พระชายา 16 ให้บิดาเจ้าไปถามบิดาข้าดู

“ถ้ายังมิมั่นใจก็ให้ใต้เท้าฝู บิดาเจ้าไปถามจงเฉิงโหวดูดีหรือไม่เล่า ว่าข้าใช่บุตรีของท่านโหวรึไม่”

“ได้ ข้าจะให้บิดาข้าไปเอาคำตอบที่จวนโหว ไป!! เจ้าพวกโง่ พาข้าไปโรงหมอเร็วเข้า”

หลังจากคนพวกนั้นหายออกไปจากโรงน้ำชาแล้วร่างบางก็หันมามองแขนแข็งแรงที่นางยึดเกาะอยู่ ด้วยความตกใจจึงรีบปล่อยมือทันที แต่ข้อเท้าที่เจ็บปวดและคาดว่ามันต้องบวมมากทำให้นางทำท่าเหมือนจะล้มลง มือแกร่งจึงคว้าแขนเล็กนั้นไว้อีกครั้ง

“ยืนนิ่งๆ ก่อนเถิดเดี๋ยวให้สาวใช้ของเจ้ามาประคอง”

เสี่ยวอวี้และเสี่ยวฮุ่ยที่ถูกกันไว้ให้ออกจากการต่อสู้ได้ยินเสียงทุ้มอบอุ่นนั้นเอ่ยก็รีบเข้ามาประคองนายสาวทันที

“เจ้าสองคนเจ็บตรงไหนหรือไม่”

เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงจนนางทั้งสองน้ำตาร่วง

“ไม่เพคะ หม่อมฉันไม่เจ็บ แต่พระองค์”

“หม่อมฉันสมควรตายที่ปกป้องพระองค์มิได้”

“อย่าโทษตัวเองเลย ตอนนั้นวุ่นวายไปหมดไม่แปลกหรอกที่คนชั่วจะฉวยโอกาศ”

“อ่ะแฮ่มมม ไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว นี่พวกเจ้าไม่มีผู้ติดตามเลยรึ มิน่าเชื่อว่าจงเฉิงโหวจะละเลยเรื่องเช่นนี้ได้”

สตรีร่างโปร่งบางเอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัย

“พวกท่านชื่อแซ่อะไรกันบ้างหรือ อย่างไรท่านก็เป็นผู้มีพระคุณคงไม่รังเกียจกระมัง”

“หม่อมฉัน โจวเมิ่งเหยา”

“ตระกูลโจว มิใช่คุณหนูรองจวนแม่ทัพอุดรหรอกหรือ”

“เพคะ”

มิน่าเล่านางถึงห้าวหาญเกินสตรีนัก

“ข้าก็เป็นบุตรสาวจวนแม่ทัพ เหตุใดมีเก่งเยี่ยงเจ้าเล่า”

คนงามเอ่ยเบาๆเรียกเสียงหัวเราะจากคนทั้งโต๊ะ

“เก่งสิ หากท่านไม่เก่งคงมิกล้าฟาดเขาขนาดนั้นแน่”

“ข้าแค่โมโหเองนะ”

“แล้วท่านทั้งสองเล่ามีชื่อว่าอันใดหากข้ามิได้ท่านช่วยคงสู้พวกนั้นไม่ไหวแน่”

คุณหนูโจวเอ่ยถามอย่างเป็นกันเองพลางเหลือบมองบุรุษทั้งสองที่บุคลิกต่างกันมาก อีกคนดูเป็นคนเข้าถึงง่ายในขณะที่อีกคนนั่งนิ่งจิบชาไปเงียบๆขนาดคนทั้งโต๊ะหัวเราะกัน คนหน้าตายนี่ยังยกยิ้มเบาๆเท่านั้น น่าหมั่นใส้นัก

และราวกลับรู้ว่านางกำลังนินทา สายตาคมกริบนั้นตระหวัดมามองนางทำเอานางเสียกิริยาไปพักนึง

เห็นสหายยังนั่งนิ่งจึงถือโอกาสแนะนำตัวกับสตรีทั้งสองแทน

“พวกข้ามาจากแคว้นเป่ย ข้าแซ่อู่ อู่จิ้นเหอ ส่วนสหายข้าแซ่ไป๋ ไป๋เลี่ยงจิน”