บทชีวิตใหม่ 29 รู้สึกว่าตัวเองแก่

บทที่ 29 รู้สึกว่าตัวเองแก่

บรรยากาศในห้องผู้จัดการดูแปลกประหลาด

กลิ่นและควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งในอากาศ หากคุณตั้งใจดมดีๆ คุณจะได้กลิ่นของเลือดปนอยู่ด้วย

ผู้จัดการเซี่ยนอนไม่หลับอยู่บนโซฟา ใบหน้าซีดขาวของเขาดูน่ากลัวเล็กน้อย

ถานเสี่ยวเทียนและจ้าวหยูคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ ส่วนอีกคนหนึ่งกำลังนั่งยองๆ อยู่หน้าตู้เซฟ โดยไม่พูดอะไรกัน

ไห่หงษ์มองดูสิ่งนี้ จากนั้นเธอก็กำมืออย่างกังวลใจและกำลังจะพูดออกไปว่า “เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?”

แต่เมื่อเธอมองไปที่ปืนพกที่เอวของถานเสี่ยวเทียน เธอก็กลืนคำพูดกลับไป

เมื่อเห็นไห่หงษ์มาถึง ถานเสี่ยวเทียนก็ยืนขึ้น “เตรียมมีดคมๆ เทียนไข เอ่อกัวโถวและผ้าเช็ดตัวสะอาดๆ ถ้าคุณมีแหนบก็เอามาด้วย”

“ทำไม?” หลังจากโพล่งออกมา จ้าวหยูก็เข้าใจทันทีว่า ถานเสี่ยวเทียนต้องการเอากระสุนที่ขาของเหล่าเซี่ยออกให้ ตอนนี้หัวกระสุนยังคงอยู่ที่ขาของเขา หากปล่อยเวลาไว้นานเกินไป มันอาจจะทำให้เกิดผลร้ายตามมาได้

บาดแผลที่เกิดจากกระสุนปืนแบบนี้ไปโรงพยาบาลไม่ได้ เขาต้องแก้ไขมันด้วยตัวเองเท่านั้น

แม้ว่าจ้าวหยูจะไม่พอใจเหล่าเซี่ยที่เล่นไม่ซื่อและนำพาความเดือดร้อนมาให้เขา แต่เหล่าเซี่ยก็อยู่เขามาหลายปีแล้ว เขาจึงปล่อยให้เหล่าเซี่ยตายไม่ได้

สิ่งที่ถานเสี่ยวเทียนต้องการถูกนำมาอย่างรวดเร็ว

ไห่หงษ์โน้มตัวลงมาอย่างสงสัย บาดแผลกระสุนปืนและหัวกระสุน เธอเคยเห็นแค่ในหนังฮ่องกงเท่านั้น คราวนี้ เมื่อมันมาอยู่ตรงหน้าของเธอ มันจึงทำให้เธอสนใจอย่างมาก

ถานเสี่ยวเทียนเหล่าเซี่ยตบเบาๆ และส่งเอ่อกัวโถวให้ “ดื่มมันเข้าไปสองอึกใหญ่ๆ มันจะทำให้เจ็บน้อยลง”

เหล่าเซี่ยหยิบขวดเอ่อกัวโถว มองดูจ้าวหยูอย่างหวาดกลัวและกลืนไปสองอึก

ถานเสี่ยวเทียนล้างมีดสั้นและแหนบด้วยเอ่อกัวโถว จากนั้นจุดเทียนและเผาด้วยเปลวไฟชั่วขณะหนึ่ง

“ช่วยผมกดเขาไว้หน่อย” ถานเสี่ยวเทียนมองไปที่ไห่หงษ์และจ้าวหยู

ไห่หงษ์จับไหล่ของเหล่าเซี่ย ส่วนจ้าวหยูจับขาของเขาไว้

ทันทีที่มีดแทงเข้าไปในบาดแผล ดวงตาของเหล่าเซี่ยก็เบิกกว้าง ร่างกายของเขาก็สั่นอย่างรุนแรงและมีเสียงที่เจ็บปวดออกมาจากลำคอ

โชคดีที่ความเร็วของถานเสี่ยวเทียนนั้นเร็วมาก ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที กระสุนเปื้อนเลือดก็ถูกแหนบดึงออกมา

“เอาล่ะ ถ้าคุณมีหมอที่เชื่อถือได้ก็พาเขาไปเย็บแผลซะ”

หลังจากที่ถานเสี่ยวเทียนใช้เอ่อกัวโถวล้างหัวกระสุน เขาก็เก็บมันไว้ในกระเป๋าของเขา

ในที่สุดไห่หงษ์ก็ทนไม่ไหว “มันเกิดอะไรขึ้น? หากพวกนายสองคนไม่พูดให้ชัดเจน พวกนายก็ออกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

“พี่หงษ์ คือ…” ในเมื่อไห่หงษ์มาถึงแล้ว มันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปิดบังอีกต่อไป ถานเสี่ยวเทียนเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ

