บ่วงมาร 27

ไม่มีความเมตตาอยู่ในกระแสเสียงของเดนนิสเลย นาริกาน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เมื่อเขาลากหล่อนจนเจ็บระบมเมื่อถูกผลักให้ล้มลงกับพื้นหญ้าเต็มแรง เขาตามลงมานั่งข้างๆ ใช้มือใหญ่ข้างหนึ่งตรึงไหล่ข้างหนึ่งของหล่อนเอาไว้ ส่วนอีกมือขึ้นก็จัดการตลบกระโปรงตัวสวยให้ขึ้นไปกองที่หน้าท้องแบนราบอย่างไม่รั้งรอ

“อย่านะ… ได้โปรดอย่าทำแบบนี้… คุณกำลังเข้าใจผิด… ริก้ากับเดวิดไม่มีอะไรกัน”

เขาแสยะยิ้มเลือดเย็น “ฉันไม่สนใจหรอกว่าเธอกับมันจะมีอะไรกันหรือเปล่า ที่ฉันสนใจก็คือการระบายความใคร่ใส่ร่างกายของเธอต่างหาก…”

แล้วเดนนิสก็หัวเราะออกมา เสียงนั้นมันไม่ผิดเพี้ยนจากเสียงของปีศาจร้ายเลยแม้แต่นิดเดียว นาริกาสะอื้นไห้เมื่อมองเห็นชะตากรรมของตัวเองชัดเจน

“อย่าทำแบบนี้… อย่าทำ…”

“ต่อให้เธอร้องจนขาดใจตาย ฉันก็ไม่คิดจะหยุด… ฉันจะเอาเธอตรงนี้ จะเอาจนว่าจะพอใจ…” คนตัวโตพูดออกมาด้วยความเหี้ยมโหด ดวงตาคมกริบเต็มไปด้วยกองไฟ ความคั่งแค้นบงการให้เขาทำทุกอย่างเพื่อให้ผู้หญิงตรงหน้าเจ็บปวด ไม่เว้นแม้กระทั่งข่มเหงให้หล่อนมีสภาพไม่ผิดไปจากโสเภณี

“เพราะในสายตาของฉัน… เธอมันก็แค่อีตัวชั้นต่ำ…”

เจ็บจนจุกพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว หญิงสาวปล่อยน้ำตาให้ไหลพรากออกมาตามแก้มนวล นอนนิ่งราวกับตัวเองกำลังจะสิ้นลมหายใจ ไม่ใส่ใจอีกแม้ว่าตอนนี้จะเห็นเดนนิสรูดซิปกางเกงลงแล้วปลดปล่อยเจ้าท่อนกายอวบใหญ่ที่ตื่นตัวเต็มที่ออกมา

“อย่ามาทำเป็นท่อนไม้กับฉัน… เพราะต่อให้เธอสลบไปตอนนี้ ฉันก็จะไม่หยุด…”

แล้วต้นขาของหล่อนก็ถูกดันให้แยกออกจากกัน เนินสาวที่อยู่ภายใต้กางเกงชั้นในถูกมือหนาใหญ่ตะโบมบีบเคล้นอย่างหยาบคาย สาวน้อยหลับตานิ่ง กัดปากแน่นเพื่อข่มทุกความรู้สึกเอาไว้ภายในอก แม้จะรู้สึกซาบซ่านวาบหวามขึ้นมาอย่างรุนแรงแค่ไหนก็ตาม

“เธอชอบมัน…”

คนตัวโตย้ำพร้อมๆ กับใช้นิ้วคลึงเกสรรักผ่านเนื้อผ้าบางๆ หนักหน่วง และเมื่อเห็นหน้างามแดงก่ำขึ้นก็ระบายยิ้มสะใจออกมา

“เธอต้านทานมันไม่ได้หรอก เธอต้องการมันแทบขาดใจ…”

และคนป่าเถื่อนก็ใช้นิ้วรั้งขอบกางเกงชั้นในให้เลื่อนไปรวมกันอีกฝั่งหนึ่ง จากนั้นก็จัดการสอดเสียบท่อนกายใหญ่โตเข้าไปหาโดยไม่คิดจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าชิ้นใดออกแม้แต่ชิ้นเดียว ชายหนุ่มสูดปากแรงๆ เมื่อความแน่นหนั่นหวานฉ่ำรัดรึงซะทุกทิศทาง เขาขยับแรงๆ ส่ายวนจากนั้นก็อัดกระแทกเข้าไปอย่างไม่ปรานี นาริกาเสียวซ่านยิ่งนัก อยากจะร้องอยากจะส่ายรับแรงกระแทกของสามีให้สะใจ แต่ความใจร้ายของเขาที่ซัดเข้าใส่ตลอดเวลานั้นก็ทำให้หญิงสาวเลือกที่จะนอนนิ่งๆ ปล่อยให้ตัวเองจมปลักอยู่กับความปวดร้าวเพียงอย่างเดียว

“อย่านอนเป็นท่อนไม้สิ… ส่ายรับฉัน ทำแบบเมื่อคืนไง…”

เดนนิสพูดอย่างหงุดหงิด  คิดจะประชดฉันหรือไง”

