รวยชั่วข้ามคืน?！ 309 หญิงสาวที่ใส่ต่างหู

บทที่ 309 หญิงสาวที่ใส่ต่างหู

“ฉันจะรู้ได้ยังไง?” หม่าฝูหรุ้ยพูดอย่างไม่พอใจ เขาเป็นคนหยาบ ตอนนี้ก็แก่แล้ว ไม่งั้นเมื่อกี้ตอนถูกพวกนั้นรุมกระทืบ ถ้าเป็นตอนนั้นละก็ ถ้าจับใครคนใดคนหนึ่งในนั้นได้ เขาคงจะต่อยมันจนตายได้

“ตอนนั้นที่นายเข้าคุก เพราะนายตัวลอยขึ้น รู้สึกผู้หญิงเล่นจนเบื่อแล้ว ดังนั้นนายอยากจะเล่นอีกระดับ ตำแหน่งยศฐาสูง มีวันหนึ่งนายขับรถไปโรงแรมใหญ่หลินอาน เห็นสาวสวยเดินผ่าน ดูแล้วก็เป็นผู้หญิงที่เลี้ยงดูมาดุจไข่ในหิน นายคิดว่าเธอตรงสเปคตัวเองมาก ดังนั้นจึงแอบตามเธอไป สุดท้ายลากเธอขึ้นรถ ภายในโรงแรมเล็ก ขมขื่นเธอที่นั่น จากนั้นนายก็ถูกจับเข้าคุกไงล่ะ”

หยูจื้อพูดเรื่องในตอนนั้นออกมาทั้งหมด

“ใช่แล้วยังไง? ต่อมาฉันพึ่งรู้ว่าหญิงสวยคนนั้น เป็นลูกสาวนักธุรกิจใหญ่ ฉันต้องเข้าคุกเพราะเหตุนี้ตั้งสิบปี แต่ว่าได้นอนกับคนระดับแบบนี้ ฉัน ‘หนูใต้ดิน’ ก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจทีหลังแล้วล่ะ” พอพูดเรื่องในตอนนั้น หม่าฝูหรุ้ยรู้สึกภูมิใจอย่างมาก

“นายคิดว่าเธอเป็นลูกสาวนักธุรกิจเหรอ? ผิดแล้ว!”

หยูจื้อพูดต่อว่า: “ความจริงแล้วเธอเป็นลูกสาวของนายกเทศมนตรีของเมืองหลินอาน! !นายกเทศมนตรีหลินอานเพื่อปกป้องชื่อเสียงลูกสาวตัวเองไว้ ถึงไม่ได้บอกความจริงออกไป พอนายเข้าคุกไปแล้ว นายกเทศมนตรีท่านนี้จับตาดูนายมาตลอด เขารู้ว่านายร่วมทำบริษัทหัวเสร์กับฉัน ดังนั้นจึงได้สั่งฝ่ายด้านล่าง ก่อกวนบริษัทหัวเสร์ทุกอย่างที่ทำได้ เป้าหมายของเขาก็คือทำให้นายล่มจมให้ได้”

หม่าฝูหรุ้ยอึ้งอย่างหนัก ไม่คิดว่าความจริงในตอนนั้นจะเป็นแบบนี้

“ต่อมาฉันอยู่ในศาลากลาง เจอกับนายกเทศมนตรีท่านนี้โดยบังเอิญ ถึงได้รู้ว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง ตอนนั้นฉันสัญญากับเขาว่า บริษัทหัวเสร์เป็นบริษัทที่มีศักยภาพมาก ขอนายกเทศมนตรีได้โปรดเข้าใจ นายกเทศมนตรีท่านนี้เป็นคนดี เขาคิดว่า ถ้าเพราะต้องลงโทษคนร้ายที่ทำร้ายลูกสาวตัวเอง และฆ่าบริษัทที่มีอนาคตที่ก้าวไกล มันไม่สมควรอย่างมาก สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะวางมือ

