พระชายาปีศาจพันหน้า 129.2

     แต่เมื่อคิดว่ามันเป็นปัญหาใหญ่ของพระราชวัง นาก็ไม่กล้าขัดขวางเรื่องของเจ้านายของนาง ดังนั้นนางจึงก้าวออกไปอย่างลังเล

หัวคิ้วของเซี่ยโฮ่ว หลิวหยุนยกขึ้นพร้อมกับอารมณ์ที่ดีขึ้นมาก

แต่พอเขาเดินขึ้นบันไดไปได้สองก้าว ประตูห้องจู่ๆ ก็เปิดออก

ดวงตาของโหลว ชิงอู๋ ก็มองมาที่อย่างผ่านๆ “เช่นนั้นก็เชิญด้านใน”

เซี่ยโฮ่ว หลิวหยุนและหลานป๋าย ต่างก็เดินตามโหลว ชิงอู๋เข้าไปเงียบๆ

เซี่ยโฮ่ว หลิวหยุนก้าวเข้ามาข้างในและช่วยไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “แม่นางโหลว เจ้ารู้สึกอย่างไรกับพี่รองของข้า?”

“ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

“คงไม่ใช่เพราะ … .” เซี่ยโฮ่ว หลิวหยุนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พยายามอย่างหนักที่จะเก็บมันเอาไว้

เขาพึมพำไปครึ่งนึง ก่อนที่จะหาวลีที่เหมาะสมแล้วก็พูดขึ้นอีก “ถ้าเจ้าต้องการจะช่วยพี่รอง ทำไมเจ้าถึงได้ใกล้ชิดกับพี่สาม? เจ้าไม่รู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้ากำลังทำอยู่คือการทำให้พี่รองคิดว่าเจ้า … เจ้า … “

“ช่วยคนอื่นอยู่?”

เซี่ยโฮ่ว หลิวหยุนถึงกับสำลัก

เขาต้องการที่จะแสดงความคิดเห็น แต่ไม่คิดว่ามันจะโผงผางเกินไป

แต่ถ้าโหลว ชิงอู๋ ได้พูดออกมาแล้ว เขาก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับมันเท่านั้น

“เช่นนั้น ท่านกำลังตำหนิข้าหรือ?”

           “ข้า ….”

ดวงตาที่เย็นชาของโหลว ชิงอู๋ ทำให้เซี่ยโฮ่ว หลิวหยุน รีบอธิบายขึ้น “ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพียงแค่ … คือ … อารมณ์ของพี่รองไม่ค่อยดีเมื่อเร็ว ๆ นี้และด้วยสิ่งที่กระจายไปรอบ ๆ … แม่นางโหลวข้าขอโทษ แต่ข้าก็ไม่ได้หมายความเช่นนั้นจริงๆ “

นางมองไปที่ดวงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของเซี่ยโฮ่ว หลิวหยุน และถอนหายใจ “เอาล่ะจงจำเอาไว้เสมอ ไม่ว่าข้าจะใกล้ชิดกับใครก็ตามแต่จะมีสิ่งหนึ่งที่จะไม่เปลี่ยนแปลงไป”

          “อะไร?”

“ข้าจะช่วยเขาคว้าตำแหน่งองค์รัชทายาทมาให้ได้”

ดวงตาของเซี่ยโฮ่ว หลิวหยุน สว่างขึ้นทันที “แม่นางโหลว เจ้ายังคงเต็มใจที่จะช่วยพี่รองอยู่หรือ?”

“เมื่อไหร่ที่ข้าบอกว่าข้าไม่เต็มใจ?”

“ไม่ – ไม่มีอะไร ฮ่าๆๆ เพียงแค่ข่าวลือเหล่านั้น … ทำให้ข้าและพี่รองเป็นกังวล”

เซี่ยโฮ่ว หลิวหยุนลูบหลังคอของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

โหลว ชิงอู๋ มองไปที่เขา “บางเรื่องไม่ใช่แค่สิ่งที่มองเห็น ดังนั้นท่านไม่สามารถพึ่งพาสายตาของท่านได้เสมอไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเป็นเพียงคำบอกเล่า “

“ด้วยคำพูดของแม่นางโหลว ข้าก็สามารถเบาใจได้ แต่ ” จู่ ๆ เขาก็คิดถึงอะไรบางอย่างได้ เซี่ยโฮ่ว หลิวหยุนมองไปที่โหลว ชิงอู๋ อย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่จะพูดขึ้น “มีสิ่งหนึ่งที่ข้าหวังว่าแม่นางโหลว จะสามารถช่วยได้? ”

“มันคืออะไร?”

“อืม จริงๆ แล้วมันไม่ใช่ข้า  แต่ … เป็นพี่รอง”

“เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”

เซี่ยโฮ่ว หลิวหยุนลังเล “แม่นางโหลว บางทีเจ้าควรจะไปดูด้วยตาของตัวเอง … “

ในหอน้ำชาที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงเซี่ยโฮ่ว รุ่ย ขังตัวเองอยู่ในห้องส่วนตัวและจมอยู่กับเหล้า

ในความคิดของเขาเพลง <ความรู้สึกที่แตกต่าง> จากเทศกาลชมดอกไม้จะเล่นซ้ำแล้วซ้ำอีกเหมือนมีดเล็ก ๆ ที่แหลมคมที่คอยจะทิ่มแทงไปที่หัวใจของเขา

มันบิดและตัดอย่างช้าๆ จนเขารู้สึกด้านชาและไม่มีความรู้สึกใดๆ อีก

ยิ่งเขาดื่มมากเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาไม่เมา

“ปัง”

จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออก ในขณะที่เซี่ยโฮ่ว รุ่ย เงยหน้าขึ้นและมองไปที่คนที่อยู่ตรงประตู

เขาแข็งค้างและตะลึงไปอย่างสมบูรณ์

เขาคิดว่าบางทีเวลานี้เขาอาจจะเมาจริงๆ

มิฉะนั้นแล้วเขาจะเห็นแม่นางโหลวปรากฏตัวต่อหน้าเขาได้อย่างไร?

เซี่ยโฮ่ว รุ่ยจับไปที่โต๊ะ ในขณะที่เขาพยายามจะยืนขึ้นอย่างช้าๆ

รูปร่างที่สูงใหญ่ของเขาทำให้เกิดเงาขนาดใหญ่ขึ้นบนโต๊ะ

โหลว ชิงอู๋ หรี่ตาของนางลง ในขณะที่นางเดินไปทางเขา

จนกระทั่งเมื่อนางเดินเข้ามาใกล้เขา ดวงตาที่สงบของนางก็ตกลงไปบนไหเหล้าที่วางกระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะ

หัวคิ้วของนางก็ขมวดขึ้น “องค์ชายรอง ท่าน … “

           “แม่นางโหลว!”

โหลว ชิงอู๋ ยังพูดไม่ทันจบประโยค ก่อนที่จะถูกดึงอย่างรุนแรงเข้าไปในอ้อมแขนของเซี่ยโฮ่ว รุ่ย

          หัวคิ้วของโหลว ชิงอู๋ขมวดลึกขึ้น ในขณะที่นางพยายามผลักเขาออกไป แต่เซี่ยโฮ่ว รุ่ยก็จับตัวนางเอาไว้แน่น