พราวฟ้า 32 ปิดกั้น (2)

“ไปเถอะ” ลูซเอ่ยปากชวนหญิงสาวสั้นๆ

พราวฟ้ามองตามหลังคนที่เดินออกไปก่อน เธอถอนหายใเบาๆก่อนเดินตามเขาไป เธอไม่ได้เดินขึ้นไปเคียงข้างเขาแต่เลือกที่จะเดินตามหลังเขาไปเงียบๆ

เมื่อมาถึงรถลูซก็หันมามองหญิงสาวก่อนจะเลิกคิ้วมองเธอ

“เป็นอะไร” เขาถามออกไปตรงๆ เธอแปลกไปตั้งแต่ขึ้นรถมา เขาคิดว่าระยะห่างของเขาและเธอลดลงแล้วซะอีก ทำไมมาวันนี้เธอทำเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน มันเลยทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าเธอเป็นอะไรไป

พราวฟ้าเม้มปากเข้าหากันมองสบตาเขาแล้วหลุบตาหลบ

“เปล่าค่ะ” เธอปฏิเสธเสียงเบา ก่อนจะเดินเอาของไปใส่ไว้หลังรถที่เขาเปิด

ยิ่งเธอบอกว่าเปล่าลูซยิ่งขมวดคิ้วเข้ากัน จะว่าเธอเขินก็ไม่ใช่ เหมือนเธอจงใจหลบหน้าเขามากกว่า

“เขาบอกว่าผู้หญิงบอกว่าเปล่า แปลว่ามีอะไร” ลูซเดินเข้าไปหาหญิงสาว ซึ่งการกระทำของเขาทำให้พราวฟ้าตกใจ เผลอเดินถอยหลัง ท่าทางของพราวฟ้าทำให้ลูซหัวเสีย จ้องหญิงสาวเขม็ง

“โกรธเรื่องไอจี” ลูซคาดเดา เขาไม่เคยที่จะมานั่งแคร์ผู้หญิงว่าโกรธหรืออะไร แต่สำหรับเพื่อนน้องสาวคนนี้ เขาจำกัดเธอไว้แล้ว ว่าเธอพิเศษ พิเศษกว่าใครที่เขาเคยเจอ ไม่งั้นเขาคงไม่มาอยู่ตรงนี้หรอก

พราวฟ้าส่ายหน้าปฏิเสธ ก้มหน้างุด

อาการของเธอยิ่งทำให้ลูซเดินเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น ต้อนหญิงสาวที่เดินถอยหลังจนชนกับต้นเสา ลูซใช้โอกาสนั้นกักตัวหญิงสาวไว้ไม่ให้เธอสามารถขยับหนีเขาได้อีก

“แล้วเรื่องอะไร” น้ำเสียงเขาไม่ได้ราบเรียบเหมือนอย่างที่พบกันตอนแรก ตอนนี้น้ำเสียงของลูซที่ใช้พูดกับหญิงสาวมีความอ่อนโยนแฝงอยู่ในนั้น และมันทำให้พราวฟ้าหัวใจเต้นแรง

เธอไม่เคยได้รับความอ่อนโยนแบบนี้จากไคล์เลยสักครั้ง

แต่ถึงเขาจะคาดคั้นเธอยังไงเธอก็ยังตอบเหมือนเดิม พราวฟ้าก้มหน้าส่ายหัวเบาๆ เธอไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ยิ่งเขาอยู่ใกล้ยิ่งทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง

ลูซมีท่าทีรุกรานเธอแบบนี้เป็นครั้งแรก

“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังขึ้นอยู่เหนือหัว บางปากเม้มเข้าหากัน มือกำชายเสื้อแน่น

“กลัวอะไร กลัวใจตัวเองหรือแคร์ใคร” คราวนี้น้ำเสียงของเขาแข็งขึ้นมานิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้หวนจนทำให้เธอตกใจ

เธอไม่ได้แคร์ใคร แต่เธอกลัว กลัวใจตัวเอง

“ขยับออกไปเถอะค่ะ” ยังไงเธอก็ยังเลือกที่จะปกป้องตัวเอง เธอยังไม่พร้อมที่จะอ่อนไหวกับใครทั้งนั้น เธอควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

ลูซยอมขยับออกตามที่เธอขอ ดูเหมือนเขาจะรุกเธอมากเกินไป หรือเธออาจจะยังไม่ลืมคนเก่า

“เธอกลับไปหายัยลิซเถอะ”

พูดแค่นั้นลูซก็เดินกลับเข้าในห้างโดยไม่รอเธอ พราวฟ้ามองตาหลังเขาด้วยหัวใจที่หล่นวูบ

