รวยชั่วข้ามคืน?！ 399 คำขอของประเทศ

บทที่ 399 คำขอของประเทศ

“น้องฉิน พวกเขาน่ะมีตาแต่ไม่มีแวว อย่าไปใส่ใจนักเลย”จงจิ่งเจินเอ่ย

“ไม่หรอกครับ”ฉินหลั่งสงบจิตสงบใจ เพียงแค่มดปลวกเท่านั้น

“เฮ้ นายน่ะไปโดยไม่ลากันสักคำได้ยังไง?”จางต้าไห่ตามไล่หลังมาอย่างไม่พอใจ

“อะไร?”ฉินหลั่งหันกลับไปเล็กน้อย คิดในใจว่าคนคนนี้ไม่รู้จักเห็นค่าคนอื่นเลย

“คุณฉิน ขออภัย….”หลี่เสี่ยนวิ่งเข้ามา ยังไม่ทันพูดจบจางต้าไห่ก็ขัดขึ้นมา

“แขนขาผอมแห้งไม่มีแรงเลยสักนิด”จางต้าไห่ขวางอยู่หน้าฉินหลั่งมองหัวจรดเท้าอย่างยั่วยุ

ฉินหลั่งยืนนิ่ง มองตรงไปที่จางต้าไห่ รอเขาพูดเหลวไหลให้เสร็จ

“ฉันว่า นายกล้ามาสู้กลับฉันสักยกมั้ยล่ะ?”จางต้าไห่ไม่เกรงกลัว กอดอกด้วยลำแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของตัวเอง

ดูจากรูปร่าง ฉินหลั่งตัวสูงโปร่ง ดูอ้อนแอ้นพอประมาณ ความจริงไม่สามารถเทียบกับกล้ามเนื้อของจางต้าไห่ได้เลย

“ต้าไห่!”หลี่เสี่ยนตวาด

“หัวหน้า เดิมเขาก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงอะไรมากอยู่แล้ว ฉันแค่จะกู้หน้าเท่านั้นเอง”จางต้าไห่สีหน้าหยอกล้อ

“หลีกไป!”ฉินหลั่งขมวดคิ้ว

“โอ้โห โมโหแล้ว….”จางต้าไห่พูดไปเพียงครึ่งเดียว ทันใดนั้นก็สัมผัสถึงจิตสังหารที่ร้ายกาจ ไม่ผิด ออร่าของฉินหลั่งเปลี่ยน มีท่าทีของคนที่รู้จักความสามารถของตัวเอง!

จางต้าไห่ถึงกับสั่นโดยไม่รู้ตัว ท่าทีที่เปลี่ยนไปนั้นเย็นยะเยือก ราวกับเป็นพายุและเกร็ดน้ำแข็งในฤดูหนาว

จางต้าไห่ยืนอยู่ข้างฉินหลั่ง ก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันหนักหน่วง แรงกดดันนั้นทำให้เขาอยากจะหนีไป อยากจะคุกเข่า ในระยะเวลาอันยาวนานเขาได้รู้สึกถึงแรงบีบคั้นขนาดนี้จากคนคนเดียวเป็นครั้งแรก

แทบจะยืนไม่มั่นคงไปเล็กน้อย

จางต้าไห่กำลังประคับประคองอย่างยากลำบาก แต่การประคองนี้ช่างน่าขำ คนเขายังไม่ได้ลงมือ ในฐานะปรมาจารย์มวยไทยคุณต้องใช้พลังงานทั้งหมดเพื่อต่อสู้กับคู่ต่อสู้ และจะต้องเคลื่อนไหวอย่างหนัก เมื่อสู้แล้วแพ้ชนะยังจำเป็นอีกเหรอ?!

“ขออภัย ขออภัย คุณฉิน เป็นความผิดของเราเอง กรุณายกโทษให้กับเจ้าคนไม่รู้จักกาลเทศะนั่นด้วย!”หลี่เสี่ยนที่อยู่ข้าง ๆ รีบกล่าวขอโทษฉินหลั่ง แล้วหวังว่าจางต้าไห่จะได้รับการอภัยจากฉินหลั่ง

ร่างกายของจางต้าไห่ราวกับไม่อาจควบคุมเองไว้ได้ เขายืนตัวสั่นสะท้านอยู่อย่านั้น กระทั่งน้ำมูกก็ไหลออกมาแล้ว

