พราวฟ้า 42 เรื่องในอดีต

พราวฟ้าเข้าไปที่บ้านของคิงในวันถัดไป ทำอาหารไทยสองสามอย่างให้สองพ่อลูก คุณคริสเป็นคนจิตใจดีคุยสนุกท่านเองก็รักพราวฟ้าเหมือนลูกส่วนคิงเองถึงแม้จะกวนประสาทไปบ้างแต่เขาก็ดีกับเธอไม่ทำให้เธอกลัว ทำให้พราวฟ้าเข้ากับทั้งสองคนได้ดี

ถึงแม้บางครั้งที่เธอเห็นหน้าเขาเธอจะนึกถึงไคล์ก็เถอะ แต่เขาก็ไม่ใช่ คิงต่างจากไคล์มาก

พอทานข้าวเสร็จคุณคริสก็ขึ้นห้องไปทำงาน

เธอโทรบอกลูซ เขาก็บอกจะมารับ เลยนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นโดยมีคิงนั่งเป็นเพื่อน

“ไอ้ลูซจะมารับใช่ไหม”

“ค่ะ พี่จะไปไหนก็ไปเถอะ ไม่ต้องนั่งเป็นเพื่อนพราวหรอก”

คิงเลิกคิ้วมองคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าน้องสาว

“ใครบอกฉันนั่งเป็นเพื่อนเธอ ฉันจะดูทีวีต่างหาก” คิงหันไปเปิดทีวี การกระทำของเขาทำให้พราวฟ้าอดไม่ได้ที่จะส่งค้อนให้ กวนประสาทจริงๆ คนอะไร

จากนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรกับคิงอีก รอประมาณสิบห้านาทีลูซก็ส่งข้อความเข้ามาว่าถึงแล้วรออยู่หน้าบ้าน

“พราวกลับก่อนนะคะ”

“มาแล้วเหรอ”

“ค่ะ ไปก่อนนะ” พราวฟ้าลุกขึ้นเดินออกไป แล้วหันหลังกลับไปมองด้านหลังเมื่อมีคนตัวสูงเดินตาม

“ตามมาทำไมคะ”

“แค่อยากออกไปทักทายเพื่อน ทำไมไม่ได้ หวง”

“หวงอะไรกันละ จะไปก็ไปสิคะ” เธอไม่รู้จะทำยังไงกับความกวนประสาทของคิงดี

ทั้งสองคนเดินออกมาหาลูซที่จอดรถรออยู่หน้าบ้าน ลูซผงกหัวทักทายคิงนิดหน่อยก่อนจะหันไปหาพราวฟ้า

พราวฟ้ามองสำรวจลูซตั้งแต่หัวจรดเท้าวันนี้การแต่งตัวของเขาดูแปลกไปจากทุกที เพราะวันนี้เขาใส่สูทครบชุดดูหล่อเหล่ามากเป็นพิเศษ ผมก็ถูกเซตเป็นระเบียบ เขาลุคนี้ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง

“แค่มารับสาวแค่นี้ต้องแต่งตัวหล่อขนาดนี้เลยเหรอวะ” คิงเอ่ยแซว ยิ่งเห็นสายตาที่พราวฟ้ามองแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้

ลูซยักไหล่ก่อนจะเปิดประตูรถให้พราวฟ้า

“อย่าอิจฉา” ถึงไม่ได้สนิทกันมาก แต่ก็พูดคุยกันได้

“หึ ไม่ได้อิจฉาเว้ย แต่แค่อยากเตือนอะไรหน่อย” คิงเดินเข้าไปใกล้ๆ ลูซกระซิบข้างหู

“ถ้ามึงทำเธอเสียใจ ระวังจะมีคนมาทวงเธอคืน” พูดจบคิงก็เดินเข้าไปในบ้าน

คิงหัวเราะเบาๆ กับคำพูดของตัวเอง ถ้าไอ้พี่ชายตัวดีของเขารู้เรื่องนี้มันจะรู้สึกยังไงนะ จะร้อนรนรึเปล่า

