พราวฟ้า 11 โรงพยาบาล

พราวฟ้าเข้ามาในห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ ล้างหน้าล้างตาเพื่อลบร่องรอยของน้ำตา คำพูดของเขามันดังสะท้อนอยู่ในหัวของเธอ เสียงเคาะประตูทำให้เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กระชับเสื้อคลุมแล้วเดินไปเปิดประตู

ไคล์มองสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอยังไม่อาบน้ำ

“นึกว่าตายคาห้องไปแล้ว” เขาพ่นวาจาร้ายกาจใส่ พราวฟ้าเม้มปากแน่น

“มีอะไรคะ” น้ำเสียงแหบพร่าแปร่งถามออกไป ไม่สนใจคำพูดและสายตาของเขา วันนี้เธอพึ่งจะพูดเป็นประโยคคำแรกและได้ยินเสียงตัวเองชัดๆ พึ่งรู้ว่ามันแหบพร่าแค่ไหน

ไคล์ขมวดคิ้ว

“รับโทรศัพท์แม่ฉันด้วย แล้วไปอาบน้ำให้เรียบร้อยฉันจะไปรอข้างนอก” พูดแค่นั้นเขาก็เดินออกไป ไม่มีคำว่าเขาจะกลับบ้านกับเธอ

พราวฟ้าจำต้องพาทั้งร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำไปให้สายน้ำชะล้าง ช่วงนี้ไคล์ทำเธอเหนื่อยเกินไป ทั้งเรื่องเขาและเพื่อนของเธอ

ตอนนี้พราวฟ้ารู้สึกมืดแปดด้าน เธอควรไปต่อหรือพอแค่นี้ดี แต่ก่อนเธอคิดว่าขอเพียงได้อยู่กับเขาในช่วงเวลาหนึ่งเธอก็พอแล้ว ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง ร้ายกาจแค่ไหนเธอก็พยายามทำใจให้ได้ เธอจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวเรื่องส่วนตัวของเขา

ไม่อยากครอบครองเขา ถึงในใจลึกๆ หวังว่าเขาจะมองเธอบ้าง

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เธอต้องการมากกว่านั้น เธออยากครอบครองเขา อยากให้เขาใส่ใจ อยากได้ความรักจากเขา แต่มันก็เป็นแค่ความคิดความรู้สึกของเธอ เพราะเธอเป็นคนขี้ขลาด เป็นคนซื่อบื้อ เป็นยัยจืดชืด เป็นหุ่นยนต์สำหรับเขา

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พราวฟ้าคิดว่าควรจะส่งข้อความบอกคุณหญิงแทนการโทร เพราะถ้าโทรไปกลัวว่าท่านจะเป็นห่วงมากกว่านี้ ไปให้ท่านได้ยินที่บ้านเลยดีกว่ายังไงเธอก็จะเข้าไปอยู่แล้ว

หญิงสาวหยิบของใส่กระเป๋าใบเล็ก แล้วเดินออกมา เห็นไคล์นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โซฟา

ไคล์เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปทางเธอ เดินผ่านเธอไปที่ประตู พราวฟ้ามองตามหลังเขา เธอคิดว่าจะให้เขาลงไปก่อนเธอค่อยลงไป เธอเลยเลือกที่จะเดินไปในครัว คิดว่าจะหาน้ำอุ่นดื่มซะหน่อย ดีที่คอนโดของไคล์มีครบทุกอย่าง

พอได้จิบน้ำอุ่นก็รู้สึกชุ่มคอขึ้น ถึงแม้มันจะช่วยไม่ได้มาก เธอเผลอมองไปทางเตาก็เห็นหม้อข้าวต้มตั้งอยู่ เดินเข้าไปดู ขมวดคิ้วเข้าหากัน

เขายังไม่กินมันเหรอ ทำไมมันยังเหลือเท่าเดิม

“พราวฟ้า”

เสียงตะโกนเรียกชื่อเธอดังเข้ามาทำให้เธอสะดุ้ง เขายังไม่ไปอีกเหรอ

ไคล์รู้สึกหัวเสียกับแม่หุ่นยนต์นี่จริงๆ เขาคิดว่าเธอจะตามเขามาแต่ก็ไม่ พอหันกลับมาเธอก็หายตัวไป ไคล์ขยี้หัวตัวเองแรงๆ

นี่มันวันอะไรของเขาวะ ทำไมเขาต้องใจอ่อนกับยัยนี่

“จะกลับไหมบ้านมัวทำบ้าอะไรอยู่” ไคล์เดินมาทางที่คิดว่าเธอจะอยู่ และมันก็ใช่จริงๆ

พราวฟ้าขมวดคิ้วมองคนที่เดินมาตาม เขาจะกลับบ้านกับเธอด้วยงั้นเหรอ ไหนเขาบอกกับแม่เขาว่าไม่กลับ