แน่นอน เงื่อนไขที่เขายอมละการแก้แค้น นั่นก็คือจะให้นายหม่าฝูหรุ้ยเป็นประธานไม่ได้ หนึ่งเพราะเขาไม่อยากให้นายได้ดี สองเพราะเขาคิดว่าด้วยนิสัยของนาย จะทำให้บริษัทหัวเสร์ดิ่งลงได้ ทำลายผลประโยชน์ของประชาชนในหลินอาน ถ้าเขารู้ว่า นายได้เป็นประธาน งั้นเขาจะใช้อำนาจในมือทั้งหมดที่มี กำจัดบริษัทหัวเสร์ทันที”

“นี่ก็คือเหตุผลที่นายไม่ให้ฉันเป็นประธานงั้นเหรอ!” หยูจื้อพูด

หม่าฝูหรุ้ยอึ้งไปทันที ที่แท้เขาเข้าใจผิดหยูจื้อมาโดยตลอด เขาเข้าใจว่าหยูจื้อที่ไม่บอกสาเหตุกับเขา กลัวว่าเขาจะรู้สึกผิด และด้วยความเชื่อใจระหว่างพวกเขา

ตอนนั้นบริษัทหัวเสร์อาจจะเพราะเขา และดิ่งลงเหวแล้วก็ได้!

หยูจื้อให้ตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงกับเขา ดูแลเขามากแล้ว และก่อนหน้านี้เขายังกรอกหูพนักงานหัวเสร์ ให้ลาออกจากหยูจื้อ และยังช่วยคนนอกมาซื้อบริษัทหัวเสร์อีก

หม่าฝูหรุ้ยนึกถึงการกระทำทุกอย่างของตัวเอง เขาก็โกรธจนอยากจะตบหน้าตัวเองหลายครั้ง

“ตึก” หม่าฝูหรุ้ยคุกเข่าลงพื้น เขาพูดเสียงดังว่า: “หยูจื้อ ขอโทษด้วย ฉันผิดไปแล้ว! ฉันเกือบจะทำลายบริษัทหัวเสร์ ฉันมันไม่ใช่คน นายอยากจะตีจะต่อย หรือจะด่าก็เชิญเลย”

“หม่าฝูหรุ่ย! ลุกขึ้นเร็ว! นายทำอะไรอยู่น่ะ?” หยูจื้อรีบเดินไปตรงหน้าหม่าฝูหรุ้ย พยุงตัวเขาขึ้นมา: “ฉันตัดสินใจแล้ว หลายปีมานี้ ฉันทำไม่ถูกเอง ต่อไปนายยังเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทหัวเสร์ได้!”

หยูจื้อใจร้ายกับคนอื่นๆได้ แต่จะสำหรับเพื่อนที่ร่วมเดินทางมาด้วยกัน เขาทำไม่ลงจริงๆ!

“ไม่ หยูจื้อ ถ้านายดีกับฉัน ก็อย่าให้ตำแหน่งนี้กับฉันเลย! ฉันมันเป็นหยาบ ทำหน้าที่นี้ไม่ได้หรอก!” หม่าฝูหรุ้ยพูด

สุดท้าย หยูจื้อก็ยอมรับการลาออกของหม่าฝูหรุ้ย แต่เขาตัดสินใจแล้วว่า จะให้เงินกับเขาก้อนหนึ่ง ให้เขามีชีวิตหลังจากนี้อย่างสุขสบาย

ทั้งสองเป็นเพื่อนกันมาสามสิบปี ตอนนี้ก็ดีกันแล้ว ได้เป็นเพื่อนกันใหญ่อีกครั้ง!

