รวยชั่วข้ามคืน?！ 248 วันก่อนที่ความทรงจำจะกลับคืนมา

บทที่ 248 วันก่อนที่ความทรงจำจะกลับคืนมา

“หลงหลิง เธอเข้ามาได้อย่างไร?” หยูหมิงดับโทรศัพท์ลง มองดูหลงหลิง แล้วถามด้วยความตกใจ

หลงหลิงถอนหายใจเบาๆ นั่งไปยังข้างกายของหยูหมิง แล้วพูดว่า “พวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว ฉันไม่สามารถมาหานายได้หรอ?”

สามวันมานี้ หลงหลิงก็สามารถรู้สึกได้ว่า หยูหมิงแยกห้องนอนกับตัวเอง เห็นตัวเองแล้วก็ทำตัวไม่เป็นธรรมชาติแปลกๆ ต้องเป็นเพราะพ่อสามีหยูจื้อพูดอะไรกับหยูหมิงแน่นอน

หลงหลิงที่เป็นฝ่ายหญิง แน่นอนว่าไม่สามารถมาห้องหยูหมิงเองได้ แต่ว่าในใจของเธอไม่เข้าใจและรู้สึกแปลกจริงๆ

คืนนี้ เธอคิดอยู่ในห้องนานมาก ในที่สุดก็ทนไม่ได้แล้วมาถึงห้องของหยูหมิง พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดในใจกับเขา

“คุณชายหยู พ่อของนายพูดอะไรกับนายไว้ใช่ไหม?” หลงหลิงพูดความสงสัยที่อยู่ในใจออกมาเลย

“เออ….” หยูหมิงลังเลในใจ เพราะว่าคุณพ่อนั้นกลัวฉินหลั่ง กลัวว่าเพราะหลงหลิงจะเป็นผลเชื่อมมากับตระกูลหยู และแก้แค้นตระกูลหยู ฉะนั้นจึงไม่ใหตัวเองแตะต้องตัวหลงหลิง แต่ว่าเหตุผลนี้จะพูดออกจากปากได้อย่างไรกัน? ให้หลงหลิงรู้แล้ว จะต้องรังเกียจที่ตัวเองเป็น คนไม่กล้าแน่นอน หยูหมิงไม่อยากเสียหน้าแบบนี้จริงๆ

“คุณพ่อนั้นเคยบอกฉัน เขาย้ำเตือนฉันว่า ถึงแม้จะแต่งงานกันแล้ว แต่ว่าต้องเห็นการงานเป็นเรื่องสำคัญกว่า เขากลัวว่าฉันจะเสียในหน้าที่การงานเพราะเธอ ฉะนั้นสองสามวันนี้จึงละเลยเธอไปหน่อย หลงหลิง เธอโทษฉันไหม?” หยูหมิงจับมือของหลงหลิง พูดกับเธอด้วยความอ่อนโยน

“แต่แบบนี้จริงๆ หรอ?” หลงหลิงถามด้วยเสียงเบา เธอมีความรู้สึกแบบหนึ่งว่า เรื่องราวไม่ได้ง่ายเหมือนที่หยูหมิงพูดแบบนี้

“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะโกหกเธอได้ยังไง?” หยูหมิงพูด

มือของนวดไปที่มือของหลงหลิงเบาๆ มองดูใบหน้าเล็กๆ น่าเอ็นดูของหลงหลิง ลูกตาที่ดำเขา ขนตาที่ทั้งงอนทั้งยาว รวมถึงลำคอที่ขาวใส หยูหมิงรู้สึกว่าหลงหลิงคือผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก

แววตาของเขาเริ่มหลงใหล ค่อยๆ เข้าใกล้ใบหน้าของหลงหลิง อยากจะจูบลงไปยังริมฝีปากอมชมพูดของหลงหลิง

หัวใจของหลงหลิงยิ่งอยู่ยิ่งเต้นเร็วขึ้น เธอมีความรู้สึกหนึ่งว่า หยูหมิงจะจูบเข้ามา อาจจะเป็นไปได้ที่ออกมาแล้วก็เก็บไม่ได้อีกเลย ครั้งแรกของเธอก็อาจจะจบลงในวันนี้แล้ว

“คุณชายหยู ฉันอยากดื่มกาแฟ นายช่วยชงให้ฉันหน่อยได้ไหม?” ในตอนที่หยูหมิงห่างจากเธอ10เซนติเมตร จู่ๆหลงหลิงก็พูดขึ้นมา

เธอยังไม่ได้เตรียมตัวมาดี เธอต้องการให้เวลาตัวเอง

“ได้ เธอนั่งอยู่ที่นี่ ฉันไปตอนนี้เลย!”

