รวยชั่วข้ามคืน?！ 242 ฉันยอมปล่อยหลงหลิงไปอย่างสิ้นเชิง

บทที่ 242 ฉันยอมปล่อยหลงหลิงไปอย่างสิ้นเชิง

หลงเย้นกอดฉินหลั่งไว้แน่น เธอคิดว่าต่อให้ตัวเองถูกยิงตาย แต่แค่ได้ตายในอ้อมแขนของฉินหลั่ง ชีวิตนี้เธอก็คุ้มค่าแล้ว

แต่ทันใดนั้นเธอก็ถูกผลักออกอย่างแรง พอเธอยืนนิ่งแล้วหันไปมอง ฉินหลั่งนั่นเองที่เป็นคนผลักเธอ

หลงเย้นกลัวว่าช่วงเวลานี้ หยูจื้อจะสั่งให้ยิง! เธอคิดอยากจะเข้าไปกอดฉินหลั่งอีกครั้ง แต่ว่าฉินหลั่งมองเธอด้วยความโกรธพร้อมกับตะคอกใส่เธอว่า “ออกไปเลยนะ! ก่อนหน้านี้ที่คุยโทรศัพท์กัน เธอบอกว่าเธอเป็นคนแต่งงานไม่ใช่เหรอ! แล้วทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็นพี่สาวเธอได้? พูดมา! ”

ฉินหลั่งโกรธหลงเย้นมากจริงๆ ถ้าเกิดว่าฉินหยวนไม่ได้บอกความจริงกับเขา หลงหลิงแต่งงานกับหยูหมิงไปแล้วเขาก็ยังคงจะไม่รู้อะไร

แต่ว่า ตอนที่เมื่อกี้หลงเย้นพุ่งเข้ามาปกป้องเขาโดยที่ไม่คำนึงถึงความเป็นความตายนั้น ในใจของฉินหลั่งก็รู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก แต่ว่าถ้าเกิดว่าเธอมาอยู่กับเขาตอนนี้ ก็อาจจะโดนยิงตายไปด้วยได้ ดังนั้น ฉินหลั่งก็เลยผลักเธอออก

“ฉัน…ขอโทษ ฉันโกหกนาย ต่อไปนายจะทำยังไงกับฉัน หรือจะลงโทษฉันก็ได้ แต่ว่าตอนนี้นายอย่าพึ่งคิดเล็กคิดน้อยเลยนะ พวกเขาจะฆ่านาย….” หลงเย้นพูดแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้ฉินหลั่งอีกครั้ง

“ออกไป ตอนนี้ฉันเกลียดเธอมาก เธอไปให้ไกลๆ ฉันเลยนะ ไป! ” ฉินหลั่งตะคอก

เขารู้ว่าหลงเย้นรักเขา เขาจงใจก้าวไปข้างหน้า ดึงผมของหลงเย้น แล้วก็ตบลงไปที่หน้าของเธอ4ครั้งดัง “เพียะๆๆๆ ” ใบหน้าของหลงเย้นบวมแดงขึ้นมาทันที

ฉินหลั่งผลักเธอออกจากวงล้อมของมือปืนทั้ง6คนนั้น หลงเย้นล้มลงที่พื้น จี้หยกฟีนิกซ์ที่หลงหลิงให้เธอพกติดตัวไว้ก็หลุดออกมาจากเสื้อผ้าของเธอ คนที่อยู่รอบๆ ก็รีบหยุดหลงเย้นทันที

พอเห็นจี้หยก ฉินหลั่งก็ใจสั่นทันที เขาจำได้ว่าในห้องผู้ป่วยวันนั้น จี้หยกฟีนิกซ์นี้ช่ายหนงเป็นคนเอาให้จงยู่ แล้วก็เห็นว่าหลงหลิงหยิบจี้หยกนั้นขึ้นมา

ฉินหลั่งมองไปที่หลงหลิงแล้วถามว่า “ของชิ้นนั้นคือของเธอ! ”

หลงหลิงถือจี้หยกไว้ แล้วก็ไปยืนอยู่ข้างๆ หลงเย้น มองหน้าฉินหลั่งด้วยความโมโหแล้วพูดว่า “นายทำแบบนี้กับน้องสาวของฉัน เสียแรงที่เธอชอบนายขนาดนั้น! แถมยังสู้ตายเพื่อปกป้องนาย นายมีจิตสำนึกรึเปล่า”