ลูซขมวดคิ้วตลอดทางที่ขับรถมาคอนโดหญิงสาว จนกระทั่งขึ้นมาข้างบน พราวฟ้าจึงหันไปถามเขา

“เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ พี่คิงพูดอะไรด้วยพราวเห็นคิ้วขมวดตั้งแต่ขับรถออกมาแล้ว”

ลูซหันมาจ้องหญิงสาวไม่วางตา

“ตอนนี้ หัวใจของเธอเป็นยังไง”

“คะ” พราวฟ้าทวนคำถามของเขาด้วยเสียเบาหวิว เธอไม่ใช่ไม่เข้าใจ แต่ไม่คิดว่าเขาจะถาม

หัวใจของเธอตอนนี้เป็นยังไงงั้นเหรอ

“หัวใจของเธอตอนนี้มีฉันเข้าไปอยู่ในนั้นบ้างไหม”

แต่ก่อนเขาไม่เคยกลัวเรื่องแบบนี้ เพราะไม่เคยรักใคร ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้กับใคร กับผู้หญิงที่ผ่านๆ มาก็ไม่เคยสักครั้งที่เขาจะรู้สึกแบบนี้ พราวฟ้าเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาเริ่มกลัว

เพราะตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเขารักเธอ รักผู้หญิงคนนี้

“ลูซ….” พราวฟ้าเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว ขยับเข้าไปหาเขา

“เธอลืมผู้ชายคนนั้นรึยัง”

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยถามถึงแม้จะได้ยินเธอคุยโทรศัพท์กับเพื่อนหลายครั้ง หลายครั้งที่มีเรื่องของผู้ชายคนนั้นเข้ามาในหู แต่เขาก็ไม่เคยถามได้แต่สังเกตเธออยู่ห่างๆ เพราะตอนนั้นเขายังไม่มั่นใจในความรู้สึกตัวเอง เขาคิดว่าเขาแค่สนใจเธอ

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เขามั่นใจแล้วว่ารักผู้หญิงคนนี้

“พราว….” พราวฟ้าส่ายหัว เม้มปากเข้าหากัน เธอไม่อยากโกหกเขา ก่อนที่ลูซจะเบี่ยงหน้าหนีมือนุ่มก็คว้าใบหน้าของเขาไว้

“ไม่มีใครลืมคนที่ทำร้ายเราได้หรอกนะคะ เขาคือคนที่ทำร้ายพราว คือคนที่ทำให้พราวเจ็บ พราวไม่มีวันลืม” ลูซจ้องหญิงสาวนิ่ง เห็นน้ำใสๆ คลออยู่ในดวงตาคู่นั้น

ช่วงเวลาที่เธอมาที่นี่ใหม่ๆ เขาเห็นความเศร้าหมองอยู่ในดวงตาคู่นี้เสมอ ซึ่งเขาไม่เคยชอบมันเลย

“แต่คุณคือคนที่ทำให้พราวรู้สึกมีความสุข รู้สึกสบายใจเวลาอยู่ด้วย รอได้ไหมคะ”

เพียงแค่ได้ยินแค่นั้นลูซก็หัวใจเต้นแรง จับใบหน้าหวานที่ตอนนี้น้ำตาหยดลงมาหลายหยด บาดนิ้วเช็ดออกให้เธอเบาๆ

“ครับ ขอโทษนะที่ถาม” ลูซดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดซึ่งพราวฟ้าก็กอดตอบเขา

หลายครั้งที่พราวฟ้ารู้สึกประทับใจในตัวผู้ชายคนนี้ ลูซเป็นคนที่ใส่ใจความรู้สึกของเธอมาก เขามีโอกาสมากมายที่จะถามเธอเรื่องอดีตแต่เขาก็ไม่ถาม เขาไม่เคยบังคับเธอในเรื่องที่เธอไม่อยากทำหรือพูด

“ขอบคุณนะคะ คุณอยากฟังไหมคะ พราวจะเล่าให้ฟัง” พราวฟ้าคิดว่าถ้าเขาคิดจะรักในตัวเธอ เขาก็ต้องรับเธอได้ ถ้าเกิดเธอเล่าเรื่องราวในอดีตให้เขาฟังแล้วเขารับไม่ได้ จะจบกันเสียตั้งแต่ตอนนี้ ตอนที่มันพึ่งจะเริ่มต้น ก่อนที่จะเสียใจกันมากกว่านี้