ในใจของหยูหมิงรู้สึกรำคาญมาก อีกนิดเดียวก็จูบเข้าแล้ว หลังจากนั้นเขาก็สามารถทำอย่างอื่นต่อไปได้แล้ว ความหวังตลอดระยะเวลามานี้ก็จะสำเร็จแล้ว แต่ว่าตอนนี้เขาได้แต่อดทนกับความต้องการของตัวเอง

“ได้ เธอนั่งอยู่ที่นี่ ฉันไปชงกาแฟมาให้!” หยูหมิงพูด หลังจากพูดจบแล้ว เขาก็ยิ้มกับหลงหลิง แล้วหันหลังเดินไปทางห้องครัว

หยูหมิงมาถึงห้องรับแขก ถามไปยังสาวใช้อาซิง ตอนนี้คุณพ่ออยู่บ้านไหม หยูหมิงคิดว่าคุณพ่อต้องไปจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นในงานแต่งแน่ๆ สองสามวันนี้เขาจัดการกับงานนี้อยู่คลอด

ในใจของหยูหมิงอดไม่ได้ที่จะดีใจ เมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้อง เขาทนไม่ไหวแล้ว หยูหมิงตัดสินใจแล้วว่า คืนนี้จะทำเรื่องนี้กับหลงหลิง ให้หลงหลิงไม่ต้องบอกคุณพ่อก็ได้แล้ว

“หลงหลิงสงวนตัวเรียบร้อยเกินไปแล้ว อยู่บนเตียงมักจะปล่อยไม่ออก จริงด้วย รปภ.ในบ้านมี ‘ยาปลุกเซ็กส์’ ! ไปขอพวกเขาหน่อยดีกว่า”

หยูหมิงพูดพึมพำอยู่ที่ปาก หลังจากพูดจบ ก็โทรหารปภ. ให้เขารีบส่ง ‘ยาปลุกเซ็กส์’ มา

ในห้องของหยูหมิง หลงหลิงนั่งอยู่บนเตียง ในใจของเธอก็ยังคงกังวลมาก ถ้าหากครั้งนี้หยูหมิง “กิน” เธอแล้วจริงๆ เธอควรจะทำอย่างไรดี?

“ก่อนหน้านี้คุณชายหยูเคยช่วยฉันไว้พวกเราผ่านเรื่องราวมามากมายขนาดนั้น ในใจฉันก็ชอบเขา อีกอย่าง ตอนนั้นฉันกับเขาเป็นสามีภรรยากันแล้ว ถ้าหากเขาทำแบบนั้นกับฉันจริงๆ ละก็ ที่จริงแล้ว….ที่จริงแล้วก็เป็นเรื่องธรรมดา ฉัน…ฉัน….”

หลงหลิงกำลังคิดอยู่ในใจ แก้มของเธอแดงกระหย่ำ ใบหน้าเริ่มเร่าร้อน รู้สึกเขินอายมาก

“พอแล้ว ไม่ต้องคิดแล้ว” หลงหลิงพูดเตือนตัวเอง เธอเห็นบนโต๊ะทำงานมีโต๊ะกองหนึ่งวางเรียงอยู่ ลุกขึ้นแล้วเดินไป พูดพึมพำด้วยความสนใจว่า “คุณชายหยูชอบอ่านหนังสือขนาดนี้เลยหรอ? ไม่รู้ว่าเขาอ่านหนังสือประเภทไหนกันนพ”

หลงหลิงหยิบขึ้นมาสองเล่ม เห็นว่าทั้งสองต่างก็เป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจ หลงหลิงจึงวางกลับไปยังที่เดิม

“หืม นี่คืออะไร?” หลงหลิงเห็นไดอารี่เก่าเสียเล่มหนึ่งในกองหนังสือที่เรียงอยู่ สะดุดตามาก หลงหลิงจับมันขึ้นมา

เธอเห็นหน้าแรกมีชื่อของ “จงยู่” เขียนอยู่ ในใจมีความหวั่นไหวเล็กน้อย

จงยู่?

