มอบรัก บำเรอใจ 4 เธอมาช้าไปแล้ว

คนที่อยู่ข้างๆเข้าใจได้ในทันที นี่คือผู้หญิงของประธานหนิง แต่ละคนจึงพวกใจกันเงียบ

ซูหนานจือก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างสั่นสะท้าน นั่งลงตรงที่นั่งข้างๆเขา กัดฟันฝืนยิ้มขึ้นมา "คิดถึงคุณไงคะ"

หนิงอวี้เฉิงส่งเสียงเย็นคำหนึ่ง หลับตาลงแล้วเหลือบมองเธอ ในร่างที่สวมเสื้อราคาเยียบแสน เปียกโชกไปด้วยฝน เกรงว่าตอนนี้คงจะเยับเยินไปแล้ว

แต่เสื้อผ้าเปียกที่แนบชิดอยู่บนร่างเธอ ผสมผสานกับรูปร่างที่สง่างาม ทำให้เลือดได้สูบฉีด ชายที่อยู่ข้างๆส่งสายตามาราวกับไฟที่ลุกโชน

หนิงอวี้เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ถอดเสื้อสูทสวมให้เธอ "หันหน้ากลับไป คุณซูไม่ใช่ผู้หญิงราคาถูก"

ซูหนานจือไหล่ห่อ ก้มหน้าลงมองเห็นนิ้วเรียวสวยของเขากำลังคลุมเสื้อให้เธอ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

เธอยิ้มบางๆ มือขาวเรียวเล็กค่อยๆดึงเนกไทของเขา ทำให้ตัวเธอเข้าไปใกล้หูของเขา "ฉันคิดผิดไปแล้ว ฉันต้องการค่าแรงของเมื่อคืน"

หนิงอวี้เฉิงขมวดคิ้วบางๆ ฟังจากน้ำเสียงที่ดูอึดอัดของเธอแล้ว ดูเหมือนจะไม่ใช่ความคิดของเธอ

เขาเข้าใจผู้หญิงคนนี้ดี ตั้งแต่ร่างกายไปจนถึงนิสัยเขาเข้าใจมันอย่างลึกซึ้ง แม้ว่าเธอจะเต็มใจที่จะขายร่างกาย แต่ความรู้สึกของเธอไม่เคยโอนอ่อนตามเขาเลย บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงสนใจเธอมาหลายปี

เธอไม่เคยขอเงินหรืออะไรจากเขาเลย

"ในเมื่อพลาดไปแล้ว ก็ไม่มีโอกาสแล้ว" หนิงอวี้เฉิงมองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างเฉยเมย และพบร่องรอยความสูญเสียในแววตาของเธอ เขาขบริมฝีปากอย่างสงบ น้ำเสียงราบเรียบและห่างเหิน "ถ้าคุณซูต้องการจะใช้เงินเด่วน คืนนี้ก็ไปอยู่เป็นเพื่อนผมอีก พรุ่งนี้ผมจะจ่ายเงิน"

"อ้อ งั้นก็ได้ ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ได้สำคัญสำหรับในใจของประธานหนิงเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ออดอ้อนไปก็เท่านั้น"ซูหน่นจือหยักไหล่พร้อทหรี่ตามอง น้ำเสียงแสนไพเราะเต็มไปด้วยความคับข้องใจและอดกลั้น ทำให้หนิงอวี้เฉิงรู้สึกจักกะจี้แปลกๆ

เธอถอดเสื้อคลุมวางไว้บนตัวเขา ปลายนิ้วมือไล่ไปตามต้นขาของเขา ยิ้มอย่างออดอ้อน "งั้น คืนนี้ฉันจะรอประธานหนิงอยู่ที่เดิมนะ"

เมื่อซูหนานจือออกจากห้องไป ก็พบกับผู้หญิงที่เปิดประตูอยู่ตรงหน้า

เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย มองตรงไปยังใบหน้าขาวซีดของหญิงสาว เธอมัดผมไว้ดูอ่อนโยน ท่าทางมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่และสง่างาม

ซูหนานจือยกริมฝีปากที่แดงขึ้นเล็กน้อย เธอเคยเจอผู้หญิงคนนี้ เห็นจากใบหย่าของหนิงอวี้เฉิง

หญิงสาวไม่สนใจซูหนานจือ สายตามองไปที่หนิงอวี้เฉิงที่นั่งอยู่ตรงกลาง

ซูหนานจือหยุดเท้าเล็กน้อย จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยพูดขึ้น "เข้ามา"

หญิงสาวเดินเข้าไปพร้อมกับเสียงรองเท้าส้นสองกระทบพื้น นั่งลงข้าหนิงอวี้เฉิง

ซูหนานจือยิ้มอย่างเฉยเมยเปิดประตูแล้วออกไป

……………………

คืนนี้ ซูหนานจือรอหนิงอวี้เฉิงอยู่นานมาก

เธอเปลี่ยนช่องรายการทีวัไปหลายร้อยช่องแล้ว เขาก็ยังไม่มา

ในใจซูหนานจือเข้าใจดี บางทีหนิงอวี้เฉิงอาจจะกำลังมีความสุขอยู่กับอดีตภรรยา ยังจะมีเวลามาหาเธอได้ยังไง

เธอปิดทีวีลง คลุมผ้าห่มที่นุ่มสบายและหลับไป

ห้องที่เงียบสงัด ได้ยินเสียงเปิดประตู

พื้นที่ว่างบนเตียงจู่ๆก็มีการเคลื่อนไหว ซูหนานจือส่งเสียงอื้อครั้งหนึ่ง พลิกตัวกลับมาทั้งๆที่ยังหลับอยู่

แขนแกร่งของผู้ชายโอบรอบเอวเรียวของเธอ ริมฝีปากร้อนแนบติดผิวเนียนของเธอ จุมพิศที่ละเอียดอ่อน ลมหายใจที่ร้อนระอุราวกับเขาอดใจรอไม่ไหวที่จะกลืนกินเธอเข้าไปในท้องของเขา

"อื้อ……" ซูหนานจือลืมตาอย่างฉับพลัน รูม่านตาเปียกยังคงง่วงอยู่ ขยิบตาให้ชายหนุ่มคนนั้นอย่างน่าสงสาร

หนิงอวี้เฉิงจ้องมองเข้าไปในดวงตาเธอ จับคางและแทบรอไม่ไหวที่จะบุกรุกริมฝีปากของเธอ เลื่อนฝ่ามือใหญ่เข้าไปใต้เสื้อผ้า ลูบผิวที่บอบบางของเธอ

"ประธานหนิง" คิ้วเรียวซูหนานจือขมวดเล็กน้อย หายใจหอบพลางผลักไหล่ชายหนุ่ม กัดริมฝีปากบ่นอุบ "คุณมาช้า"

"อือ" หนิงอวี้เฉิงตอบเสียงบางเบา พ่นลมหายใจเร้าร้อน รดแก้มของเธอ น้ำเสียงแหบพร้า เรียวนิ้วเริ่มฉีกเสื้อผ้าของเธอ และเสียงที่ไม่แยแสขเป็นเหมือนคำสั่งมากกว่า "เสร็จเร็ว แล้วจะได้เข้านอน"