พระชายาปีศาจพันหน้า 131.2

ในช่วงชีวิตก่อนหน้านี้เซี่ยโฮ่ว รุ่ย ได้ถูกส่งไปสถานที่ที่กันดานอย่างรวดเร็วหลังจากเกิดเรื่องของฮองเฮาขึ้น

นอกเหนือจากเรื่องของฮองเฮาแล้ว ยังมีบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น

นั่นคือในตอนนั้น เมื่อพระชายารองชั่งกวน อี้ยวิน แอบมีชู้และหนีไปด้วยกัน

ในเวลานั้นเซี่ยโฮ่ว รุ่ย กลายเป็นตัวตลกให้คนหัวเราะไปทั่วเมืองหลวง

สิ่งนี้ทำให้เขากระตือรือร้นที่จะออกจากเมืองหลวงและต่อจากนั้น เขาก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย

เหตุผลที่ว่าทำไมพระสนมอิง ถึงได้ปล่อยให้ฮองเฮาเลือกพระชายาให้กับเซี่ยโฮ่ว รุ่ย เพราะพวกเขารู้อยู่แล้วอย่างไม่ต้องสงสัยว่าพระราชารองจะเป็น …ชั่งกวน อี้ยวิน 

นางกลัวว่าพวกเขาจะรู้เรื่องราวของชั่งกวน อี้ยวิน แล้ว นั่นคือสาเหตุที่ทำให้พวกเขามั่นใจในตนเอง

“เมืองหลวง … กำลังจะเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง”

นางยกศีรษะขึ้นและมองไปที่ดวงอาทิตย์เหนือนาง

ดวงอาทิตย์ทำให้ดวงตาของนางแทบมืดบอด แต่นางก็เงยหน้าขึ้นมองจนกระทั่งดวงตาของนางเริ่มเจ็บ

จากนั้นนางก็ค่อยๆมองลงล่าง เซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง จะปล่อยให้เซี่ยโฮ่ว รุ่ย กลายเป็นองค์รัชทายาทง่ายๆ ได้อย่างไร?

นางกลัวว่าเขากำลังจะเดินหน้าในเร็ว ๆ นี้

เช่นนั้นนางก็ควรเตรียมของขวัญให้กับเขาด้วยเช่นกัน

เมื่อค่ำมือมาถึง โหลว ชิงอู๋ ก็กลับมาที่เรือนลมเอียงของนาง

นางบอกหลานป๋าย ให้ไปพักผ่อนในขณะที่นางผลักประตูห้องของนางให้เปิดออก

แต่ในขณะที่นางก้าวเข้าไปได้เพียงก้าวเดียว ความรู้สึกที่ว่องไว้ของนางก็บอกให้นางรู้ว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องของนาง 

กลิ่นที่ชัดเจนของเหล้าและกลิ่นอายที่ดำมืดมันเป็นกลิ่นที่พิเศษมาก

หัวคิ้วของโหลว ชิงอู๋ ขยับเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ หันไปปิดประตูลงเงียบ ๆ

นางเดินทีละก้าวๆ ไปยังที่เตียงของนางและเมื่อเข่าของนางกำลังจะตกลงไปที่ขอบเตียง ร่างในเงามืดก็กดนางลง

โหลว ชิงอู๋หันไปทางด้านข้างอย่างรวดเร็ว แต่มือที่เย็นจัดของใครอีกคนก็คว้าข้อมือนางไว้ ในขณะที่กดนางลงไปบนเตียง

ลมหายใจของพวกเขาผสมเข้าไปด้วยใน ก่อนที่ลมหายใจของอีกฝ่ายจะปะทะลงมาที่ลำคอโหลว ชิงอู๋ 

กลิ่นที่ดำมืดปะทะเข้ามาที่จมูกของนางพร้อมกลิ่นเหล้าที่รุ่นแรงมากขึ้น

นางพยายามเล็กน้อย ก่อนที่มือที่จับอยู่ที่ข้อมือของนางจะแน่นขึ้นเล็กน้อย

เมื่อดวงตาของนางเริ่มคุ้นเคยกับความมืด นางก็เงยศีรษะขึ้นและเผชิญหน้ากับดวงตาหงส์ของอีกฝ่าย

“ศิษย์พี่ ลุกขึ้น … “

นางยกมือที่นุ่มนวลของนางไปที่คอของเฟิง เหย่เก้อร์ แต่ในตอนท้ายนางก็ไม่สามารถทบที่จะลงมือทำร้ายเขาได้

“อืม … ” อยู่ใกล้ๆ ลำคอของนาง ศีรษะของใครบางคนยังพึมพำตกลง แต่กลับยังคงตั้งใจที่จะกดทับลงมาที่ร่างของนางไม้เว้นแม้แต่นิ้วเดียว

เสียงที่เบาเต็มไปด้วยความมึนงง ไม่ชัดเจนทำให้ฟังดูเหมือนว่าเขาจะเมามาก

“เฟิง เหย่เก้อร์ ลุกขึ้น ข้ารู้ว่าท่านไม่ได้เมา “โหลว ชิงอู๋ รู้สึกอายและรู้สึกราวกับถูกดูหมิ่นเล็กน้อย ในขณะที่นางจ้องมองเขา

“ไม่ ข้าเมา” เขาพึมพำด้วยเสียงที่ต่ำอยู่ข้างๆ หูของนาง มีน้ำเสียงที่มึนเมาส่วนใหญ่และชัดเจนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

โหลว ชิงอู่ รู้สึกช่วยไม่ได้ ดวงตาที่งดงามของนางปิดลงเล็กน้อยราวกับดาวบนท้องฟ้ายามค่ำ

“ศิษย์ที่ใหญ่ คนที่เมาไม่เคยพูดว่าพวกเขาเมา”

“…. ” คนที่นอนอยู่ด้านบนของนางไม่ได้เคลื่อนไหวไปไหนแม้แต่น้อย

เขาเพียงแค่ใช้ใบหน้าของเขาถูไปที่หัวของนางเหมือนแมวตัวใหญ่ แต่ไม่ได้ขยับส่วนที่เหลือของร่างกายของเขา

โหลว ชิงอู๋ ยังคงจ้องมองเขา

มันจะไม่มีประโยชน์อะไรแม้ว่าเขาจะแกล้งทำเป็นตาย

“ข้าจะนับถึงสามและถ้าท่านยังไม่ลุกขึ้น ข้าจะโกรธมาก ศิษย์พี่ควรรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อข้าโกรธ”

นางหรี่ดวงตาลง ในขณะที่มองไปที่ฝ่ายตรงกันข้าม

ในความมืดนางไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเฟิง เหย่เก้อร์ได้อย่างชัดเจน แต่นางสามารถมองเห็นคู่ของดวงตาหงส์ซึ่งทำให้หัวใจของนางอ่อนลงอีกครั้งและอีกครั้ง

แต่เพราะหัวใจนางอ่อนลง นั่นหมายความว่านางจะต้องปฏิบัติกับเขาอย่างไม่เป็นธรรม

ดวงตาของนางดำมืดลง เมื่อเสียงของนางกลายเป็นแหบแห้งขึ้น “สาม”

         เฟิง เหย่เก้อร์ “……”

“สอง”

        เฟิง เหย่เก้อร์ “……”