นี่คือแฟนของฉินหลั่งไม่ใช่หรอ ทำไมบนไดอารี่ถึงมีชื่อของเธอ? ก่อนหน้านี้ฉินหลั่งยังคิดว่าฉันเป็นแฟนของเขาอีก ไดอารี่เล่มนี้เป็นของเธอหรอ

หลงหลิงเปิดไปยังหน้าอีก คือไดอารี่ประจำวันเล่มหนึ่ง

หลงหลิงเปิดไปทีละหน้า มองเห็นความโชคร้ายที่จงหยูพบเจอ ชีวิตที่ยากลำบาก หลงหลิงซึ้งใจมาก เธอรู้สึกสงสารจงยู่มาก และได้นึกถึงฉินหลั่ง ถึงว่าล่ะเขาถึงได้รักจงยู่ขนาดนี้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ

ความเกลียดในใจของเธอที่มีต่อฉินหลั่งจึงลดลงเล็กน้อย

ในไม่ช้า หลงหลิงเปิดไปยังไดอารี่ของเดือน4 วันที่12 ก็คือวันที่ฉินหลั่งและจงยู่พบเจอกันครั้งแรก

“……พวกเจิ้งเย่นทั้งสามคนรังแกฉันในร้านอาหาร….ฉันวิ่งไปยังข้างทะเลสาบยุ่นซี ฉันรู้สึกว่าโลกใบนี้กลายเป็นสีเทา…ฉันกระโดดเข้าไปในน้ำ ในขณะที่ฉันกำลังใกล้จะตาย มีผู้ชายคนหนึ่งโดดเข้ามาในทะเลสาบช่วยฉันไว้….เขาบอกฉันว่าเขาชื่อฉินหลั่ง ฉันทานอาหารทะเลกับเขา เขาให้ความหวังใหม่ที่จะมีชีวิตต่อกับฉัน…”

หลังจากอ่านจบแล้ว นอกจากหลงหลิงจะซึ้งใจแล้ว เธอยังรู้สึกสงสัย ทำไมถึงเหมือนกับประสบการณ์ตอนที่เธออยู่มหาลัยเจียงหนานกับคุณชายหยู?

ในใจของหลงหลิงรู้สึกว่าผิดปกติ เธอเปิดอ่านหน้าข้างหลังต่อ

“เดือน 4 วันที่13 ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉินหลั่งจ้องขโมยเงินของอาจารย์ซู ฉันเองก็เกลียดเขามาก แต่ว่าในใจฉันก็ยังปล่อยเขาไม่ลง ฉันเตรียมตัวจะออกจากมหาลัยไปทำงาน คืนเงินแทนเขา ในใจของฉัน ขอแค่เขาสามารถมีชีวิตที่ดี สำคัญยิ่งกว่าการที่ฉันจะได้เรียน….”

“เดือน4 วันที่17 วันนี้ในตอนที่กินข้าวโพด ฉันร้องไห้อีกแล้ว ฉันคิดถึงตอนเด็กๆ ตอนที่คุณแม่ตะโกนขายข้าวโพดอยู่ข้างถนน และเรื่องที่ฉันขอร้องให้เขาซื้อแฮมเบอร์เกอร์ให้ฉัน ตอนนั้นฉันไม่เชื่อฟังเลยจริงๆ ….”

“เดือน4วันที่20 ที่แท้กิจกรรมการรับบริจาค ‘หมู่บ้านยากจน’ คุณชายที่บริจาคเงินสิบล้านก็คือฉินหลั่ง….หลังจากนั้นแฟนเก่าของเขายังเปิดโปงเขาอีก บอกว่าเขาบริจาคมาสิบล้านเพื่อที่จะสร้างภาค แต่ว่าในตอนนั้นฉินหลั่งกลับบริจาคไปหนึ่งร้อยล้าน….”