ใบหน้าของไห่หงษ์กลายเป็นน่าเกลียด เหตุการณ์นี้คนของน้องชายของเธอผิดอย่างชัดเจน และเธอก็ไม่สามารถตำหนิถานเสี่ยวเทียนได้ จ้าวหยูเองก็ไม่ผิดเพราะเขาถูกเหล่าเซี่ยและเสี่ยวฮุยหลอก

“พี่สาวไม่ต้องห่วง ผมรู้ดีว่าต้องทำอย่างไร” จ้าวหยูมองไปที่ถานเสี่ยวเทียนและโบกมือของเขา “น้องชาย ในเมื่อนายเป็นน้องชายของพี่สาวฉัน เราจึงถือว่าไม่ใช่คนนอกต่อกัน นายเอาเงินไปเถอะ ไม่ว่าฉันจะเสียเท่าไหร่ ฉันจะเอามันไปคิดกับพวกนี้เอง”

จ้าวหยูพูดด้วยถ้อยคำไพเราะ เขาไม่กล้ายั่วโมโหคนที่กล้ายิงจริงๆ

จ้าวหยูที่ในปีนี้อายุเพียง 24 ปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองแก่ โลกกำลังเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เด็กชายอายุสิบเจ็ดสิบแปดคนที่มีปืนและกล้าที่จะยิงมัน แถมเขายังสามารถรักษาบาดแผลจากกระสุนปืนได้อีกด้วย นี่ฉันเพิ่งเห็นเขารักษาเหล่าเซี่ยจริงๆ งั้นเหรอ? ถ้านี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวหยูเห็นหัวกระสุนปืน

ไห่หงษ์พาถานเสี่ยวเทียนออกมาส่งที่ประตูบาร์ และทันใดนั้นเธอก็คว้าคอเสื้อของเขา จ้องมาที่เขาด้วยดวงตาที่ดูเย็นชาอย่างมาก แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นมันก็ไม่อาจจะความกังวลที่อยู่ภายในได้เลย “เกิดอะไรขึ้น? นายเอาปืนมาจากไหน? กล้าเล่นขนาดนี้ นายคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กัน?”

ขณะที่พูด ไห่หงษ์ก็ตบถานเสี่ยวเทียนหลายครั้ง

ถานเสี่ยวเทียนไม่ได้เคลื่อนไหว เขายืนนิ่งๆ ปล่อยให้ไห่หงษ์ตีเขา

ในชีวิตก่อนหน้านี้เขาไม่รู้จักไห่หงษ์ มันจึงทำให้เขาระมัดระวังที่จะติดต่อกับเธอมาโดยตลอด แต่ก่อนนี้เมื่อเขาได้ยินจากปากของอี้จื่อฮวา เขาก็เชื่อแล้วว่าไห่หงษ์เห็นเขาเป็นน้องชายของเธอจริงๆ

ทุกอย่างสามารถปลอมแปลงได้ แต่อารมณ์และความรู้สึกจริงๆ ไม่สามารถ

“พี่สาวอย่ากังวลเลย ผมสามารถจัดการมันได้ดีแน่นอน แต่ถ้าพี่ไม่เชื่อ ผมจะให้ปืนกับคุณแล้วผมจะไม่ใช้มันอีก” เป็นครั้งแรกที่ถานเสี่ยวเทียนที่เขาเรียกไห่หงษ์ว่าพี่สาว เขาก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

ไห่หงษ์ตะลึงงันและร้องไห้ออกมา “น้องชาย! พี่สาวคนนี้เสียน้องชายไปหนึ่งคนแล้ว ฉันไม่อยากจะเสียนายไปอีก”

ในท้ายที่สุด ไห่หงษ์ก็ยึดปืนไปและบอกถานเสี่ยวเทียนว่าสิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่ดี และเธอก็จะหาโอกาสที่จะโยนมันทิ้งลงในแม่น้ำ

ทั้งสองจากกันที่หน้าบาร์ ถานเสี่ยวเทียน ขับรถกลับบ้าน ทันทีที่เขาขึ้นรถ ถานเสี่ยวเทียน ก็อยากจะตบตัวเอง สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ช่างหุนหันพลันแล่นเกินไป ผลสืบเนื่องของกฎสามเหลี่ยมทองคำของป่าที่มีต่อเขานั้นชัดเจนเกินไป เขาจะใช้ดาบของเขาเมื่อเขาพบกับบางสิ่ง มันคือปี 1998 นี่คือเมืองบนภูเขา ไม่ใช่ป่าที่มีวิกฤต เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ถ้าไม่เปลี่ยน ถ้าหมดปัญหานี้ อนาคตจะผิดพลาดครั้งใหญ่

โชคดีที่เป็น ไห่หงษ์ และน้องชายของเธอที่พบกันคืนนี้ ถ้าฉันเปลี่ยนคนอื่นล่ะ?

