย

สิ่งที่ฉินหลั่งคิดคือ ตอนแรกเขายังมีความคิดถึงโรงเรียนอยู่บ้าง อยากจะถามประสบการณ์การสอนของครูทุกคน สุดท้ายคนพวกนี้กลับไม่เป็นมิตรกับเขาเอง

ทำเอาความคิดบวกของเขาพังทลายไปทันที

จูจี้เหวินรับไม่ได้กับที่ฉินหลั่งด่าว่าตัวเอง ก่อนหน้านี้เขาเป็นถึงเดือนมหาลัยที่เดินไปไหนก็มีสาวๆกรี๊ดกัน ตอนนี้กลับหน้าแดงระเรื่อ และลุกขึ้นมาอีกครั้ง:

“เมื่อกี้นายด่าใคร?”

“ครูจู อย่าเก็บไปฟังสิ ผมบอกว่าอันธพาล หรือว่าคุณจะยอมรับว่าคุณเป็นอันธพาล?” ฉินหลังพูดอย่างเชื่องช้า

“……”

จูจี้เหวินก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว เขากล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าครูทุกคนและครูใหญ่ได้ยังไงกัน

“ครูฉิน อย่าใส่ใจไป ว่ามาแล้ว ทุกคนก็ทำไปเพื่อการศึกษาก้าวหน้า มอหกห้องหกเด็กพวกนั้นดูแลยากที่สุด ทุกคนอาจจะเป็นห่วงก็ได้”

ครูใหญ่ไม่พูดเข้าข้างใคร เขายืนเป็นกลาง ไม่เข้าไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้

“หื้ม? เด็กนักเรียนแค่ไม่กี่คน ไม่เกินหนึ่งเดือน ผมจะดูแลเด็กพวกนี้ให้ดีทั้งหมด ถ้าทำไม่ได้ ผมจะลาออกทันที! แต่ว่า ผมหวังว่าคุณครูทุกคนที่นั่งอยู่จะอยู่ดีๆ อย่าคิดที่จะมารบกวนการทำงานของผม ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจก็แล้วกัน” ฉินหลั่งพูดตรง ไม่พูดอ้อมค้อมเลยสักนิด

“หนึ่งเดือน? นายไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”

“ฮ่าๆๆ ห้องที่สามปีก็ยังดูแลไม่ได้ นายบอกว่าหนึ่งเดือน? เป็นเรื่องที่น่าขำสิ้นดี!”

“นายรู้ไหมว่ามอหกห้องหกเป็นฝันร้ายของครูทุกคนในโรงเรียนหัวเจี๋ยเลยนะ?”

“ครูใหญ่ เขากำลังพูดจาเพ้อฝันอยู่ เรื่องจริงน่ามันโหดร้ายกว่านั้นอีกเยอะ”

“ครูใหญ่ ผมแนะนำว่าท่านควรจะไล่ฉินหลั่งออกไป เขาไม่รู้อะไรเลย เอาแต่พูดโม้!”

“ครูใหญ่ เขาไม่เหมือนครูเลยด้วยซ้ำ แต่กลับเหมือนผู้บริหารที่หยิ่งยโสโอหัง เขาไม่เอาท่านไว้ในสายตาด้วยซ้ำ?!”

“ครูใหญ่ ผมว่ารีบเอาเขาไปมอหกห้องหกจะดีกว่า ให้เขาได้ลองสัมผัส ไม่แน่เดี๋ยวสักพักก็วิ่งแจ้นออกมาจากห้องแล้ว สาบานว่าจะไม่มาโรงเรียนหัวเจี๋ยอีก!”

“คนต่ำ!”

“ขี้โม้!”

ครูพวกนี้แทบจะบ้าคลั่ง เพราะฉินหลั่งกล้าพูดว่าจะดูแลจัดการมอหกห้องหกให้เรียบร้อย งั้นพวกเขาที่ตั้งใจดูแลจัดการมานานสามปี ก็เป็นพวกไร้ความสามารถน่ะสิ?

ครูของโรงเรียนมัธยมหัวเจี๋ยอยู่เหนือกว่าใครมาตลอด ตอนนี้กลับมีคนเข้ามาและมองเหนือไปกว่าพวกเขาอีก ด่าพวกเขาจนแทบจะเอาหน้าซุกหนีแผ่นดิน แล้วแบบนี้ทุกคนจะไม่บ้าคลั่งได้ไง?

“ฉันเดิมพันหนึ่งวัน ก่อนอาหารเย็นวันนี้ฉินหลั่งยังอยู่ที่นี่ละก็ ฉันยอมแพ้!”