“เดือน4วันที่15 ฉินหลั่งอยู่ในร้านอาหารตะวันตก มีเรื่องกับคนอื่นเพราะฉัน เขาให้คนที่ตีฉันคุกเข่าเลียข้าวที่พื้น หลังจากที่พวกเรากลับถึงมหาลัยแล้ว เจิ้งเย่กดฉันลงไปในน้ำ ฉันรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะตายแล้ว เขาได้รับบาดเจ็บหนักมากเพราะว่าช่วยฉันไว้ ต่อมาคือตระกูลของฉินหลั่งที่ส่งเฮลิคอปเตอร์6ลำมาช่วยฉันไว้….

……

หลงหลิงยิ่งเปิดอ่านก็ยิ่งสงสัย เรื่องราวที่จงยู่ที่อยู่ในไดอารี่ คล้ายกับเรื่องที่ตัวเองเคยผ่านมากับหยูหมิงมาก

หากเป็นเรื่องหนึ่งสามารถพูดได้ว่าเป็นความบังเอิญ แต่ว่าเรื่องทั้งหมดต่างก็เหมือนกันหมด แบบนี้พูดยังไงก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ!

หลงหลิงมองดูตัวหนังสือไดอารี่ จู่ๆเธอก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกนั้น ราวกับว่าจงยู่ในไดอารี่ก็คือตัวเธอเอง!

ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้ วนเวียนอยู่ในร่างกายของหลงหลิง จู่ๆก็มีภาพของฉินหลั่งปรากฏอยู่ในสมองของเธอ ฉินหลั่งกำลังเรียกเธออยู่ “เธอก็คือจงยู่”

“ไม่ ไม่ใช่แบบนี้” มือทั้งสองข้างของหลงหลิงจับไปที่หัว เธอรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

ขณะนี้ ประตูห้องถูกเปิดออกแล้ว หยูหมิงนำกาแฟที่ใส่ ‘ยาปลุกเซกซ์’ ไว้แล้วเดินเข้ามา “หลงหลิง กาแฟที่เธอจะเอามาแล้ว”

เห็นว่าหลงหลิงยืนอยู่ข้างโต๊ะทำงาน ไดอารี่เล่มนั้นก็ถูกเปิดออก หัวใจของหยูหมิงก็สั่นขึ้นมาทันที กาแฟหกอยู่บนพื้น “คาชา” แตกเป็นเศษๆ

“คุณชายหยู คุณสามารถบอกฉันได้ไหมว่านี่เป็นเรื่องอะไรกัน? ทำไมเรื่องที่นายและฉันเคยผ่านมาด้วยกัน กับเรื่องราวในไดอารี่ของ ‘จงยู่’ ถึงเหมือนกัน?” หลงหลิงกังวลในใจ อยากจะรีบรู้คำตอบ เห็นท่าทีที่หยูหมิงทำแก้วตกแตก เธอยิ่งรู้สึกว่ามีปัญหาแล้ว

“อ้า คืออย่างนี้ นี่…ไดอารี่เล่มนี้ฉันเก็บได้…. ฉันรู้สึกว่าน่าสนุกดี จึงเก็บมันไว้ ตอนนี้…ฉันนำมันไปทิ้งตอนนี้เลย….” หยูหมิงพูดติดๆ ขัดๆ เขากำลังจะเดินไปยังหน้าโต๊ะทำงาน นำไดอารี่เล่มนั้นไปทิ้ง

จู่ๆ หลงหลิงก็จับไดอารี่เล่มนั้นไว้ หยูหมิงจะต้องปิดบังอะไรไว้แน่ๆ หลงหลิงนำไดอารี่ขึ้นมา มองหยูหมิงไปหนึ่งที จากนั้นก็วิ่งออกจากห้องไป

หลงหลิงรู้สึกว่า มีความเป็นไปได้ที่ตัวเองจะเป็นจงยู่ ในไดอารี่เขียนไว้ว่าจงยู่มีเพียงแม่คนเดียว อีกอย่างก็ได้เสียชีวิตในไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้แล้ว

ถ้าหากตัวเองเป็นจงยู่จริงๆ แล้วก็ งั้นหลงเถิงคือใครกัน?