“ฉาวหนิง นายยังอยู่ตรงนี้อีกทำไม? ยังถูกต่อยไม่พออีกเหรอ? ยังไม่ออกไปอีก!” ทุกคนที่เห็นว่าฉาวหนิงยังอยู่ในห้องประชุม ก็ด่ากันใหญ่

“ได้ ฉันไปแล้ว แต่พวกนายจำเอาไว้เลยนะ วันนี้แม้ตระกูลหยูจะรอดไปได้ แต่ต่อไปอาจจะไม่โชคดีแบบนี้แล้วก็ได้ ฉันตระกูลฉาวจะต้องเป็นที่หนึ่งในหลินอานให้ได้เลย คอยดู!” ฉาวหนิงพูด

“พ่อ พวกเรากลับกัน!” ฉาวหนิงเดินไปที่ประตู

“คุณชายฉาว รอด้วย!” หม่าหยางเดินตามฉาวหนิงออกไป เขารู้สึกเสียใจอย่างมาก แต่เขาก็เลือกฉาวหนิงไปแล้ว เมื่อกี้ยังพูดไม่ดีต่อหน้าหยูหมิงอีก ตอนนี้คงมีแค่ทางนี้แล้วล่ะ

เถียนซิงก็เดินตามหม่าหยางออกไป ก่อนจะไป เถียนซิงมองไปที่ฉินหลั่ง สายตาไม่รังเกียจเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ตอนนี้กลับมองด้วยความเคารพและเหมือนคนแปลกหน้า

มองดูเถียนซิง ฉินหลั่งก็รู้สึกอึ้งมาก ดูแล้วหัวหน้าในสมัยมัธยม คงอยู่ข้างหม่าหยางสินะ

“คุณชายฉิน ครั้งนี้ต้องขอบใจมาก ไม่งั้น ตระกูลหยูจะเป็นยังไง ฉันไม่กล้าคิดเลยจริงๆ!” หยูจื้อเดินไปตรงหน้าฉินหลั่ง พูดขอบคุณต่อหน้า

“คุณหยู อย่าเกรงใจเลย!”

ฉินหลั่งพูดถ่อมตัว ตอนนั้นหยูจื้อยังเป็นแขกในงานแต่งตัวเองเลย เขารู้สึกดีต่อหยูจื้ออย่างมาก:

“วันนี้คุณจะทำยังไงบ้าง ตอนนี้แม้บริษัทหัวเสร์จะผ่านขีดอันตรายไปแล้ว แต่ผลร้ายที่ตามมาก็มีไม่น้อย!”

“คุณชายฉินพูดถูก แต่มีคำหนึ่งที่ว่า “ดีร้ายไปด้วยกัน” ครั้งนี้บริษัทหัวเสร์ก็ไม่ได้ไม่มีกำไล อย่างน้อยฉันก็ไล่พวก ‘ทรยศ’ ออกไปได้แล้ว เหลือคนที่ภักดีต่อหัวเสร์ วันนี้ฉันวางใจมาก ฉันจะพยายามรับสมัครคนที่มีความสามารถเข้ามา ที่สำคัญคือต้องฝึกฝนคนที่มีความซื่อสัตย์ภักดี ให้กลายเป็นผู้มีความสามารถในหัวเสร์ของพวกเรา”

“ในขณะเดียวกัน ฉันจะให้คะแนนพันธมิตร เพื่อเพิ่มความหลากหลายของพันธมิตรร่วมงาน ดังนั้นเมื่อพันธมิตรเหล่านี้ ถ้าบางรายผิดสัญญา เราก็สามารถความร่วมมือกับพันธมิตรรายอื่นได้! และหลีกเลี่ยงสถานการณ์อย่างในวันนี้!”