ตอนนี้หยูหมิงถึงขาไม่อ่อนแล้ว เขายิ้มอย่างเย็นชาพร้อมกับมองไปที่ฉินหลั่งแล้วตะโกนออกมาว่า “พ่อครับ รีบสั่งให้ยิง จัดการไอ้เด็กเวรนี่เถอะครับ ผมแทบรอไม่ไหวที่จะได้เห็นภาพมันถูกเชือดแล้ว! ”

หยูจื้อมองฉินหลั่งพร้อมกับพูดว่า “ไอ้เด็กเวร ไปสารภาพบาปในนรกแล้วกัน! ” สายตาของเขามองไปยังร.ป.ภ.ทั้ง6คน แล้วพูดว่า”เตรียม ยิง! ”

“ปังๆๆๆ ”

เสียงปืนดังขึ้นหลายนัด ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงถึงกับต้องเอามืออุดหู ส่วนใหญ่หลับตา จิตใจสั่นไหวภายใต้ความตกใจของเสียงปืนใหญ่ ในใจคิดว่าหลังจากปืนหลายนัดนี้ ไอ้เด็กเวรฉินหลั่งต้องเละเทะจนจำไม่ได้แน่นอน

ใครจะไปรู้ว่าหลังจากพวกเขาลืมตาขึ้นมาแล้ว กลับเห็นร.ป.ภ.ทั้ง6คนพร้อมปืนนั้นนอนกองกันอยู่ที่พื้น ที่หน้าผากนั้นมีรู แล้วก็มีเลือดดำๆ ไหลออกมาจากรูพวกนั้น

ส่วนฉินหลั่งก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

หลายคนกรีดร้องออกมา หยูจื้อตะลึงไปเลย นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมถึงกลายเป็นพวกนั้นที่ตายได้?

ตอนนี้เอง ผู้คนอีกระลอกหนึ่งเข้ามาทางประตูห้องโถง คนที่เดินอยู่หน้าสุดก็คือผู้ชายอายุ40กว่าที่ดูสง่างาม นั่นก็คือโข่งลิ่งเสียน

ด้านหลังของโข่งลิ่งเสียนก็คือเสิ่นวั่นเชียน กับชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งอีก10คน ในมือของพวกเขาต่างก็ถือปืน เมื่อกี้พวกเขาเองที่เป็นคนฆ่าร.ป.ภ.ทั้ง6คนนั้น

หลินจูกับผู้หญิงทั้ง4คน‘ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์’เดินอยู่ด้านหลังสุด พอเข้ามาในห้อง ก็รีบวิ่งเข้าไปหาฉินหลั่ง ดูว่าเขาได้รับบาดเจ็บอะไรรึเปล่า

หลังจากที่โข่งลิ่งเสียนรู้ว่าฉินหลั่งจะมาที่ตระกูลหยูนั้น ก็เดาว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้น เขารีบโทรหาครอบครัวในหลินอานทันที ให้ล่วงหน้ามาปกป้องฉินหลั่งก่อน

โชคดีที่พวกเขามาทัน ถ้าเกิดว่ามาช้าอีก1นาทีล่ะก็ ฉินหลั่งคงโดนยิงตายไปแล้ว

โข่งลิ่งเสียนเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ฉินหลั่ง แล้วก็ถามอย่างเป็นห่วง “ คุณชายฉิน ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมครับ”

หยูจื้อเห็นโข่งลิ่งเสียน ใจก็สั่นทันที รีบพูดกับโข่งลิ่งเสียนว่า “คุณโข่ง มาที่นี่ได้ยังไงครับ ไอ้เด็กนี่……”

โข่งลิ่งเสียน！

มีคนจำโข่งลิ่งเสียนได้ ก็อุทานออกมาเบาๆ

ทุกคนในห้องโถงต่างประหลาดใจ พวกเขาเคยได้ยินชื่อเสียงของโข่งลิ่งเสียนที่เซี่ยงไฮ้ แต่ว่าไม่ว่าจะยังไงพวกเขาก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมโข่งลิ่งเสียนถึงมาช่วยฉินหลั่ง

“แกใช่ไหมที่จะฆ่าคุณชายฉิน นี่เบื่อกับชีวิตมากแล้วสินะ! ” พอพูดจบ โข่งลิ่งเสียนก็ตบหน้าหยูจื้ออย่างแรง