มันดีแล้วไม่ใช่เหรอ เธอไม่ควรหวั่นไหวกับผู้ชายง่ายๆ ไม่งั้นเธอจะเป็นอย่างที่ไคล์กล่าวหา ผู้หญิงร่าน

หลังจากนั้นสถานการณ์ระหว่างเธอกับลูซก็เหมือนจะตึงเครียดขึ้น คนกลางอย่างลิซ่าได้แต่มองทั้งสองตาปริบๆ เธอลองแหย่เล่นๆ ก็ได้รับสายตาแข็งๆ ของพี่ชายกลับมา ทำให้ลิซ่าเงียบปากทันที

เธอเล่นไม่ได้แล้วสิ นี่เธอทำอะไรผิดไปรึเปล่านะ ระหว่างที่ทั้งสองคนหายไปเกิดอะไรขึ้น

จนกระทั่งส่งพราวฟ้าเสร็จกลับมาที่บ้านลิซ่าก็ได้โอกาสซักพี่ชาย

“เกิดอะไรขึ้น พี่ทำอะไรเพื่อนฉันรึเปล่า” ลูซมองหน้าน้องสาวแล้วถอนหายใจ

“ไม่ได้ทำอะไร” เขาตอบเสียงเรียบก่อนจะเดินขึ้นห้อง

“ไม่ได้ทำอะไร ทำไมเป็นแบบนี้ ลูซ พี่กลับมาอธิบายให้ฉันฟังก่อน ลูซ” ลิซ่าตะโกนตามหลังคนที่ไม่สนใจจะอธิบายอะไรสักนิด ไม่ได้ทำอะไรทำไมทั้งสองคนถึงมึนตึงใส่กันเช่นนี้

“เป็นอะไรลิซ ตะโกนทำไม” มาริสาเดินเข้ามาหาลูกสาวที่ตะโกนตามหลังลูกชาย

“ก็พี่ลูซน่ะสิคะ ทำอะไรให้พราวโกรธก็ไม่รู้ ถามก็ไม่ยอมบอก” มาริสาขมวดคิ้ว

“ทำอะไร พี่เราสนิทกับเพื่อนเราด้วยเหรอ” มาริสาถามอย่างงงๆ เธอไม่คิดว่าลูกชายของเธอจะสนิทกับเพื่อนน้อง เพราะปกติลูซเป็นคนที่สนิทกับคนยาก

“น้อยไปสิคะ เขาสองคนไปเที่ยวด้วยกันมาแล้วค่ะแม่ แล้วแม่ก็รู้ไว้เลยนะคะลูกชายแม่สนใจเพื่อนลิซ” ลิซ่าถือโอกาสฟ้องซะเลย

มาริสาตาโต

“จริงเหรอลิซ ที่พี่เราสนใจหนูพราว” ลิซ่าพยักหน้างึกๆ

“สนใจแน่นอน เรื่องนี้ลิซรับประกัน ไม่งั้นลูซไม่มีทางยอมทำในสิ่งที่ลิซขอหรอก” กำปั้นเล็กๆ ตกลงบนหัวลูกสาว ลิซ่าหดหัวหนีแทบไม่ทัน

“เราสินะ ที่เป็นแม่สื่อให้พี่เขา” มาริสาส่ายหน้า

“เป็นแม่สื่อแต่ถ้าลูซไม่สนใจ มันจะเกิดอะไรขึ้นละคะ” เรื่องนี้มาริสาพยักหน้าเห็นด้วยเพราะรู้นิสัยลูกชายดี

“แล้วทั้งสองคนมีเรื่องอะไรกัน ไหนเล่าให้แม่ฟังสิ” มาริสาไม่ได้เป็นคนหัวโบราณ แต่ก็มีบ้างที่สอนลูกๆ ให้รู้จักวัฒนธรรมขอประเทศตัวเอง เพราะยังไงเธอก็ถือเป็นคนไทย

เมื่อมารดาถามมาแบบนี้เธอก็ถือโอกาสเล่าทุกอย่างให้ท่านฟัง เธอจะได้มีกองกำลังสนับสนุน

“แม่คิดว่าไงคะ เราควรช่วยเขาสองคนยังไงดี” ลิซ่าถามความเห็น

มาริสาถอนหายใจ

“แม่ว่าให้เขาจัดการเองดีกว่า พี่เราเป็นยังไงเราก็รู้ เรื่องความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน ถ้าเขาสองคนมีใจที่ตรงกันไม่ต้องถึงมือเราหรอก”

“เอาแบบนั้นเหรอคะ”

“จ๊ะ ไปอาบน้ำได้แล้วจะได้ลงมาทานข้าว