ครูคนหนึ่งลุกขึ้นมาพูดอย่างจริงจัง

“ได้ ฉันก็เดิมพันหนึ่งวัน ถ้าก่อนเลิกเรียนวันนี้ นายยังไม่ถูกนักเรียนมอหกห้องหกนั้นแกล้ง ก็นับว่าฉันแพ้!” ครูอีกคนลุกขึ้นมาพูดอีก

“หลังจากหนึ่งวันแล้วนายยังอยู่ห้องมอหกห้องหกได้ พวกเราทุกคนจะเรียกนายว่าครู!” ครูคนหนึ่งลุกขึ้นมาพูด

“เหอะๆ! นายคิดว่าเป็นนักเรียนฉันมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?” ฉินหลั่งหัวเราะ: “ฉันไม่รับนักเรียนที่คิดไม่ซื่อหรอกนะ!”

พอพูดคำนี้ออกไป ครูเกือบครึ่งลุกขึ้นทั้งหมด และกำหมัดแน่นมองเขาอย่างโมโห

“เหอะ ร้อนรนแล้วเหรอ?” ฉินหลั่งพูดประชด

“เอาแบบนี้ ถ้าวันนี้มอหกห้องหกเกิดเรื่องอะไรเล็กน้อย ต่อไปฉันจะไม่มาทำงานที่นี่อีก พวกนายก็มาทำหน้าที่แทนฉันได้”

“ถ้าฉันกับมอหกห้องหกไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกนายทุกคนต้องไปวิ่งรอบสนามห้าสิบรอบ เป็นยังไง? กล้าเดิมพันไหมล่ะ?”

ฉินหลั่งถามสัพยอก

“ได้อยู่แล้ว!” หลิวซูเซิงรีบตบโต๊ะพูด เขาเดิมพันอย่างมั่นใจ

“ได้ พวกเราไม่กลัวนายหรอกนะ?!”

“ฉันตกลง พวกเรามาคอยดูกันเถอะ!”

ครูทุกคนรีบตกลงกันทั้งหมด กลัวว่าฉินหลั่งจะกลับคำพูด

การประชุมได้จบลง

“ครูฉิน……” ด้านหลังมีคนหนึ่งที่เรียกฉินหลั่งเสียงเบา

ฉินหลั่งหันไปดู ด้านหลังเป็นครูผู้หญิงที่หน้าตาสละสลวย เธอมองรอบๆพอไม่เห็นคนอื่นแล้ว ก็แอบเดินมา

“ครูฉิน ฉันเป็นครูคณิตศาสตร์ของมอหกห้องหกเหลียงลี่ยุ่น คุณพึ่งมา เกรงว่าจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ของห้องหก ฉันอยากจะมาเตือนคุณว่าให้ระวังหน่อยก็ดีค่ะ”

เหลียงลี่ยุ่นพูดอย่างเป็นห่วง ดูแล้วก็รู้ว่าเป็นคนใจดี อายุน่าจะประมาณสามสิบ

“งั้นเหรอ?” ฉินหลั่งหัวเราะ และมองครูเหลียงคนนี้

“นิสัยของคุณฉันก็ขอชื่นชม แต่เรื่องเดิมพันนี้ฉันว่าคุณใจร้อนเกินไป มอหกห้องหกไม่ได้ดูแลง่ายขนาดนั้น พวกนักเรียนเป็นพวกลูกคนรวยและข้าราชการใหญ่กันหมด เกเรมากอีกด้วย อาทิตย์ก่อนครูต่งต้องเข้าโรงพยาบาล ตอนนี้ยังไม่หายดีเลยด้วย” เหลียงลี่ยุ่นพูดเตือน

“ไม่เป็นไร พวกเขาก็เป็นแค่เด็ก นิสัยเกเรไม่ได้รับการอบรมและชักนำที่ดี” ฉินหลั่งพูดสรุปง่ายๆ

“ก็ได้ค่ะ คุณฉิน แต่วันนี้ฉันขอขอบคุณแทนครูทุกคนที่กล้าโกรธไม่กล้าพูด จูจี้เหวินเอาแต่กดพวกเรา พวกเราอดทนมาโดยตลอด ยังมีหลิวซูเซิงอีก พวกเขาเป็นพวกเดียวกัน วันนี้คุณสั่งสอนพวกเขาได้ พวกเราก็รู้สึกว่าได้แก้แค้นไปด้วยค่ะ” เหลียงลี่ยุ่นพูดและยิ้มหน้าบาน