เขาโกรธมาก ฉินหลั่งเป็นหลานชายคนโตของตระกูลฉิน! จะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลฉิน แต่ว่าไอ้เจ้าหยูจื้อคนนี้กลับจะฆ่าฉินหลั่ง

ปกติแล้วโข่งลิ่งเสียนไม่ตีใคร แต่ว่าตบในครั้งนี้ แต่ว่ากลับตบหยูจื้อจนหูอื้อไปหมด เขามองโข่งลิ่งเสียนอย่างมึนงง สมองว่างเปล่าไปหมด ไม่เข้าใจว่าทำไมโข่งลิ่งเสียนถึงได้ทำร้ายตัวเอง

คนอื่นๆ ที่ “จับตามอง”อยู่นั้น พอเห็นท่าทางของโข่งลิ่งเสียนแบบนี้ พวกเขาก็เริ่มคาดเดากัน โข่งลิ่งเสียนเรียกไอ้เด็กเวรนี้ว่า “คุณชายฉิน”

ที่แท้เขาก็ไม่ใช่ยาจก แต่กลับเป็นคุณชายบ้านรวยที่ยอดเยี่ยมกว่าโข่งลิ่งเสียนอีกยังงั้นเหรอ?

แต่ว่าดูภายนอกของฉินหลั่งแล้ว ดูยังไงก็ไม่เหมือน

พวกเขากังวลเป็นอย่างมาก ว่าถ้าเกิดว่าตัวตนของฉินหลั่งเป็นคนที่มีเกียรติสูงศักดิ์จริงๆล่ะก็ ถ้ายังงั้นที่พวกเขาเคยด่าฉินหลั่งไปก่อนหน้านี้ ก็ถือว่าซวยน่ะสิ!

“คุณโข่ง มันคือใคร? ” หยูจื้อตั้งสติกลับมาได้ เอามือกุมหน้าตัวเอง แล้วก็ถามโข่งลิ่งเสียนด้วยความมึนงง

“เขาคือ…”โข่งลิ่งเสียนอยากจะพูดว่า “คุณชายใหญ่ของตระกูลฉิน! ”

ตระกูลหยูถือว่าเป็นตระกูลอันดับหนึ่งของหลินอาน แต่ว่าที่จริงแล้วพวกเขาก็ถือว่าเป็นของตระกูลฉิน หรือหมายความว่า ความจริงแล้วฉินหลั่งเป็นเจ้านายของหยูจื้อ

แต่ว่าประโยคหลังโข่งลิ่งเสียนยังไม่ทันจะพูดออกมา ก็มีเสียงหนึ่งที่ดังฟังชัดดังขึ้นที่หน้าประตู

“โข่งลิ่งเสียน แกจะก่อกบฏหรือยังไง! ”

ฉันเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเดินเข้ามาจากด้านนอกห้องโถง ด้านหลังเขามีชายชราร่างบางผมสีขาว นั่นก็คือฉินหยวนกับท่านโสง

โข่งลิ่งเสียนรู้ว่าความหมายของฉินหยวนก็คือ ตอนนี้คำสั่งห้ามของครอบครัวฉินหลั่งยังไม่ถูกยกเลิก หรือพูดได้ว่า ถ้าเกิดว่าเขาเปิดเผยตัวตนของฉินหลั่งต่อหน้าทุกคน ก็ถือว่าเป็นการทำผิดกฎ! ถ้าเกิดว่าเอาไปรายการที่ตระกูลแล้ว เขาก็ต้องได้รับบทลงโทษ

โข่งลิ่งเสียนมองหน้าฉินหยวนอย่างโกรธแค้น มือกำแน่น แต่ว่าก็ไม่กล้าพูดต่อ

“หึ! รู้อยู่แล้วว่าไอ้พันธุ์ผสมนี่ไม่ใช่อะไรที่ดี! ยังจะพาคนมาช่วยมันอีก! ” ฉินหยวนเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าโข่งลิ่งเสียน แล้วก็ยื่นมือออกไปตบหน้าโข่งลิ่งเสียนดัง “เพียะ”

คนในห้องต่างตะลึงไป พวกเขาต่างก็มองไปที่ฉินหยวนด้วยความเคารพยำเกรง โข่งลิ่งเสียนเป็นคนดังที่มีชื่อเสียงที่สุดในมณฑลทางตะวันออกของจีน คือนายกเทศมนตรี ผู้ว่าจังหวัดยืนอยู่ต่อหน้าเขายังต้องสุภาพ แล้วตัวตนของชายหนุ่มคนนี้คือใครกันแน่ ถึงกล้าตบโข่งลิ่งเสียนได้!

ฉินหยวนเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าฉินหลั่ง ยิ้มเยาะแล้วพูดว่า “นายโชคดีมากนะ เกือบจะได้ไปเจอท่านยมบาลซะแล้ว กลับรอดมาได้! แต่ว่าแบบนี้ก็ดี ฉันจะได้เล่นกับนายได้สนุกหน่อย ให้นายได้เห็นตัวเองถูกฉันเหยียบย่ำทีละก้าว ทีละก้าว”

ฉินหยวนมองไปที่หลงหลิง ทำเสียงจุ๊ๆ แล้วก็มองไปที่ฉินหลั่งอีกครั้งพร้อมกับพูดว่า “ฉินหลั่งนะฉินหลั่ง นายนี่ช่างเป็นผู้ที่น่าเวทนาเสียจริง แฟนสาวหนีไปกับคนอื่น แถมยังจะแต่งงานกับคนอื่นอีก! ฉันเห็นแล้วมีความสุขจะตายอยู่แล้ว”

ฉินหยวนหัวเราะอย่างบ้าระห่ำ “แกยึดมั่นมากไม่ใช่เหรอ โชว์ให้ฉันดูหน่อยสิว่าแกจะแย่งแฟนแกกลับมาได้ยังไง รีบไปสิ! ”

พอเห็นจี้หยกนกฟินิกซ์ชิ้นนั้น ฉินหลั่งก็มั่นใจ100% ว่าหลงหลิงก็คือจงยู่ เขามองหลงหลิง แล้วพูดว่า “หลงหลิง จี้หยกนกฟินิกซ์ในมือเธอนั้นฉันเห็นกับตาว่าแม่ของเธอเป็นคนมอบให้เธอ เธอก็คือจงยู่ เธอแต่งงานกับเขาไม่ได้ เพราะว่าฉันต่างหากที่เป็นคนที่รักเธอมากที่สุด! ”

หลงหลิงค่อยๆ ส่ายหน้า เธอมองไปที่ฉินหลั่ง สายตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ความกลัว ความเกลียดชัง ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรในนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

หลงหลิงจับมือหยูหมิงไว้ เธออยากให้หยูหมิงมอบพลังให้เธอ แต่ว่าในใจหยูหมิงนั้นกลัวจนจะตายอยู่แล้ว

ตอนนี้เขาไม่ได้คิดเลยแม้แต่นิดเดียวว่าหลงหลิงจะเป็นยังไงบ้าง แค่ไม่เกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก็พอแล้ว เขาแม้แต่อยากจะสะบัดมือของหลงหลิงออก แล้วก็ไปหลบอยู่ด้านหลัง

ฉินหลั่งเดินเข้ามาหาหลงหลิงช้าๆ นึกถึงเรื่องที่ตัวเองกับเธอนั้นผ่านเรื่องร้ายๆ มาด้วยกันตั้งมากมาย แต่ว่าตอนนี้หลงหลิงกลับกลายไปเป็นเจ้าสาวของคนอื่นแล้ว ฉินหลั่งรู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างมาก

ฉินหลั่งยื่นมือไปหาหลงหลิง “เชื่อฉันเถอะ ฉันต่างหากที่เป็นแฟนของเธอ ไปกับฉัน โอเคไหม? ”

สายตาของฉินหลั่งเต็มไปด้วยความจริงใจ เขาอยากจะใช้ความจริงใจของตัวเอง ทำให้หลงหลิงได้รับรู้ถึงความงดงามที่พวกเขาเคยอยู่ด้วยกันเมื่อก่อน

เขาเชื่อว่าแบบนี้เขากับหลงหลิงจะเข้าใจกันโดยปริยาย

หลงหลิง จงยู่ เธอรู้สึกได้ถึงความรักของฉันใช่ไหม?