“ยืนบื้ออะไรอยู่ ไปสิ” ไคล์เห็นเธอยืนอยู่ที่หม้อข้าวต้มที่ตัวเองทำไว้ก็รู้สึกแปลกๆ เขาน่าจะเทมันทิ้ง

พราวฟ้าไม่พูดอะไรเดินผ่านเขาไปที่ประตู

เออ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ

ถ้าผู้หญิงคนนี้เถียงเขาสักนิด แข็งข้อกับเขาสักนิด เธอคงมีอะไรน่าสนใจกว่านี้ แต่นี่อะไร เธอไม่พูด แถมยังยอมเขาตลอด ซึ่งมันก็ดีอยู่หรอกเขาจะได้ไม่เหนื่อย แต่เขารู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอย่างนั้นไง แม่ลูกรักของแม่เขาดื้อเงียบ

ทำไมเขาจะไม่รู้ ทำไมเขาจะไม่เห็น

แต่ก่อนเธอไม่ได้เป็นอย่างตอนนี้สักนิด

พอลงมาที่ลานจอดรถ พราวฟ้าลังเลว่าจะเอายังไง เธอไม่มั่นใจว่าไคล์จะให้เธอนั่งรถไปด้วยหรือจะไปคนล่ะคัน จนกระทั่งเขาเดินมาถึง

“ยืนบื้ออะไรอีกไปที่รถสิ”

“ฉันคิดว่าจะขับรถไปเอง” พราวฟ้าตัดสินใจพูดขึ้น เธอไม่อยากอึดอัด

ไคล์เหวี่ยงสายตามองคนเสียงแหบ ไม่สบายจะตายอยู่แล้วยังซ่า

“ฉันยังไม่อยากโดนแม่ฆ่า จะตายอยู่แล้วยังไม่เจียมตัว ไปขึ้นรถ” พราวฟ้าเม้มปากแน่น น้ำคำที่เขาพูดไม่ได้ห่วงเธอสักนิด

หญิงสาวยอมทำตามที่เขาบอก เธอป่วยจริงๆ ไม่เถียง แถมยังไม่ได้กินข้าวกินยา แต่ก็ลากสังขารตื่นเพื่อที่จะกลับบ้าน

ไคล์ขึ้นรถแล้วขับออกมา แต่ยังไม่ถึงไหนเขาก็แวะเซเว่น ลงจากรถโดยไม่หันมามองเธอ เธอก็ไม่ได้คิดจะลงจากรถ เอนตัวพิงเบาะรถ รู้สึกหนาวๆ กอดตัวเองแน่น

เสียงเปิดประตูรถขึ้นมาทำให้คนที่กำลังสะลึมสะลืออยู่ลืมตาขึ้น

“กินซะ แล้วนี่ก็ยา” ไคล์ยื่นโจ๊กเซเว่นให้เธอ พร้อมกับถุงยา พราวฟ้าขมวดคิ้วมอง เธอไม่เข้าใจการกระทำของเขา

“ฉันขี้เกียจฟังแม่บ่น รับไปสิ” พราวฟ้ารับมันมาอย่างเสียไม่ได้ กลิ่นโจ๊กหมูร้อนๆ ลอยเข้ามาในจมูก

พราวฟ้าเหลือบตามองไคล์ อย่างน้อยเขาก็ยังมีความเป็นคนอยู่บ้าง

ไคล์ยังไม่ออกรถ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

หญิงสาวจึงค่อยๆ กินโจ๊กที่เขาซื้อมา แต่ตักได้แค่ไม่กี่คำเธอก็รู้สึกอยากจะอ้วก

เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะอ้วกนี่เพราะเมาค้างด้วยรึเปล่า เธอไม่เคยดื่มหนักขนาดนั้นมาก่อน แถมยังไม่สบายอีก อาการมันเลยตีรวนกันไปหมด

จนเธอทนไม่ไหว กลัวว่าจะอ้วกใส่รถเขา

อาการพระอืดพระอมทำให้ร่างบางรีบวิ่งลงจากรถตรงไปที่ยังถังขยะทันที

ไคล์เงยหน้าขึ้นมองตาตื่น ร่างกายเขาตรงดิ่งไปยังร่างบางที่ก้มหน้าก้มตาอยู่ถังขยะ

คนที่เดินผ่านไปมาหันมามอง

“เป็นอะไร”

ไคล์ก้มลงลูบหลังให้เธอ แต่น้ำเสียงของเขายังเรียบนิ่ง

“ยังดีที่รู้ว่าไม่ควรอ้วกใส่รถฉัน ไม่งั้นฉันเล่นงานเธอแน่” พราวฟ้าไม่สนใจเสียงของเขา เธอแทบหมดแรง