คนตัวโตไม่ได้แค่พูดเฉยๆ แต่จับหล่อนยัดใส่รถอย่างไม่ปรานีปราศรัยทันที จากนั้นกายสูงใหญ่กำยำก็ก้าวยาวๆ กลับมานั่งประจำที่ของตนเอง รถคันงามแล่นออกจากทุ่งหญ้ากว้างอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางมีแต่ความเงียบสงัดเท่านั้นที่ครอบงำอยู่ หล่อนได้ยินเสียงเขาคุยโทรศัพท์เร็วๆ สองสามประโยค แต่สมองที่มึนงงของหล่อนไม่สามารถจับใจความใดๆ ได้เลย จนเมื่อรถมาจอดที่หน้าตึกสูงเสียดฟ้าแห่งหนึ่งนั่นแหละหล่อนได้รู้คำตอบของทุกสิ่ง

“ลงไป…”

นาริกาหันไปมองคนตัวโตอย่างไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ทันได้ถามเขาก็ชิงตอบออกมาซะก่อน “ลงไปซะ ฉันนัดผู้หญิงอื่นเอาไว้…”

เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางหัวใจ หล่อนจำไม่ได้ว่าตัวเองก้าวลงจากรถตอนไหน และจำไม่ได้ด้วยว่าผู้หญิงอีกคนที่ขึ้นไปนั่งแทนที่หล่อนบนรถของเดนนิสหน้าตาสะสวยแค่ไหน จำได้แค่เพียงสายตาเลือดเย็นของผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีในทุกๆ เหตุผลเท่านั้น

‘ลงไปซะ ฉันนัดผู้หญิงคนอื่นเอาไว้’

น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มดั่งเขื่อนที่ทำนบกั้นแตก หัวใจแตกสลายพังพินาศยับเยิน ไม่เคยคิดเลยว่าเดนนิสจะโหดร้ายได้มากมายถึงเพียงนี้ แค่เขาข่มเหงหล่อนกลางทุ่งหญ้าที่เสี่ยงกับสายตาของคนอื่นยังไม่พอ แต่เขายังใจร้ายไล่หล่อนลงกลางทางแล้วหายไปกับผู้หญิงคนอื่น

“ทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้คะ เดนนิส… ทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้…” หญิงสาวคู้ตัวกับซอกแคบๆ บนทางเดิน สะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวดอย่างไม่แคร์สายตาของใครอีก เสียงแห่งความเจ็บปวดดังลั่นอยู่ในสมองซึ่งในไม่ช้าหล่อนก็รู้ว่านั่นมันคือเสียงของตัวหล่อนนั่นเอง

เดนนิสขับรถมาได้ไม่กี่เมตรก็จอด จากนั้นก็กระหน่ำกำปั้นลงกับพวงมาลัยรถเต็มแรงหลายทีติดต่อกัน ความรู้สึกสับสนมากมายถล่มยับอยู่ภายในอก สายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและผิดหวังของนาริกาที่มองมานั้นมันทำให้หัวใจของเขาเลือดออก

เขาทำถูกหรือเปล่านะที่ใช้วิธีนี้เล่นงานหล่อน… เพราะไม่ใช่แค่นาริกาคนเดียวหรอกที่เจ็บปวด เป็นเขา…มันคือเขาอีกคนที่เจ็บระทมกับความรู้สึกปวดร้าวนี้

“เป็นอะไรไปคะเดนนิส…”

“ลงไป!”

“อะไรนะคะ ไหนว่าจะ…”

หญิงสาวที่พึ่งได้ก้าวขึ้นมานั่งในรถคันหรูกับผู้ชายที่หล่อระเบิดได้เพียงแค่ไม่ถึงห้านาทีถึงกับอ้าปากค้างเติ่ง ก็เป็นเขาไม่ใช่หรือที่โทรไปตามให้หล่อนมารอที่นี่

“เอานี่เช็คเงินสด ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา…”

เดนนิสจัดการโยนเช็คเงินสดจำนวนกว่าห้าหมื่นบาทใส่หน้าผู้หญิงที่นั่งข้างๆ ก่อนจะไล่ซ้ำด้วยน้ำเสียงอำมหิตน่ากลัวจนคนฟังต้องรีบลนลานควานหาที่เปิดประตูรถ

“ขอบคุณค่ะ แต่จะขอบคุณกว่านี้หากจะไม่หลอกให้ฉันมารอเก้อ…”

เสียงประตูรถถูกปิดลงแรงๆ ตามอารมณ์ของคนที่ก้าวออกไป แต่เดนนิสไม่สนใจ เขาไม่สนใจใครทั้งนั้นแหละในตอนนี้ นอกจาก… นอกจากเมียของเขาคนเดียว

“ริก้า… ผมขอโทษ…”

และรถคันงามก็เคลื่อนที่อีกครั้ง ชายหนุ่มหักพวงมาลัยรถให้กลับไปทิศทางเดิม ไปยังจุดที่นาริกาก้าวลงไป และเมื่อมาถึงเขาก็กวาดสายตามองหาหญิงสาว แต่มองจนทั่วก็ไม่พบแม้แต่เหงา

“บ้าซิบ…”