หลังจากกลับถึงบ้าน ถานเสี่ยวเทียน ก็เทเงินในกระเป๋านักเรียนของเขาและซ่อนไว้ ตอนนี้เขามีเงิน 165,000 อยู่ในมือ ในปี 1998 จำนวนเงินขนาดนี้แน่นอนว่าต้องเป็นเงินจำนวนเงินมหาศาล นี่เป็นกุญแจสู่ความฝันของเขา

ในชาติที่แล้ว เขาติดตามมู่หยูเดินทางไปทั้งเหนือและใต้ แม้จะยากลำบาก แต่เขาใช้ชีวิตอย่างหรูหราและไม่เคยขาดเงิน

ในชาตินี้ เขาจะไม่ใช้ชีวิตในเส้นทางที่ผิดอีก ในชาตินี้เขาจะต้องใช้ชีวิตที่อิสระและไม่ต้องกังวล และด้วยสิ่งที่เขามีอยู่ในความทรงจำ เงินไม่ใช่งานยากสำหรับเขาอีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม กว่าความฝันทั้งหมดจะเริ่มได้ เขาจะต้องเข้าสู่วิทยาลัยให้ได้ก่อน ในชาติที่แล้วการที่ถานเสี่ยวเทียนไม่สามารถเข้าไปเรียนในวิทยาลัยได้ มันถือเป็นความเสียใจที่ใหญ่ที่สุดของถานเสี่ยวเทียน

ในชาตินี้ เข้าจะไม่ปล่อยให้มีเรื่องอะไรที่ทำให้เขาเสียใจอีก!

******

วันที่ 15 กรกฎาคม สถานีรถไฟซานเฉิง

นักเรียนม.ปลายปี 3 ของโรงเรียนมัธยมแห่งแรกเมืองซานเฉิงมากกว่า 20 คนมารวมตัวกันที่จัตุรัสเล็กๆ หน้าสถานีรถไฟ พวกเขาจะออกเดินทางจากที่นี่เพื่อไปพักผ่อนที่เมืองปินเฉิง

หลังจากสอบเข้าวิทยาลัย พวกเขารวมตัว พูดคุยและหัวเราะกัน

เด็กๆ พูดคุยถึงเรื่องบอลโลกที่เพิ่งจบไปเมื่อสองวันก่อน จางต้าเผิงโบกมือแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ว่า “มันไม่มีทางที่ฝรั่งเศสจะชนะบราซิลได้ ฝรั่งเศสมันจะต้องโกงแน่นอน”

ถานเสี่ยวเทียนยืนยิ้มอยู่ท่ามกลางฝูงชนโดยไม่พูดอะไร

เขาต้องมางานเลี้ยงแบบนี้จริงๆ แม้ว่ามันจะน่าเบื่อไปหน่อยก็ตาม

ชาติที่แล้วเขาพลาดการเดินทางไปเมืองปินเฉิง (เมืองชายทะเล) เพราะสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้

โจวหยุนหยิบกระดาษออกมา “หัวหน้าห้องยังไม่มาเลย นี่คือหมายเลขเพจเจอร์ที่เธอทิ้งให้ฉัน ใครมีโทรศัพท์มือถือโทรหาเธอหน่อยได้ไหม?”

“ฉันเอามา”

“ฉันเอามา”

เด็กชายที่ร่ำรวยหลายคนในชั้นเรียนต่างควักโทรศัพท์มือถือของพวกเขาออกมา มีทั้ง Nokia 5110, Ericsson 337, จางต้าเผิงแอบมองดูอย่างอิจฉาริษยาและกลืนน้ำลายอย่างลับๆ ฉันอย่างมีพวกมัน แต่เขาทำได้แค่ดูเท่านั้น

ในยุคนี้ โทรศัพท์มือถือที่ถูกที่สุดมีราคาถึง 3,000 หยวน และเงินเดือนของเจ้าหน้าที่ฝ่ายเสนาธิการทั่วไปเพียงแค่ 1,000 หยวนเท่านั้น พ่อของเขาจะต้องใช้เวลาถึงสามเดือนโดยไม่กินหรือดื่มอะไรเพื่อที่จะซื้อโทรศัพท์มือถือ และยังต้องค่าโทรศัพท์เดือนอีก 50 หยวน ซึ่งเป็นรายจ่ายมหาศาลสำหรับชนชั้นแรงงาน

ไม่นานก็มีสายจากฉู่ถิงเข้ามา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจว่า “ฉันจะไปที่นั่นเร็วๆ นี้ รอฉันด้วย”

ไม่กี่นาทีต่อมา ฉู่เฉียงก็ขับรถมาจอดที่สถานีรถไฟ ฉู่ถิงและหลินว่านหงลงจากรถ ไม่นานนักเรียนทั้งหมดก็เข้าใจสาเหตุที่ฉู่ถิงไม่พอใจแล้ว ปรากฏว่าหลินว่านหงไปที่ปินเฉิงด้วย