ในระหว่างนี้มีความลับมากมาย เธอต้องการทำให้ชัดเจน เธอไม่สามารถมีชีวิตต่อด้วยความไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้ได้แล้ว

หลงหลิงออกจากบ้านหยู เรียกรถแท็กซี่คันหนึ่ง มุ่งตรงไปทางชุมชนหมิงซื่อ เธอจะถามคุณพ่อให้ชัดเจน

หลงหลิงนำไดอารี่วิ่งเข้าไปในวิลล่าของตัวเอง

“หลิงเอ๋อทำไมถึงรีบแบบนี้? เกิดเรื่องอะไรขึ้น” หลงเถิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก คิดเกี่ยวกับปัญหาการพัฒนาบริษัท

“พี่! เพราะพี่คิดถึงบ้านแล้วใช่ไหม?” หลงเย้นได้ยินเสียงดังขึ้น ก็ออกมาจากในห้องเช่นกัน

หลงหลิงยืนอยู่หน้าคุณพ่อ ถามว่า “คุณพ่อ คุณพ่อมีเรื่องอะไรปิดบังฉันไว้ใช่ไหม?”

“หลิงเอ๋อ ลูกกำลังพูดอะไรอยู่ พ่อจะมีเรื่องปิดบังลูกไว้ได้ยังไง อย่าคิดไปมั่ว คืนนี้ก็นอนที่บ้านเถอะ รีบกลับห้องไปพักผ่อนเถอะ” หลงเถิงหลบสายตาของหลงหลิง ยิ้มด้วยความไม่เป็นธรรมชาติ

“คุณพ่อ พอคุณพ่อพูดโกหกแววตาที่จะสว่างไสว พ่อกำลังโกหกฉันอยู่ใช่ไหม? ฉันอยากถามพ่อว่า ฉัน…ฉันไม่ใช่ลูกสาวของพ่อใช่ไหม” หลงหลิงรวบรวมความกล้ามากมายจึงจะถามออกมาจากปาก

ถ้าหากเธอเป็นจงยู่ งั้นแม่ของเธอก็คือสาวชนบทที่ชื่อ “ช่ายหนง” เธอไม่มีพ่อ ฉะนั้น หลงเถิงก็ไม่ใช่พ่อของเธอ

“หลิงเอ๋อ! ห้ามพูดไปมั่ว! ฉันจะไม่ใช่พ่อของเธอได้ยังไง” หลงเถิงพูดด้วยความตื้นตันใจ

“พี่? ทำไมพี่ถึงถามคำถามนี้กับพ่อล่ะ! พี่คือหลงหลิง คือลูกสาวของคุณพ่อ พี่สาวของฉัน พี่อย่าคิดไปมั่วแล้ว” หลงเย้นกอดหลงหลิงไว้แล้วพูดด้วยความเป็นห่วง

“คุณพ่อ พ่อสามารถบอกฉันได้ไหมว่า “ช่ายหนง” คือใคร?”

หลงหลิงมองคุณพ่อแล้วถาม ในใจของเธอเริ่มมีความสงสัยกับสถานะของตัวเองแล้วจริงๆ เธออยากจะรู้จริงๆ หลงเถิงปิดบังอะไรไว้กันแน่

ช่ายหนง!

เยินชื่อสองตัวยี้แล้ว ใจของหลงเถิงสั่นหนักมาก ความทรงจำของหลงหลิงกลับมาแล้วหรอ? หลงเถิงอดกลั้นกับความตกใจภายในใจ มองดูหลงหลิง ในใจอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น

“คุณพ่อ ฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องที่ผ่านมาของฉัน ถ้าหากพ่อให้ฉันอยู่แบบไม่รู้เรื่องแบบนี้ไปทั้งชีวิต ฉันไม่มีทางมีความสุขแน่นอน หรือไม่สักวันหนึ่งหากความทรงจำฉันกลับมาแล้ว เป็นไปได้….เป็นไปได้ที่ฉันจะเกลียดพ่อ พ่อช่วยบอกเรื่องที่ผ่านมาให้ฉันเถอะ ฉันใช่หรือไม่ใช่ “จงยู่” กันแน่!”

จงยู่!

หลงเถิงตกใจอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะปิดบังต่อไปไม่ได้แล้ว หลงเถิงก้มหน้าลงเล็กน้อย ปิดตาแล้วสูดหายใจยาว ในที่สุดก็พูดออกจากปาก “หลิงเอ๋อ ที่จริงแล้วเมื่อสี่เดือนก่อนลูกพึ่งมาถึงบ้านตระกูลหลง ก่อนหน้านี้ลูกอาศัยอยู่แต่ข้างนอก”