“คุณฉิน ขอโทษด้วยขอโทษด้วย ผมยอมรับเลย! ผมมีตาหามีแววไม่….”จางต้าไห่เก็บท่าทีไร้มารยาท ก่อนกล่าวขอโทษ

ฉินหลั่งส่งเสียงฮึอย่างเย็นชา เก็บจิตสังหาร ลองลงมือ จะได้รู้ว่ามีหรือไม่ ตอนนี้ภายในของจางต้าไห่รู้สึกเคารพฉินหลั่งอย่างประหลาด นักสู้ ย่อมเคารพผู้แข็งแกร่ง ขอแค่วิชายุทธแกร่งกว่า จะเคารพนับถืออย่างไรก็ไม่ถือว่าผิด

“คุณฉิน ผมไม่ดูตาม้าตาเรือ เป็นกบในกะลาจริง ๆ ….”ท่าทีของจางต้าไห่เปลี่ยนไปอย่างมาก

โชคดีที่ยังไม่ได้ลงมือ ไม่งั้นวันนี้คงไม่ได้เสียหน้าแค่นิด ๆ หน่อย ๆ แน่

“ครั้งนี้ฉันละเว้นนาย เพราะเห็นแก่หน้าท่านจง ครั้งหน้านายก็อาจจะไม่มีโอกาสได้ขอโทษแล้ว”ในสวนของมหาวิทยาลัยเย็นจีนมีม้านั่งอยู่ ฉินหลั่งที่สวมชุดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั่งลงตรงกลางอย่าไม่อิหนังขังขอบ ชูปลายจมูกขึ้นบนท้องฟ้า

จางต้าไห่ไม่กล้าแม้แต่จะหงุดหงิด ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยความเคารพ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับท่าทีไม่ยี่หระก่อนหน้านี้

หลี่เสี่ยนก็ยืนอยู่อีกข้างด้วยความนอบน้อมเช่นเดียวกัน

นักเรียนไปผ่านไปมาหันมองมาทางนั้น ภาพที่เห็นนั้นค่อนข้างน่าขบขัน คนแต่งตัวดีสามคนมาคุ้มกันให้กับยามเย็นจีนตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง…..

“คุณฉิน พวกเรามาในครั้งนี้….”

“ไม่สน ทั้งสองท่านกลับไปเถอะ”ฉินหลั่งเอ่ยอย่างเย็นชา มาหาเขาเพราะมีเรื่องอะไรแน่ แล้วท่าทีอย่างเมื่อครู่ จะให้เขาตกลงกับพวกเขาได้ยังไง?

หลี่เสี่ยนถลึงตามองจางต้าไห่อย่างดุร้าย เพราะเจ้านี่แท้ ๆ เลย

“คุณฉิน ล่วงเกินคุณมากนัก คุณคือคนยิ่งใหญ่จิตใจกว้างขวาง ได้โปรดให้อภัยความไร้มารยาทของเขาด้วย”หลี่เสี่ยนพูดอย่างจริงใจ เธอเข้ากับคนได้ง่าย

พูดจบ จางต้าไห่ก็รู้ตัว โค้งคำนับให้ยามตัวเล็ก ๆ อย่างเต็มที่

“ครั้งนี้เราอยากจะให้คุณฉินคุ้มกันคนคนหนึ่ง”หลี่เสี่ยนพูดต่อ

“ไปเถอะ ประตูอยู่ทางนั้น”ฉินหลั่งขัดจังหวะหลี่เสี่ยนอย่างไม่ใยดี จิตใจของเขาไม่ได้อยู่กับพวกเขาอยู่แล้ว เขากำลังชมทิวทัศน์ของทะเลสาบยามหน้าหนาว

ทางจงจิ่วเจินรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ยังไงเสียแขกทั้งสองคนนี้ก็พื้นเพไม่ใช่เล็ก ๆ แต่ในเมื่อฉินหลั่งไม่ชอบใจ งั้นเขาก็ย่อมสนับสนุนการตัดสินใจของฉินหลั่ง

จงจิ่วเจินมองตามสายตาของฉินหลั่งไปทางทะเลสาบอย่างสนใจ เพลิดเพลินกันสองคน

คุ้มกันคนคนหนึ่ง? พูดแบบนี้ จะให้เขาไปเป็นบอดี้การ์ดรึไง?

ยามได้เลื่อนขั้นเป็นบอดี้การ์ด เหมือนจะก้าวหน้าขึ้นนะเนี่ย? ฮ่าฮ่า!