ดีกว่าที่เขาจะไปรับรู้จากคนอื่น

ลูซก้มมองใบหน้าสวยหวานที่แนบอยู่กับอกของตัวเอง ปัดผมทัดใบหูให้เธอ

“ไม่ต้องหรอก บอกแล้วไงว่าไม่ได้สนใจอดีต” พราวฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วยิ้ม

“แต่พราวอยากเล่าค่ะ ถ้าเล่าจบแล้ว ลูซยังอยากเป็นแฟนกับพราวอยู่ พราวจะตกลงทันที” พราวฟ้าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งมันทำให้ลูซขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไมถึงเอาเรื่องนี้มาต่อรอง” เขารู้สึกไม่พอใจเธออยู่หน่อยๆ เธอคิดว่าเขาจะรับเรื่องของเธอไม่ได้แล้วไม่อยากเป็นแฟนกับเธองั้นเหรอ

“ที่คุณคิดมันถูกแล้วค่ะ พราวกลัวว่าคุณจะรับไม่ได้ กลัวว่าคุณจะรังเกียจ แต่ถ้าคุณบอกว่าคุณโอเค พราวก็พร้อมจะก้าวไปกับคุณ”

ถึงจะไม่ชอบใจที่เธอเรียกตัวเองว่าคุณ แต่ก็พอเข้าใจสถานการณ์ เธอคงกลัว กลัวว่าเขาจะรับมันไม่ได้จริงๆ ถึงพูดแบบนี้

“โอเค”

ปากบางเม้มเข้าหากันมองคนตรงหน้า สำรวจใบหน้าหล่อเหล่าก่อนที่จะตัดสินใจเริ่มเล่าเรื่องของตัวเองให้เขาฟัง ลูซยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยขณะฟังเรื่องที่หญิงสาวเล่า

มีบางช่วงที่เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน พราวฟ้าเองก็สังเกตสีหน้าเขาตลอดเวลา เธอกลัวว่าจะเห็นสายตารังเกียจจากเขา แต่ก็ไม่มี เขายังนิ่งฟังเธอเล่าทุกอย่าง

ทุกอย่างเงียบลงเมื่อเธอเล่าจบ ลูซยังจ้องหน้าเธอไม่วางตา พราวฟ้าเองก็จ้องกลับ เธอหมดเรื่องที่จะพูด รอให้เขาเป็นฝ่ายพูดบ้าง แต่เขาก็จ้องเธออยู่อย่างนั้นจนเธอเดาใจเขาไม่ถูก และเริ่มทนไม่ไหว เลยหันหลังให้เขา

เธอคิดว่าเธอได้คำตอบแล้ว ถึงสายตาเขาจะไม่มีแววรังเกียจ เขาก็คงรับไม่ได้

“คุณกลับไปเถอะค่ะ” พราวฟ้าบอกโดยไม่หันไปมองเขา เธอเตรียมจะลุกขึ้นเพื่อเข้าห้อง แต่แรงกอดจากด้านหลังทำให้เธอขยับไม่ได้

“ตกลงแล้วนะว่าจะเป็นแฟนกัน” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู คำพูดของเขาทำให้เธอตัวแข็งทื่อ

“อะไร…อะไรนะคะ” จนเธอต้องทวนซ้ำ

“หลังจากวันนี้ เราเป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการแล้วนะ ห้ามเปลี่ยนใจ” ลูซจับเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา

“ลูซ..”