ไคล์เดินกลับไปที่รถเปิดประตูหยิบน้ำที่ซื้อมายื่นให้หญิงสาว พราวฟ้ารับมาอย่างว่าง่าย

โลกทั้งใบเหมือนหมุนรอบตัวเอง ร่างบางโงนเงนไปมา

ไคล์ตาโต ก่อนที่ร่างบางจะนอนราบไปกับพื้นเขาก็รีบเข้าไปรับเธอไว้

“บ้าเอ๊ย” ไคล์สบถอย่างหัวเสีย

“มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ” คนแถวนั้นเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ดี

“ไม่เป็นไร ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล” ไคล์ตอบกลับเสียงเรียบนิ่ง อุ้มร่างบางเดินไปที่รถ

ก่อนจะยัดเธอเข้าไป

เขาบึ่งรถไปโรงพยาบาลทันที พอร่างบางถึงมือหมอเขาก็โทรรายงานคุณแม่สุดที่รัก ทางนั้นร้อนรนใหญ่ โวยวายหาว่าเขาดูแลยัยนั้นไม่ดี

จนกระทั่งคุณทิพย์อาภามาถึงโรงพยาบาล

“น้องเป็นไงบ้างลูก”

“ยังไม่ตาย”

ตุบ

ไคล์เม้มปากแน่น เมื่อโดนตีที่แขน

“ปากเหรอ แม่ไม่คิดว่าลูกจะใจร้ายขนาดนี้”

“ถ้าใจร้ายผมคงปล่อยให้ยัยนั่นนอนตายอยู่ข้างถังขยะไปแล้ว ไม่พามาส่งที่นี่หรอก” ไคล์พูดอย่างหัวเสีย กลอกตาไปมา

ยังไม่ทันที่คุณทิพย์อาภาจะได้ด่าลูกชายต่อ หมอก็เดินออกมาจากห้องตรวจซะก่อน คุณทิพย์อาภาจึงรีบวิ่งเข้าไปหา

“คุณหมอลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ”

มือใหญ่กำเข้าหากันแน่น เม้มปากเป็นเส้นตรง

“ปลอดภัยแล้วครับ คนไข้พักผ่อนน้อยแถมยังมีอาการอ่อนเพลีย แต่ เอ่อ…”

“มีอะไรคะคุณหมอ” อาการอึกอักของคุณหมอทำให้คุณทิพย์อาภาร้อนใจ.

“คนไข้แต่งงานรึยังครับ” หมอถามอย่างไม่มั่นใจ เพราะเห็นว่าคนไข้อายุยังน้อย

“ทำไมคะ” คุณทิพย์อาภาขมวดคิ้วถาม

“ตามร่างกายของคนไข้มีรอยซ้ำ ถ้าคนไข้แต่งงานแล้วหมออยากขอให้ระวังๆ เรื่องนั้นหน่อยนะครับหรือถ้าช่วงนี้งดได้จะดีมาก เพราะร่างกายจะไม่ไหวเอา” คุณหมอเองก็ลำบากใจ ที่จะพูดกับแม่ของหญิงสาว แต่เพราะเห็นว่ามีชายหนุ่มอีกคนยืนอยู่ด้วย เลยสันนิษฐานว่าน่าจะเป็นสามีของคนไข้ เพราะคนเป็นแม่เองก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าลูกตัวเองยังไม่มีสามี

เมื่อฟังจบคุณทิพย์อาภาก็หันขวับไปทางลูกชายทันที ไคล์ยังคงสีหน้าเรียบเฉย ยักไหล่ให้แม่ตัวเอง ทั้งที่คนเป็นแม่กำลังเดือด

“ไคล์ทำอะไรน้อง ทำไมถึงรุนแรงกับน้องขนาดนี้” คุณทิพย์อาภาพอเข้าใจแล้วว่าทำไมหญิงสาวถึงป่วย

คุณหมอเดินเลี่ยงออกไปให้ทั้งสองได้คุยกัน

“ก็ไม่เห็นลูกรักแม่จะเป็นอะไร ขอตัวก่อนนะครับ ผมมีธุระ” ไคล์เดินออกมาจากตรงนั้นก่อนที่คนเป็นแม่จะโวยวายมากกว่านี้

“ไคล์ ยังไปไม่ได้นะ แม่ยังพูดไม่จบ”

เสียงตะโกนตามหลัง ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มหันไปมอง ไคล์ก้าวเท้ายาวๆ ออกไปจากโรงพยาบาลตรงไปยังรถทันที

ไม่ว่ากี่ครั้งๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ทำให้แม่ด่าเขา ความห่วงใย ความใส่ใจที่เขาควรจะได้รับ เธอก็แย่งไปจนหมด มือใหญ่กำเข้าหากันแน่น

เดินมาถึงรถเขาก็ระบายความโกรธโดยการเตะล้อรถแรงๆ

สมองตีรวนกันไปหมด

Favorite