หยูจื้อพูด นี่ก็คือเรื่องที่เขาได้เรียนจากอันตรายครั้งนี้

พอฟังหยูจื้อพูดจบ ทุกคนก็ต่างนับถือหยูจื้อจากใจจริง สมแล้วที่เป็นผู้อาวุโสในแวดวงธุรกิจ

“ดี ดีมาก คุณหยูสามารถใช้เวลาสั้นนี้ ก็สรุปประสบการณ์ได้ ผมนับถือจริงๆ!” ฉินหลั่งพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฉันจะพัฒนาจัดการบริษัทหัวเสร์ให้เร็วที่สุด จะพยายามทำให้หัวเสร์เข้าที่เข้าทาง คิดว่าเวลาห้าปี ฉันอาจจะคืนเงินห้าพันล้านได้หมด!” หยูจื้อพูด

“ครับ คุณหยูเป็นคนรักษาสัญญา ผมเชื่อครับ!” ฉินหลั่งหัวเราะและพูด เงินก้อนนี้เขาไม่ได้สำคัญอะไรมาก ตระกูลจงกับกษัตริย์บรูไนไม่ใช่คนที่ขาดเงินอะไร ขอแค่ตระกูลหยูนำเงินก้อนนี้คืนได้ก็พอ

ยังดี ครั้งนี้ความเสี่ยงของตระกูลหยูคลี่คลายลงได้แล้ว

ฉินหลั่งได้รับการดูแลจากตระกูลหยู พวกเขาชวนกินอาหารเที่ยงด้วยกัน ทายาทเศรษฐีทั้งหมดในหลินอานก็นั่งเป็นเพื่อน แน่นอน พวกเขารู้สึกแปลกใจกับตัวตนของฉินหลั่งมาก แต่ว่าฉินหลั่งไม่พูด พวกเขาก็ไม่กล้าถาม

พอตอบรับการเชิญชวนของตระกูลหยู ฉินหลั่งกินข้าวเสร็จ ก็เดินทางไปสนามบินนานาชาติหลินอานต่อ เตรียมบินไปเย็นจีน

หยูหมิงกับหยูจื้อขับโรลส์รอยซ์มาส่งเขา ก่อนจากกัน ฉินหลั่งบอกกับตระกูลหยูเป็นพิเศษ ให้พยายามควบคุมข่าวไว้ อย่าให้ชื่อและรูปถ่ายของเขาโผล่ออกไปเด็ดขาด เพราะยังไงก็ไม่ดีสำหรับตระกูลฉิน และไม่ดีต่อชีวิตต่อไปของฉินหลั่งด้วย

พอลากับพ่อลูกตระกูลหยูแล้ว ฉินหลั่งก็นั่งเครื่องบินไปเย็นจีน

นั่งที่ตัวเองแล้ว ฉินหลั่งก็หลับตาลงทันที เครื่องบินไม่มีอินเทอร์เน็ต ก็ไม่มีอะไรน่าสนุก นอนยังจะดีกว่าเสียอีก

ในตอนที่ฉินหลั่งกำลังจะหลับตา ก็มีหญิงสาวเดินเข้าเครื่องบิน เห็นเธอสวมเสื้อกันหนาวสีกรม เสื้อรุ่นใหม่ที่แสดงหุ่นรูปร่างเพรียวบางของเธอออกมา ผมของเธอย่อมเป็นสีบลอนด์ทอง และมัดหางม้าไว้ สวมต่างหูไว้อีก

ดูแล้วเหมือนนักร้องในทีวีมาก

หลังจากหนึ่งชั่วโมง เครื่องบินก็บินลงที่สนามบินนานาชาติ รอเครื่องบินจอดสนิทแล้ว ฉินหลั่งขยี้ตาเบาๆ เดินออกจากเครื่องบิน หญิงสาวก่อนหน้านี้เดินออกไปก่อนแล้ว พวกเขาห่างกันประมาณสี่ห้าคนได้ หญิงสาวไม่เห็นฉินหลั่ง

ฉินหลั่งเดินออกจากห้องโถงสนามบิน เดินไปทางถนนสนามบิน เขาเรียกรถไปมหาวิทยาลัยเย็นจีน

ภายในห้องโถงสนามบิน หลังเสาใหญ่มีคนยืนอยู่สองคน สายตามองไปที่ตัวฉินหลั่ง จนเขาออกไปแล้ว พวกเขาถึงจะออกมา