ลูซยักไหล่ให้เธอ เขาไม่แคร์เรื่องในอดีตของเธอ เขาคิดว่าผู้ชายคนนั้นโง่มาก ที่ปล่อยผู้หญิงคนนี้ไป จะมีสักกี่คนที่ทุ่มเทให้กับความรักขนาดนี้

แต่ถึงเขาจะไม่แคร์ก็ใช่จะไม่รู้สึก เขารู้สึกว่าพราวฟ้ารักผู้ชายคนนั้นมาก รักมากถึงขนาดยอมทุกอย่าง แล้วเขาละ เธอจะรักเขาบ้างรึเปล่า

เพราะตอนนี้เขารักเธอจนไม่อาจถอนตัวได้แล้ว

“ทำยังไงเธอถึงจะตัดผู้ชายคนนั้นออกไปจากตรงนี้ได้” ลูซแนบฝ่ามือกับอกข้างซ้ายของเธอ พราวฟ้าหัวใจเต้นแรง

เธอยอมเขาแล้ว ยอมเขาแล้วจริงๆ แววตาของเขาไม่ได้โกหกสักนิดว่ารับเธอได้

“ตรงนี้ของพราวเริ่มมีผู้ชายคนนี้เข้ามาทีละนิดๆ แล้วละคะ” พราวฟ้าเองก็จับหน้าอกข้างซ้ายของเขา ถึงตอนนี้เธอจะยังไม่สามารถสลัดไคล์ออกจากหัวใจได้ทั้งหมด แต่เธอเชื่อว่าถ้าเป็นลูซ เขาจะสามารถเข้ามาอยู่ตรงนี้ของเธอได้เต็มหัวใจ และรักเขาได้หมดหัวใจ

สองตาประสานกัน ก่อนที่ใบหน้าคมจะก้มลงมาใกล้ๆ กระซิบถามชิดปากบาง

“จูบได้ไหม” เขาจะไม่ขอก็ได้ แต่เขาก็อยากขอเพราะไม่อยากให้หญิงสาวคิดว่าเขาต้องการแค่เซ็กส์จากเธอ ตั้งแต่ที่เธอพูดในวันนั้นเขาก็ระวังตัวเองตลอด กลัวว่าจะทำให้เธอเข้าใจผิด

พราวฟ้ายิ้มกว้างก่อนจะรั้งใบหน้าคมลงมามอบจูบดูดดื่มให้เขาซะเอง คนที่ได้รับจูบโดยไม่ทันได้ตั้งตัวตกใจในคราวแรก แต่ก็แค่แป๊บเดียว หลังจากนั้นเขาก็จูบตอบเธอ เกาะเกี่ยวลิ้นเล็กๆ อย่างเร่าร้อน มอบทุกสัมผัสส่งความรู้สึกทุกอย่างผ่านการกระทำ พราวฟ้าเปิดรับเขาโดยไม่ขัดขืนอะไรอีก

เธอยอมเขาแล้วจริงๆ

ร่างเล็กถูกยกให้ขึ้นมานั่งบนตักเกร็ง ฝ่ามือใหญ่ฟ้อนเฟ้นไปตามก้นงอน จากความเร่าร้อนอ่อนหวานเริ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงหอบหายใจดังสะท้านขึ้น

อารมณ์ของลูซที่ถูกกักเก็บระเบิดออกมา เขากดคลึงสะโพกมลลงกับตักแกร่งในจังหวะที่ทำให้คนบนร่างเสียวสะท้านและรับรู้ความต้องการของเขาได้เป็นอย่างดี

“อือ..พอก่อนค่ะ ลูซคะ” พราวฟ้าละปากออกจากเขาก่อนจะพูดเสียงแผ่ว ลูซเองพอได้ยินแบบนั้นเขาก็หยุดทันที ปล่อยมือออกจากสะโพกของเธอก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา เอามือปิดหน้าตัวเองแล้วลูบแรงๆ

พราวฟ้านั่งอยู่บนตักแกร่งเห็นอาการของเขาแล้วอดรู้สึกสงสารไม่ได้ เขาต้องอดทนก็เพราะเธอ ถ้าเธอบอกให้เขาหยุดแล้วก็หยุดตามที่เธอขอ

เธอคิดว่าเธอควรค่อยเป็นค่อยไป แต่พอเห็นแบบนี้แล้วมันทำให้เธอใจอ่อน มือเล็กเอื้อมไปจับใบหน้าเขา ลูซชะงักมองเธอนิ่ง