ในชั่วพริบตา ก็มีคลื่นเกิดขึ้นในใจของหลงหลิงจริงๆ แต่ว่าในช่วงเวลานั้น เธอก็นึกถึงเรื่องที่มหาวิทยาลัยเจียงหนานได้อย่างรวดเร็ว ตอนที่ตัวเองตกลงไปในทะเลสาบ หยูหมิงก็เข้าไปช่วยเธออย่างไม่คิดชีวิต ที่ริมทะเลสาบตะวันตก เพื่อที่จะปกป้องเธอ โดนทำร้ายจนกระอักเลือด แต่ว่าเขาก็ยังกอดเธอไว้แน่น ไม่ปล่อยให้เธอได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว

หยูหมิงต่างหากคือคนที่เธอชอบด้วยใจจริง ส่วนเธอกับฉินหลั่งนั้น ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกันเลยแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่มีก็คือความเข้าใจผิดเท่านั้น

หลงหลิงส่ายหน้า “ไม่ นายคงต้องดูโง่อีกแล้วล่ะ แต่ว่าฉันชอบหยูหมิง ฉันรู้ว่านายแข็งแกร่ง แต่ว่านายบังคับฉันอีกสิ ได้โปรดอย่ามาทำลายอย่างแต่งงานของพวกเรา! ”

คำพูดของหลงหลิงเหมือนกับยาพิษ ฉีดเข้าไปในร่างกายของฉินหลั่งอย่างรวดเร็ว เขาโซซัดโซเซเกือบล้มลงที่พื้น

เมื่อก่อนจงยู่รักเขาขนาดนั้น ทำไมตอนนี้ถึงได้พูดอะไรแบบนี้เพื่อทำร้ายเขาได้!

โดยไม่รู้ตัว น้ำตาของฉินหลั่งก็ไหลออกมา ตอนนี้ร่างกายของเขาแทบจะไม่เหลือแรงแล้ว เขาพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้าย พูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ “จงยู่ เธอ….เธอไม่ต้องการฉันแล้วจริงๆ เหรอ? ”

ความผันผวนในหัวใจที่อธิบายไม่ได้ของหลงหลิงเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จู่ๆ เธอก็เกิดความสงสัยขึ้นในใจ “ทำไมฉันถึงรู้สึกปวดใจ? ”

แต่ว่าเธอก็ยังคงยืนหยัดพูดต่อ “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่ใช่คนที่นายคิดหรอก เชิญออกไปได้แล้ว”

ฉินหลั่งขาอ่อน ล้มลงที่พื้น น้ำตาไหลลงมาอาบหน้าเขา หยดลงที่พื้น ทันใดนั้นในใจของเขาก็เต็มไปด้วยความว่างเปล่า รู้สึกว่าไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่ควรค่าแก่การอาลัยอาวรณ์อีกต่อไปแล้ว มีแต่เสียงที่สะท้อนอยู่ในใจของเขาว่า “จงยู่ไม่ต้องการฉันแล้ว จงยู่ไม่ต้องการฉันแล้ว……”

ผู้หญิงทั้งสี่คน‘ลมดอกไม้หิมะ พระจันทร์’รีบเดินเข้าไปหาฉินหลั่ง แล้วก็ประคองเขาขึ้นมา พร้อมกับถามอย่างเป็นห่วง “คุณชายฉิน เป็นยังไงบ้างคะ……”

หลินจูเองก็ยืนอยู่ด้านหลังของฉินหลั่ง ประคองเขาเงียบๆ

ถึงแม้ว่าโข่งลิ่งเสียนจะรู้สึกทุกข์ใจแทนฉินหลั่ง แต่ว่าภายใต้ความทุกข์ใจนั้น ก็มีความดีใจอยู่ หลงหลิงปฏิเสธฉินหลั่งแล้ว ถ้ายังงั้นฉินหลั่งก็น่าจะถูกยกเลิกข้อห้ามของครอบครัวแล้ว

โข่งลิ่งเสียนเดินไปหยุดอยู่ข้างๆ ฉินหลั่งแล้วถามว่า “คุณชายฉิน คุณหลงหลิงบอกกับคุณอย่างชัดเจนแล้ว ตอนนี้คุณยังยืนยันที่จะตามจีบเธออีกเหรอครับ? ”

ฉินหลั่งเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น มองหลงหลิงอยู่หลายวินาที แล้วเขาก็ยิ้มจางๆ พร้อมกับพูดอย่างกระตือรือร้น “ยิน…ยินดีด้วยนะ”

แล้วก็มองไปที่ฉินหยวนทันที พร้อมกับพูดเบาๆ ว่า “คำถามที่ปู่ให้นายมาถามฉัน ตอนนี้ฉันสามารถให้คำตอบได้อย่างชัดเจนแล้ว ฉัน…ฉันปล่อยหลงหลิงไปได้อย่างสิ้นเชิงแล้ว! ”