บ่วงมาร 5

ชุดสีขาวเกาะอกแบบพอดียาวกรอมข้อเท้าแต่กระนั้นมันก็แหวกข้างขึ้นมาถึงต้นขา โชว์ความสมบูรณ์แบบของต้นขากลมกลึงของผู้สวมใส่ได้อย่างชัดเจนทีเดียว ถูกสวมใส่ลงบนเรือนร่างสลักเสลางดงามของนาริกาโดยที่เจ้าตัวมิมีทางเลือก นอกจากยอมให้สาวใช้ทั้งหลายแต่งเนื้อแต่งตัวให้ราวกับตนเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตอย่างนั้น ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วหล่อนมีเลือดเนื้อ มีความรู้สึกและก็มีหัวใจเหมือนๆ กับมนุษย์ทุกคน

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลไหม้ที่อยู่ในกรอบแพขนตาดกดำปรือมองภาพของตัวเองในกระจกเงาซ้ำอีกครั้ง แล้วก็อดหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายไม่ได้ เมื่อเนินอกอวบอิ่มแทบจะล้นทะลักออกมาจากขอบเสื้อ ขณะที่เนื้อผ้านั้นช่างเน้นส่วนเว้า ส่วนโค้งของเรือนกายสาวสะพรั่งของหล่อนให้เจิดจรัสเกินความจำเป็นยิ่งนัก

“ชุดนี้สวยมากยามที่มันอยู่บนตัวของคุณแองจี้…” เสียงวาเลนเอ่ยชมด้วยความจริงใจอยู่ด้านหลัง

นาริกาได้แต่ยิ้มตอบขณะจ้องมองตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้าไม่วางตา และก็ได้เห็นเส้นผมสีน้ำตาลไหม้ถูกเกล้าขึ้นไว้กลางศีรษะตรึงเอาไว้ด้วยปิ่นที่ทำจากทองคำแท้อันเล็ก พวงผมปอยเล็กๆ ที่ช่างทำผมจงใจปล่อยเคล้าเคลียกับไหล่เปลือยขาวเนียน เดนนิสจะรู้สึกยังไงนะถ้าได้เห็นหล่อนในค่ำคืนนี้

บ้าชะมัด… ทำไมต้องไปอยากรู้ด้วยนะว่าผู้ชายคนนั้นจะมองตัวเองว่ายังไง หน้าที่ของหล่อนก็คือทำตามแผนเพื่อให้เดนนิส โอซิลกำความพ่ายแพ้เอาไว้ในมือ

หล่อนจะต้องทำ… ใช่จะต้องทำมันให้ได้ เพื่อตอบแทนบุญคุณของคนตระกูลโรเจอริโอที่ช่วยโอบอุ้มหล่อนเอาไว้ตั้งแต่วัยเยาว์ พวกเขาช่วยต่อลมหายใจให้กับเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ไม่ต้องการอย่างหล่อนมายาวนานมาถึงยี่สิบปี ถึงแม้จะมีฐานะแค่คนรับใช้ของลูกสาวคนเล็กของตระกูลก็ตาม

“หวังว่าคืนนี้คุณแองจี้จะทำตามแผนการของนายท่านจนสำเร็จนะคะ… พวกเราจะได้กลับบราซิลเสียที”

วาเลนเอ่ยขึ้นเมื่อนาริกาลุกขึ้นและเดินกลับไปนั่งที่เตียงนอนขนาดใหญ่ ดวงตากลมโตมองจ้องไปที่นาฬิกาแขวนผนังเรือนทอง แล้วก็อดใจสั่นไม่ได้เมื่อเห็นเข็มนาฬิกามันเดินเข้าใกล้เวลานัดหมายเข้าไปทุกขณะ

“เราควรจะเผื่อใจเอาไว้บ้าง… นายท่านก็บอกเรามาไม่ใช่หรือว่าเดนนิส โอซิลฉลาดเป็นกรด”

“ต่อให้ฉลาดแค่ไหน แต่ผู้ชายก็ตายเพราะผู้หญิงสวยๆ อยู่ดี และจากภาพที่เห็นเมื่อเช้านี้ในสวนดอกไม้…” วาเลนหรี่ตามองคู่สนทนานิ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาให้คนฟังแก้มแดงจัดมากขึ้นอีกหลายเท่า

“ฉันมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นเลยว่า เดนนิส โอซิลศัตรูของนายท่านพอใจคุณแองจี้…”

“ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ ฉันแค่ทำตามแผนเท่านั้น…”

ความอับอายทำให้หล่อนปกป้องตัวเองไม่ได้เลย ร่างของหล่อนถูกผลักให้นั่งลงบนเตียงนุ่ม จากนั้นวาเลนก็ตามเข้ามาหยุดตรงหน้า มือของวาเลนมีขวดสีน้ำตาลเล็กๆ อยู่ และเพียงไม่นานขวดนั้นก็ถูกเปิดออก น้ำยาเย็นๆ ถูกวาเลนนำมาป้ายที่ยอดถันสีเดียวกับกลีบปากของนาริกาอย่างรวดเร็วทั้งสองข้าง

“มันจะทำให้คุณแองจี้ทำงานสำเร็จ…”

“ทำคืออะไรวาเลน ทำไมต้อง…” วาเลนถอยออกไปแล้วเมื่อนาริการ้องถาม

วาเลนหันมายิ้มกว้าง “ยานอนหลับ นายเดนนิสจะหลับคาอกของคุณแองจี้ทันที เมื่อหมอนั่นดูดอมหัวนมของคุณแองจี้”

หลังจากจบประโยคน่าตกใจนั่นร่างของวาเลนก็หายไปกับบานประตูไม้ที่ถูกปิดลงแผ่วเบาทันที นาริกาหน้าแดงก่ำ แต่ไม่ใช่แค่หน้าหรอกที่แดงระเรื่อ แต่ผิวกายทั้งตัวก็แดงจัดไม่แพ้กัน

นี่… เดนนิสจะทำ… หมายถึงจะดูดอมปลายถันของหล่อนด้วยเหรอ… เขาจะทำอย่างนั้นจริงๆ หรือ?

ใบหน้างดงามส่ายสะบัดไปมาด้วยความหวั่นเกรง สมองทำงานได้อย่างเชื่องช้าจนน่าตกใจ กายสาวอึดอัดจนปวดร้าวอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน

หล่อนกำลังเป็นอะไรไปนะ… ทำไมถึงได้รู้สึกซาบซ่านไปทั่วทั้งช่องท้องแบบนี้ ทำไมถึงรู้สึกว่าหน้าอกของตัวเองใหญ่โตขึ้นจนเสื้อเกาะอกแทบจะปริแตกด้วย ทำไมหล่อนถึง… อยากให้เดนนิส โอซิลจูบซ้ำอีกครั้ง โอ้… หล่อนจะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ จะต้องบ้าไปแล้วที่อยากให้พ่อหนุ่มหล่อระเบิดตาสีฟ้านั่นทำมากกว่าจูบ…

ไม่! ไม่! ไม่!

หญิงสาวร้องลั่นอยู่ในอก แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลเลย เพราะตอนนี้หัวใจ ร่างกาย หรือแม้แต่จิตวิญญาณของหล่อนยังคงเฝ้ารอให้ถึงเวลาหกโมงเย็น เวลาที่หล่อนกับผู้ชายหล่อลากไส้นัดหมายกันอย่างกระวนกระวาย

โธ่… หล่อนคงบ้าไปแล้วจริงๆ นั่นแหละ…