“คุณฉิน ได้โปรดให้โอกาสพวกเราได้อธิบายเรื่องราวให้จบด้วยนะคะ”หลี่เสี่ยนเริ่มปวดหัว เธอได้แต่กัดฟันพูดต่อไป นี่เป็นงานที่หัวหน้ามอบหมาย หากทำไม่สำเร็จจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน

“คนเขาไม่ได้สนจะทำหน้าที่คุ้มครองใคร”ฉินหลั่งปฏิเสธโดยไม่มีคำอธิบายใด ๆ

“คุณฉิน คุณเข้าใจผิดแล้ว คนที่พวกเราคุ้มกันครั้งนี้คือนักเรียนคนหนึ่ง”

“ไปเถอะ คุ้มกันใครก็ไม่เอา”ฉินหลั่งติดตลก ตอนนี้ตัวเองก็เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย คนที่ดูแลคุ้มครองก็คือนักเรียนทุกคน ไปเป็นบอดี้การ์ดปกป้องนักเรียนคนหนึ่ง ความจริงก็เป็นการพัฒนาด้านอาชีพอยู่….

“คุณฉิน ขอร้องล่ะค่ะ นักเรียนคนนี้พวกเราส่งนักศิลปะการต่อสู้เก่ง ๆ ไปสิบเอ็ดคนแล้ว แต่ทุกคนต้องพลีชีพทั้งหมด นักเรียนคนนี้อาจถูกทำร้ายได้ทุกเมื่อ…..”หลี่เสี่ยนพยายามควบคุมตัวเอง ยิ่งเป็นเรื่องที่ทำไม่สำเร็จ เธอก็ยิ่งอยากจะทำให้ได้ ตราบใดที่เธอทำด้วยใจจริง

จงจิ่วเจินเอ่ยแทรกขึ้นมา

“นักศิลปะการต่อสู้จะต้องเก่งขนาดไหนที่ปกป้องนักเรียนคนนั้นล่ะ?”

หลี่เสี่ยนมองจงจิ่วเจินอย่างซาบซึ้ง

“ระดับปรมาจารย์ เป็นนักสู้ระดับปรมาจารย์ทั้งนั้นค่ะ แต่คู่ต่อสู้แข็งแกร่งเกินไป มันร้ายกาจมาก นักเรียนคนนั้นมีค่ามาก พ่อของเขาเป็นนักวิจัยทางชีววิทยาระดับแนวหน้าของประเทศ ซึ่งตอนนี้เป็นที่แย่งชิงกันในต่างประเทศด้วย พวกเขาจับตามองนักเรียนคนนี้ เพื่อที่จะง้างปากพ่อของเขา ไขความลับทางวิทยาศาสตร์ชีวภาพที่ล้ำสมัยที่สุด”

“เรากำลังพยายามช่วยเหลือนักวิจัยคนนี้ ในขณะเดียวกันก็คุ้มครองนักเรียนคนนั้นอย่างลับ ๆ ด้วย เราจำเป็นต้องเชิญนักสู้ที่ดีที่สุดในประเทศมาคุ้มครองนักเรียนคนนี้ ไม่สามารถให้เกิดความผิดพลาดได้อีกแล้ว……”

“โปรดเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่สร้างคุณูปการให้กับประเทศจีน ยื่นมือเข้าช่วยผู้เป็นพ่อคนหนึ่งช่วยลูกของเขา ฉันรู้ว่าด้วยคนแบบคุณไม่ยอมให้ค่ากับการคุ้มครองคนใหญ่คนโตแน่ แต่นี่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง”

หลี่เสี่ยนว่าอย่างใจกว้าง ด้วยท่าทีนอบน้อมจริงใจ

“แน่นอนว่า เราจะขอขอบคุณคุณฉินตามเหมาะสมด้วยของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ”หลี่เสี่ยนพูด ก่อนหยิบเมล็ดพันธุ์ใส ๆ ออกมา

“นี่คือเมล็ดพันธุ์พลังงาน ที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ คุณสามารถเห็นพลังงานประหลาดที่ผันผวนอยู่ในนี้ เราเชื่อว่ามันจะเป็นประโยชน์ของคุณฉินในอนาคตแน่”หลี่เสี่ยนพูดขณะวางเมล็ดพันธุ์ตรงหน้าฉินหลั่ง

“นี่คือการค้นพบทางชีวภาพของพ่อของนักเรียนคนนั้น ที่เขาแสดงความเคารพต่อคุณอย่างลับ ๆ ”