ก็คือลูกน้องของซ่งอวี่นั่นเอง

อำนาจของตระกูลซ่งถูกตระกูลจงริบไปหมดแล้ว ซ่งจงผิงอารมณ์เสียอยู่ตลอดเวลา สองวนมานี้เขาก็ไม่ค่อยไปประชุมแล้ว และทุกวันก็ขังตัวเองอยู่ในคฤหาสน์กลางเขาตัวเอง

ซ่งอวี่เห็นพ่อตัวเองเป็นแบบนี้ และช่วยอะไรไม่ได้อีก ใจก็รู้สึกกังวลไปหมด

นึกถึงวันนั้นถ้าไม่มีฉินหลั่งออกมา งั้นฝ่ายที่ชนะคงจะเป็นพวกเขาตระกูลซ่งแล้ว

ฉินหลั่งทำให้พวกเขาตระกูลซ่งเป็นอย่างทุกวันนี้

แต่ซ่งอวี่ก็มีคำถามมากมายในใจ ฉินหลั่งมีความเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลจง? ในเมื่อฉินหลั่งมีกังฟูที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ ทำไมถึงไปเป็นยามเล็กๆในมหาวิทยาลัยเย็นจีนได้? ฉินหลั่งมีตัวตนอะไรกันแน่ ในนี้มีเรื่องอะไรปิดบังหรือเปล่านะ?

ดังนั้นสองวันมานี้ ซ่งอวี่ติดตามฉินหลั่งอยู่ตลอด อยากจะหาคำตอบในเรื่องที่ตัวเองสงสัยให้หมด ถ้าเป็นไปได้ ฆ่าฉินหลั่งก็เป็นความหวังหนึ่งของเขาเหมือนกัน

สองวันนี้เขายังคิดว่าฉินหลั่งปกติมาก แต่วันนี้ ฉินหลั่งไปหลินอานกะทันหัน และพวกลูกน้องที่ตามเขาไปหลินอานบอกว่า ฉินหลั่งไปบริษัทหัวเสร์ ยังช่วยบริษัทหัวเสร์ยืมเงินห้าพันล้านได้อีก เรื่องทุกอย่างทำให้ซ่งอวี่อึ้งจนพูดไม่ออก

ฉินหลั่งเป็นใครกันแน่? และในตอนนี้เอง ซ่งอวี่ก็สงสัยว่า ฉินหลั่งอาจจะเป็นคนที่ถูก “ลูกที่ถูกทิ้ง” ออกมาจากตระกูลฉินก็ได้

ฉินหลั่งเป็นใครแน่ เชื่อว่าถ้าสืบต่อไป อาจจะได้ผลในเร็วๆนี้ ในเมื่อเขาเป็น “ลูกที่ถูกทิ้ง” ตระกูลฉินบอกแล้วว่า คุณชายใหญ่ฉินหลั่งเป็นคนธรรมดาแล้ว ถึงจะฆ่าเขา ตระกูลฉินก็จะไม่สนใจ

“คุณชายซ่ง พวกเรายังจะตามเขาอยู่ไหมครับ?” ลูกน้องมองดูซ่งอวี่ และถามเขา

“นายติดตามเขาไป ดึกๆค่อยกลับมารายงาน” ซ่งอวี่สั่งเสร็จ ลูกน้องพอได้คำสั่ง ก็เดินออกจากห้องโถงสนามบินทันที และติดตามหลังฉินหลั่งติดๆ

“ฉินหลั่งไปไหนแล้วนะ? ฉันหาอยู่ตั้งนาน เงินบนตัวก็ใช้หมดแล้วด้วย……” ตอนที่ซ่งอวี่กำลังจะกลับ ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านเขา และพูดพึมพำอะไรบางอย่าง

ผู้หญิงคนนี้ก็คือหญิงสาวที่สวมต่างหูบนเครื่องบิน